Γιατί δεν έπεσα από τα σύννεφα με το ΔΝΤ και τις αποκαλύψεις των Wikileaks

Το βασικό επικοινωνιακό επιχείρημα ήταν το περιβόητο «Ψηφίζουμε πρωθυπουργό!», η εκμετάλλευση δηλαδή της όποιας προσωπικής απήχησης, επιρροής και ακτινοβολίας είχε ο ίδιος ο Τσίπρας, πάντα συγκρινόμενος καταρχάς με το (γκεσέμι των... άλλων) Βαγγέλη Μεϊμαράκη και το κοπάδι γαλάζιων στελεχών πίσω του. 

Τα πολιτικά επιχειρήματα, τα οποία γοργά βέβαια εγκαταλείφθηκαν, προκειμένου να κυλιστούν, αλληλοκατηγορούμενοι, οι μονομάχοι στη λάσπη της διαφθοράς και τους βάλτους της διαπλοκής, και ενώ ουσιαστική, πλήρης και σε βάθος συζήτηση και ενημέρωση για το τρίτο μνημόνιο και τις συνέπειες του ουδέποτε έγιναν, ήταν τα εξής : 1ον ότι στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ο λαός δεν ψήφισε κατά του ευρώ-άρα ό,τι ακολούθησε έγινε με γνώμονα την πάση θυσία του ίδιου λαού παραμονή στο - δήθεν - ενιαίο νόμισμα, 2ον ότι η συμφωνία της 13ης Ιουλίου ήταν πολύ καλύτερη από το «τελεσίγραφο» Γιούνκερ, το οποίο είχε οδηγήσει στο δημοψήφισμα, και ότι η ίδια συμφωνία έκλεινε άπαξ και διαπαντός κάθε επιμέρους «διαπραγμάτευση», «αγωνία», «εκκρεμότητα» με το πρόσφατο παρελθόν αλλά κυρίως με το τριετές μέλλον που άνοιγε και 3ον ότι υπήρχε εν τέλει ένα μνημόνιο με ανθρώπινο και κοινωνικό πρόσωπο, συν μια ανοιχτή πόρτα αναδιάρθρωσης του χρέους, του μεγάλου βραχνά της χώρας, διευθέτηση την οποία μόνο μια κυβέρνηση που πίστευε στον σκοπό αυτό από κοινού με όσους «εταίρους» δανειστές συνομολογούσαν σε αυτή την αναγκαιότητα, θα μπορούσε να αναλάβει. Στο πλαίσιο αυτής της παραμυθητικής αφήγησης, για την κυβέρνηση, το ΔΝΤ (τότε!) - και πίσω από αυτό πάντα και σταθερά οι ΗΠΑ... - ήταν ο «καλός» εταίρος και το Βερολίνο, ο «κακός». 

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Το πώς εξέλαβαν το δημοψήφισμα οι (καταρχάς πραγματικά ηγέτιδες) τάξεις της χώρας, με μπροστάρη τον διοικητή των ειδικών, αστικών δυνάμεων, συγγνώμη της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, το αποκάλυψαν οι διαδοχικές αναφορές του, για το «Νομισματοκοπείο», το χαλκείο ενός κακέκτυπου «κομμουνιστικού κινδύνου», το οποίο θα αποτελούσε την πλαστή αφορμή για να επιβάλουν πραξικοπηματικά τη βούληση της μειοψηφίας του ΝΑΙ, των «Μένουμε Ευρώπη», του μνημονιακού πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου, όλων τέλος πάντων εκείνων που έβλεπαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πήλινα πόδια τους, αν μια αριστερή κυβέρνηση όντως τερμάτιζε τη λιτότητα, συγκρουόταν (ταξικά) με τα ξένα και ντόπια συμφέροντα και μετουσίωνε τη λαϊκή εντολή (Γενάρη και Ιούλη) σε πράξη. Κοινώς, ο ελληνικός αστισμός (ξανά) καταλάβαινε πολύ περισσότερα για το διακύβευμα της αναμέτρησης από τους ηγέτες (της κυβερνώσας) Αριστεράς, όπως είχε καταλάβει πολύ περισσότερα εβδομήντα χρόνια πριν, στην ύστερη φάση της Κατοχής και της Αντίστασης, τον Δεκέμβρη του '44 και τον Εμφύλιο, στον οποίο έσυρε τη χώρα. Έτσι, παραδέχονταν ωμά, από τα χείλη του Στουρνάρα, ότι δεν το είχαν σε τίποτα να απειθαρχήσουν στη λαϊκή, δημοκρατική εντολή και την κυβερνητική εξουσία, να ζεστάνουν τις μηχανές στις ερπύστριες (κανονικές ή τραπεζικές) και στη συνέχεια, γαία πυρί μιχθήτω... Και προφανώς, στο ελληνικό όπως και στο αυθεντικό, το ουκρανικό «Μαϊντάν», η Ευρώπη των «αξιών», του «πολιτισμού» και της «αλληλεγγύης» δεν θα έμενε αμέτοχη.

