Πέντε προτεραιότητες για την Αριστερά σήμερα

1.Η αντιμνημονιακή – δημοκρατική ανατροπή είναι όρος επιβίωσης του λαού.

Το μνημονιακό πολιτικό σκηνικό, δεν σταθεροποιήθηκε, όπως πολλοί περίμεναν, μετά την πολιτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και την νίκη του στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη. Έχει ήδη μπει σ’ ένα νέο κύκλο αποσταθεροποίησής του, η οποία θα ενταθεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Κι αυτό συμβαίνει, γιατί το 3ο μνημόνιο αποτυγχάνει, όπως και τα δύο προηγούμενα, να δώσει οικονομική διέξοδο και οι κοινωνικές αντιστάσεις εναντίον των ανθρωποκτόνων μέτρων, που η κυβέρνηση προωθεί σε εφαρμογή του, πήραν παλλαϊκό χαραχτήρα.

Στην πολύ επιτυχημένη Πανελλαδική Πανεργατική απεργία στις 4 Φλεβάρη, που ήταν η τρίτη μετά τις εκλογές, επιτεύχθηκε ο μέγιστος μετά το 1974 βαθμός συντονισμού μεταξύ εργαζομένων, συνταξιούχων, μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων επιστημόνων. Η κυβέρνηση συμπιέζεται ανάμεσα στις λαϊκές αντιστάσεις και στις εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών, που έχουν αποθρασυνθεί  μετά την μνημονιακή μετάλλαξή της, και η προσφυγική κρίση έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Κατά συνέπεια οι πολιτικές εξελίξεις επιταχύνονται.

Η αντιμνημονιακή - δημοκρατική ανατροπή είναι επομένως όσο ποτέ αναγκαία, για να σταματήσουμε τη συντελούμενη καταστροφή. Είναι όμως και εφικτή, εάν συγκροτηθεί ένα πλατύ πολιτικό μέτωπο αριστερών και αντιμνημονιακών οργανώσεων, συλλογικοτήτων και αγωνιστών, το οποίο μπορεί να ανοίξει νέους, εναλλακτικούς και ελπιδοφόρους δρόμους για το λαό και την νεολαία.

2.Μόνο ένα ευρύ, αριστερό και αντιμνημονιακό πολιτικό μέτωπο μπορεί να προωθήσει την ανατροπή.

Ένα τέτοιο ευρύ πολιτικό, αντιμνημονιακό, προοδευτικό, δημοκρατικό, πατριωτικό διεθνιστικό μέτωπο, εφόσον επεξεργαστεί και προβάλλει ένα μεταβατικό πρόγραμμα διεξόδου, με κυβερνητικό ορίζοντα, το οποίο θα απαντά πειστικά στα πραγματικά προβλήματα του λαού, μπορεί να ξαναδώσει ελπίδα στο λαό και στη νεολαία ότι μπορούν να πετύχουν τη μεγάλη αντιμνημονιακήανατροπή, που θα ανοίξει δρόμο για βαθύτερες αλλαγές με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.

Μας χρειάζεται δηλαδή ένα μέτωπο, που θα λειτουργεί ως ευρύτερη πολιτική  παράταξη, θα είναι κάτι σαν το ΕΑΜ στις νέες συνθήκες και θα απευθύνεται για συστράτευση και ένταξη σε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αγωνιστούν σήμερα και όχι στο αόριστο μέλλον, για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ θεωρώ ότι είναι η πολιτική δύναμη, που μπορεί να συμβάλει καθοριστικά σε αυτό το στόχο και να βάλει τη σφραγίδα της στις επιταχυνόμενες πολιτικές εξελίξεις, ώστε να έχουν ανατρεπτικό, αντιμνημονιακό και προοδευτικό χαρακτήρα. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι στην πορεία για την ιδρυτική συνδιάσκεψή της, αλλά και με τις αποφάσεις της, να προχωρήσει σε οργανωτική, πολιτική, προγραμματική ανασύνταξή της, με συμμετοχή των μελών της και όσων συμφωνούν με το πρόγραμμά της και προπαντός με δημοκρατία και εξωστρέφεια.

3.Στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων, με εναλλακτική πολιτική λύση.

Σήμερα, μας χρειάζεται όσο ποτέ να εκπληρώνουμε πολλά πολιτικά καθήκοντα ταυτόχρονα. Δηλαδή να είμαστε καταρχήν ενεργά παρόντες/ούσες στους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες. Να συμβάλλουμε, σεβόμενοι πάντα την αυτονομία του μαζικού κινήματος, στην ανάπτυξη, συντονισμό και κλιμάκωσή τους. Να προσπαθούμε να πείσουμε ότι οι κοινωνικοί αγώνες, για να είναι αποτελεσματικοί, πρέπει να παίρνουν αντιμνημονιακό χαρακτήρα. Να προβάλλουμε ως ΛΑΕθετική πολιτική διέξοδο, με ένα ολοκληρωμένο εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμα.

