Βρετανία: Από το απεργιακό «καλοκαίρι της δυσαρέσκειας» σε ένα καυτό φθινόπωρο;

Το καλοκαίρι της δυσαρέσκειας

Της Ρούμπι Χίλερ

Οι ιαχές «νίκη στο RMT» [συνδικάτο εργαζομένων στις μεταφορές] αντηχούν στις μεγάλες πόλεις της Βρετανίας καθώς 40.000 σιδηροδρομικοί συνεχίζουν τον αγώνα τους για καλύτερους μισθούς. Οι δράσεις τους έχουν τονώσει την αυτοπεποίθηση μιας εργατικής τάξης που αντιμετωπίζει γενικευμένη επίθεση στο βιοτικό της επίπεδο. Ο επίσημος πληθωρισμός τρέχει στο 9,4% στο Ηνωμένο Βασίλειο και οι απλοί εργαζόμενοι υποφέρουν περισσότερο. Το κόστος της στέγασης, του νερού και των καυσίμων έχει αυξηθεί κατά 19,6% σε σχέση με τον Ιούνη του 2021, και οι πραγματικοί μισθοί πέφτουν με τον ταχύτερο ρυθμό εδώ και δύο δεκαετίες.

Μετά τη συγκλονιστική τριήμερη απεργία στους σιδηροδρόμους τον Ιούνη, όλο και περισσότεροι χώροι δουλειάς συγκλονίζονται από απεργιακή δράση. Στις αρχές Αυγούστου, μετά από ένα δεύτερο γύρο απεργιών στους σιδηροδρόμους, 40.000 εργαζόμενοι-ες στην British Telecom κατέβηκαν σε απεργία, ενώ 115.000 ταχυδρομικοί υπάλληλοι ετοιμάζονται να απεργήσουν το Σεπτέμβρη. Καθώς η Red Flag πήγαινε στο τυπογραφείο, οι λιμενεργάτες προετοιμάζονταν να ανακηρύξουν  εργασιακές διαμάχες στα μεγαλύτερα λιμάνια της Βρετανίας ενώ εξελίσσονταν ψηφοφορίες [για απεργία] στο δημόσιο τομέα. Αυτό που ξεκίνησε ως μια δυνητικά απομονωμένη μάχη στους σιδηροδρόμους, εξελίχθηκε σε ένα κύμα ταξικής πάλης, με τους σιδηροδρομικούς να ανοίγουν το δρόμο.

Ο Ουνγιούμ Μίρζα είναι οδηγός τρένου και συνδικαλιστής στο Μετρό του Λονδίνου, όπου οι 6.000 οδηγοί του Associated Society of Locomotive Engineers and Firemen [συνδικάτο οδηγών τρένων] ενώθηκαν με τα μέλη του RMT για απεργίες σε όλο το σύστημα συγκοινωνιών. Ο Ουνγιούμ λέει στην Red Flag ότι οι μεγάλες, συντονισμένες δράσεις του RMT έχουν προκαλέσει «μια βαρυτική έλξη που τραβάει κοντά της ευρύτερα τμήματα της τάξης μας, ανεξαρτήτως συνδικάτου, ανεξαρτήτως κλάδου». 

Η έκρηξη δεν ήρθε από το πουθενά. Η Βρετανία είχε βιώσει μια περιορισμένη άνοδο στις απεργίες τα τελευταία δύο χρόνια. Από την αρχή της πανδημίας, τα αφεντικά και η κυβέρνηση επέμεναν στην πίεση των μισθών ως αναγκαία θυσία. Παρά τα αυξανόμενα κέρδη, λέει ο Ουνγιούμ, «υπάρχουν εργάτες-τριες που βρίσκονταν χωρίς καμία αύξηση στο μισθό επί 3 χρόνια. Οπότε υπήρχε ήδη μια γενικότερη ώθηση προς τα συνδικάτα να ανακηρύξουν εργασιακές διαμάχες και να οργανώσουν ψηφοφορίες». 

