Υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια τα «κεκτημένα» των μνημονίων

Αν τα ίδια ακρι­βώς πράγ­μα­τα είχαν συμ­βεί κάτω από την κυ­βερ­νη­τι­κή ευ­θύ­νη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όλοι οι «πα­ρά­γο­ντες» θα ούρ­λια­ζαν μι­λώ­ντας για βι­βλι­κή κα­τα­στρο­φή και θα ζη­τού­σαν την άμεση απο­μά­κρυν­ση της αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης. Κι όμως, σή­με­ρα τόσο οι δα­νει­στές όσο και η ντό­πια άρ­χου­σα τάξη στη­ρί­ζουν με όλες τους τις δυ­νά­μεις τον Σα­μα­ρά, εκ­βιά­ζο­ντας βου­λευ­τές να ψη­φί­σουν τον Δήμα και, αν αυτό δεν γίνει κα­τορ­θω­τό, τρο­μο­κρα­τώ­ντας ανοι­χτά τον ελ­λη­νι­κό λαό να μην ψη­φί­σει ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. 

Ο «φι­λέλ­λη­νας» Γιούν­κερ συ­μπύ­κνω­σε πολύ προ­κλη­τι­κά αυτή την απαί­τη­ση λέ­γο­ντας ότι πρέ­πει να απο­φευ­χθεί το εκλο­γι­κό «λάθος» και ότι πρέ­πει να ψη­φι­στούν «οι­κεία» πρό­σω­πα και όχι «ακραί­ες δυ­νά­μεις». Ακο­λού­θη­σαν ο «σο­σια­λι­στής» Μο­σκο­βι­σί –που ήρθε στην Ελ­λά­δα για να κάνει προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία υπέρ του Δήμα και του Σα­μα­ρά– καθώς και άλλα στε­λέ­χη της ΕΕ και φυ­σι­κά με­γά­λο μέρος του Τύπου, τον οποίο ελέγ­χουν οι «διε­θνείς επεν­δυ­τές». 

Με δη­λώ­σεις τους, η κυ­βερ­νη­τι­κή εκ­πρό­σω­πος Σοφία Βούλ­τε­ψη και ο διοι­κη­τής της ΤτΕ Γιάν­νης Στουρ­νά­ρας έφτα­σαν την κιν­δυ­νο­λο­γία και την επι­χεί­ρη­ση τρο­μο­κρά­τη­σης σε ακραία ση­μεία: Η πρώτη, επι­κα­λού­με­νη έκ­θε­ση της Moody’s, δή­λω­σε ότι και μόνο η προ­κή­ρυ­ξη εκλο­γών θα είναι πι­στω­τι­κό γε­γο­νός! Ο δεύ­τε­ρος δή­λω­σε ότι η αγορά έχει στε­γνώ­σει και ότι υπάρ­χει κίν­δυ­νος να προ­κλη­θεί «ανή­κε­στος βλάβη» στην οι­κο­νο­μία! Και οι δύο ου­σια­στι­κά... απα­γό­ρευ­σαν τις εκλο­γές και δη­μιουρ­γούν τους όρους για να συμ­βεί αυτό που υπο­τί­θε­ται ότι θέ­λουν να απο­τρέ­ψουν: συν­θή­κες οι­κο­νο­μι­κής αστά­θειας. Ταυ­τό­χρο­να, όλα τα «πα­πα­γα­λά­κια» του συ­στή­μα­τος πέ­τα­ξαν τις μά­σκες τους. Δήθεν αντι­κει­με­νι­κοί δη­μο­σιο­γρά­φοι απει­λούν και κα­θυ­βρί­ζουν από τα τη­λε­ο­πτι­κά πα­ρά­θυ­ρα όσους βου­λευ­τές δεν ψη­φί­σουν τον Δήμα και δη­μιουρ­γούν κλίμα κιν­δυ­νο­λο­γί­ας και τρο­μο­κρά­τη­σης πολύ χει­ρό­τε­ρο απ’ ό,τι το 2012. Και είναι βέ­βαιο ότι δεν θα δι­στά­σουν να συ­νο­δεύ­σουν τα λόγια με πρά­ξεις...

