Πολιτική Συμβολή της συνέλευσης της ΠΕ ΛΑΕ Εορδαίας

Α) τη Στρα­τη­γι­κή:

Δεν φτά­νουν οι καλές προ­θέ­σεις. Τε­τοιες υπο­τί­θε­ται πως είχε και ο … Τσί­πρας μέχρι τε­λι­κά να απο­δει­χθεί το αντί­θε­το. Ο κό­σμος άλ­λω­στε σή­με­ρα έχει πείρα και τον απω­θούν υπο­σχέ­σεις για «εύ­κο­λες λύ­σεις» και δήθεν ανα­πτυ­ξια­κές αφη­γή­σεις , δεν είναι σωστό να τον υπο­τι­μά­με, «στρογ­γυ­λεύ­ο­ντας» υπο­τί­θε­ται τα πι­στεύω μας για  «να μην τρο­μά­ξει». Ο κό­σμος μας, ιδιαί­τε­ρα ο κό­σμος των με­γά­λων λαϊ­κών αγώ­νων των προη­γού­με­νων χρό­νων,  γνω­ρί­ζει καλά ότι για να νι­κή­σου­με απαι­τού­νται με­γά­λες συ­γκρού­σεις με το κε­φά­λαιο («θα σας αφή­σουν να κά­νε­τε αυτά που λέτε;») . Δεν έχει ανά­γκη από εφη­συ­χα­σμούς ή υπο­σχέ­σεις, αλλά από απο­φα­σι­σμέ­νη πο­λι­τι­κή ηγε­σία που θα καλεί σε μια με­γά­λη τα­ξι­κή σύ­γκρου­ση με τα ντό­πια και ξένα με­γά­λα κα­πι­τα­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα , εμπνέ­ο­ντας και μπαί­νο­ντας η ίδια μπρο­στά να ορ­γα­νώ­σει τη μάχη.

Χρειά­ζε­ται λοι­πόν με­γα­λύ­τε­ρο στρα­τη­γι­κό ξε­κα­θά­ρι­σμα. Στη ΛΑΕ συ­νυ­πάρ­χουν , εκ των πραγ­μά­των ,  δια­φο­ρε­τι­κές αντι­λή­ψεις για το πώς φα­ντα­ζό­μα­στε την ανα­τρο­πή και το σο­σια­λι­σμό, κι αυτό απο­τυ­πώ­νε­ται και στο κεί­με­νο θέ­σε­ων (και ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο στις δη­μό­σιες εμ­φα­νί­σεις ηγε­τι­κών στε­λε­χών μας).  Για κά­ποιους συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες, αυτό που υπο­τί­θε­ται ότι χρειά­ζε­ται τώρα, είναι η ανα­συ­γκρό­τη­ση των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων του τόπου που θα οδη­γή­σει σε κά­ποιου εί­δους –κα­πι­τα­λι­στι­κή- ανά­πτυ­ξη μέσω του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος, ενώ η ανα­τρο­πή των πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων μπο­ρεί να πε­ρι­μέ­νει  και να ανα­βάλ­λε­ται στο απροσ­διό­ρι­στο μέλ­λον.  Ότι  μπο­ρεί να υπάρ­ξει -και μά­λι­στα σε συν­θή­κες δο­μι­κής κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού- η δυ­να­τό­τη­τα για φι­λο­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές και σύ­γκρου­ση με το διε­θνές χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο χωρίς να θι­γούν οι στα­θε­ρές του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος.

Εμείς πι­στεύ­ου­με ότι πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση δεν νο­εί­ται χωρίς να θί­ξου­με τα ιερά και τα όσια του κε­φα­λαιο­κρα­τι­κού τρό­που πα­ρα­γω­γής. Το ζή­τη­μα της διεκ­δί­κη­σης της εξου­σί­ας δεν θα τεθεί «κά­ποια στιγ­μή στο μέλ­λον», αλλά από την επό­με­νη μέρα της όποιας ρι­ζο­σπα­στι­κής κυ­βέρ­νη­σης : η άρ­χου­σα τάξη και οι ιμπε­ρια­λι­στές σύμ­μα­χοί της θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν όλα τα μέσα για να ανα­τρέ­ψουν άμεσα την κυ­βέρ­νη­ση που θα δια­νοη­θεί να υλο­ποι­ή­σει ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα.

