Η Ελληνική Κτηνοτροφία σαν είδος προς εξαφάνιση και οι προοπτικές αριστερής και προοδευτικής διεξόδου

Πολ­λοί λένε ότι η πρώτη φορά αρι­στε­ρά δεν πρό­λα­βε να κυ­βερ­νή­σει. Όμως αυτό δεν είναι αλη­θι­νό. Γιατί και η πα­θη­τι­κή απο­δο­χή της υπάρ­χου­σας κα­τά­στα­σης είναι αντι­κει­με­νι­κά άρ­νη­ση κάθε αλ­λα­γής και απο­δο­χή της πα­λιάς τάξης πραγ­μά­των.

Στο υπουρ­γείο αγρο­τι­κής  ανά­πτυ­ξης δεν υπήρ­ξαν αλ­λα­γές. Το «πε­τυ­χη­μέ­νο» σχήμα των προη­γού­με­νων ετών δια­τη­ρή­θη­κε αναλ­λοί­ω­το. Και ενώ από τύχη δεν υπήρ­ξαν σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα επι­ζω­ω­τιών  (όπως εκεί­νο με τον κα­ταρ­ροϊ­κό πυ­ρε­τό των αι­γο­προ­βά­των πέ­ρυ­σι) ή δια­τρο­φι­κών σκαν­δά­λων, η πρα­κτι­κή της διοί­κη­σης με δια­τα­γές και με φαξ συ­νε­χί­στη­κε.

Σε επί­πε­δο στρα­τη­γι­κού σχε­δια­σμού ακού­σα­με τον ανα­πλη­ρω­τή υπουρ­γό να υπε­ρα­μύ­νε­ται του θε­σμού του κτη­νιά­τρου εκτρο­φής ήδη από τις προ­γραμ­μα­τι­κές δη­λώ­σεις. Κρίμα, γιατί το τμήμα αγρο­τι­κής πο­λι­τι­κής του αντι­πο­λι­τευό­με­νου τότε σύ­ρι­ζα είχε βγά­λει  έντο­νη ανα­κοί­νω­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας μόλις ένα μήνα πριν τις εκλο­γές του Γε­νά­ρη 2015. Και εκεί όμως η εν­σω­μά­τω­ση στις  πα­λιές πο­λι­τι­κές έφτα­σε μέχρι του ση­μεί­ου να ανα­βά­λουν απλά και μόνο την εφαρ­μο­γή του νέου θε­σμού μέχρι τον Αύ­γου­στο χωρίς μέχρι σή­με­ρα να κά­νουν καμιά κρι­τι­κή ή έστω μια διορ­θω­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση.

Ο οπε­κε­πε συ­νέ­χι­σε να λει­τουρ­γεί με αδια­φά­νεια και βα­σι­κό στόχο να κόβει ή να με­τα­θέ­τει πλη­ρω­μές ενι­σχύ­σε­ων. Οι έλεγ­χοι συ­νε­χί­στη­καν στο­χεύ­ο­ντας σε τυ­πι­κές πα­ρα­βά­σεις που μπο­ρού­σαν όμως να στοι­χειο­θε­τή­σουν εξο­ντω­τι­κές ποι­νές για τους κτη­νο­τρό­φους. Και επει­δή όλα αυτά γί­νο­νταν συ­στη­μα­τι­κά και από όλους τους ελεγ­κτές, επρό­κει­το για κε­ντρι­κή γραμ­μή του ορ­γα­νι­σμού. Άραγε θα δουν ποτε το φως της δη­μο­σιό­τη­τας οι εσω­τε­ρι­κές εγκύ­κλιοι και δια­τα­γές προς τους υπαλ­λή­λους που διεκ­πε­ραιώ­νουν τις υπο­θέ­σεις των αγρο­το­κτη­νο­τρό­φων;

Πα­ρό­μοια κα­τά­στα­ση και στους υπό­λοι­πους επο­πτευό­με­νους ορ­γα­νι­σμούς (πχ ελγα), που στο βαθμό που δεν λει­τούρ­γη­σαν για να βο­λέ­ψουν τους και­νούρ­γιους διοι­κη­τές, έβα­λαν τον αυ­τό­μα­το πι­λό­το για να συ­νε­χί­σουν να εκ­μαυ­λί­ζουν τη συλ­λο­γι­κή συ­νεί­δη­ση του αγρο­το­κτη­νο­τρο­φι­κού

πλη­θυ­σμού απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι πάντα κά­ποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλ­λους.

