The Network, όλοι οι απεργοσπάστες άνθρωποι του υπουργού και τα... ανήσυχα δημοσιογραφικά «νιάτα»

Στην κορυφαία, ίσως, ταινία (μετά από τον Πολίτη Κέιν...), που ασχολήθηκε με τον κόσμο της δημοσιογραφίας, το The Network, ο πυρετικός Πίτερ Φιντς απέδωσε την «τρέλα» ενός κεντρικού παρουσιαστή ειδήσεων, του Χάουαρντ Μπιλ, μπροστά στη δική του απόλυση, τον αλκοολισμό, την αποτυχία, τη χαμηλή θεαματικότητα και την ελεύθερη πτώση των οικονομικών δεικτών της επιχείρησης του καναλιού. Ο Μπιλ ξεσπά και ξιφουλκεί κατά πάντων: Των αργυρώνητων πολιτικών, της εταιριοκρατίας, της δημοσιογραφίας που συγκαλύπτει και αποσιωπά, των σκοτεινών και πολύπλοκων δαιδάλων της εξουσίας, της αδιαφορίας του ίδιου του κοινού για τα τεκταινόμενα. Το κανάλι που εργάζεται, ανακαλεί την απόλυση, επιμηκύνει τον χρόνο μετάδοσης της εκπομπής του και βλέπει την θεαματικότητα και τις διαφημίσεις να χτυπούν νέα ρεκόρ, κοινώς η «τρέλα» του Μπιλ πουλάει, αρέσει και φέρνει έσοδα, ακριβώς επειδή ο ασταθής ψυχολογικά άνκορμαν λέει τις σκληρές και μεγάλες αλήθειες, τις οποίες, βέβαια, όλοι υποψιάζονταν ή ήξεραν, αλλά δεν ομολογούσαν ον κάμερα.

Κάποια στιγμή, ο Μπιλ μπαίνει στο άβατο των άβατων, παραβιάζει τις πιο κλειστές και απαραβίαστες πόρτες, την εταιρική κατάσταση του ίδιου του καναλιού, για το οποίο εργάζεται και εκπέμπει. Το κανάλι πρόκειται να εξαγοραστεί από μια σαουδαραβικών συμφερόντων εταιρία πετρελαίου, αμερικανοί ιδιοκτήτες, μέτοχοι και στελέχη τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση για το μεγάλο ντηλ και ενώ ετοιμάζονται να γεμίσουν τις τσέπες τους με πετροδολάρια τότε κάνει την τηλεοπτική του εμφάνιση ο Μπιλ, καταγγέλλοντας την αγοραπωλησία, στηλιτεύοντας το εταιρικό παρασκήνιο, απαιτώντας διαφάνεια και δημοκρατικό έλεγχο και ζητώντας από το κοινό του να ξεσηκωθεί και να αποτρέψει την αγοραπωλησία, στέλνοντας σχετικά  τηλεγραφήματα στον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο. Ας υπενθυμίσω εδώ ότι η ταινία γυρίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, με την πετρελαϊκή κρίση, το Γουότεργκέιτ και την ήττα και το τραύμα του βρώμικου Βιετνάμ στο αποκορύφωμα τους.

Η αγοραπωλησία τερματίζεται στα σπάργανα, λόγω των αντιδράσεων του κοινού και των πάνω από 6.000.000 αρνητικών τηλεγραφημάτων, τα οποία φθάνουν στην είσοδο του Λευκού Οίκου. Και τότε αναλαμβάνει ο άγγελος του σκότους, ο διευθύνων σύμβουλος του καναλιού (μια ανυπέρβλητη ερμηνεία του καλού ρολίστα, Νεντ Μπίτι), ο οποίος καλεί εσπευσμένα τον Μπιλ στο γοτθικής ατμόσφαιρας γραφείο του. «Δεν υπάρχει δημοκρατία, δεν υπάρχουν Ηνωμένες Πολιτείες, δεν υπάρχει Σύνταγμα, δεν υπάρχουν νόμοι ή κανόνες, δεν υπάρχουν λαοί και κυριαρχίες τους, κύριε Μπιλ. Υπάρχουμε εμείς, οι εταιρίες μας, οι μεγάλες εταιρίες μας, τα κεφάλαια μας, οι επενδύσεις μας, οι συμβάσεις και οι συμφωνίες μας, οι μετοχές μας, τα συμφέροντα μας. Βγες και μάζεψε το κοινό σου!», ουρλιάζει ο διευθύνων σύμβουλος, μπροστά σε έναν κάτασπρο και καταρρακωμένο άνκορμαν, ο οποίος όντως βγαίνει και παλεύει να... μαζέψει το κοινό του.