Το σημείο καμπής ήρθε στα τέλη Ιούνη, όταν οι σιδηροδρομικοί ξεκίνησαν πανεθνικές κυλιόμενες απεργίες για τους μισθούς. Λέει ο Ουνγιούμ: «Σε μια σειρά από τοπικές απεργιακές μάχες, στις μάχες στους σιδηροδρόμους και τώρα στην British Telecom και ίσως στους ταχυδρομικούς, αυτό που αρχίζει να διαφαίνεται είναι η πρώτη σε πανεθνικό επίπεδο σύγκρουση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας». 

Η συγκυρία έχει υποχρεώσει και τις δύο πτέρυγες του πολιτικού φάσματος να κάνουν λόγο για ένα «καλοκαίρι της δυσαρέσκειας» στις εργασιακές σχέσεις στη Βρετανία, μια αναφορά στο «χειμώνα της δυσαρέσκειας» το 1978-79, όταν παρόμοιες πληθωριστικές πιέσεις στους μισθούς πυροδότησαν μεγάλες δια-κλαδικές συνδικαλιστές μάχες. Αρκετοί ελπίζουν ότι το σημερινό απεργιακό κύμα μπορεί να σηματοδοτήσει τα πρώτα βήματα προς μια εξίσου ιστορική στιγμή για το εργατικό κίνημα στη Βρετανία.

Το εργατικό κίνημα έχει διεξάγει μια σειρά από σημαντικές πολιτικές και απεργιακές μάχες μέσα στο καλοκαίρι και η περήφανα επιθετική στάση του RMT έχει διαλύσει την εκκωφαντική σιωπή που εξέπεμπαν οι περισσότερες συνδικαλιστικές ηγεσίες για δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού, πτώσης των μισθών και απογείωσης των κερδών.

Αλλά αυτά τα χρόνια αδράνειας σημαίνουν ότι σήμερα οι εργαζόμενες/οι ξεκινούν από ένα ιστορικό χαμηλό όσον αφορά την απεργιακή εμπειρία, την ένταξη σε συνδικάτα, τους μισθούς και τις εργασιακές συνθήκες. Σύμφωνα με το [θινκ τανκ για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου] Resolution Foundation, μόνο το 23% των εργαζομένων στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν μέλη του συνδικάτου του κλάδου τους το 2021. Στον ιδιωτικό τομέα η ένταξη σε συνδικάτο βρίσκεται στο χαμηλό 10%. Σε αντιπαραβολή, το 1980, τουλάχιστον το 53% της βρετανικής εργατικής δύναμης ήταν οργανωμένο σε συνδικάτα. Πολλοί και πολλές δραστηριοποιούνταν σε ζωηρά δίκτυα αγωνιστών βάσης που είχαν την ικανότητα να συντηρούν παρατεταμένες «άγριες» απεργίες από τα κάτω κατά τον χειμώνα της δυσαρέσκειας.

Σήμερα, είναι η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και της δύναμης των συνδικάτων που παρέχουν τα καύσιμα για την απεργιακή άνοδο. Ο Ουνγιούμ μου λέει ότι συχνά επικαλείται τα λόγια του Όσκαρ Γουάιλντ στις συνελεύσεις του σωματείου: «Αν είσαι στο λούκι και κοιτάς κάτω, θα δεις μόνο σκατά. Οπότε, ξέρεις, κοίτα πάνω, και ένωσε τους αγώνες μας. Και είναι αρκετά εύκολο να ενωθούν αυτοί οι αγώνες, γιατί κυριολεκτικά όλοι μας είμαστε μέσα στα ίδια σκατά». Σε αυτό το πλαίσιο, το βασικό αίτημα του RMT για μισθούς που θα αντιμετωπίζουν τις συνέπειες του πληθωρισμού προσφέρει ένα ενοποιητικό αίτημα το οποίο μπορούν να προωθήσουν οι εργαζόμενες-οι παντού.

