ΜΜΕ, άδειες, ένα αόρατο ΕΣΡ και οι μισητοί οκτώ

Ας ξεκινήσουμε με ένα θεωρητικό και ρητορικό ερώτημα: Αν ο Παντελής Καψής, ο Σίμος Κεδίκογλου, ο Γιώργος Πεταλωτής, ο Θοδωρής Ρουσόπουλος ή ο Δημήτρης Ρέππας, διατελέσαντες υπουργοί ΜΜΕ, Τύπου, Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, κυβερνητικοί εκπρόσωποι ή εξ απορρήτων σύμβουλοι σε διαδοχικούς πρωθυπουργούς του πρασινογάλαζου ομοιοπολικού δικομματισμού, είχαν ως ευθύνη τους και τον τομέα των (ξένων) επενδύσεων στην Ελλάδα, ποια θα ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ - και του ΣΥΝ παλιότερα - , ως τότε αντιπολίτευσης; Θα είχε καταγγείλει την προκλητική αυτή μεθόδευση, υπουργοί αρμόδιοι για τα ΜΜΕ είναι ταυτόχρονα αρμόδιοι και για το ποιος θα επενδύσει, με ποιους όρους, πού και πότε στη χώρα; Θα είχε μιλήσει για καραμπινάτες διαπλοκές, για υπουργεία σκανδάλων και εκλεκτικών συγγενειών, για ευθύνες υπουργών και ενδεχομένως για Ειδικά Δικαστήρια και εξεταστικές επιτροπές; Λογικά και σωστά, θα το είχε κάνει.

Εδώ όμως έγκειται και η σημερινή εμπλοκή, η διαρκής εκκρεμότητα, στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, που φιλικά στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ, ΜΜΕ θέλουν να χρεώσουν αποκλειστικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ – των οποίων βέβαια ο πολιτικός βίος κρίθηκε εν πολλοίς στις κάλπες του 2015 και είναι και γνωστός. Γιατί στην πραγματικότητα, παράγοντας της ανωμαλίας που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες στο ασύδοτο και αποχαλιναγωγημένο χώρο των τηλεοπτικών κυρίως ΜΜΕ είναι ο ίδιος ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, καθ' ύλην αρμόδιος επίσης σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές εντολές Τσίπρα και για το χαρτοφυλάκιο των διαπραγματεύσεων και της προσέλκυσης επενδύσεων... Είναι άραγε τυχαίος αυτός ο διπλός ρόλος; Μάλλον όχι.

Και οι ευθύνες είναι προσωπικές και προσωποποιημένες γιατί και ο ίδιος ο φαιδρός, κατάπτυστος, διάτρητος και επικίνδυνος νόμος για τις ραδιοτηλεοπτικές άδειες, εκπορεύεται, κινείται και μετουσιώνεται σε πράξεις, διατάγματα, διαδικασίες από και μόνο τον υπουργό, προσωπικά. Τέσσερις μήνες τώρα, ξεκινώντας από την ψήφιση της πρώτης, προκλητικής, ''αεροπλανικής'', αχρείαστης και νυχτερινής τροπολογίας της τελευταίας στιγμής με την οποία παύθηκαν τρία μέλη του ΕΣΡ – χωρίς προφανή αιτία και αφορμή πέραν ίσως από τους συγγενικούς δεσμούς της Αλεξίου με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου – και η εφαρμογή του νόμου παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες και η συγκρότηση του ΕΣΡ έπρεπε να περιμένει τις εκλογές της ΝΔ και οι καναλάρχες αποθρασύνθηκαν καθώς δεν υπήρχε όργανο (ΕΣΡ) για να επιβάλει πρόστιμα, ποινές και επιπλήξεις στις καθημερινές παραβάσεις (χρόνος διαφημίσεων, τηλετζόγος, τηλεφωνικές γραμμές παιχνιδιών κτλ).