Η εκπομπή παίρνει τον κατήφορο, ο Μπιλ δεν αρέσει πια, οι τηλεθεατές γυρίζουν την πλάτη τους στα αναιμικά κηρύγματα παραίτησης, συγκατάβασης και αποστράτευσης, το κανάλι χάνει χορηγούς, συνεργασίες και διαφημίσεις. Ας αφήσω την συνέχεια για τη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη σας. Εξάλλου, το φιλμ είναι ένα από τα τεράστια διαμάντια της αμερικανικής κινηματογραφίας, πολυεπίπεδο και διαχρονικό και αξίζει όσοι δεν το έχετε δει να το αναζητήσετε και να το παρακολουθήσετε. Συν τοις άλλοις, οι όποιοι παραλληλισμοί θα ακολουθήσουν έχουν σαν βάση τους αυτά τα αποσπάσματα.  Και αυτό γιατί καταρχάς μια εισαγωγή με δάνεια από το Network θα άξιζε για ένα κείμενο αφιερωμένο στην ενδοεταιρική κατάσταση του Μέγκα Τσάνελ.

Φανταστείτε, την ώρα που το κανάλι πνέει τα λοίσθια και ενώ σωσίβιο και σωτηρία δεν διαφαίνεται από πουθενά, να «τρελαινόταν», για παράδειγμα, η Τρέμη ή καλύτερα ο Πρετεντέρης που έχει κάνει και την «αυτοκριτική» του και να άρχιζε τα αποκαλυπτικά κηρύγματα αλά Χάουαρντ Μπιλ. «Ο Μπόμπολας κάνει πλάτες στην Ελντοράντο Γκολντ, η Άκτωρ έχει φάει με δέκα μασέλες από τα κρατικά ταμεία, Βαρδινογιάννης, Φιλιππόπουλος και Μάρης έχουν πιει με το μπουρί της σόμπας το αίμα των εργαζομένων τους στις εταιρίες που ελέγχουν και τις ιντερνετικές σελίδες που κατέχουν, ο Ψυχάρης δεν πληρώνει στον ΔΟΛ και έχει παρκαρισμένα τα προσωπικά του δάνεια σε λογαριασμούς στην Ελβετία, η Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως είναι μια καλοστημένη απάτη, οι τράπεζες κατέχουν ολοκληρωτικά το κανάλι, είναι οι ιδιοκτήτριες του καναλιού και εκπέμπουμε όσα οι τράπεζες θέλουν για να εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντα τους, το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο, αλλά δεν υπάρχει Ελλάδα, υπάρχουν Μότορ Όιλ, Άκτωρ, μήντια γκρουπς και Άλφα Μπανκ και Πειραιώς!». Μαγεία, έτσι, δεν μπορείτε να πείτε; Άσε που και ενδεχομένως η τηλεθέαση θα χτύπαγε κόκκινο και το κανάλι θα σωζόταν από τις εισροές εσόδων και τις διαφημίσεις και όχι από τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου... Αλλά, ας μην κακομελετάμε και ας αφήσουμε το Μέγκα να κοιμηθεί όπως λένε και για τους δεσποτάδες και τους επισκόπους. Αν και η λογική και οι εξελίξεις υπαγορεύουν πως μάλλον θα αναγεννηθεί από την τέφρα του, σαν άλλος τηλεοπτικός φοίνικας ή σαν μια ιδιωτική «ΝΕΡΙΤ».