Ταυτόχρονα, θεωρώ ότι πρέπει να διευκρινίζουμε, ότι για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο εναλλακτικό σχέδιο, χρειάζεται μια αριστερή, πραγματικά αντιμνημονιακή κυβέρνηση και ότι εμείς αγωνιζόμαστε από σήμερα για αυτόν το στόχο. Αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να ωφελείται από τη γενίκευση της κοινωνικής δυσαρέσκειας η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή ή να παρουσιάζονται ως εναλλακτικές λύσεις, είτε μια διευρυμένη με τα λεγόμενα κεντροαριστερά κόμματα κυβέρνηση είτε η λεγόμενη οικουμενική κυβέρνηση όλων των μνημονιακών κομμάτων ή μια κυβέρνηση της ΝΔ. Όλες αυτές οι εκδοχές έχουν ως προγραμματική βάση την εφαρμογή των καταστροφικών μνημονίων.

Η μνημονιακήμετάλλαξη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑδεν πρέπει να μας δημιουργεί πολιτική αμηχανία και φόβο ως προς το στόχο της διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας. Αντίθετα θα πρέπει να μας ωθεί σε αναζήτηση σε βάθος των αιτιών αυτής της πολιτικής μετάλλαξης, προκειμένου να τις αντιμετωπίσουμε έγκαιρα και αποφασιστικά στη νέα προσπάθειά μας για την ανατροπή του μνημονιακού πολιτικού σκηνικού.

4.Να εμβαθύνουμε, να επικαιροποιήσουμε, να κάνουμε πειστικότερη την εναλλακτική πρότασή μας.

Θεωρώ ότι, σήμερα, προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η ανατροπή με τους αγώνες του λαού και με εκλογές των μνημονίων, της κυβέρνησης και συνολικά του πολιτικού σκηνικού που τα υπηρετεί. Ένας τέτοιος στόχος  υπηρετεί με συνέπεια τις ανάγκες του λαού και της νεολαίας να απαλλαχθούν από τη λιτότητα, τη φτώχεια και την ανεργία. Ένας τέτοιος στόχος είναι στην ουσία και πραγματικά αντικαπιταλιστικός. Αντιπαρατίθεται με τον υπαρκτό σήμερα καπιταλισμό, που η μορφή με την οποία προσπαθεί να στεριώσει και να αναπαραχθεί στην ΕΕ είναι ο νεοφιλελευθερισμός - και ειδικά στο φτωχό ευρωπαϊκό Νότο και στη χώρα μας - τα μνημόνια της λιτότητας και της υποτέλειας.

Επομένως, χρειαζόμαστε ένα αντιμνημονιακό, προοδευτικό μεταβατικό πρόγραμμα, που θα καταργεί τα μνημόνια, θα διαγράφει το δημόσιο χρέος, θα οδηγεί σε ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση προς όφελος του λαού και όχι των καπιταλιστικών κερδών και θα συγκεντρώνει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις για βαθύτερους οικονομικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς, με σοσιαλιστικό ορίζοντα. Επειδή το πρόγραμμά μας απαιτεί για την εφαρμογή του πρώτα απ΄ όλα σπάσιμο του ορίου της Ευρωζώνης, σύγκρουση με τους κανόνες της ΕΕ και έκδοση εθνικού νομίσματος, θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος στην επεξεργασία και πειστική προβολή των μέτρων που θα απαιτηθούν, για να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες της μεταβατικής περιόδου. Να εξηγούμε πειστικά σε ποια αποτελέσματα αυτά τα μέτρα θα οδηγήσουν και ποια κοινωνικά στρώματα θα ωφελήσουν.

 Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν πλέον για θετική διέξοδο εύκολες λύσεις, αλλά απαιτούνται σκληρές ρήξεις και αυτό δεν πρέπει να το κρύβουμε.

 Ωστόσο, για να εμπνεύσουμε τους κουρασμένους, αμήχανους και απογοητευμένους από τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ αριστερούς και ευρύτερα στρώματα του λαού και της νεολαίας να ξεκινήσουν μια νέα προσπάθεια για την αντιμνημονιακή  ανατροπή, θα πρέπει να τους πείσουμε ότι αυτή η ανατροπή θα τους ανοίξει το δρόμο στην ελπίδα. Δηλαδή, σε μια καλύτερη ζωή, σε θέσεις εργασίας, σε βελτίωση εισοδημάτων και κοινωνικών πολιτικών, σε αποκατάσταση της δημοκρατίας, δηλαδή σε μία νέα Ελλάδα. Αλλιώς, δάκρυα, απελπισία, φτώχεια, ανεργία και πείνα τους προσέφεραν και τους προσφέρουν αφειδώς οι παλαιομνημονιακές και νεομνημονιακές πολιτικές δυνάμεις και οι δανειστές της χώρας και δεν θα έχουν λόγο να επιλέξουν στις εκλογές, ή και να αγωνιστούν για καλύτερο συνεχιστή και διαχειριστή της δυστυχίας τους, μόνο για ιδεολογικούς λόγους.