Οι εργάτες-τριες στη Βρετανία έχουν ένα μακρύ δρόμο μπροστά τους για να ανοικοδομήσουν την δύναμή τους στους χώρους δουλειάς. Η επιστροφή της μαζικής και ανυπάκουης απεργιακής δράσης είναι το πρώτο, κρίσιμο βήμα σε αυτό το δρόμο. «Υπάρχει ασφαλώς μια στροφή  στις διαθέσεις μετά τις απεργίες του Ιούνη» λέει ο Ουνγιούμ. «Υπάρχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για αγώνα, για να μπει κανείς σε σωματείο, να είναι περήφανη για το σωματείο, να απεργήσει, να συμμετέχει σε απεργιακή φρουρά».

Οι ακτιβιστές-στριες της βάσης αξιοποιούν με θέρμη τη μαχητική διάθεση για να συνδέσουν τους αγώνες σε διάφορους χώρους δουλειάς. Από τις αρχές Ιούνη, ο Ουνγιούμ και μια ομάδα μαχητικών σιδηροδρομικών επισκέπτονται το προσωπικό καθαριότητας στο Νοσοκομείο St George στο Λονδίνο που βρίσκεται σε απεργία. «Οι καθαρίστριες, το προσωπικό των νοσοκομείων και άλλοι κρίσιμοι εργαζόμενοι ήταν πολύτιμοι για να σωθούν ζωές στην πανδημία», λέει ο Ουνγιούμ. «Και ανταμείφθηκαν με περικοπές μισθών».

Το τελευταίο Σάββατο των σιδηροδρομικών απεργιών του Ιούνη, οι καθαρίστριες/ες οργάνωναν μια δική τους συγκέντρωση στο νοσοκομείο. «Εγώ και λίγα ακόμα μέλη του RMT πήγαμε να δείξουμε αλληλεγγύη στην απεργιακή τους φρουρά στο Νότιο Λονδίνο», θυμάται ο Ουνγιούμ. «Μετά πήραμε όλη την απεργία κι όλη την διαδήλωση και την πήγαμε στο Μετρό του Λονδίνου! Πήραμε τη [γραμμή] Northern Line, και πήγαμε στον [τερματικό σταθμό] King’s Cross. Καταλάβαμε την [κεντρική οδό] Euston Road και ενωθήκαμε –πολύ θορυβωδώς- με την απεργιακή φρουρά του RMT και τη συγκέντρωση που γινόταν εκεί. Ήταν ένα μικρό δείγμα των δυνατοτήτων της τάξης μας… Η δυναμική, το πόσο γρήγορα μπορεί να γενικευτεί… Ήταν κάτι που σε ηλέκτριζε». Με σημαντικές ψηφοφορίες να ετοιμάζονται στο ΕΣΥ, στα ταχυδρομεία και σε πολλούς κλάδους του ιδιωτικού τομέα, αυτή η γενίκευση ξεδιπλώνεται σε πραγματικό χρόνο.

Υπάρχουν και πολιτικοί παράγοντες που κλιμακώνουν περισσότερο την κατάσταση. Η κρίση στην κορυφή του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος έχει ωθήσει τους επίδοξους επικεφαλής του να ανασύρουν το φάντασμα του Θατσερισμού ως απάντηση στις απεργίες. Η ακρίβεια με την οποία μιμείται η Λιζ Τρας την μισητή Μάργκαρετ Θάτσερ είναι τρομακτική, ενώ ο ανταγωνιστής της, Ρίσι Σούνακ, το έχει θέσει ξεκάθαρα: «Οι αξίες μου είναι θατσερικές… Διεκδικώ το χρίσμα ως θατσερικός και θα κυβερνήσω ως θατσερικός». Και οι δύο υποψηφιότητες υπόσχονται ανοιχτές επιθέσεις στο εργατικό κίνημα σε μια προσπάθεια να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του βρετανικού κεφαλαίου.