Ας αφήσουμε, λοιπόν, το Μέγκα στην... ανησυχία του και ας έρθουμε στα... ανήσυχα δημοσιογραφικά «νιάτα» τα οποία συνυπέγραψαν την έκκληση προς απεργοσπασία και διάσπαση της ΕΣΗΕΑ. Διακόσιοι πλας δημοσιογράφοι και «δημοσιογράφοι» αποφάσισαν να καταγγείλουν την ΕΣΗΕΑ (και την ΠΟΕΣΥ), κυκλοφορώντας μια «έκκληση» για νοικοκύρεμα στο «σπίτι» τους (μας) και μια «νέα αρχή» με αφορμή και την απεργία.

Το πρώτο σχόλιο αφορά την καταγγελία για «συντεχνιακές λογικές» και «σωματεία – συντεχνίες», λογικές που δήθεν εντοπίζονται στη διατήρηση του «αρχαϊκού θεσμού» των Πειθαρχικών Συμβουλίων – τους έχει τσούξει αφάνταστα η απόφαση για διαγραφές και επιπλήξεις λόγω παραβίασης της δεοντολογίας και μεροληψίας στο περιεχόμενο. Πρώτο λάθος τους: Συντεχνία ονομάζεται η ομάδα ή το σωματείο που διατηρεί σε ίση μοίρα και τύχη απλά μέλη και εργαζόμενους και διευθυντές, αρχισυντάκτες και εκδότες και από αυτή την σκοπιά και μόνο, ναι η ΕΣΗΕΑ είναι συντεχνία ακόμη. Λίγο δύσκολο όμως να το εντοπίσουν και να το στηλιτεύσουν αυτοί που συνυπογράφουν την «έκκληση» μαζί με το πλέον κραυγαλέο ίσως παράδειγμα συντεχνιακής λογικής, όπως αυτή ταυτοποιείται στο πρόσωπο του πρώην διευθυντή εφημερίδων και  υπουργού νυν σχολιαστή και αρθρογράφου, πορφυρογέννητου και κληρονομικώ δικαίω τρίτης γενιάς στελέχους πολλών ΜΜΕ, Παντελή Καψή.

Το σωστότερο βέβαια θα ήταν να έγραφα παρέα και όχι μαζί. Γιατί - ω του θαύματος! - πάρα πολλοί εξ όσων υπογράφουν την «έκκληση» έχουν δύο κοινά σημεία μεταξύ τους : 1ον Είναι σεσημασμένοι για την απεργοσπαστική τους στάση και την αντισυναδελφική τους συμπεριφορά πριν και μετά την «κρίση του Τύπου» και τα χρόνια του μνημονίου και 2ον Μάλλον εντελώς τυχαία έχουν εργαστεί κατά καιρούς ή εργάζονται και σήμερα σε ΜΜΕ όπου ο Παντελής Καψής ήταν διευθυντής, μέλος ΔΣ ή βασικός σχολιαστής (ΔΟΛ, ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ, ΣΚΑΪ, όμιλος Αλαφούζου) ή προϊστάμενος υπουργός τους (ΝΕΡΙΤ, ΔΤ). Επίσης ορισμένοι οφείλουν την επαγγελματική τους ανέλιξη, στον ΔΟΛ ή στο κανάλι – ζόμπι πρώτα της ΔΤ και έπειτα της ΝΕΡΙΤ και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που ο Καψής ίδρυσε πάνω στο κουφάρι της ΕΡΤ και σαν υπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στη σαμαροβενιζελική κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ  το καλοκαίρι του 2013.

