Κινητοποιήσεις στη Γαλλία: ξυπνάει o «γαλατικός κόκορας»;

Ακόμη κα­λύ­τε­ρα, χθες εκα­το­ντά­δες κα­τέ­κλυ­σαν τους δρό­μους στο Πα­ρί­σι και τις με­γά­λες γαλ­λι­κές πό­λεις για να δια­δη­λώ­σουν ενά­ντια στο νο­μο­σχέ­διο για την απα­σχό­λη­ση της κυ­βέρ­νη­σης Ολάντ. Οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις μι­λούν για 1,2 εκατ. δια­δη­λω­τές, ενώ και η αστυ­νο­μία πα­ρα­δέ­χε­ται ότι ήταν εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες πα­ρό­λο που μειώ­νει ση­μα­ντι­κά το συ­νο­λι­κό αριθ­μό σε 400.000.

Το πρώτο ευ­χά­ρι­στο ξάφ­νια­σμα -ύστε­ρα από πολύ καιρό ακι­νη­σί­ας και «μαύ­ρων» ει­δή­σε­ων- ήρθε στις 9 Μαρ­τί­ου, όταν στις πρώ­τες δια­δη­λώ­σεις ενά­ντια στο νο­μο­σχέ­διο συμ­με­τεί­χαν 450.000 (200.000 σύμ­φω­να με την αστυ­νο­μία). Κύρια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, η μα­ζι­κή συμ­με­το­χή ύστε­ρα από πολύ καιρό της νε­ο­λαί­ας, και μά­λι­στα της μα­θη­τι­κής, καθώς οι νέοι και οι νέες της Γαλ­λί­ας αντι­λαμ­βά­νο­νται πως η κα­τάρ­γη­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των αφορά τις ζωές τους και το δικό τους μέλ­λον.

Το σύν­θη­μα ««1916:βορά των κα­νο­νιών, 2016:βορά των ερ­γο­δο­τών» είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του πώς αξιο­λο­γεί η αγω­νι­ζό­με­νη γαλ­λι­κή νε­ο­λαία το νο­μο­σχέ­διο της κυ­βέρ­νη­σης του Ολάντ. Στο Πα­ρί­σι, αλλά και στη Ρεν, τη Νάντη, τη Ρουέν, την Του­λού­ζη και τη Λιόν η αστυ­νο­μία συ­νέ­λα­βε πε­ρισ­σό­τε­ρα από 100 άτομα. Οι επο­χές που τα με­γά­λα αστι­κά ΜΜΕ της Γαλ­λί­ας  αντι­με­τώ­πι­ζαν με «κα­τα­νό­η­ση» τις δια­δη­λώ­σεις ει­δι­κά των μα­θη­τών απο­κα­λώ­ντας τους τα «φύτρα του έθνους» και η αστυ­νο­μία απέ­φευ­γε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ωμή βία ενα­ντί­ον τους, έχουν πα­ρέλ­θει. Τώρα, ο γαλ­λι­κός κα­πι­τα­λι­σμός στην πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κρίση του χρειά­ζε­ται σκλη­ρές νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και τη βία του κρά­τους «έκτα­κτης ανά­γκης»…    

Συ­γκυ­ρία στην κόψη του ξυ­ρα­φιού

Η Γαλ­λία, η κοι­τί­δα των με­γά­λων επα­να­στα­τι­κών κι­νη­μά­των και ανα­τρο­πών, η χώρα όπου ξέ­σπα­σε το επα­να­στα­τι­κό κύμα του Μάη του ’68, η χώρα με το ισχυ­ρό κί­νη­μα και την ισχυ­ρή Αρι­στε­ρά, η χώρα -πιο πρό­σφα­τα- του με­γά­λου απερ­για­κού Δε­κέμ­βρη του 2005, του ΟΧΙ στο ευ­ρω­σύ­νταγ­μα και των με­γά­λων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων ενά­ντια στο CPE (νο­μο­σχέ­διο πρώ­της απα­σχό­λη­σης), μοιά­ζει τα τε­λευ­ταία χρό­νια αγνώ­ρι­στη. Η κυ­βερ­νώ­σα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία επι­βάλ­λει όχι μόνο τη λι­τό­τη­τα, αλλά δεί­χνει τώρα και υπερ­βάλ­λο­ντα ζήλο στην επι­βο­λή της κα­τά­στα­σης «έκτα­κτης ανά­γκης» - η σχε­τι­κή νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση δεν πέ­ρα­σε στη Γε­ρου­σία χάρη στις αντιρ­ρή­σεις της γκο­λι­κής πτέ­ρυ­γας της Δε­ξιάς… Η Λεπέν έχει ηγε­μο­νι­κή πα­ρου­σία στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, ενώ το κόμμα του Σαρ­κο­ζί με­τα­το­πί­ζε­ται στα όρια της άκρας δε­ξιάς. Το χει­ρό­τε­ρο απ’ όλα όμως είναι η προϊ­ού­σα τα τε­λευ­ταία χρό­νια απο­δυ­νά­μω­ση και πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση σε ορια­κά επί­πε­δα της Αρι­στε­ράς σε συν­δυα­σμό με την εκ­κω­φα­ντι­κή απου­σία των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης.

