Άγριος Φεβρουάριος

Όπως όμως εξε­λίσ­σο­νται τα πράγ­μα­τα, η αξιο­λό­γη­ση θυ­μί­ζει πια αντι­κα­το­πτρι­σμό στη μνη­μο­νια­κή έρημο: Όσο η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛΛ και ο ίδιος ο Αλέ­ξης Τσί­πρας θε­ω­ρούν και υπο­στη­ρί­ζουν ότι την πλη­σιά­ζουν, τόσο αυτή απο­μα­κρύ­νε­ται και απο­τε­λεί απλώς μια προ­βο­λή των δικών τους προσ­δο­κιών, που έχουν όμως εξα­ντλή­σει προ πολ­λού την κοι­νω­νι­κή τους δυ­να­μι­κή και τις αντο­χές των πλη­βεια­κών στρω­μά­των της χώρας. Συ­νε­πώς, όσο η αξιο­λό­γη­ση χά­νε­ται στον ορί­ζο­ντα, η πε­ρι­βό­η­τη διευ­θέ­τη­ση (και όχι δια­γρα­φή ή απο­μεί­ω­ση) του χρέ­ους πα­ρα­πέ­μπε­ται διαρ­κώς στις ελ­λη­νι­κές (...και βε­ρο­λι­νέ­ζι­κες) κα­λέν­δες, με απο­τέ­λε­σμα ο γυ­μνός από άλ­λο­θι και βα­ρύ­γδου­πες υπο­σχέ­σεις ''πρώ­της φοράς Αρι­στε­ρά­ς'' πρω­θυ­πουρ­γός να χάνει πο­λύ­τι­μο έδα­φος στην προ­σω­πι­κή, πο­λι­τι­κή του επι­βί­ω­ση στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου. 

Το κουαρ­τέ­το των δα­νει­στών και «εταί­ρων» δεν βιά­ζε­ται να κλεί­σει η πρώτη φορά αξιο­λό­γη­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου και δεν έχει κα­νέ­να λόγο να βιά­ζε­ται... Η συ­γκυ­βέρ­νη­ση τρέ­χει πίσω από τους αντι­κα­το­πτρι­σμούς της. Στο τρα­πέ­ζι των δήθεν διαρ­κών υπο-δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων ακο­νί­ζο­νται τα μα­χαί­ρια που θα πε­τσο­κό­ψουν την «αγε­λά­δα» της ασφα­λι­στι­κής αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης, βά­ζο­ντας συ­νε­χώς πε­ρισ­σό­τε­ρες απαι­τή­σεις και προ­δια­γρα­φές στη γρή­γο­ρη λει­τουρ­γία της κοι­νω­νι­κής κρε­α­το­μη­χα­νής, ενώ ακο­λου­θούν τα κόκ­κι­να δά­νεια και η ορι­στι­κο­ποί­η­ση της εκ­ποί­η­σης των τε­λευ­ταί­ων ψι­χί­ων κοι­νω­νι­κού και δη­μό­σιου πλού­του. 

Η διο­λί­σθη­ση της τρι­το­μνη­μο­νια­κής συ­γκυ­βέρ­νη­σης σε επι­κίν­δυ­να μο­νο­πά­τια συ­μπλη­ρώ­νε­ται από τον «εκ­βια­σμό» στη δια­χεί­ρι­ση των «προ­σφυ­γι­κών ροών». Σαν έτοι­μη από καιρό η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛΛ υπο­χώ­ρη­σε στο εν­δε­χό­με­νο απο­πο­μπής από τη Σέν­γκεν -όπως σαν... έτοι­μη από καιρό, υπο­χώ­ρη­σε μπρο­στά στο φάσμα της ρήξης με την Ευ­ρω­ζώ­νη... - σε μια ακόμη «προ­σο­μοί­ω­ση» της πε­ρυ­σι­νής εξά­μη­νης «πε­ρι­πέ­τειας». 