Έτσι η με­γά­λη πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή που θα φέρει μια «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» μπο­ρεί να ολο­κλη­ρω­θεί μόνο με το άμεσο πέ­ρα­σμα στη μάχη για την κα­τά­κτη­ση της εξου­σί­ας και το σο­σια­λι­σμό. Ανά­με­σα στη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση και το σο­σια­λι­σμό δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει ούτε κά­ποιου εί­δους ισορ­ρο­πία ούτε κά­ποιο  «στά­διο» ανά­πτυ­ξης που θα εξα­σφά­λι­ζε ανα­κω­χή (ή χρόνο για την κα­λύ­τε­ρη –υπο­τί­θε­ται- ορ­γά­νω­ση της μάχης) με τον τα­ξι­κό αντί­πα­λο και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, αλλά λυσ­σα­λέα πάλη με την οι­κο­νο­μι­κή (την πραγ­μα­τι­κή) εξου­σία και το κρά­τος της.

Β) τις Συμ­μα­χί­ες:

Η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα  είχε για χρό­νια την άποψη , την οποία πά­λε­ψε με συ­νέ­πεια απέ­να­ντι στη συ­στη­μι­κή στρο­φή του Τσί­πρα :  Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, Συ­μπα­ρά­τα­ξη με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ (αντί για τη στρο­φή στην Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά ή τη συ­νερ­γα­σία με δε­ξιό­στρο­φες «πα­τριω­τι­κές δυ­νά­μεις» τύπου ΑΝΕΛ) .  Τώρα δε δι­καιο­λο­γεί­ται να πάμε πίσω από αυτό.

Το κεί­με­νο θέ­σε­ων  της ΛΑΕ μιλά για συμ­μα­χία τόσο με  αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις όσο και με πα­τριω­τι­κές δυ­νά­μεις. Δεν μας πει­ρά­ζει ο όρος «πα­τριω­τι­κές» αλλά δεν αρκεί. Πολ­λοί-ές  σ. λένε ότι θα μπο­ρού­σε να υπάρ­ξει συ­νερ­γα­σία έστω σε επι­μέ­ρους ζη­τή­μα­τα (πχ εθνι­κό νό­μι­σμα) με κά­ποιες αυ­το­προσ­διο­ρι­ζό­με­νες ως «πα­τριω­τι­κές» δυ­νά­μεις . Ωστό­σο, οι συμ­μα­χί­ες που προ­τεί­νου­με έχουν σχέση με την ει­λι­κρί­νεια που εκ­πέ­μπου­με σε ό,τι αφορά  το τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο της μάχης και το σο­σια­λι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό –αυτόν που ορ­κι­ζό­μα­στε ότι υπη­ρε­τού­με. Έχει ση­μα­σία λοι­πόν να κά­νου­με κα­θα­ρό αν δί­νου­με με­γα­λύ­τε­ρο βάρος στις αρι­στε­ρές παρά στις πα­τριω­τι­κές δυ­νά­μεις, όπως εμείς ισχυ­ρι­ζό­μα­στε.  Διότι  τυχόν έμ­φα­ση τις ‘πα­τριω­τι­κές δυ­νά­μει­ς’ υπο­βαθ­μί­ζει τα τα­ξι­κά αι­τή­μα­τα υπέρ του ομι­χλώ­δους «εθνι­κού ζη­τή­μα­τος»,  δίχως να δια­σφα­λί­ζει απα­ραί­τη­τα αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών υπέρ των φτω­χών τά­ξε­ων. Διότι σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις αυτές οι πε­ρι­πτώ­σεις φτά­νουν να ακυ­ρώ­νουν τον πυ­ρή­να του τα­ξι­κού μας προ­γράμ­μα­τος.