Η ανυποχώρητη στάση της κυβέρνησης έχει εξωθήσει κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες να αναφερθούν στην πιθανότητα μιας γενικής απεργίας. Ο Ουνγιούμ ισχυρίζεται ότι ακριβώς αυτή την επιθετική δράση χρειάζονται οι εργαζόμενοι:

«Εγώ θα προτιμούσα να ορίζονται κοινές [απεργιακές] ημερομηνίες και από τα τρία συνδικάτα [των σιδηροδρομικών]… Αυτή η κυβέρνηση απλώς δεν θα μπορούσε να αντέξει μια γενικευμένη απεργία στους σιδηροδρόμους. Ξέρεις, ανοίγουμε τις ρωγμές μέσα στους κύκλους της άρχουσας τάξης, βγαίνουμε όλοι μαζί σε απεργία και δεν τους λέμε πότε θα την σταματήσουμε. Έτσι μπορούμε να νικήσουμε». 

Αλλά τα κορυφαία συνδικαλιστικά όργανα ακόμα δεν έχουν παρουσιάσει οτιδήποτε που να πλησιάζει σε αυτό το επίπεδο συντονισμού και αποφασιστικότητας. Ενώ μεταξύ των επίσημων πολιτικών εκπροσώπων του εργατικού κινήματος, σιγοβράζει αναστάτωση. Ο βουλευτής της αντιπολίτευσης, Σαμ Τάρι, αποπέμφθηκε από την ηγεσία του κόμματος τον περασμένο μήνα επειδή επισκέφτηκε  απεργιακή φρουρά. Ο ηγέτης των Εργατικών, Κιρ Στάρμερ, έχει υποσχεθεί ότι θα δώσει την επόμενη εκλογική μάχη με μια πλατφόρμα «οικονομικής ανάπτυξης» που θα περιλαμβάνει όρια στους μισθούς στο δημόσιο. Ένας αυξανόμενος αριθμός αξιωματούχων των συνδικάτων κατακεραυνώνει τη στάση των Εργατικών απέναντι στις απεργίες και αρκετοί δηλώνουν ότι ίσως αποσύρουν τη χρηματοδότησή τους στο κόμμα και διαρρήξουν τους δεσμούς τους με αυτό. Αν και μένει να φανεί το αν τις εννοούν αυτές τις απειλές, είναι σίγουρο ότι ο Στάρμερ δεν θα περάσει εύκολα στο δρόμο για το πανεθνικό συνέδριο των Εργατικών το Σεπτέμβρη.

Αυτό που είναι καθαρό σε εργαζόμενους όπως ο Ουνγιούμ είναι ότι η κοινοβουλευτική πολιτική δεν προσφέρει διέξοδο από την τρέχουσα κρίση. «Ειλικρινά, οι περισσότεροι άνθρωποι το ξέρουν. Όλοι ασφαλώς μισούν τους Τόρηδες, αλλά κανένας δεν έχει κάποια αυταπάτη ή θεωρεί αξιόπιστο το Εργατικό Κόμμα».

Ο Ουνγιούμ εξηγεί: «Η πολιτική αφορά τη δύναμη. Κι έχουμε εδώ από την μία πλευρά τις διευθετήσεις αυτής της δύναμης σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Νομίζω ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι το πώς οργανώνουμε, παρουσιάζουμε και κινητοποιούμε μια εναλλακτική δύναμη; Αυτό μπορεί να γίνει εξωκοινοβουλευτικά, και χρειάζεται να γίνει με όρους δράσης της βάσης των συνδικάτων».

