Άγριος Φεβρουάριος

Όπως όμως εξελίσσονται τα πράγματα, η αξιολόγηση θυμίζει πια αντικατοπτρισμό στη μνημονιακή έρημο: Όσο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας θεωρούν και υποστηρίζουν ότι την πλησιάζουν, τόσο αυτή απομακρύνεται και αποτελεί απλώς μια προβολή των δικών τους προσδοκιών, που έχουν όμως εξαντλήσει προ πολλού την κοινωνική τους δυναμική και τις αντοχές των πληβειακών στρωμάτων της χώρας. Συνεπώς, όσο η αξιολόγηση χάνεται στον ορίζοντα, η περιβόητη διευθέτηση (και όχι διαγραφή ή απομείωση) του χρέους παραπέμπεται διαρκώς στις ελληνικές (...και βερολινέζικες) καλένδες, με αποτέλεσμα ο γυμνός από άλλοθι και βαρύγδουπες υποσχέσεις ''πρώτης φοράς Αριστεράς'' πρωθυπουργός να χάνει πολύτιμο έδαφος στην προσωπική, πολιτική του επιβίωση στο Μέγαρο Μαξίμου. 

Το κουαρτέτο των δανειστών και «εταίρων» δεν βιάζεται να κλείσει η πρώτη φορά αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου και δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται... Η συγκυβέρνηση τρέχει πίσω από τους αντικατοπτρισμούς της. Στο τραπέζι των δήθεν διαρκών υπο-διαπραγματεύσεων ακονίζονται τα μαχαίρια που θα πετσοκόψουν την «αγελάδα» της ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης, βάζοντας συνεχώς περισσότερες απαιτήσεις και προδιαγραφές στη γρήγορη λειτουργία της κοινωνικής κρεατομηχανής, ενώ ακολουθούν τα κόκκινα δάνεια και η οριστικοποίηση της εκποίησης των τελευταίων ψιχίων κοινωνικού και δημόσιου πλούτου. 

Η διολίσθηση της τριτομνημονιακής συγκυβέρνησης σε επικίνδυνα μονοπάτια συμπληρώνεται από τον «εκβιασμό» στη διαχείριση των «προσφυγικών ροών». Σαν έτοιμη από καιρό η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ υποχώρησε στο ενδεχόμενο αποπομπής από τη Σένγκεν -όπως σαν... έτοιμη από καιρό, υποχώρησε μπροστά στο φάσμα της ρήξης με την Ευρωζώνη... - σε μια ακόμη «προσομοίωση» της περυσινής εξάμηνης «περιπέτειας». 

Οι ομοιότητες πάντως είναι μεγαλύτερες από τις διαφορές: Εκβιαστές (εταίροι) και εκβιαζόμενοι (συγκυβέρνηση) υπήρξαν εξαιρετικά πειστικοί στους ρόλους τους, προκειμένου να πετύχουν την «συναίνεση» του βομβαρδισμένου, από την τρομοκρατία της... αποπομπής, τηλεοπτικού κοινού στην «ελεγχόμενη αυταρχικοποίηση» και τη «λελογισμένη στρατιωτικοποίηση», προκειμένου οι πρόσφυγες να περιοριστούν σε νέου τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης, με την υψηλή εποπτεία και τη φρούρηση των ενόπλων δυνάμεων. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι για πρώτη φορά, μετά από το 1995 και την κατάργηση των άθλιων ρυθμίσεων για την επιτήρηση των Ελλήνων μουσουλμάνων στη Θράκη και την άρση των εσωτερικών συνόρων στη Ροδόπη και την Ξάνθη, ο στρατός αναλαμβάνει αστυνομικά καθήκοντα μέσα σε θύλακες της επικράτειας – έστω και σε δικές του προϋπάρχουσες υποδομές. Έτσι, το κράτος από τη μια πλευρά, την ανθρωπιστική, ρευστοποιείται και ΜΚΟκρατείται, δείχνοντας μόνο επιφανειακή, αλλά δύσκαμπτη ανοχή στην εθελοντική αυταπάρνηση διάσωσης των προσφύγων (κατά τα λοιπά, φροντίζει η Φρόντεξ...), και από την άλλη πλευρά, μόλις περάσει το στάδιο της «ανθρωπιστικής βοήθειας», αναδιπλώνεται και σκληραίνει, καταφεύγοντας στον κατεξοχήν θεσμό καταστολής και περιοριστικών μέτρων, για την επιβολή της ασφάλειας και της διασαλευθείσας τάξης πραγμάτων. Η υπόρρητη μάλιστα συνδήλωση ότι οι πρόσφυγες αποτελούν και για το ελληνικό κράτος, «απειλή» και εξ αυτού του λόγου, αναλαμβάνει ο στρατός είναι εξόφθαλμη και προκλητική. 

