Εμείς να πρωτοτυπήσουμε!

Η Λαϊκή Ενό­τη­τα Εορ­δαί­ας γεν­νή­θη­κε στην Πτο­λε­μα­ΐ­δα με πυ­ρή­να τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ρής Αντι­πο­λί­τευ­σης στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που μετά την ψή­φι­ση του 3ου μνη­μο­νί­ου ανα­κοί­νω­σαν δη­μό­σια την απο­χώ­ρη­σή τους. Προ­ε­κλο­γι­κά πα­ρου­σιά­σα­με την πιο δρα­στή­ρια, εξω­στρε­φή, με αυ­το­πε­ποί­θη­ση εκλο­γι­κή κα­μπά­νια στην πε­ριο­χή, εί­μα­σταν οι μόνοι που τολ­μή­σα­με ανοι­χτή πο­λι­τι­κή εκ­δή­λω­ση για να ανα­δεί­ξου­με το μή­νυ­μα της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας, τολ­μή­σα­με να ανα­δεί­ξου­με το «δύ­σκο­λο» ζή­τη­μα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες, κάτι που απέ­φυ­γαν άλλες «αλ­λη­λέγ­γυ­ες» δυ­νά­μεις για να ...μην χά­σουν ψή­φους. Δε­κά­δες συ­μπο­λί­τες αντα­πο­κρί­θη­καν στο κά­λε­σμά μας για συ­γκέ­ντρω­ση ειδών πρώ­της ανά­γκης για τους πρό­σφυ­γες της Ει­δο­μέ­νης.

Κατά τη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου κι αμέ­σως μετά συν­δε­θή­κα­με με νέο κόσμο, συ­ζη­τή­σα­με, συν­δια­μορ­φώ­σα­με, δρά­σα­με συλ­λο­γι­κά. Έχου­με ορ­γα­νώ­σει  τη συ­στη­μα­τι­κό­τη­τα στη λει­τουρ­γία της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, ανα­δεί­ξα­με προ­σω­ρι­νό συ­ντο­νι­στι­κό, προ­σπα­θού­με να στή­σου­με γρα­φεία της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας στην πόλη. Έχου­με κυ­κλο­φο­ρή­σει ανα­κοι­νώ­σεις για ζη­τή­μα­τα της επι­και­ρό­τη­τας και ορ­γα­νώ­σα­με τις πα­ρεμ­βά­σεις μας στην απερ­γία της 12/11 (με 2 συ­γκε­ντρώ­σεις εντυ­πω­σια­κά με­γά­λες για τις προσ­δο­κί­ες μας, συ­νο­λο 500 πο­λι­τών) και της 17/11.

Ο κό­σμος έχει αρ­χί­σει να απευ­θύ­νε­ται σε εμάς εμ­φα­νώ ς πε­ρισ­σό­τε­ρο. Κι είναι σί­γου­ρο ότι θα στα­θού­με δίπλα του, θα στη­ρί­ξου­με κάθε λαϊκό αί­τη­μα και κι­νη­το­ποί­η­ση, θα αγω­νι­στού­με για να απα­ντη­θεί η ανά­γκη για μα­χη­τι­κή αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή και κι­νη­μα­τι­κή απά­ντη­ση στα μνη­μό­νια και τις συ­νέ­πειές τους στην πε­ριο­χή.

Όμως αυτά δεν αρ­κούν. Ο κό­σμος που ορ­γα­νώ­νε­ται σε εμάς ή είναι κοντά μας ή μας πα­ρα­κο­λου­θεί, ζητά εγ­γυ­ή­σεις, είναι πολύ πιο επι­φυ­λα­κτι­κός, πολύ πιο απαι­τη­τι­κός από τη Λαϊκή Ενό­τη­τα και κυ­ρί­ως από την ηγε­σία της. Κι είναι απο­λύ­τως φυ­σιο­λο­γι­κό. Γι αυτό συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι είναι ανά­γκη να προ­χω­ρή­σου­με σε τομές και ρή­ξεις σε σχέση με το πα­ρελ­θόν, να απα­ντή­σου­με ότι δεν εί­μα­στε «μια από τα ίδια», να πεί­σου­με ότι δεν εί­μα­στε κομ­μά­τι του «κά­δρου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» ούτε «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Νο2».