Όσον αφορά τα επόμενα καθήκοντα, ο Ουνγιούμ λέει ότι η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά απρόβλεπτη. «Υπάρχουν κάθε είδους κίνδυνοι μπροστά μας, όσον αφορά τις στρατηγικές για να προχωρήσει αυτός ο αγώνας μπροστά, όσον αφορά το τί θα διαπραγματευτούν και με τι θα ικανοποιηθούν [οι συνδικαλιστικές ηγεσίες], και όσον αφορά τον ευρύτερο πολιτικό αγώνα».

Αλλά οι επόμενοι μήνες στη Βρετανία θα είναι γεμάτοι από ευκαιρίες. Πέρα από τον επόμενο γύρο των απεργιών στους σιδηροδρόμους, διάφορα συνδικάτα θα εμπλακούν σε μάχες μέσα στο φθινόπωρο. Σε πολιτικό επίπεδο, θα υπάρξει νέος/α πρωθυπουργός στις 5 Σεπτέμβρη και το πιθανότερο είναι ότι θα φέρει μαζί της/του μια νέα αντεργατική νομοθεσία που θα απαιτεί μια καθαρή απάντηση από το εργατικό κίνημα. Οι εντάσεις που σιγοβράζουν μέσα στο παραδοσιακό κόμμα των συνδικάτων μπορεί να εκραγούν, δημιουργώντας νέες πραγματικότητες οι οποίες μπορούν εξίσου πιθανά είτε να βλάψουν είτε να αναζωπυρώσουν την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων.

«Όσον αφορά το πώς θα εξελιχθεί αυτή κρίση, θα δούμε», λέει ο Ουνγιούμ. «Δεν έχουμε κρυστάλλινη σφαίρα για να ξέρουμε, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε να επηρεάσουμε την πορεία που θα πάρουν τα πράγματα. Είμαστε εν τω μέσω μιας κρίσης που είναι παγκόσμια…  το μοναδικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε και πρέπει να κάνουμε είναι να οργανώσουμε ένα συσχετισμό δύναμης προς όφελός μας».

Οι Βρετανοί εργάτες-τριες μας έδειξαν ότι η αλληλεγγύη, οι απεργίες και η ταξική πάλη είναι ξανά στο προσκήνιο στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Ακόμα και εκεί όπου τα συνδικάτα της είναι σχετικά αδύναμα και τα κοινοβουλευτικά κόμματά της απελπιστικά χρεοκοπημένα, η εργατική τάξη εξακολουθεί να διαθέτει τεράστια δύναμη. Ας ελπίζουμε ότι θα μπορέσει να μετατρέψει το καλοκαίρι της δυσαρέσκειας σε ένα καυτό φθινόπωρο. 

https://redflag.org.au/article/britains-summer-industrial-discontent

Ζωογόνα έναρξη της καμπάνιας «Enough is Enough»

Του Κόλιν Γουίλσον

Πάνω από χίλιοι άνθρωποι γέμισαν το Clapham Grand [αίθουσα εκδηλώσεων] στο Νότιο Λονδίνο, κατά την πρώτη συγκέντρωση του Enough is Enough («Φτάνει πια»). Πρόκειται για την καμπάνια για το κόστος ζωής που ξεκίνησαν το RMT, το CWU [συνδικάτο εργαζομένων στις επικοινωνίες], το Acorn [οργάνωση-δίκτυο χαμηλόμισθων που οργανώνει τη δράση του σε επίπεδο «κοινότητας»] και άλλες δυνάμεις, που πλέον υποστηρίζεται και από το UCU [συνδικάτο καθηγητών, ερευνητών κ.ά. εργαζομένων στα πανεπιστήμια]. 

Δεν ήταν η τυπική αριστερή συνάντηση, με τις καρέκλες σε σειρές και τους ομιλητές σε ένα τραπέζι. Έμπαινες σε έναν χώρο που θύμιζε κλαμπ, με κυρίως νέους ανθρώπους να πίνουν και να κουβεντιάζουν. Οι ομιλητές γίνονταν δεκτοί με τεράστιες επευφημίες από ένα πλήθος που στεκόταν όρθιο, ενώ άνθρωποι διώχνονταν λόγω έλλειψης χώρου, από τη στιγμή που η ουρά για να μπεις έκανε τον κύκλο του τετραγώνου.