Στο άλλο μέτωπο της επικαιρότητας, στον «ηρωικό»... αγώνα του υπουργού Επικρατείας και πάσης  επένδυσης Νίκου Παππά, ώστε (... επιτέλους!) τα κανάλια της διαπλοκής και των ελίτ να αποκτήσουν νόμιμες τηλεοπτικές άδειες, μέσω διαγωνισμού και... διαφανών διαδικασιών, οι δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής, Νίκου Βούτση, κατά τη διάρκεια της - ξανά...- άγονης διαδικασίας ανάδειξης του νέου ΕΣΡ, διέλυσαν τις αυταπάτες και του τελευταίου ανυποψίαστου – εκτός και αν είχε διαβάσει τον ν.4339/2015 προσεκτικά. 

Ο Βούτσης, ωμά, ομολόγησε ότι σκοπός του νόμου δεν είναι να γκρεμίσει τη διαπλοκή, αλλά να τη διευκολύνει στις ανακατατάξεις και τις νέες, εσωτερικές της συμφωνίες και ισορροπίες, πράγμα που θα έχει ως αποτέλεσμα – και με τη βούλα της νέας νομιμότητας του ν.4339/2015 – να απαλλαγούν (πόσοι και ποιοι άραγε;) καναλάρχες αφενός από τα χρέη τους προς τις τράπεζες και το δημόσιο – μέσω της ίδρυσης νέων, άσπιλων και αμόλυντων εταιρικών σχημάτων που θα ξεκινήσουν από καινούρια, μηδενική αφετηρία - και αφετέρου από το περιττό, ανθρώπινο δυναμικό, τους εργαζόμενους, που θα βρεθούν στον δρόμο εν μια νυκτί. Η αποστροφή μάλιστα του Προέδρου της Βουλής ότι δεν χρειάζεται όλοι οι καναλάρχες να πάρουν άδεια περιεχομένου συμβατή με το σημερινό τους τηλεοπτικό πρόγραμμα και προϊόν, λύνει τα χέρια στους ιδιοκτήτες των καναλιών να προχωρήσουν σε σύννομη πια «υποβάθμιση» των αδειών τους, εξωθώντας στην απόλυση εκατοντάδες εργαζόμενους του κλάδου. Τακτική που στο πρόσφατο παρελθόν ακολούθησαν πολλοί επιχειρηματίες της ενημέρωσης στο ραδιόφωνο, «υποβαθμίζοντας» πχ άδειες ενημερωτικού χαρακτήρα σε ψυχαγωγικού και εκπαραθυρώνοντας – εργασιακά και νομότυπα πια - τεχνικούς και δημοσιογράφους, επειδή δήθεν «το μαγαζί δεν έβγαινε». Παράλληλα, η ελάχιστα κρυπτική τοποθέτηση του ότι «μεγάλα κανάλια μπορούν να γίνουν μεγαλύτερα» αποδεικνύει ότι και στο νέο, ραδιοτηλεοπτικό πλαίσιο, το... Μεγάλο Κανάλι της οδού Μεσογείων και κυρίως οι ιδιοκτήτες του δεν έχουν να φοβούνται τίποτα! - τσάμπα το βίντεο και ο ενθουσιασμός των αφιονισμένων τσιπριζαίων στο κλειστό του ΤάεΚβονΝτο... 

Κατά τα άλλα, η κοινοβουλευτική και εν πολλοίς ενδομνημονιακή διαμάχη για το ποιος θα έχει την πρωτοβουλία για τον καθορισμό του αριθμού των αδειών (απλουστευτικά, ο υπουργός ή το ΕΣΡ;), καλά κρατεί, ενώ ταυτόχρονα επικρατεί μια περίεργη και εκατέρωθεν ένοχη σιωπή για τον πραγματικό λευκό ελέφαντα στο δωμάτιο του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου: την DIGEA εν κράτει και τα σκήπτρα του ψηφιακού φάσματος που κρατάει στα χέρια της. 

Με αυτά τα δεδομένα, η απεργία της 4ης Φεβρουαρίου η οποία προκηρύσσεται με αφορμή την αντιμεταρρύθμιση διάλυσης της κοινωνικής ασφάλισης αποκτά στοιχεία γενικευμένης ανυπακοής και διαμαρτυρίας  εναντίον των τριτομνημονιακών σχεδιασμών, «εταίρων» και συγκυβέρνησης, προκειμένου να θεμελιωθεί ο νέος γύρος ταξικής και λαϊκής αμφισβήτησης στη λιτότητα, τον νεοφιλελευθερισμό και την αδικία, με αίτημα και στόχο όχι απλώς μια απόσυρση κάποιου «κακού» σχεδίου νόμου, αλλά την ίδια την πτώση της επικίνδυνης και καταστροφικής συγκυβέρνησης. Το ογκούμενο κύμα κινητοποιήσεων μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα ραγδαίων εξελίξεων, γεγονός που έχουν ήδη σταθμίσει οι ντόπιες ελίτ και οι ξένοι προστάτες και παραστάτες τους, που προβάλλουν με αξιοσημείωτη αγωνία και φανερό άγχος την εναλλακτική Κυριάκου Μητσοτάκη σαν νέα σανίδα σωτηρίας (τους). Στο χέρι των πληβειακών στρωμάτων είναι να ανατραπούν και αυτοί οι σχεδιασμοί, που προετοιμάζουν έναν «άγριο Φεβρουάριο» στον έβδομο πια χρόνο σκληρού, ταξικού πολέμου που ζει η Ελλάδα.