Ήταν κα­θο­ρι­στι­κή και αναμ­φι­σβή­τη­τη η έντι­μη και ηθική στάση των βου­λευ­τών-τριών και των στε­λε­χών μας να απο­χω­ρή­σουν από το μνη­μο­νια­κό, νε­ο­θα­τσε­ρι­κό, βο­να­παρ­τι­στι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κα­τα­ψη­φί­ζο­ντας το μνη­μό­νιο 3. Κι είναι εξί­σου ση­μα­ντι­κό να ανα­φερ­θού­με στις συ­νέ­πειες της απο­γο­ή­τευ­σης  μετά τη μα­ταί­ω­ση του δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κού ΟΧΙ και των λαϊ­κών ελ­πί­δων, που δη­μιούρ­γη­σαν αντι­κει­με­νι­κές δυ­σκο­λί­ες. Όμως είναι ση­μα­ντι­κό να εστιά­σου­με στις δικές μας αδυ­να­μί­ες. Να τολ­μή­σου­με να κά­νου­με αυ­το­κρι­τι­κή στα ση­μεία που μας στοί­χι­σαν στο μη χτί­σι­μο εμπι­στο­σύ­νης με με­γά­λο αριθ­μό αγω­νι­στών κι αγω­νι­στριών το προη­γού­με­νο διά­στη­μα.Ο κό­σμος αυτός μας κα­τα­λό­γι­σε ότι δεν δια­χω­ρι­στή­κα­με κα­θα­ρά, ότι δεν δια­χω­ρι­στή­κα­με εγκαί­ρως, ότι δεν δια­χω­ρι­στή­κα­με δη­μό­σια στο βαθμό που απαι­τού­νταν, ότι δεν ση­κώ­σα­με όσο σθε­να­ρά έπρε­πε το γάντι στον Τσί­πρα και το μη­χα­νι­σμό του.  Προ­ε­κλο­γι­κά χρεια­ζό­μα­σταν πιο ξε­κά­θα­ρο στίγ­μα, με­γα­λύ­τε­ρη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Ακόμα και στο θε­ω­ρού­με­νο ως βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό μας, το ζή­τη­μα των από­ψε­ών μας για σύ­γκρου­ση με το ευρώ και την ΕΕ πα­ρου­σιά­στη­καν αμ­φι­ση­μί­ες, μπρος-πί­σω, από­στα­ση με­τα­ξύ των γρα­πτών μας θέ­σε­ων και δη­μό­σιας εκ­φο­ράς λόγου.

Η πρό­τα­σή μας εξέ­πε­μπε κακώ ς εν­νο­ού­ε­νο κυ­βερ­νη­τι­σμό και δια­χεί­ρι­ση, ενώ δεν κα­τα­φέ­ρα­με  να απα­ντή­σου­με πει­στι­κά ότι το πρό­γραμ­μά μας είναι στον αντί­πο­δα αυτού για το οποίο μας χρέ­ω­νε σκό­πι­μα το σύ­στη­μα, δη­λα­δή το «σχέ­διο Σόι­μπλε-μνη­μό­νιο με δραχ­μή». Έτσι η πρό­τα­σή μας φά­ντα­ζε μη ελ­κυ­στι­κή, μη ρε­α­λι­στι­κή. Αυτές οι αδυ­να­μί­ες εδραί­ω­σαν την ηγε­μο­νία Τσί­πρα, που στο έδα­φος της δια­χεί­ρι­σης είχε το πλε­ο­νέ­κτη­μα. Χωρίς να κερ­δί­σου­με «από τα δεξιά μας», που όπως φαί­νε­ται ήταν –λαν­θα­σμέ­να- η εκτί­μη­ση, χά­σα­με από τα αρι­στε­ρά μας, κυ­ρί­ως προς την αποχή...

Προ­χω­ρά­με και βελ­τιω­νό­μα­στε. Συ­γκρο­τού­με ένα μέ­τω­πο μό­νι­μα ανοι­χτό  στη διεύ­ρυν­ση και τη συν­δια­μόρ­φω­ση, με στόχο τη συ­μπα­ρά­τα­ξη των αγω­νι­ζό­με­νων δυ­νά­με­ων και της Αρι­στε­ράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ κ.ά) .Χτυ­πά­με μαζί με τις δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τές μας.