Η στάση των δα­νει­στών και της ΕΕ είναι κα­τα­νοη­τή: θέ­λουν να πα­ρα­μεί­νει στη θέση της μια κυ­βέρ­νη­ση που εφαρ­μό­ζει τα προ­γράμ­μα­τά τους και που έχει ως κύριο μέ­λη­μά της την απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους. Ταυ­τό­χρο­να η ΕΕ και η ΕΚΤ, παρά τα αντι­θέ­τως λε­γό­με­να, ομο­λο­γούν με τις πρά­ξεις τους ότι η Ελ­λά­δα πα­ρα­μέ­νει συ­στη­μι­κή χώρα, ακρι­βώς λόγω των συν­θη­κών ύφε­σης, ανερ­γί­ας και απο­πλη­θω­ρι­σμού που πα­ρα­τη­ρεί­ται στις πε­ρισ­σό­τε­ρες χώρες της ευ­ρω­ζώ­νης. Και ασφα­λώς δεν θέ­λουν με τί­πο­τε να υπάρ­ξει ένα «κακό» πα­ρά­δειγ­μα για τους λαούς της υπό­λοι­πης Ευ­ρώ­πης.
Αλλά και η στάση της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης έχει μια πολύ απλή εξή­γη­ση: Στα δυό­μι­σι χρό­νια δια­κυ­βέρ­νη­σης από τους Σα­μα­ρο­βε­νι­ζέ­λους, αλλά και συ­νο­λι­κά στα χρό­νια του μνη­μο­νί­ου, οι με­γά­λοι κα­πι­τα­λι­στές, οι τρα­πε­ζί­τες αλλά και πολ­λοί βιο­μή­χα­νοι βγή­καν κερ­δι­σμέ­νοι. Η έκ­θε­ση του διε­θνούς ορ­γα­νι­σμού Wealth-X, που δη­μο­σιεύ­θη­κε στα μέσα Νο­έμ­βρη, κα­τα­γρά­φει για φέτος εκτί­να­ξη του αριθ­μού των πολύ πλού­σιων στην Ελ­λά­δα, δη­λα­δή όσων έχουν ατο­μι­κή πε­ριου­σία πάνω από 30 εκατ. δο­λά­ρια ο κα­θέ­νας. Αυτοί οι άν­θρω­ποι με­τα­ξύ 2013 και 2014 αυ­ξή­θη­καν (!) από 505 σε 565, ο ετή­σιος ρυθ­μός αύ­ξη­σης της συ­νο­λι­κής πε­ριου­σί­ας τους ήταν 16,7%, το δε ύψος της έφτα­σε τα 70 δισ. δολ. Δη­λα­δή μόνο μέσα σε έναν χρόνο, κατά τον οποί­ον η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού είδε τα ει­σο­δή­μα­τά της να κα­ταρ­ρέ­ουν πε­ραι­τέ­ρω, αυτοί κέρ­δι­σαν 10 ολό­κλη­ρα δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια. Προ­φα­νώς ένα μικρό πο­σο­στό από αυτά τα χρή­μα­τα φτά­νει και πε­ρισ­σεύ­ει ώστε να χρη­μα­το­δο­τη­θεί ολό­κλη­ρη η προ­πα­γάν­δα αυτών των ημε­ρών, να εξα­γο­ρα­στούν κι άλλοι άν­θρω­ποι και πολλά άλλα. 
Η άρ­χου­σα τάξη δεν είναι κα­θό­λου δια­τε­θει­μέ­νη να απο­λέ­σει όσα κέρ­δι­σε στα χρό­νια των μνη­μο­νί­ων και όσα μπο­ρεί να κερ­δί­σει στο αμέ­σως επό­με­νο διά­στη­μα ενά­ντια στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας: πολύ χα­μη­λό­τε­ρους μι­σθούς, κα­τάρ­γη­ση συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων και της διαι­τη­σί­ας και απα­ξί­ω­ση του συν­δι­κα­λι­σμού γε­νι­κά, ενοι­κια­ζό­με­νους ερ­γα­ζο­μέ­νους και ερ­γα­ζο­μέ­νους χωρίς δι­καιώ­μα­τα, μειώ­σεις ερ­γο­δο­τι­κών ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών, απα­γό­ρευ­ση απερ­γιών, κυ­ρια­κά­τι­κη ερ­γα­σία, εθε­λο­ντι­κή ερ­γα­σία, εξά­λει­ψη των μι­κρο­με­σαί­ων αντα­γω­νι­στών του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου, δω­ρε­άν πα­ρα­χώ­ρη­ση του δη­μό­σιου πλού­του, των ΔΕΚΟ, των λι­μα­νιών, των αε­ρο­δρο­μί­ων, των ακτών, των δασών, του υπε­δά­φους. Αυτό το πλιά­τσι­κο τα αφε­ντι­κά δεν θα αφή­σουν εύ­κο­λα να χαθεί από τα χέρια τους.