Το δεύτερο σχόλιο επομένως είναι οφθαλμοφανές: Έχουμε μπροστά μας ένα «παρεάκι» απεργοσπαστών και ψευδώνυμα «δημοσιογράφων», σχεδόν όλους τους απεργοσπάστες ανθρώπους του κυρίου υπουργού – για να παραλλάξω έναν άλλον, κινηματογραφικό τίτλο - οι οποίοι υπήρξαν κατά καιρούς χαϊδεμένα παιδιά, υφιστάμενοι ή κομμάτι της διοικητικής γραφειοκρατίας με πυρήνα και νομιμοποίηση του ρόλου τους, την παρουσία δίπλα ή κοντά σε ένα κορυφαίο διοικητικό στέλεχος και μέλος ΔΣ, άρα μέρος της εκάστοτε εργοδοσίας των ΜΜΕ και στη συνέχεια υπουργό δύο κυβερνήσεων που ευθύνονται για πλείστα όσα κακά και άθλια στο χώρο του Τύπου, τον καιρό των μνημονίων. Τότε βέβαια οι ίδιοι «δημοσιογράφοι» σιωπούσαν ή έκαναν τα στραβά μάτια πολύ βολικά, μπροστά στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και αθλιότητες. Υπενθυμίζεται για όσους το ξεχνούν ότι ο Καψής υπήρξε και κυβερνητικός εκπρόσωπος στην κυβέρνηση Παπαδήμου, την κυβέρνηση του PSI, την κυβέρνηση που καταπόντισε μεταξύ άλλων και τα αποθεματικά του ΕΔΟΕΑΠ, τότε που οι ίδιοι «δημοσιογράφοι» δεν έβλεπαν πάλι λόγο ή αφορμή ικανή για απεργιακές κινητοποιήσεις και πρωτοστατούσαν σε απεργοσπαστικές κινήσεις στα «μαγαζιά» τους (κορυφαίο παράδειγμα, ο Σκάι, κανάλι και ραδιόφωνο).

Για τα αποθεματικά του ΕΔΟΕΑΠ «κόπτονται» και οι υπογράφοντες ανήσυχοι! Και ποια η άμεση λύση; Να πιεστούν οι εργοδότες να καταβάλουν εισφορές; Όχι βέβαια, εκεί χρειάζεται... συναίνεση(!!!) όχι διεκδίκηση – άρα πάει στον αγύριστο και μια ενδεχόμενη απεργία εναντίον των εργοδοτών, σαν όπλο πίεσης και αγώνα. Να πιεστεί η κυβέρνηση να ανακεφαλαιοποιηθεί ο ΕΔΟΕΑΠ; Όχι, γιατί τα ΜΜΕ απεργούν μόνο απέναντι στον εργοδότη(!!!) προκειμένου να ενημερώνεται η κοινωνία – το πως ενημερώνουν ή ενημέρωσαν την κοινωνία πρόσφατα και παλιότερα είναι γνωστό σε όλους μας. Τότε, τι προτείνουν; Να μεταφερθούν τα αποθεματικά της ΕΣΗΕΑ (και προφανώς και των άλλων σωματείων) στον ΕΔΟΕΑΠ, δηλαδή με άλλα λόγια να καταποντιστεί οικονομικά και λειτουργικά το σωματείο για να σωθεί το ταμείο! Το ταμείο που καλύπτει μόνο έναν κλειστό αριθμό συντεχνιακά οργανωμένων δημοσιογράφων και όχι το σωματείο που καλύπτει καταστατικά και σύννομα το σύνολο του κλάδου, ανεξάρτητα από τη συμμετοχή σε αυτό!

Έτσι, αποκαλύπτεται ο πραγματικός στόχος των εν λόγω «ανήσυχων»: Η διάλυση των σωματείων, εν αρχή της ΕΣΗΕΑ, η διάλυση με εργοδοτικό πρόσημο και εργοδοτική κάλυψη και προώθηση, η συντριβή του συνδικαλίζεσθαι και του απεργείν.