Στον όρο Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρού­με να πε­ρι­λαμ­βά­νου­με το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ούτε τις πα­ρα­τά­ξεις του σε επί­πε­δο συν­δι­κα­λι­στι­κό και αυ­το­διοί­κη­σης. Στην πε­ριο­χή μας οι δυ­νά­μεις του ΜΕ­ΤΑ-ΔΕΗ είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα-επι­χεί­ρη­μα για του λόγου το αλη­θές. Είναι δυ­νά­μεις που στη συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία ακο­λού­θη­σαν πο­λι­τι­κή ουράς της ΠΑΣΚΕ, σή­με­ρα πα­ρα­μέ­νουν στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κι είναι σαφές ότι θα στη­ρί­ξουν τον Τσί­πρα με κάθε μέσο. Μπαί­νου­με σε μια πε­ρί­ο­δο που τί­θε­ται επί τά­πη­τος  η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ, Νο 1 θέμα για την πε­ριο­χή μας κι είναι σαφές ότι ο ρόλος αυτών των δυ­νά­με­ων θα είναι πυ­ρο­σβε­στι­κός, αν όχι απερ­γο­σπα­στι­κός. Μπο­ρού­με το­πι­κά να συ­νυ­πάρ­χου­με ή έστω να έχου­με ανα­φο­ρά σε αυτήν την πα­ρά­τα­ξη, όταν αυτό το βάρος ήταν ασή­κω­το ακόμα και για τον το­πι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το προη­γού­με­νο διά­στη­μα;

Επι­λέ­γου­με σαφή τα­ξι­κή-ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, σε πλήρη ρήξη με λο­γι­κές ανά­θε­σης και δια­χεί­ρι­σης. Το σχέ­διό μας οφεί­λει να έχει κέ­ντρο τη σύ­γκρου­ση με τη ντό­πια αστι­κή τάξη. Βα­σι­κή προ­τε­ραιό­τη­τά μας είναι το ξε­δί­πλω­μα μιας μα­χη­τι­κής αρι­στε­ρής κι από τα κάτω αντι­πο­λί­τευ­σης που θα προ­σπα­θεί να σπά­σει το τεί­χος της πα­θη­τι­κό­τη­τας. Το ζή­τη­μα της κυ­βέρ­νη­σης δεν μπο­ρεί να μεί­νει ανα­πά­ντη­το, όμως δεν μπο­ρεί να γί­νε­ται αντι­λη­πτό απλά ως «ανά­λη­ψη δια­κυ­βέρ­νη­σης με λαϊκή στή­ρι­ξη». Ο τρό­πος που θα πα­ρου­σια­στεί το σύν­θη­μα «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» πρέ­πει να εν­νο­εί μια κυ­βέρ­νη­ση τα­ξι­κού πο­λέ­μου, μια κυ­βέρ­νη­ση-όπλο στα χέρια των ερ­γα­ζο­μέ­νων και του λαού στην πάλη μας για να επι­βλη­θεί «μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο», μια «κυ­βέρ­νη­ση» που στόχο θα έχει να αυ­ξή­σει κά­θε­τα τη μα­χη­τι­κό­τη­τα του κό­σμου για να πά­ρου­με πίσω τα κλεμ­μέ­να,  μια «κυ­βέρ­νη­ση» που δεν θα έχει στόχο να «κα­τσι­κω­θεί» και να υψω­θεί πάνω από το λαό, αλλά να πα­ρα­με­ρί­σει για να πε­ρά­σει η εξου­σία στο λαό.