Υπήρ­ξαν βέ­βαια από­ψεις και θέ­σεις προ­ο­δευ­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα που απο­τυ­πώ­νο­νταν σε κά­ποιο βαθμό και στο αγρο­τι­κό πρό­γραμ­μα του συ­ρι­ζα, δεν εφαρ­μό­στη­καν όμως ποτέ και τις έφαγε η σκόνη. Κρίμα και για τον κόσμο που μό­χθη­σε και συ­ζή­τη­σε για όλα αυτά, για να τα βλέ­πει να κα­τα­λή­γουν στα σκου­πί­δια μιας δια­χει­ρι­στι­κής λο­γι­κής όπου οι ανά­γκες του λαού και του τόπου αντι­κα­θί­στα­νται από επι­χει­ρη­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που θα έχουν με­γα­λύ­τε­ρη ή μι­κρό­τε­ρη επι­δό­τη­ση.

ΙΙ. Τα βα­σι­κά ερω­τή­μα­τα και ένα πλαί­σιο απα­ντή­σε­ων

Άραγε μπο­ρεί να υπάρ­ξει πρω­το­γε­νής το­μέ­ας πα­ρα­γω­γής με προ­ο­δευ­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στα πλαί­σια της νέας (αλλά και της πα­λιάς) καπ; Η απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα αυτό πρέ­πει και να είναι ευ­θεία αλλά και να μην πα­ρα­πέ­μπει τη λύση του προ­βλή­μα­τος στις κα­λέν­δες της δευ­τέ­ρας πα­ρου­σί­ας (όπως πχ κάνει το κκε). Επι­πλέ­ον θα πρέ­πει να βάζει το θέμα στη σωστή του διά­στα­ση, απο­δε­χό­με­νη ότι τα μέτρα πχ του 3ου μνη­μο­νί­ου για τη φο­ρο­λό­γη­ση των αγρο­τών, τους νέους συ­ντε­λε­στές φπα,  το αγρο­τι­κό πε­τρέ­λαιο κλπ είναι απα­ραί­τη­τα συ­μπλη­ρώ­μα­τα της πο­λι­τι­κής αυτής ανα­δια­νο­μής του πλού­του σε βάρος των φτω­χών λαι­κών στρω­μά­των της υπαί­θρου.

Χωρίς πε­ρι­στρο­φές λοι­πόν ας απα­ντή­σου­με με θέ­σεις:

1. Η εφαρ­μο­γή της νέας καπ θα απο­τε­λειώ­σει ό,τι ακόμη κι­νεί­ται στην ελ­λη­νι­κή κτη­νο­τρο­φία και όσοι πι­στεύ­ουν ότι θα επι­ζή­σουν επει­δή είναι συ­νε­τοί νοι­κο­κυ­ραί­οι πλα­νώ­νται πλά­νην οι­κτράν. Οι ση­με­ρι­νοί συ­σχε­τι­σμοί εντός της εε δεν επι­τρέ­πουν καμ­μιά βελ­τί­ω­ση στους όρους και οι πα­λαιοί και οι όψι­μοι δια­πραγ­μα­τευ­τές αρ­κού­νται μόνο να κα­τα­στή­σουν την εφαρ­μο­γή  πε­ρί­πλο­κη και ακα­τα­νό­η­τη στους πολ­λούς για να μην κα­τα­λα­βαί­νει ο κό­σμος εύ­κο­λα τι τον πε­ρι­μέ­νει.
2. Η συ­νέ­πεια θα είναι η ερή­μω­ση όσων χω­ριών ακόμη έχουν μεί­νει ζω­ντα­νά και η αθρόα με­τα­νά­στευ­ση στις πό­λεις ή στο εξω­τε­ρι­κό.
3. Μο­να­δι­κό μο­ντέ­λο άσκη­σης κτη­νο­τρο­φι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας θα απο­μεί­νουν υπερ­με­γέ­θεις εκ­με­ταλ­λεύ­σεις  (πχ με 3-5000 αι­γο­πρό­βα­τα) όπου θα απα­σχο­λού­νται κατά κα­νό­να ξένοι ερ­γά­τες χα­μη­λού κό­στους (ή ακόμη και τα παι­διά των ση­με­ρι­νών κτη­νο­τρό­φων για ένα κομ­μά­τι ψωμί), ενώ το ιδιο­κτη­σια­κό κα­θε­στώς δεν θα έχει να κάνει με την το­πι­κή κοι­νω­νία.
4. Η άποψη που δια­κι­νεί­ται ότι χωρίς τις επι­δο­τή­σεις της εε θα πει­νά­σουν οι έλ­λη­νες κτη­νο­τρό­φοι δεν έχει καμ­μιά βάση, ει­δι­κά όταν υπάρ­χει τόσο χα­μη­λό επί­πε­δο αυ­τάρ­κειας σε βα­σι­κά αγαθά, αλλά και όταν ήδη βλέ­που­με τον τρόπο που μοι­ρά­ζο­νται αυτές οι επι­δο­τή­σεις, ενι­σχύ­ο­ντας τις ανι­σό­τη­τες και προ­ω­θώ­ντας την γρα­φειο­κρα­τία (αλή­θεια, πόσοι κτη­νο­τρό­φοι είναι σε θέση να συ­μπλη­ρώ­νουν με συ­νέ­πεια το μη­τρώο της κτη­νο­τρο­φι­κής τους εκ­με­τάλ­λευ­σης;)

Η λύση όλων αυτών πρέ­πει να είναι απλή και κα­τα­νοη­τή:

• δου­λεύ­ου­με πρώτα για να κα­λύ­ψου­με τις δια­τρο­φι­κές ανά­γκες του λαού μας, 
• σε δεύ­τε­ρο χρόνο για να μπο­ρέ­σου­με να δια­τη­ρή­σου­με έστω τους υπάρ­χο­ντες πλη­θυ­σμούς στην ελ­λη­νι­κή ύπαι­θρο κα­τα­πο­λε­μώ­ντας κάθε νέα τάση αστυ­φι­λί­ας,     και τέλος
• για να πα­ρά­ξου­με εξα­γώ­γι­μα προ­ϊ­ό­ντα υψη­λής ποιό­τη­τας (πχ φέτα).

Όσοι λοι­πόν πι­στεύ­ουν ότι η λύση δεν βρί­σκε­ται στη δια­χεί­ρι­ση του πα­λιού χρε­ω­κο­πη­μέ­νου μο­ντέ­λου και ψά­χνουν μια διέ­ξο­δο προ­ο­δευ­τι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, αυτοί είναι οι προ­νο­μια­κοί μας συ­νο­μι­λη­τές. Μ’ αυ­τούς θα μι­λή­σου­με και θα συν­δια­μορ­φώ­σου­με μια νέα πο­λι­τι­κή που θα σέ­βε­ται τις ανά­γκες του λαού γε­νι­κό­τε­ρα αλλά και  της υπαί­θρου ει­δι­κό­τε­ρα και ακόμη (που θα σέ­βε­ται)  τις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες του κτη­νο­τρο­φι­κού επαγ­γέλ­μα­τος και την ανά­γκη της δια­τή­ρη­σης της ζωής στα ελ­λη­νι­κά χωριά.