Και αυτό είναι το απολύτως πρωτοφανές στη σύγχρονη ραδιοτηλεοπτική ιστορία. Υπουργός Επικρατείας με τροπολογία του άφησε πλήρως αρρύθμιστο, χωρίς εποπτεία και έλεγχο, χωρίς όργανο επιβολής κυρώσεων, τον ραδιοτηλεοπτικό χώρο και οι καναλάρχες φυσικά βρήκαν ανοικτό γήπεδο και σκοράρουν μόνοι τους. Την ίδια στιγμή εκκρεμούν πάνω από 290 φάκελοι από παλιότερες καταγγελίες και ελέγχους του ΕΣΡ. Παρεμπιπτόντως, αληθεύει ότι ανάμεσα σε αυτούς τους φακέλους είναι και εκείνοι που αφορούν την προεκλογική περίοδο του δημοψηφίσματος, όταν τα κανάλια οργίασαν, τρομοκρατώντας και προπαγανδίζοντας το ΝΑΙ; Αληθεύει δηλαδή ότι ουσιαστικά η συγκυβέρνηση αποφάσισε να ''θάψει'' και σε αυτό το επίπεδο το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, με την απουσία επιβολής κυρώσεων και χρηματικών προστίμων; Και δεύτερο κρατούμενο, πόσα είναι τα εισπραχθέντα ή κυρίως τα ανείσπρακτα πρόστιμα των τελευταίων μηνών – τα οποία υποτίθεται ότι αποτελούν και δημόσια έσοδα, τονώνουν τα δημόσια οικονομικά, αποτελούν δημόσια περιουσία; Έχουν σιωπηρά χαριστεί και αυτά στους βαρόνους των μίντια;

Δεν είχε επομένως κανέναν προφανή λόγο ο Νίκος Παππάς να διαλύσει το ΕΣΡ, τον περασμένο Οκτώβρη και να μην προχωρήσει έστω έτσι η εφαρμογή του νόμου ''του''. Όπως δεν είχε και κανέναν προφανή λόγο να φέρει νέα, αχρείαστη, ''αεροπλανική'' τροπολογία, νυχτερινή και της τελευταίας στιγμής, για να αυξήσει δήθεν αντιπροσωπευτικά και συναινετικά τα μέλη της ''ανεξάρτητης'' αρχής. Αν επιθυμούσε να δώσει πρόσχημα στη ΝΔ να μην ψηφίσει ούτε την τροπολογία ούτε το νέο, εννεαμελές όργανο, τα κατάφερε! 

Την ίδια ώρα όμως επικρατεί έντονο παρασκήνιο, που ελάχιστα πια κρύβεται. Στον Άλφα ή στο Κανάλι Έψιλον – ποιος ξεχνά την τελευταία ερώτηση Γιομπαζολιά στον Τσίπρα στο ντημπέητ των πολιτικών αρχηγών τον περασμένο Σεπτέμβρη!; - δίνουν μάχη υπέρ βωμών, εστιών και αδειών (τους). Ο Δήμος Βερύκιος ξιφουλκεί εναντίον όσων θέλουν ''να βγάλουν τον Κοντομηνά από το τηλεοπτικό παιχνίδι'', χρησιμοποιώντας φήμες, διαρροές, υπονοούμενα, πληροφορίες ή δικαστικές εκκρεμότητες, ακόμη και για τη λίστα Λαγκάρντ. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με τη στρατηγική συνεργασία με τους Αμερικανούς του CNN, ορέγεται και αυτός τηλεοπτική άδεια. Για να μην μιλήσουμε για τους ''μεσσίες επενδυτές'' από το εξωτερικό, που υποτίθεται ότι είναι διατεθειμένοι να εμπλακούν από την εποχή Γιώργου Παπανδρέου (βλέπε πχ την περίπτωση Πάρη Μουράτογλου). Οι δε φανφαρόνοι βαρόνοι των ''μεγάλων'', ''σταρικών'', μαρουσιώτικων ή φαληρικών καναλιών ακονίζουν και αυτοί τα μαχαίρια τους. Οι μπηχτές πάνε και έρχονται και οι λίστες που κάθε τρεις και λίγο καταφθάνουν από το εξωτερικό φαίνεται να διαδραματίζουν σημαντικό, παρασκηνιακό ρόλο σε ένα παιχνίδι ρόλων και μασκών, βρώμικο και νοσηρό.

Με άλλα λόγια, η ατμόσφαιρα, κλειστοφοβική, δυσώδης, υποκριτική, θυμίζει το τελευταίο γουέστερν δωματίου του Κουέντιν Ταραντίνο (σκέτο αριστούργημα, παρεμπιπτόντως), τους Μισητούς Οκτώ. Αν ο Νίκος Παππάς την έχει δει και την έχει ακούσει σαν δήθεν νέος σερίφης στο Ρεντ Ροκ, ο οποίος θα βάλει τάξη στο χάος, φροντίζοντας να επέλθει χάος στην τάξη, τότε η ταινία μπορεί να πει πάρα πολλά για όσα γκανγκστερικά διαδραματίζονται σε βάρος πάλι του δημοσίου συμφέροντος και των λαϊκών στρωμάτων. Nice touch, by the way... όπως θα έγραφε και ο Κουέντιν...