«Είναι η εφαρμογή, ανόητε!» και οι ράφτες του Παναμά

Το 2016 θα μπο­ρού­σε να χα­ρα­κτη­ρι­στεί, έως σή­με­ρα, και έτος των ανό­η­των ή των ανοη­σιών. Η λέξη και τα πα­ρά­γω­γα της βρί­σκο­νται στα χείλη υψη­λό­βαθ­μων πα­ρα­γό­ντων και προ­σώ­πων της εγ­χώ­ριας και της διε­θνούς σκη­νής. Η λέξη, επί­σης, φαί­νε­ται ότι έχει προ­κα­λέ­σει ψυ­χι­κό τραύ­μα στον πρω­θυ­πουρ­γό Αλέξη Τσί­πρα και προ­σπα­θεί ενα­γώ­νια να πάρει το αίμα του πίσω – ανε­πι­τυ­χώς. Θυ­μί­ζω ότι το έτος που δια­νύ­ου­με ξε­κί­νη­σε με έναν αρ­κού­ντως «σοϊ­μπλι­κό» αφο­ρι­σμό στο Ντα­βός. Ο γερ­μα­νός υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών έσπευ­σε να ζη­τή­σει εκ νέου τα μερ­κε­λι­κά και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα δια­πι­στευ­τή­ρια του έλ­λη­να πρω­θυ­πουρ­γού και τον προ­έ­τρε­ψε, άκομ­ψα και υπο­τι­μη­τι­κά, να μεί­νει φα­να­τι­κά προ­σκολ­λη­μέ­νος στο πνεύ­μα και το γράμ­μα της συμ­φω­νί­ας της 13ης Ιου­λί­ου και το τρίτο μνη­μό­νιο. «Είναι η εφαρ­μο­γή (των συμ­φω­νη­θέ­ντων), ανό­η­τε!», πέ­τα­ξε ο Σόι­μπλε και μετά, λυτοί και δε­μέ­νοι, στο Βε­ρο­λί­νο και την Αθήνα προ­σπα­θού­σαν να πεί­σουν την κοινή γνώμη ότι ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός δεν ήταν προ­σβλη­τι­κός και δεν υπήρ­ξε από­πει­ρα μεί­ω­σης του πρω­θυ­πουρ­γού... 

Η ρε­τσι­νιά, όμως, έμει­νε, πρώτα από όλα στον ίδιο τον Τσί­πρα, που φαί­νε­ται ότι ένιω­σε, κα­λύ­τε­ρα από τον κα­θέ­να, την πα­τσα­βού­ρα να σκάει με πά­τα­γο στη φάτσα του – εξάλ­λου, αυτός ήταν το θέμα - θύμα της ατά­κας, κά­νο­ντας την πάπια και σφυ­ρί­ζο­ντας αδιά­φο­ρα, λες και έβρε­χε ενώ τον έφτυ­ναν. Το στίγ­μα όμως έμει­νε, όπως και το τραύ­μα και η χλεύη. Και έτσι, ψά­χνει να με­τα­δώ­σει το στίγ­μα της ανοη­σί­ας – σαν τον χαρ­το­παί­κτη που πα­λεύ­ει να δώσει τον «μου­τζού­ρη» σε άλλον – σε τρίτο πρό­σω­πο ή φορέα. Η... έμπνευ­ση, η οποία δεν είναι ακρι­βώς και­νού­ρια, στο­χο­ποιεί το ΔΝΤ (όχι όό­ό­ό­λο το ΔΝΤ, τους... κα­κούς τε­χνο­κρά­τες...). Γιατί όπως θα έλεγε εν­δε­χο­μέ­νως πα­ραλ­λαγ­μέ­νο ένα παλιό, πο­λι­τι­κό σύν­θη­μα της ΝΔ, «υπάρ­χει κα­λύ­τε­ρο ΔΝΤ και το θέ­λου­με!». 