Τομές χρειά­ζο­νται και στο ορ­γα­νω­τι­κό επί­πε­δο και πρέ­πει να τολ­μή­σου­με να απα­ντή­σου­με στη μα­ζι­κή απα­ξί­ω­ση (πρώ­τι­στα από τη νε­ο­λαία αλλά όχι μόνο) των «κομ­μά­των» συλ­λή­βδην. Δε χρειά­ζο­νται μο­νά­δες «επι­κε­φα­λής» ή «αρ­χη­γοί». Η ηγε­σία οφεί­λει να  δεί­ξει με συ­γκε­κρι­μέ­νες κι­νή­σεις ότι είναι έτοι­μη να συ­γκρου­στεί με λο­γι­κές που προϊ­δε­ά­ζουν για αρ­χη­γι­σμό, πα­ρα­γο­ντι­σμούς, ηγε­μο­νι­σμούς. Οφεί­λει να είναι συλ­λο­γι­κή και πο­λυ­πρό­σω­πη, με στοι­χεία ανα­νέ­ω­σης και πλου­ρα­λι­σμού. Να ξε­κό­ψου­με με μια λο­γι­κή υπερ­προ­βο­λής μόνο κά­ποιων «περ­σό­νων» και να ανα­δεί­ξου­με τον πλού­το του στε­λε­χι­κού δυ­να­μι­κού, των λαϊ­κών αγω­νι­στών μας.  Το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος του νέου φορέα να τεθεί από την αρχή στο τρα­πέ­ζι. Να εξε­τά­σου­με σο­βα­ρά τις προ­τά­σεις του με­γά­λου αριθ­μού συ­ντρό­φων-συ­ντρο­φισ­σών που θέ­τουν ζη­τή­μα­τα εναλ­λα­γής, ανα­κλη­τό­τη­τας κ.ο.κ.  Είναι ζη­τή­μα­τα που τέ­θη­καν -κι απορ­ρί­φθη­καν- στον «παλιό καλό» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και υπό το φως της κα­τα­στρο­φι­κής κα­τά­λη­ξης του κυ­βερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος επι­στρέ­φουν κα­λο­προ­αί­ρε­τα δρι­μύ­τε­ρα, για να «προ­λά­βου­με το κακό». Πολύς κό­σμος είναι αυτός που θα εμπνευ­στεί να στρα­τευ­τεί αν δεί­ξου­με έμπρα­κτα τομές  με ένα πα­ρελ­θόν που απέ­τυ­χε σε θέ­μα­τα δη­μο­κρα­τί­ας. Η πρό­βλε­ψη για ισο­τι­μία όλων των μελών πρέ­πει να συ­μπλη­ρω­θεί με μέτρα αυ­στη­ρά που θα πε­ριο­ρί­ζουν στο ελά­χι­στο τα «μέ­λη-φα­ντά­σμα­τα». Η ανά­γκη για πλου­ρα­λι­σμό κι ένα ανοι­χτό πλαί­σιο που να «χω­ρά­ει» τις μειο­ψη­φί­ες πρέ­πει να συν­δυα­στεί με μια ανοι­χτή και δη­μό­σια το­πο­θέ­τη­ση τά­σε­ων και συ­νι­στω­σών (αντί για ψά­ρε­μα στα θολά νερά των «ανέ­ντα­χτων») και να πα­ντρευ­τεί με τη διά­θε­ση να απο­κτή­σει με­γα­λύ­τε­ρες αρ­μο­διό­τη­τες η «βάση».  Ίσως δε λυ­θούν τα –σε με­γά­λο βαθ­μό- πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα με ορ­γα­νω­τι­κό τρόπο, αλλά μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση είναι απα­ραί­τη­τη για την απο­κα­τά­στα­ση της εμπι­στο­σύ­νης με τον κόσμο που έφαγε στρα­πά­τσο από τις αλ­λε­πάλ­λη­λες απο­τυ­χί­ες της Αρι­στε­ράς και σε αυτόν τον τομέα.

Σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες, ο συ­νο­λι­κός απο­λο­γι­σμός της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας αλλά και της προη­γού­με­νης δρά­σης μας στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι μπρο­στά- θα γρα­φτεί στις εξε­λί­ξεις και τους αγώ­νες του αμέ­σως επό­με­νου δια­στή­μα­τος. Η κυ­βέρ­νη­ση θα φθα­ρεί γρή­γο­ρα, το γκρέ­μι­σμα των αυ­τα­πα­τών δη­μιουρ­γεί τε­ρά­στιο κενό,  αλλά το πώς και το από πού θα κα­λυ­φθεί το κενό δεν είναι δε­δο­μέ­νο. Χρειά­ζε­ται την ενερ­γη­τι­κή μας υπο­κει­με­νι­κή προ­σπά­θεια και, με δε­δο­μέ­νες τις φο­βί­ες/αδυ­να­μί­ες της άλλης Αρι­στε­ράς, το κα­θή­κον πέ­φτει σε με­γά­λο βαθμό στις πλά­τες μας.