Προ­τεί­νου­με να δη­λω­θεί ονο­μα­στι­κά ποιες δυ­νά­μεις  εν­νο­ού­με κάθε φορά ως «πα­τριω­τι­κές», να γί­νε­ται κάθε φορά συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­ζή­τη­ση για την κάθε δύ­να­μη και  τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τους, για να μην αφή­νο­νται πε­ρι­θώ­ρια αμ­φι­ση­μιών και δια­σταλ­τι­κών ερ­μη­νειών, ώστε όποια δύ­να­μη (ή συ­νερ­γα­σία) δεν μπο­ρεί να «μπει από την πόρτα», να μην μπο­ρεί να «μπεί από το πα­ρά­θυ­ρο».

Γ) τη στάση μας για την ΕΕ

 Η δια­τύ­πω­σή μας για τη ρήξη με τις πο­λι­τι­κές ΕΕ μπο­ρεί να γίνει τολ­μη­ρό­τε­ρη. Η ΕΕ είναι μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή ένωση και ξέ­ρου­με (και από την εμπει­ρία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) ότι πρα­κτι­κά από την πρώτη μέρα θα μας πο­λε­μή­σει λυσ­σα­λέα, εφό­σον απει­θαρ­χή­σου­με.  Επι­πλέ­ον, το αν «θα μας πε­τά­ξουν έξω από την ΕΕ» δεν απα­ντιέ­ται ως ζή­τη­μα τε­χνι­κό («δεν μπο­ρούν γιατί δεν προ­βλέ­πε­ται δια­δι­κα­σία εξό­δου»), καθώς απο­τε­λεί  ζή­τη­μα εξό­χως πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα (αρκεί μια ματιά στη στάση των ΕΚΤ, Eurogroup , Συ­νό­δων κλπ) .

Προ­τεί­νου­με να συ­μπλη­ρω­θεί στο κεί­με­νο ρητά ότι θα συ­γκρου­στού­με και θα απει­θαρ­χή­σου­με πλή­ρως στις ντι­ρε­κτί­βες της ΕΕ και δεν θα υπο­κύ­ψου­με σε κα­νέ­ναν εκ­βια­σμό, έως την έσχα­τη συ­νέ­πεια της εξό­δου. Ακόμα και αν δεν το επι­λέ­ξει πρώτη μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, η έξο­δος –επί της ου­σί­ας- είναι βέ­βαιη και θα κρι­θεί στο βρα­χυ­με­σο­πρό­θε­σμο μέλ­λον.  Ανα­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα φα­νε­ρώ­νει κι η δια­τύ­πω­ση περί δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, που πε­τά­ει το μπα­λά­κι στον κόσμο αντί να πάρει θέση ευ­θέ­ως .

Η πε­ρι­φρα­στι­κή δια­τύ­πω­ση σε συν­δυα­σμό με τη μη ανα­φο­ρά στη λέξη «έξο­δος» φέρ­νει στη μνήμη ήξεις-αφί­ξεις τύπου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ , που έκανε επι­στή­μη την υπο­τί­μη­ση του κό­σμου τη δει­λία και την ψη­φο­θη­ρία με την κακή έν­νοια του όρου.  Όχι μόνο ο «δικός μας» κό­σμος, αλλά κι η πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας, κα­τα­λα­βαί­νει πλέον από­λυ­τα ότι ΕΕ και Ευρώ πάνε μαζί. 

Μια πιο τολ­μη­ρή δια­τύ­πω­ση μπο­ρεί να διευ­κο­λύ­νει και την κρί­σι­μη προ­σέγ­γι­σή μας με την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ (αλλά και με άλλες δυ­νά­μεις και τον κόσμο της Αρι­στε­ράς), αφαι­ρώ­ντας ταυ­τό­χρο­να από την πλευ­ρά τους επι­χει­ρή­μα­τα σε­χτα­ρι­στι­κής πε­ρι­χα­ρά­κω­σης .