Με αυτό το... κα­λύ­τε­ρο ΔΝΤ (και την... κα­λύ­τε­ρη Ευ­ρώ­πη) συ­ζή­τη­σαν χθες οι Τσα­κα­λώ­τος – Χου­λια­ρά­κης και παρά τα όσα δια­δί­δο­νται σε συ­στη­μι­κά ΜΜΕ για δήθεν «κακό κλίμα», «αδιέ­ξο­δα», «χάσμα» κτλ, οι συ­νο­μι­λη­τές τα βρή­καν σε όλα (σε όλα...) και μά­λι­στα εξαι­ρε­τι­κά γρή­γο­ρα και σύ­ντο­μα. Μέχρι και χρο­νο­διά­γραμ­μα θέ­σπι­σης των νέων μέ­τρων (με πρώτο πιάτο, το φο­ρο­λο­γι­κό – νέο κρε­βά­τι του Προ­κρού­στη), συ­να­πο­φα­σί­στη­κε με έσχα­το ση­μείο ψή­φι­σης από τη Βουλή, τη Με­γά­λη Εβδο­μά­δα, και πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, τη Με­γά­λη Τε­τάρ­τη, 27 Απρι­λί­ου, προ­κει­μέ­νου πάλι λόγω θρη­σκευ­τι­κών εορ­τών, να μην πάρει χα­μπά­ρι ο πολύς κό­σμος τι του ξη­με­ρώ­νει – το... έργο είχε ανέ­βει με «επι­τυ­χία» και πα­ρα­μο­νές Δε­κα­πε­νταύ­γου­στου του 2015 με το τρίτο μνη­μό­νιο. Όλα τα άλλα, είναι στά­χτη στα μάτια και εύ­πε­πτος χυλός για εσω­τε­ρι­κή κα­τα­νά­λω­ση στους τε­λευ­ταί­ους οπα­δούς του Τσί­πρα και της «σκλη­ρής δια­πραγ­μά­τευ­σης». Εί­πα­με, «είναι η εφαρ­μο­γή, ανό­η­τε!». 

Panama Papers 

Την ώρα που οι κοι­νοί θνη­τοί κα­λού­νται να πλη­ρώ­σουν το μάρ­μα­ρο των νέων μέ­τρων, έσκα­σε και το θέμα με τις οφ-σορ εται­ρί­ες στον Πα­να­μά. Για να πε­ριο­ρι­στού­με μόνο στα αφο­ρο­λό­γη­τα σε­ντού­κια, τα οποία σχε­τί­ζο­νται με την Ελ­λά­δα, αυτά φθά­νουν σε αριθ­μό τα 223, με τον πο­λυ­πράγ­μο­να κύριο Πα­πα­σταύ­ρου (να 'χαμε δέκα σαν και αυτόν, όπως είχε πει ο Αντώ­νης Σα­μα­ράς...) να παί­ζει ρόλο με­σά­ζο­ντα και δια­χει­ρι­στή σε (του­λά­χι­στον...), τρία. Πά­ντως από όσα με­τα­δί­δο­νται από τη διε­θνή, δη­μο­σιο­γρα­φι­κή ομάδα, που έφερε το θέμα στην επι­φά­νεια, η Ελ­λά­δα έχει την «τιμή» να δια­θέ­τει όχι 10, αλλά 223 «Πα­πα­σταύ­ρου», μόνο στον Πα­να­μά ή με εν­διά­με­σο σταθ­μό τη συ­γκε­κρι­μέ­νη χώρα, καθώς το σύ­στη­μα των οφ-σορ εται­ριών, το οποίο απο­κα­λύ­φθη­κε, είναι πο­λυ­δαί­δα­λο και πο­λυ­πλό­κα­μο, απλώ­νε­ται σε όλη την πε­ριο­χή της Κα­ραϊ­βι­κής και κυ­ρί­ως σε συ­μπλέγ­μα­τα νη­σιών που είναι πρώην βρε­τα­νι­κές αποι­κί­ες και προ­τε­κτο­ρά­τα... «Τυ­χαίο» και αυτό, όταν κέ­ντρο της πα­γκό­σμιας επι­χει­ρη­μα­τι­κής και εφο­πλι­στι­κής, νο­μι­μο­φα­νούς φο­ρο­α­πο­φυ­γής και φο­ρο­α­συ­λί­ας είναι το αγα­πη­μέ­νο, και στους έλ­λη­νες επι­χει­ρη­μα­τί­ες, εφο­πλι­στές και κε­φα­λαιού­χους κάθε επαγ­γελ­μα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας, Σίτυ του Λον­δί­νου, το κρά­τος εν κρά­τει της Με­γά­λης Βρε­τα­νί­ας και του πα­γκό­σμιου πλού­του. 