Φυσικά αυτό που έκανε τη διαφορά και δημιούργησε αυτή τη ζωογόνα ενέργεια είναι ο θυμός που αισθάνονται εκατομμύρια για το κόστος ζωής, ο φόβος για τους λογαριασμούς φέτος το χειμώνα και η αντεπίθεση στους χώρους δουλειάς που καθοδηγούν αυτή τη στιγμή το RMT και το CWU. Την ίδια μέρα με τη συγκέντρωση, αυτή η αντεπίθεση συνεχίστηκε με τα μέλη του CWU να ψηφίζουν για απεργίες στην Royal Mail [ταχυδρομεία] με το συγκλονιστικό 98,7%. Τώρα, το Enough is Enough επιδιώκει να ενώσει αυτούς τους αγώνες σε χώρους δουλειάς με τις οργανώσεις κοινοτήτων και να δημιουργήσει μια καμπάνια για όλη την εργατική τάξη.

Αυτό σημαίνει την απόρριψη των προσπαθειών να διαιρεθούν οι εργαζόμενοι άνθρωποι, και ο Ντέιβ Γουορντ του CWU, ο πρώτος ομιλητής, τόνισε τη σημασία της πάλης ενάντια στο ρατσισμό. Παρουσιάζοντας την Τζο Γκρέιντι του UCU, το προεδρείο επεσήμανε την ισχυρή υποστήριξη αυτού του συνδικάτου στα τρανς άτομα. Ο Ντέιβ Γουορντ αναφέρθηκε στην ανάγκη να εμπλακούν οι άνθρωποι χωρίς δουλειά, ενώ ο Κουαγιό, ακτιβιστής σε ζητήματα στέγης, μίλησε για τις τραγικές στεγαστικές συνθήκες που επηρεάζουν πολλούς.

Πολλοί ομιλητές κατήγγειλαν την ηγεσία των Εργατικών για την άρνησή της να υποστηρίξει τις απεργίες και να κάνει ουσιώδεις προτάσεις για το κόστος ζωής. Η βουλευτής των Εργατικών, Ζάρα Σουλτάνα, απέσπασε ένα τεράστιο χειροκρότημα όταν είπε στο κοινό: «Αυτό είναι το μάθημα που χρειάζεται να μάθουν κάποια άτομα στο κόμμα μου όταν ξεσπάνε απεργίες. Δεν είναι οι εργάτες-τριες ενάντια στο κοινό. Είναι οι εργάτες-τριες ενάντια στα αφεντικά –διαλέξτε πλευρά».

Η εκδήλωση θύμιζε τον πρώτο, αρχικό ενθουσιασμό γύρω από τον Τζέρεμι Κόρμπιν, με την οργή ενάντια στο στάτους κβο και την επιθυμία για αλλαγή. Όμως, όπως τόνισε ο Ντέιβ Γουόρντ, θύμιζε και κάτι από τις πρώτες μέρες της πανδημίας -ένα αίσθημα ανάγκης συλλογικής απάντησης και επιθυμίας για μια διαφορετική κοινωνία. Τις πιο θερμές επευφημίες της βραδιάς κέρδισε η εκπρόσωπος της Λαϊκής Συνέλευσης [πολιτική-κινηματική οργάνωση που επιχειρεί να συνδέσει τα διάφορα κινήματα και συνδικάτα], όταν είπε στο πλήθος ότι «Απαιτούμε μια σοσιαλιστική κοινωνία». Αυτή η απαίτηση ενισχύεται με τους άμεσους δεσμούς με μεγάλα συνδικάτα που βρίσκονται σε αγώνα -σύντομα περίπου 170.000 μέλη του CWU θα βρίσκονται σε απεργίες, μαζί με τους χιλιάδες σιδηροδρομικούς, και ενώ στις αποθήκες της Amazon έχουν ξεσπάσει αυθόρμητες «απεργίες της αγριόγατας» από τα κάτω. Η Τζο Γκρέιντι αναφέρθηκε στο πώς η δράση του UCU κατέκτησε σταθερή σχέση εργασίας για 4.800 μέλη του προσωπικού του Ανοικτού Πανεπιστημίου, που μέχρι πρότινος ήταν συμβασιούχοι, ενώ ο Μάικλ Ρόουζεν αναφέρθηκε στις πρόσφατες απεργιακές φρουρές του UCU στο [πανεπιστήμιο] Goldsmiths.