Τέλος να πούμε ότι ακόμα και η έξο­δος από την ΕΕ δε ση­μαί­νει απα­ραί­τη­τα «εθνι­κή απο­μό­νω­ση/πε­ρι­χα­ρά­κω­ση»:

-Αφε­νός τους επό­με­νους μήνες και χρό­νια είναι πολύ πι­θα­νό να έχει ξη­λω­θεί ήδη το που­λό­βερ της ΕΕ με από τα δε­ξιά­α­πο­σχί­σεις, πχ Βρε­τα­νία, Ολ­λαν­δία κλπ. Η ΕΕ δεν είναι ‘ολο­κλή­ρω­ση’, είναι λυ­κο­συμ­μα­χία, που εκ των πραγ­μά­των, και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από την πο­ρεία που έχει πάρει η διε­θνής οι­κο­νο­μι­κή κρίση, έχει ημε­ρο­μη­νία λήξης. Τόσο για την Ελ­λά­δα όσο και συ­νο­λι­κά.

-Αφε­τέ­ρου  μπο­ρεί να γίνει (και από τη σκο­πιά μας στην Ελ­λά­δα αυτό επι­διώ­κου­με) σε συν­θή­κες λαϊ­κών αγώ­νων διε­θνώς. Ρήξη στον αδύ­να­μο κρίκο μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει φαι­νό­με­νο-ντό­μι­νο. Η Αρι­στε­ρά κι οι αγώ­νες στην Ελ­λά­δα σί­γου­ρα θα βρού­νε συμ­μά­χους έξω στα τα­ξι­κά μας αδέλ­φια. Οι δι­σταγ­μοί σή­με­ρα γί­νο­νται από­λυ­τα αντι­λη­πτοί στον κόσμο μας.  

Δ) τη στάση μας σε Συν­δι­κά­τα - Αυ­το­διοί­κη­ση:

Χρειά­ζε­ται κα­θα­ρό και ορι­στι­κό ξέ­κομ­μα­των δυ­νά­με­ών μας από τη στή­ρι­ξη και τη συ­γκα­τοί­κη­ση με κυ­βερ­νη­τι­κές-μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις σε συν­δι­κα­λι­στι­κές πα­ρα­τά­ξεις και το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση. Είναι μια πληγή που μας ταυ­τί­ζει με τον τα­ξι­κά εγκλη­μα­τι­κό κυ­βερ­νη­τι­κό θίασο. Δί­νου­με ως ΛΑΕ στή­ρι­ξη στα μέλη μας που ανε­ξαρ­τη­το­ποιού­νται από αυτές τις δυ­νά­μεις, κα­λού­με τα μέλη μας να ανε­ξαρ­τη­το­ποι­η­θού­νε. Δη­λώ­νου­με ρητά ότι όποιος-α συμ­με­τέ­χει σε κυ­βερ­νη­τι­κές δυ­νά­μεις σε αυ­τούς τους το­μείς δεν μπο­ρεί να είναι μέλος της ΛΑΕ.

Το πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ίσως πα­ρά­δειγ­μα (πέρα από την Πε­ρι­φέ­ρεια Ατ­τι­κής) που μπο­ρού­με να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με προ­έ­κυ­ψε 15 μέρες πριν με το  Ν. Φω­τό­που­λο  –η κομ­μα­τι­κή του έντα­ξη πα­ρέ­με­νε θολή μέχρι πρό­τι­νος.  Ο Ν.Φ., ο οποί­ος  έκανε συμ­μα­χία με την ΠΑΣΚΕ και το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να εκλε­γεί στο Δ.Σ. της ΔΕΗ, δεν μπο­ρεί να είναι μέλος -ή σύμ­μα­χος ή «διεύ­ρυν­ση» - της ΛΑΕ.  Μά­λι­στα οι δυ­νά­μεις της ΛΑΕ στη συ­γκε­κρι­μέ­νη μάχη κα­τέ­βη­καν με ξε­χω­ρι­στό ψη­φο­δέλ­τιο και υπο­ψη­φί­ους, σε συ­νερ­γα­σία με άλλες ρι­ζο­σπα­στι­κές αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις  .