Με αυτό το στρατόπεδο συντάχθηκαν και ο ΣΥΡΙΖΑ (πλην Λακεδαιμονίων) και ο Αλέξης Τσίπρας με τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου και το τρίτο μνημόνιο, τα οποία (φυσικά...) δεν τερμάτισαν τον κύκλο των «διαπραγματεύσεων», οι οποίες θυμίζουν όλο και περισσότερο πρακτικές διαδοχικών, εικονικών πνιγμών της κοινωνίας κάθε τρεις ή έξι μήνες, έως ότου αποδεχθεί τα «αναπόφευκτα» στο ασφαλιστικό, το φορολογικό, το αγροτικό, τις ιδιωτικοποιήσεις και τα «κόκκινα δάνεια», προκειμένου να μην «καεί ο Μάης» του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Το δε «ανθρώπινο και κοινωνικό πρόσωπο» του τρίτου μνημονίου αποδεικνύεται κάθε μέρα, πρόσωπο της Μέδουσας, πετρώνοντας και κονιορτοποιώντας δικαιώματα και κατακτήσεις στο πλαίσιο της ευρύτερης, βιοπολιτικής μηχανικής του νεοφιλελευθερισμού, με τελευταία θύματα στην ιδιότυπη φόρμουλα της (από τα πολύ πάνω) Συναίνεσης του Βερολίνου, τους πρόσφυγες, και εκτελεστικά όργανα τις κυβερνήσεις στην Αθήνα και την Άγκυρα. Και (φυσικά...) στο ίδιο πλαίσιο, ο αντικατοπτρισμός της «αναδιάρθρωσης του χρέους» χάνεται μονίμως στον ατελείωτο ορίζοντα μιας μνημονιακής ερήμου, που αποκτά τρύπες κινούμενης άμμου για τα κυβερνητικά καραβάνια που τη διασχίζουν, αγνοώντας τα προειδοποιητικά αλυχτίσματα των σκυλιών. Μάλλον έτσι εξηγείται και η πρεμούρα συνεπών αρθρογράφων της ανανεωτικής Αριστεράς (πχ Βασίλης Πάικος στην «Αυγή») να βρεθούν άμεσα στηρίγματα της Κεντροαριστεράς από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, καθώς το συγκυβερνητικό καραβάνι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει χάσει τον εσωτερικό βηματισμό του και το μόνο που απασχολεί είναι η παράταση – πάση θυσία – της νομής της κυβερνητικής εξουσίας, ακόμη και μέσα στην έρημο χώρα.

Με το ύψος των μέτρων να φθάνει (...αισίως!) τα 5,4 δις, με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Γιάννη Δραγασάκη να διεκδικεί για λογαριασμό της, την άμεση και «εμπροσθοβαρή» θέσπιση και υλοποίηση τους, με το χρονόμετρο της αποπληρωμής τρεχουσών δόσεων να τρέχει με ρυθμούς περίπου 6 δις (σύμπτωση, καλέ, με τα 5,4 δις μέτρα, σύμπτωση!) κατά το δίμηνο Ιουνίου – Ιουλίου, έχει εκπλαγεί κανείς, έχει πέσει από τα σύννεφα για τη στάση του ΔΝΤ, τη «συνωμοσία» για πιστωτικό γεγονός περίπου το ίδιο διάστημα, την επικείμενη «καταστροφή» στις ημερομηνίες του (πάλι αυτό, σαν διαδικασία και μέθοδος λαϊκής ετυμηγορίας, μπροστά μας!;) δημοψηφίσματος στη Βρετανία, τις διαρροές των Wikileaks; Μόνο ορισμένοι άπιστοι ως προς τον ρόλο του Ταμείου και της Διεθνούς των αρπακτικών Θωμάδες (ή Γιάννηδες, ή Αλέξηδες ή Ευκλείδηδες...), που μάλλον δεν διάβαζαν ,για να μείνω στα πιο πρόσφατα, άρθρα όπως εκείνο του Γιάννη Κιμπουρόπουλου στο Rproject για το ποιος κάνει πραγματικά κουμάντο στο κουαρτέτο των δανειστών και έως ποιο σημείο είναι διατεθειμένος να φτάσει...

Οι υπόλοιποι περίμεναν τα Wikileaks...

Γιατί το προδιαγεγραμμένο ντε- ζα-βού με το περυσινό πρώτο εξάμηνο, οφείλεται και στη στρατηγική της συγκυβέρνησης να αποτελέσει τον καλύτερο μαθητή στη Συναίνεση της Ουάσιγκτον και τον καλύτερο μερκελιστή της Ευρώπης, εξωθώντας σκόπιμα την κοινωνία και την οικονομία στα σκοινιά και τα άκρα, προσπαθώντας αφενός να παραλύσει γενικευμένες αντιστάσεις και αφετέρου να συνεχίσει να διατηρεί το μυθολογικό προφίλ ενός «ηρωικού» Διγενή που δίνει (καταδικασμένη) μάχη στα μαρμαρένια αλώνια της «διαπραγμάτευσης».

Το παραμύθι, όμως κάπου εδώ, τελείωσε. Το ΔΝΤ δεν λειτουργεί εναντίον, αλλά παράλληλα με την κυβέρνηση, δεν είναι ο μοναδικός κακός και υπονομευτής, αλλά ο βασικός ενορχηστρωτής, δεν έχει την κυβέρνηση απέναντι του, αλλά δίπλα του.

Το βάρος της αναμέτρησης με τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και ΔΝΤ πέφτει στην κοινωνία, τα κινήματα, τα συνδικάτα, με νέο σημείο εκκίνησης, την πανελλαδική απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 7 του Απρίλη, σε έναν αγώνα διαρκείας εναντίον τόσο της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου όσο και του «τέταρτου (διμερούς) μνημονίου» κατά της προσφυγιάς.