Πολ­λοί λένε ότι η ξαφ­νι­κή από­φα­ση για επι­τά­χυν­ση των δια­δι­κα­σιών εκλο­γής Προ­έ­δρου και η επι­λο­γή Δήμα είναι μια συ­νει­δη­τή επι­λο­γή ήττας. Όμως στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα οι Σα­μα­ρο­βε­νι­ζέ­λοι βρέ­θη­καν ενώ­πιον ανα­γκα­στι­κών κι­νή­σε­ων. Μετά την κα­τάρ­ρευ­ση των «δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων» με την τρόι­κα για ει­κο­νι­κή έξοδο από το μνη­μό­νιο, η κυ­βέρ­νη­ση κα­λού­νταν από τους δα­νει­στές να πάρει και­νούρ­για σκλη­ρά μέτρα (προ­κει­μέ­νου να επι­στρέ­ψει η τρόι­κα για την «αξιο­λό­γη­ση»), μέτρα που πι­θα­νόν δεν θα περ­νού­σαν πλέον από τη Βουλή. Αρα προ­τί­μη­σαν, αν είναι να πέ­σουν, αυτό να γίνει επει­δή δεν πήραν 180 ψή­φους για Πρό­ε­δρο και όχι επει­δή δεν πήραν 151 για τα μέτρα.

Ασφα­λώς αυτές οι επι­λο­γές προ­ξε­νούν ήδη νέες ρωγ­μές τόσο στη συ­γκυ­βέρ­νη­ση όσο και μέσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η δή­λω­ση Βούλ­τε­ψη που ταύ­τι­ζε τις εκλο­γές με «πι­στω­τι­κό γε­γο­νός» αντι­με­τω­πί­στη­κε ως «επι­κίν­δυ­νη» από το επί­ση­μο ΠΑΣΟΚ, ενώ και μέσα στη ΝΔ υπήρ­ξαν έντο­νες αντι­δρά­σεις. Επί­σης, όσον αφορά τα εσω­τε­ρι­κά της ΝΔ, ο Βο­ρί­δης έχει εξα­φα­νι­στεί από την επι­και­ρό­τη­τα. Όμως εκεί που η κρίση έχει γίνει δια­λυ­τι­κή είναι στο ΠΑΣΟΚ, όπου βε­νι­ζε­λι­κοί και πα­παν­δρεϊ­κοί συ­γκρού­ο­νται ανοι­κτά, μη αμ­φι­σβη­τώ­ντας βε­βαί­ως καμία από τις επι­λο­γές της άρ­χου­σας τάξης όσον αφορά την εκλο­γή Προ­έ­δρου και τη συ­νέ­χι­ση του μνη­μο­νί­ου. Οι δύο πλευ­ρές αντα­γω­νί­ζο­νται στον –ανέ­φι­κτο βέ­βαια– κοινό στόχο: την όπως όπως δη­μιουρ­γία ενός επι­πλέ­ον «Πο­τα­μιού» που θα απο­τε­λέ­σει εφε­δρι­κό ανά­χω­μα στην προ­έ­λα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η άρ­χου­σα τάξη και οι δα­νει­στές θα τα παί­ξουν όλα για όλα. Γι’ αυτό η στάση της άλλης πλευ­ράς, της δική μας πλευ­ράς, θα πρέ­πει να είναι «συμ­με­τρι­κή». Η ιστο­ρι­κή ευ­θύ­νη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έγκει­ται στο γε­γο­νός ότι απο­τε­λεί την ελ­πί­δα όχι μόνον του ελ­λη­νι­κού, αλλά όλων των λαών της Ευ­ρώ­πης. Δεν πρέ­πει να υπάρ­ξει καμία αμ­φι­τα­λά­ντευ­ση και, αντί­θε­τα, πρέ­πει να επι­δει­χθεί από­λυ­τη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα ώστε να αντα­πο­κρι­θού­με σε αυτή την ευ­θύ­νη. Η εκ­στρα­τεία τρο­μο­κρά­τη­σης και εκ­βια­σμού μπο­ρεί και πρέ­πει να απο­κρου­στεί!