Οι ομοιό­τη­τες πά­ντως είναι με­γα­λύ­τε­ρες από τις δια­φο­ρές: Εκ­βια­στές (εταί­ροι) και εκ­βια­ζό­με­νοι (συ­γκυ­βέρ­νη­ση) υπήρ­ξαν εξαι­ρε­τι­κά πει­στι­κοί στους ρό­λους τους, προ­κει­μέ­νου να πε­τύ­χουν την «συ­ναί­νε­ση» του βομ­βαρ­δι­σμέ­νου, από την τρο­μο­κρα­τία της... απο­πο­μπής, τη­λε­ο­πτι­κού κοι­νού στην «ελεγ­χό­με­νη αυ­ταρ­χι­κο­ποί­η­ση» και τη «λε­λο­γι­σμέ­νη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση», προ­κει­μέ­νου οι πρό­σφυ­γες να πε­ριο­ρι­στούν σε νέου τύπου στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης, με την υψηλή επο­πτεία και τη φρού­ρη­ση των ενό­πλων δυ­νά­με­ων. Αξιο­ση­μεί­ω­το το γε­γο­νός ότι για πρώτη φορά, μετά από το 1995 και την κα­τάρ­γη­ση των άθλιων ρυθ­μί­σε­ων για την επι­τή­ρη­ση των Ελ­λή­νων μου­σουλ­μά­νων στη Θράκη και την άρση των εσω­τε­ρι­κών συ­νό­ρων στη Ρο­δό­πη και την Ξάνθη, ο στρα­τός ανα­λαμ­βά­νει αστυ­νο­μι­κά κα­θή­κο­ντα μέσα σε θύ­λα­κες της επι­κρά­τειας – έστω και σε δικές του προ­ϋ­πάρ­χου­σες υπο­δο­μές. Έτσι, το κρά­τος από τη μια πλευ­ρά, την αν­θρω­πι­στι­κή, ρευ­στο­ποιεί­ται και ΜΚΟ­κρα­τεί­ται, δεί­χνο­ντας μόνο επι­φα­νεια­κή, αλλά δύ­σκαμ­πτη ανοχή στην εθε­λο­ντι­κή αυ­τα­πάρ­νη­ση διά­σω­σης των προ­σφύ­γων (κατά τα λοιπά, φρο­ντί­ζει η Φρό­ντεξ...), και από την άλλη πλευ­ρά, μόλις πε­ρά­σει το στά­διο της «αν­θρω­πι­στι­κής βο­ή­θειας», ανα­δι­πλώ­νε­ται και σκλη­ραί­νει, κα­τα­φεύ­γο­ντας στον κα­τε­ξο­χήν θεσμό κα­τα­στο­λής και πε­ριο­ρι­στι­κών μέ­τρων, για την επι­βο­λή της ασφά­λειας και της δια­σα­λευ­θεί­σας τάξης πραγ­μά­των. Η υπόρ­ρη­τη μά­λι­στα συν­δή­λω­ση ότι οι πρό­σφυ­γες απο­τε­λούν και για το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, «απει­λή» και εξ αυτού του λόγου, ανα­λαμ­βά­νει ο στρα­τός είναι εξό­φθαλ­μη και προ­κλη­τι­κή. 

Στο άλλο μέ­τω­πο της επι­και­ρό­τη­τας, στον «ηρω­ι­κό»... αγώνα του υπουρ­γού Επι­κρα­τεί­ας και πάσης  επέν­δυ­σης Νίκου Παππά, ώστε (... επι­τέ­λους!) τα κα­νά­λια της δια­πλο­κής και των ελίτ να απο­κτή­σουν νό­μι­μες τη­λε­ο­πτι­κές άδειες, μέσω δια­γω­νι­σμού και... δια­φα­νών δια­δι­κα­σιών, οι δη­λώ­σεις του Προ­έ­δρου της Βου­λής, Νίκου Βού­τση, κατά τη διάρ­κεια της - ξανά...- άγο­νης δια­δι­κα­σί­ας ανά­δει­ξης του νέου ΕΣΡ, διέ­λυ­σαν τις αυ­τα­πά­τες και του τε­λευ­ταί­ου ανυ­πο­ψί­α­στου – εκτός και αν είχε δια­βά­σει τον ν.4339/2015 προ­σε­κτι­κά. 