Παρά τις αδυ­να­μί­ες μας και το αρ­χι­κό μας μού­δια­σμα, παρά την έλ­λει­ψη πόρων και προ­βο­λής από τα ΜΜΕ, η αντί­δρα­ση κι η οργή του κό­σμου μας σπρώ­χνουν να προ­χω­ρή­σου­με, να τολ­μή­σου­με. Αλλά κι εμείς πρέ­πει να μπού­με επι­θε­τι­κά στη διεκ­δί­κη­σή του, να ορ­γα­νώ­σου­με την οργή του και να την κά­νου­με δύ­να­μη κρού­σης ενά­ντια στο κε­φά­λαιο και τους μη­χα­νι­σμούς του.

Με πρω­το­βου­λί­ες που θα πά­ρου­με μαζι με αυτόν τον κόσμο ενά­ντια στο μνη­μό­νιο,  με την ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, με την προ­σπά­θεια προ­σα­να­το­λι­σμού των «από κάτω» στο κί­νη­μα, να δη­μιουρ­γή­σου­με τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ανα­τρο­πή της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής και των μνη­μο­νί­ων, με προ­ο­πτι­κή την ανα­τρο­πή από τα αρι­στε­ρά της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ (ή μιας κυ­βέρ­νη­σης «εθνι­κής ενό­τη­τας»).

Να ανοί­ξου­με την αρι­στε­ρή-τα­ξι­κή ατζέ­ντα σε όλα τα επί­πε­δα, στον πό­λε­μο με τον τα­ξι­κό αντί­πα­λο για την ηγε­μο­νία .

Χωρίς αυ­τα­πά­τες για συμ­μα­χί­ες με τμή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης ούτε των δια­φό­ρων ιμπε­ρια­λι­σμών, την ώρα που αυτοί που βομ­βαρ­δί­ζουν τη Συρία.

Με μέ­τω­πο ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και το φα­σι­σμό  . Δεν αρκεί να εί­μα­στε αλ­λη­λεγ­γύ­οι με τους πρό­σφυ­γες, αλλά κατά τα άλλα να ρί­χνου­με τις ευ­θύ­νες για το με­τα­να­στευ­τι­κό στην... Τουρ­κία. Πρέ­πει να εί­μα­στε ταυ­τό­χρο­να ορ­κι­σμέ­νοι εχθροί της άρ­χου­σας τάξης «μας» που συμ­μα­χεί με τους πρω­ται­τί­ους του πο­λέ­μου, του αυ­ταρ­χι­σμού και της τρο­μο­ϋ­στε­ρί­ας (ΗΠΑ-ΕΕ-Ισ­ρα­ήλ...), που θέλει σύ­νο­ρα «κλει­στά» κι όχι ανοι­χτά, που θέλει δού­λους κι εξι­λα­στή­ρια θύ­μα­τα τους με­τα­νά­στες/πρό­σφυ­γες, όπως κι άλλα τμή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων.  Αν θέ­λου­με να χτυ­πή­σου­με τους «δου­λε­μπό­ρους», ας κά­νου­με ση­μαία το «σύ­νο­ρα ανοι­χτά-πρό­σφυ­γες κα­λο­δε­χού­με­νοι» κι ας απαι­τή­σου­με να επι­τα­χθούν τα πλοία των εφο­πλι­στά­δων για δω­ρε­άν κι ασφα­λή με­τα­φο­ρά των γυ­ναι­κό­παι­δων που πνί­γο­νται στο Αι­γαίο.