Ο τελευταίος ομιλητής, ο Μικ Λιντς του RMT, περιέγραψε πώς η αρχική στρατηγική της κυβέρνησης να επιτεθεί στους σιδηροδρομικούς και να επιχειρήσει να τους απομονώσει, γύρισε μπούμερανγκ -προκάλεσε διάχυτη αλληλεγγύη. Ο Λιντς συνέχισε: «Είμαστε σε ταξική πάλη. Θέλουνε να σου κόψουν τη σύνταξη. Σου λένε να το βουλώνεις στη δουλειά. Λένε ότι χρειαζόμαστε απορρύθμιση. Αυτά μας τα κάνουν οι απόφοιτοι του Ήτον, οι άνθρωποι του Γουίντσεστερ [πανεπιστήμια της ελίτ και «εκκολαπτήρια» στελεχών του Συντηρητικού Κόμματος]. Μόλις αναλάβει η Τρας θα περιορίσει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία… Κάνουν στροφή προς τη σκληρή δεξιά. Είναι σκληρά δεξιοί εξτρεμιστές». 

«Δρουν με βάση τα ταξικά τους συμφέροντα. Είναι ώρα να δράσουμε κι εμείς για τα δικά μας», είπε ο Λιντς στους συγκεντρωμένους. «Η εργατική τάξη επέστρεψε. Αρνούμαστε να είμαστε ταπεινοί. Αρνούμαστε να είμαστε άλλο πια φτωχοί. Θα οργανώσουμε κάθε τμήμα της τάξης μας. Μπείτε σε ένα συνδικάτο. Εμπλέξτε κι άλλα μέλη στην προσπάθεια. Σπρώξτε με τις κλωτσιές τους αξιωματούχους του συνδικάτου σας να δράσουν. Αλλάξτε τους αν δεν δράσουν».

Το Enough is Enough είναι μια πλατιά καμπάνια, τόνισε ο Λιντς, που εμπλέκει τη Λαϊκή Συνέλευση και πολλές άλλες δυνάμεις. Μια από αυτές θα έπρεπε να είναι η καμπάνια «Δεν Πληρώνω», της οποίας οι προκηρύξεις έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό στην ουρά προς την είσοδο, αλλά η οποία δυστυχώς δεν αναφέρθηκε από την εξέδρα των ομιλητών. Υπάρχει η ενέργεια για πολλές διαφορετικές καμπάνιες, που εργάζονται με διαφορετικές τρόπους -όλες αξίζουν υποστήριξη.

Τι ακολουθεί για το Enough is Enough; Σχεδιάζονται νέες τοπικές συγκεντρώσεις και ετοιμάζονται νέες τοπικές οργανώσεις. Η καμπάνια θα οργανώνει αλληλεγγύη σε απεργιακές φρουρές όπως και άλλες μαζικές δράσης πίεσης στις εταιρίες ενέργειας. Αν δεν είσαι στη λίστα επικοινωνίας του, γίνε κι εσύ μέλος μαζί με τα άλλα 400.000 άτομα που έχουν ήδη γραφτεί!

https://www.rs21.org.uk/2022/08/18/vibrant-launch-for-enough-is-enough/