Ο «γα­λα­τι­κός κό­κο­ρας», που κατά τη γνω­στή έκ­φρα­ση του Μαρξ, βάζει την επα­να­στα­τι­κή του σφρα­γί­δα στις ευ­ρω­παϊ­κές εξε­λί­ξεις έμοια­ζε και μοιά­ζει να βρί­σκε­ται εν υπνώ­σει. Ακόμη χει­ρό­τε­ρα, η Γαλ­λία έμοια­ζε μέχρι και χθες να με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται σε μήτρα «μαύ­ρων» πο­λι­τι­κών διερ­γα­σιών, με κο­ρυ­φαίο σπα­σμό την επι­βο­λή της κα­τά­στα­σης «έκτα­κτης ανά­γκης».  

Βε­βαί­ως, θα ήταν πρό­ω­ρο και εντε­λώς πα­ρα­κιν­δυ­νευ­μέ­νο να ισχυ­ρι­στού­με ότι όλα αυτά αλ­λά­ζουν άρδην με την ήττα του Ολάντ στη Γε­ρου­σία και τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στο νο­μο­σχέ­διο για την απα­σχό­λη­ση. Τα πρώτα ύστε­ρα από πολύ καιρό ευ­χά­ρι­στα νέα από τη Γαλ­λία πρέ­πει να «επι­βε­βαιω­θούν» με την ανά­λο­γη συ­νέ­χεια για να μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με για αλ­λα­γή της κα­τεύ­θυν­σης των πο­λι­τι­κο-κοι­νω­νι­κών διερ­γα­σιών. Προς το παρόν, το μόνο που «απο­δει­κνύ­ουν» είναι πως ζούμε σε μια συ­γκυ­ρία που μπο­ρεί να γεν­νή­σει και «τέ­ρα­τα» αλλά και ευ­χά­ρι­στες εκ­πλή­ξεις, μια εποχή όπου επω­ά­ζο­νται το κα­λύ­τε­ρο αλλά και το χει­ρό­τε­ρο. Για να εί­μα­στε ακρι­βείς, θα πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με ότι η βα­σι­κή κα­τεύ­θυν­ση της πα­ρού­σας συ­γκυ­ρί­ας είναι σαφώς το χει­ρό­τε­ρο και ότι ο «γα­λα­τι­κός κό­κο­ρας» θα χρεια­στεί να λα­λή­σει αρ­κε­τές φορές, και πιο δυ­να­τά, για να αλ­λά­ξει η κα­τεύ­θυν­ση των εξε­λί­ξε­ων. Και θα χρεια­στούν όχι μόνο κι­νη­μα­τι­κές εξάρ­σεις αλλά και η «ανά­νη­ψη» της γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς από την κα­τά­στα­ση βα­θιάς κρί­σης, απο­δυ­νά­μω­σης και εκ­φυ­λι­σμού στην οποία βρί­σκε­ται. Μην ξε­χνά­με ότι το ΚΚ Γαλ­λί­ας υπο­στή­ρι­ξε την επι­βο­λή της κα­τά­στα­σης «έκτα­κτης ανά­γκης»…

Αυτή η τε­λευ­ταία προ­ϋ­πό­θε­ση είναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας, καθώς οι απο­τυ­χί­ες Ολάντ στη Γε­ρου­σία αλλά και στη σύ­γκρου­σή του με τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης μπο­ρούν κάλ­λι­στα να δυ­να­μώ­σουν είτε τη Λεπέν (ήδη βλέ­πουν το φως της δη­μο­σιό­τη­τας με­τρή­σεις που δεί­χνουν ότι η αυ­ξά­νε­ται επι­κίν­δυ­να η επιρ­ροή του Εθνι­κού Με­τώ­που στη νε­ο­λαία) είτε τον Σαρ­κο­ζί, που προ­βά­λουν σαν «στι­βα­ροί κυ­βερ­νή­τες» εκεί που απο­τυγ­χά­νει ο «λίγος» Ολάντ…