Η πολιτική αξιοπιστία μας στο λαό και τη νεολαία, μπορεί να επαναθεμελιωθεί και με μια ουσιαστική αποτίμηση και αυτοκριτική για την πολιτική διαδρομή μας, τις μάχες μας, τα λάθη, τις επιτυχίες και τις ήττες μας, τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα την περίοδο της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι μπορούμε να πείσουμε ότι θα αξιοποιήσουμε τα θετικά στοιχεία και να διδαχθούμε από τα λάθη μας, για να μην τα επαναλάβουμε στο νέο ξεκίνημά μας.

Επίσης, με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την απαξίωση της αριστεράς στη συνείδηση του λαού και κυρίως της νεολαίας λόγω της εφαρμογής, στο όνομα δήθεν της αριστεράς, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντιλαϊκών μνημονιακών μέτρων, να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στους συλλογικούς αγώνες και την Αριστερά και να ενισχύσουν το αγωνιστικό τους φρόνημα και την πίστη τους ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

5.Να κάνουμε όσα έπρεπε να κάνει και δεν έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να είναι πολιτικά αξιόπιστη και κυρίως αποτελεσματική η νέα προσπάθειά μας για την αντιμνημονιακήανατροπή, θα πρέπει επίσης να κάνουμε αυτά που δεν ήθελε να κάνει ή δεν έκανε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα την ταπεινωτική αναδίπλωση και την μνημονιακή μετάλλαξή της. Δηλαδή:

• Να απευθυνθούμε με ειλικρίνεια στις δυνάμεις της Αριστεράς για ειλικρινή διάλογο, κοινές δράσεις και συνεργασία για την αντιμνημονιακή – δημοκρατική ανατροπή, στη βάση ενός κοινού μεταβατικού προγράμματοςσοσιαλιστικής προοπτικής. Η σχετική πρόταση, που διατύπωσε ο επικεφαλής της ΛΑΕ Π. Λαφαζάνης στη συνέντευξη τύπου για την παρουσία της διακήρυξής της, είναι σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει με τον πολιτικό και κινηματικό συντονισμό στα κοινωνικά μέτωπα της συγκυρίας και με αμέριστη στήριξη των κοινωνικών αγώνων για το ασφαλιστικό, τη φορολογία αγροτών, τους πλειστηριασμούς σπιτιών,  τις ιδιωτικοποιήσεις. Η έκδοση κοινής ανακοίνωσης ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κοινή δράση τους για το ασφαλιστικό, η κοινή αντιπολεμική-αντιρατσιστική διαδήλωση στις 2 Μάρτη και η πρόσφατη συνάντηση ΛΑΕ και Δικτύωσης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά αποτελούν θετικά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση και πρέπει να έχουν την ανάλογη συνέχεια.
• Να απευθυνθούμε για συνεργασία όχι μόνο στις δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και σε συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις, σε διανοούμενους, καλλιτέχνες, λαϊκές οργανώσεις, ανοιχτά στο λαό, σε όλους όσοι και όσες θέλουν να συστρατευθούν και να αγωνιστούν μαζί μας.
• Να εργαστούμε συστηματικά για την ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε αγωνιστική και ταξική βάση, αλλά και την ανάπτυξη άλλων κοινωνικών κινημάτων, όχι μόνο για να στηρίξουν την προσπάθεια για αντιμνημονιακή ανατροπή και τις μετέπειτα αναγκαίες ρήξεις με το εγχώριο και ευρωπαϊκό κατεστημένο, αλλά και για να μας ελέγχουν ως προς τη συνέπεια λόγων και έργων μας. Μόνο έτσι θα υπερβούμε τη λογική της πολιτικής ανάθεσης σε ένα κόμμα, σε ένα μέτωπο ή σε μια κυβέρνηση, που ηττήθηκε με δραματικό τρόπο στις 12/13 Ιουλίου 2015, με τη συμφωνία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για το 3ο μνημόνιο.
• Να εργαστούμε με πολιτικό σχέδιο, με νέες επικοινωνιακές πρακτικές και νέα στελέχη για τη συγκρότηση και ανάπτυξη ισχυρού κινήματος νεολαίας, στη βάση των πραγματικών προβλημάτων της (εργασία, Παιδεία, μισθοί, εργασιακές σχέσεις, Πολιτισμός, αθλητισμός κλπ). Καμία αντιμνημονιακή, προοδευτική ανατροπή δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε, και ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, εάν η νεολαία δεν είναι στην πρώτη γραμμή των αγώνων.
• Να οικοδομήσουμε τον υποκειμενικό παράγοντα που μπορεί και πρέπει να προωθήσει όλα τα παραπάνω, που κατά τη γνώμη μου είναι σήμερα η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, με αυτενέργεια από τα κάτω, με δημοκρατία, με συμμετοχή, με κοινωνική και πολιτική εξωστρέφεια, με ανανέωση πρακτικών και προσώπων, με ζωντανές και λειτουργούσες οργανώσεις βάσης και συλλογική λειτουργία των οργάνων, ώστε να μη μπορεί να αυτονομηθεί από τις λειτουργίες τους οποιαδήποτε ηγετική ομάδα θα μπορούσε να σκεφτεί ή να επιδιώξει κάτι τέτοιο στο μέλλον.

Σας ευχαριστώ, καλούς αγώνες! Μπορούμε όλοι μαζί να τα καταφέρουμε!