Εξάλλου, έχουν και τον τρόπο και τη γνώση, το know how, στο να δυναμιτίζουν και να υποσκάπτουν απεργίες. Το καταθέτουν και στο κείμενο υπογραφών. Η δήθεν πιο «δημοκρατική» και «αντιπροσωπευτική» κινητοποίηση μέσω συνελεύσεων των εργαζομένων σε κάθε ΜΜΕ ξεχωριστά και η ψηφοφορία με κάλπη ήταν ακριβώς η μέθοδος Καψή – Ψυχάρη στον ΔΟΛ το φθινόπωρο του 2010 – αλλά και μετά - προκειμένου οι δημοσιογράφοι του ΒΗΜΑΤΟΣ και των ΝΕΩΝ να καταδικάσουν τις τότε απεργίες της ΕΣΗΕΑ σε ένα «μαγαζί» (ΔΟΛ) το οποίο απέλυε σωρηδόν και κατά δεκάδες, ξεκινώντας από τους διοικητικούς υπαλλήλους που ήταν «τεμπέληδες», «άχρηστοι» και «περιττοί» - λόγια του Καψή που τα είχαν επαναλάβει αυτούσια τα φερέφωνα του – κάποιοι εξ αυτών συνυπογράφουν και το κείμενο της «ανησυχίας». Βέβαια, η διοίκηση του ΔΟΛ δεν είχε μείνει μόνο σε αυτά – υπήρξαν φαινόμενα φυσικής και λεκτικής τρομοκρατίας, ύβρεων και βωμολοχιών, ακόμη και χειροδικιών απέναντι σε συνδικαλιστές, με θύματα όπως ο τότε εκπρόσωπος των εργαζομένων του ΒΗΜΑΤΟΣ, Τάσος Αναστασιάδης – αξέχαστες μέρες «ανησυχίας» για τον Καψή και τους απεργοσπάστες του, μεταξύ των οποίων υπήρξαν και δήθεν αριστεροί της γνωστής, κατοικίδιας, εξημερωμένης, ακίνδυνης και ξεφτιλισμένης «Αριστεράς» ή κάποιοι κάλπηδες «αναρχικοί».

Ο Καψής και η παρέα των «ανήσυχων», δείχνει να... ανησυχεί και για την τύχη των εργαζομένων με δελτίο παροχής υπηρεσιών και όσων εργάζονται σε σάιτς και ιστοσελίδες, τους οποίους θέλει σαν μέλη σε συνδικάτα «με θέσεις και προτάσεις», προφανώς έντονα φιλοεργοδοτικές και απολύτως ενταγμένες στη μνημονιακή αφήγηση της «τεμπελιάς», της «αχρηστίας» και του «περιττού». Εξάλλου, οι... αγώνες του Καψή, του Πορτοσάλτε, του Μανδραβέλη, του Τάκη Καμπύλη και άλλων όσων υπογράφουν, εναντίον της αντεργατικής απασχόλησης με «μπλοκάκι», του ανοίγματος των σωματείων στους νέους συναδέλφους, της πλήρους συνδικαλιστικής κάλυψης και ενημέρωσης από την πρώτη ημέρα δουλειάς σε ΜΜΕ, είναι γνωστοί. Καψής, Πορτοσάλτε, Μανδραβέλης, Καμπύλης και άλλοι υπογράφοντες πρωτοστατούν σε περιοδείες ενημέρωσης και συνειδητοποίησης των υποαπασχολούμενων σε σάιτς, είναι πρωτοπόροι στις διεκδικήσεις τους και έχουν πρωταγωνιστήσει σε παρεμβάσεις για παράδειγμα της Κατάληψης ΕΣΗΕΑ σε πολλά σάιτς – γαλέρες και μπορώ μάλιστα να σας αποκαλύψω ότι είναι και συνιδρυτές της! Βέβαια...!!! Μάρτυρας μου, ο Πίτερ Φιντς!

Η υποκρισία, ο φαρισαϊσμός, ο πατερναλισμός, η στυγνή εκμετάλλευση, η φαιδρότητα και το ψεύδος με ή χωρίς δημοσιογραφικά «παράσημα» συμπυκνώνεται στην ανακοίνωση και τις υπογραφές των «ανήσυχων». Το θέμα πλέον είναι αν η ΕΣΗΕΑ και τα άλλα σωματεία θα αφήσουν και αυτή την ανοιχτή πρόκληση διάλυσης της (γιατί δεν μιλάμε για μια απλή «αναχώρηση» ή διάσπαση) να περάσει έτσι, χωρίς άμεσες συνέπειες, χωρίς κυρώσεις, χωρίς δημόσιο διαχωρισμό της ήρας από το στάρι, χωρίς εκκαθάριση των μητρώων της από διευθυντές, αρχισυντάκτες, καθ' έξιν απεργοσπάστες. Πέφτουν σταγόνες σε ένα από πολύ καιρό ξεχειλισμένο ποτήρι και ήρθε πια η ώρα η ΕΣΗΕΑ να γίνει ένας συλλογικός «Χάουαρντ Μπιλ», προτού να είναι πολύ αργά...