Με μέ­τω­πο ενά­ντια στον εθνι­κι­σμό, τον αντι­τουρ­κι­σμό και τις πο­λε­μι­κές κραυ­γές. Αν θέ­λου­με να πούμε  για πα­ρά­δειγ­μα «κάτι πα­ρα­πά­νω» για τις δη­λώ­σεις Φίλη περί εθνο­κά­θαρ­σης, αυτό μπο­ρεί να είναι κάτι κα­λύ­τε­ρο από μια από τα δεξιά κρι­τι­κή περί εθνι­κής μειο­δο­σί­ας και φι­λο­τουρ­κι­κής στά­σης. Να πούμε βε­βαί­ως για την εξό­ντω­ση του ελ­λη­νι­κού στοι­χεί­ου στη Μικρά Ασία που προ­κλή­θη­κε από τα εγκλή­μα­τα και τον τυ­χο­διω­κτι­σμό της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης τόσο στα Βαλ­κά­νια όσο και στη Μικρά Ασία εις βάρος μου­σουλ­μά­νων. Να πούμε για τους Έλ­λη­νες φα­ντά­ρους που έστει­λε κρέας για τα κα­νό­νια σε ξένα εδάφη, για τους Πό­ντιους αστούς που έσω­σαν το το­μά­ρι τους χωρίς να ενη­με­ρώ­σουν τους φτω­χους αδερ­φούς τους, για την προ­σπά­θεια της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης να πε­ριο­ρί­σει την έλευ­ση των προ­σφύ­γων και να αφή­σει τους φτω­χούς Έλ­λη­νες της Μ.Ασίας να σφα­χτού­νε. Να πούμε ότι η ίδια άρ­χου­σα τάξη και τα κόμ­μα­τά της σή­με­ρα, ενώ δήθεν συμ­με­ρί­ζο­νται τον πόνο των φτω­χών Πο­ντί­ων, επι­βάλ­λουν τα γε­νο­κτό­να μνη­μό­νια σε βάρος των φτω­χών Πο­ντί­ων και μη, τους οδη­γούν στην ανερ­γία και  χρη­μα­το­δο­τούν τις ρα­τσι­στι­κές φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες. Κά­ποια από αυτά τα τα­ξι­κά κτήνη μά­λι­στα που υπο­κι­νούν τα εθνι­κι­στι­κά μίση για να κά­νουν μπίζ­νες με αυτά, λυ­μαί­νο­νται το δη­μό­σιο πλού­το κι ενί­ο­τε πα­ρι­στά­νουν τους με­γα­λο­πα­ρά­γο­ντες πο­δο­σφαι­ρι­κών ομά­δων , «τυ­χαί­νει» να είναι Πό­ντιοι.

Να ανα­δεί­ξου­με πολύ ψηλά στην ατζέ­ντα μας το ζή­τη­μα του ορά­μα­τος, αντί να το πε­ρά­σου­με στα ψιλά κά­ποιου «προ­γράμ­μα­τος». Είναι πηγή έμπνευ­σης αλλά κι επι­τα­κτι­κή ανά­γκη σή­με­ρα, που κάθε μορφή δια­χεί­ρι­σης του κα­πι­τα­λι­σμού επι­τί­θε­ται στους λαούς και στους φτω­χούς, πιο πολύ παρά ποτέ. Είναι ξε­κά­θα­ρο ότι αν δε νι­κή­σει ο σο­σια­λι­σμός, θα νι­κή­σει η βαρ­βα­ρό­τη­τα. Το όραμά μας πρέ­πει να «φω­νά­ζει»: ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού, κοι­νω­νι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση, μια κοι­νω­νία απαλ­λαγ­μέ­νη από κάθε μορ­φής εκ­με­τάλ­λευ­ση και κα­τα­πί­ε­ση, μια κοι­νω­νία βα­σι­σμέ­νη όχι στο κέρ­δος αλλά στην αλ­λη­λεγ­γύη και στη «συλ­λο­γι­κή συ­νεί­δη­ση» .

Έχο­ντας πλήρη επί­γνω­ση της απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας του τα­ξι­κού αντι­πά­λου να μας συ­ντρί­ψει, της λύσ­σας με την οποία θα μας αντι­με­τω­πί­σει, και με την ανά­λο­γη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα από τη μεριά μας να μπού­με σε αυτόν τον αγώνα που (είτε μπού­με είτε όχι, είτε έτσι είτε αλ­λιώς) είναι ζωής και θα­νά­του.

*μέλος του –προ­σω­ρι­νού- συ­ντο­νι­στι­κού της ΠΕ Εορ­δαί­ας.