Οι «ρά­φτες του Πα­να­μά» ρά­βουν πα­γκό­σμιο φο­ρο­λο­γι­κό κου­στού­μι, στενό, απο­πνι­κτι­κό και ασύμ­φο­ρο, για τις χει­μα­ζό­με­νες, ερ­γα­τι­κές μάζες όπου γης, την ίδια στιγ­μή που προ­ω­θούν τη δική τους «νο­μι­μό­τη­τα» φο­ρο­λο­γι­κού ανα­χω­ρη­τι­σμού και ασυ­λί­ας. Κα­πι­τα­λι­σμός στα κα­λύ­τε­ρα του! Πο­λι­τι­κές μα­ριο­νέ­τες στα κοι­νο­βού­λια και τα υπουρ­γι­κά συμ­βού­λια επι­βάλ­λουν την ατζέ­ντα των λι­γό­τε­ρων ή κα­θό­λου φόρων, μόνο για τους έχο­ντες – οι «άλλοι» θα πλη­ρώ­νουν εσαεί και αι­μα­τη­ρά. Δη­μο­σιο­γρα­φι­κές γρα­φί­δες επι­μέ­νουν ότι αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα έρ­χε­ται μόνο με ελά­χι­στους φό­ρους για τον πλού­το γιατί αλ­λιώς θα... ανα­χω­ρή­σουν οι επεν­δύ­σεις για άλλες πο­λι­τεί­ες – προ­φα­νώς και με­τα­ξύ άλλων με έδρα τη διώ­ρυ­γα του Πα­να­μά. Και ζούμε και στη χώρα που πέρα από το νό­μι­μο και ηθικό του πάλαι ποτέ γα­λά­ζιου υπουρ­γού και κα­τό­χου οφ-σορ, Γ. Βουλ­γα­ρά­κη, εφο­πλι­στής δια­τυ­μπά­νι­ζε πως δεν μπο­ρεί η ελ­λη­νι­κή πο­λι­τεία να τον αγ­γί­ξει φο­ρο­λο­γι­κά και αν τον βρει, άντε να τον πιά­σει (Βί­κτωρ Ρέ­στης), ενώ εφο­πλι­στής που ήθελε να εμπλα­κεί και στα κοινά μέσω υπουρ­γι­κού θώκου, όταν απο­κα­λύ­φθη­κε η δική του οφ-σορ και το ασυμ­βί­βα­στο που διέ­πει πια αυτή την ίδρυ­ση και συμ­με­το­χή με πο­λι­τι­κά αξιώ­μα­τα, ανά­με­σα στο υπουρ­γείο και την πι­θα­νό­τη­τα διά­λυ­σης της οφ-σορ και με­τα­φο­ράς των πε­ριου­σια­κών του στοι­χεί­ων στην Ελ­λά­δα, διά­λε­ξε την οφ-σορ (Γιώρ­γος Βερ­νί­κος το κα­λο­καί­ρι του 2012) και δεν άνοι­ξε ρου­θού­νι.

Κατά τα άλλα, γί­νο­νται και ανοη­σί­ες...