Ο Βού­τσης, ωμά, ομο­λό­γη­σε ότι σκο­πός του νόμου δεν είναι να γκρε­μί­σει τη δια­πλο­κή, αλλά να τη διευ­κο­λύ­νει στις ανα­κα­τα­τά­ξεις και τις νέες, εσω­τε­ρι­κές της συμ­φω­νί­ες και ισορ­ρο­πί­ες, πράγ­μα που θα έχει ως απο­τέ­λε­σμα – και με τη βούλα της νέας νο­μι­μό­τη­τας του ν.4339/2015 – να απαλ­λα­γούν (πόσοι και ποιοι άραγε;) κα­να­λάρ­χες αφε­νός από τα χρέη τους προς τις τρά­πε­ζες και το δη­μό­σιο – μέσω της ίδρυ­σης νέων, άσπι­λων και αμό­λυ­ντων εται­ρι­κών σχη­μά­των που θα ξε­κι­νή­σουν από και­νού­ρια, μη­δε­νι­κή αφε­τη­ρία - και αφε­τέ­ρου από το πε­ριτ­τό, αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό, τους ερ­γα­ζό­με­νους, που θα βρε­θούν στον δρόμο εν μια νυκτί. Η απο­στρο­φή μά­λι­στα του Προ­έ­δρου της Βου­λής ότι δεν χρειά­ζε­ται όλοι οι κα­να­λάρ­χες να πά­ρουν άδεια πε­ριε­χο­μέ­νου συμ­βα­τή με το ση­με­ρι­νό τους τη­λε­ο­πτι­κό πρό­γραμ­μα και προ­ϊ­όν, λύνει τα χέρια στους ιδιο­κτή­τες των κα­να­λιών να προ­χω­ρή­σουν σε σύν­νο­μη πια «υπο­βάθ­μι­ση» των αδειών τους, εξω­θώ­ντας στην από­λυ­ση εκα­το­ντά­δες ερ­γα­ζό­με­νους του κλά­δου. Τα­κτι­κή που στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν ακο­λού­θη­σαν πολ­λοί επι­χει­ρη­μα­τί­ες της ενη­μέ­ρω­σης στο ρα­διό­φω­νο, «υπο­βαθ­μί­ζο­ντας» πχ άδειες ενη­με­ρω­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα σε ψυ­χα­γω­γι­κού και εκ­πα­ρα­θυ­ρώ­νο­ντας – ερ­γα­σια­κά και νο­μό­τυ­πα πια - τε­χνι­κούς και δη­μο­σιο­γρά­φους, επει­δή δήθεν «το μα­γα­ζί δεν έβγαι­νε». Πα­ράλ­λη­λα, η ελά­χι­στα κρυ­πτι­κή το­πο­θέ­τη­ση του ότι «με­γά­λα κα­νά­λια μπο­ρούν να γί­νουν με­γα­λύ­τε­ρα» απο­δει­κνύ­ει ότι και στο νέο, ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κό πλαί­σιο, το... Με­γά­λο Κα­νά­λι της οδού Με­σο­γεί­ων και κυ­ρί­ως οι ιδιο­κτή­τες του δεν έχουν να φο­βού­νται τί­πο­τα! - τσά­μπα το βί­ντεο και ο εν­θου­σια­σμός των αφιο­νι­σμέ­νων τσι­πρι­ζαί­ων στο κλει­στό του Τά­εΚ­βον­Ντο... 

Κατά τα άλλα, η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή και εν πολ­λοίς εν­δο­μνη­μο­νια­κή δια­μά­χη για το ποιος θα έχει την πρω­το­βου­λία για τον κα­θο­ρι­σμό του αριθ­μού των αδειών (απλου­στευ­τι­κά, ο υπουρ­γός ή το ΕΣΡ;), καλά κρα­τεί, ενώ ταυ­τό­χρο­να επι­κρα­τεί μια πε­ρί­ερ­γη και εκα­τέ­ρω­θεν ένοχη σιωπή για τον πραγ­μα­τι­κό λευκό ελέ­φα­ντα στο δω­μά­τιο του ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κού το­πί­ου: την DIGEA εν κρά­τει και τα σκή­πτρα του ψη­φια­κού φά­σμα­τος που κρα­τά­ει στα χέρια της. 

Με αυτά τα δε­δο­μέ­να, η απερ­γία της 4ης Φε­βρουα­ρί­ου η οποία προ­κη­ρύσ­σε­ται με αφορ­μή την αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση διά­λυ­σης της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης απο­κτά στοι­χεία γε­νι­κευ­μέ­νης ανυ­πα­κο­ής και δια­μαρ­τυ­ρί­ας  ενα­ντί­ον των τρι­το­μνη­μο­νια­κών σχε­δια­σμών, «εταί­ρων» και συ­γκυ­βέρ­νη­σης, προ­κει­μέ­νου να θε­με­λιω­θεί ο νέος γύρος τα­ξι­κής και λαϊ­κής αμ­φι­σβή­τη­σης στη λι­τό­τη­τα, τον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και την αδι­κία, με αί­τη­μα και στόχο όχι απλώς μια από­συρ­ση κά­ποιου «κακού» σχε­δί­ου νόμου, αλλά την ίδια την πτώση της επι­κίν­δυ­νης και κα­τα­στρο­φι­κής συ­γκυ­βέρ­νη­σης. Το ογκού­με­νο κύμα κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει θρυαλ­λί­δα ρα­γδαί­ων εξε­λί­ξε­ων, γε­γο­νός που έχουν ήδη σταθ­μί­σει οι ντό­πιες ελίτ και οι ξένοι προ­στά­τες και πα­ρα­στά­τες τους, που προ­βάλ­λουν με αξιο­ση­μεί­ω­τη αγω­νία και φα­νε­ρό άγχος την εναλ­λα­κτι­κή Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη σαν νέα σα­νί­δα σω­τη­ρί­ας (τους). Στο χέρι των πλη­βεια­κών στρω­μά­των είναι να ανα­τρα­πούν και αυτοί οι σχε­δια­σμοί, που προ­ε­τοι­μά­ζουν έναν «άγριο Φε­βρουά­ριο» στον έβδο­μο πια χρόνο σκλη­ρού, τα­ξι­κού πο­λέ­μου που ζει η Ελ­λά­δα.