Ο κό­σμος των αγώ­νων και της Αρι­στε­ράς είναι απαι­τη­τι­κός , ζητά εγ­γυ­ή­σεις, δεν θέλει αμ­φι­ση­μί­ες που να θυ­μί­ζουν έναν «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Νο2». Λο­γι­κές «εντός-εκτός» , λο­γι­κές και χει­ρι­σμοί όπως αυτοί του ΣΥΝ με την Ανα­νε­ω­τι­κή Πτέ­ρυ­γα Κου­βέ­λη δεν μπο­ρεί να είναι ανε­κτές, και πρέ­πει να πα­τα­χθούν από την αρχή, πριν εξε­λι­χθούν σε κα­κο­ή­θεια.

Ε) Ζη­τή­μα­τα Εσω­κομ­μα­τι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας.

1)Κυ­ρί­αρ­χο όρ­γα­νο η ΠΕ. Όποιος –α απορ­ρι­φθεί από την ΠΕ (ως μέλος ή ως υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής-τρια) δεν μπο­ρεί να προ­σφύ­γει σε ανώ­τε­ρο όρ­γα­νο.  Ό,τι απο­φα­σί­σει η ΠΕ δεν μπο­ρεί να το ξε-απο­φα­σί­σει η ΝΕ και το ΠΣ. Αλ­λιώς και πάλι θα υπάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα για επι­βο­λή από την εκά­στο­τε ηγε­σία  «διευ­ρύν­σε­ων»  (τύπου Τζά­κρη,Κα­ρυ­πί­δη,Σα­μπι­χά κλπ) , φαι­νό­με­να που εί­δα­με κατά κόρον στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

2)Οι ΠΕ θα μπο­ρούν να δια­γρά­φουν  τους βου­λευ­τές  από τις κομ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις τους.

Πρέ­πει να λά­βου­με μέτρα για να λο­γο­δο­τούν οι βου­λευ­τές στις ΠΕ που ανή­κουν.

 3)Κα­νέ­να ηγε­τι­κό-βου­λευ­τι­κό πόστο δεν μπο­ρεί να το κα­τέ­χει το ίδιο πρό­σω­πο για πάνω από 2 θη­τεί­ες. Ούτε ο Γραμ­μα­τέ­ας.

4) Να γί­νε­ται δη­μο­κρα­τι­κός ορι­σμός του σε ποια κα­νά­λια κι εκ­πο­μπές θα πη­γαί­νουν τα στε­λέ­χη , αλ­λιώς να επι­βάλ­λο­νται κομ­μα­τι­κές ποι­νές σε όποιον-α απει­θαρ­χεί, παίρ­νει πρω­το­βου­λία και «πα­ρα­γο­ντί­ζει».

5) Το βα­σι­κό­τε­ρο ζή­τη­μα είναι η πει­θαρ­χία στο συμ­φω­νη­μέ­νο λόγο.  Μια φόρμα που προ­τεί­νου­με να τη­ρη­θεί είναι η εξής: Αν τρεις φορές ηγε­τι­κό στέ­λε­χος εκ­φέ­ρει σε ΜΜΕ και δη­μό­σιες εμ­φα­νί­σεις άποψη ρητά δια­φο­ρε­τι­κή από τη συμ­φω­νη­μέ­νη, κα­θαι­ρεί­ται από το ΠΣ. Πρέ­πει πάντα να εκ­φω­νεί την κοινά απο­δε­κτή άποψη, κι ας διευ­κρι­νί­ζει , αν θέλει έπει­τα, την προ­σω­πι­κή του.

6) Πρέ­πει το 50% των μελών του ΠΣ να εκλέ­γε­ται από τις γε­ω­γρα­φι­κές πε­ρι­φέ­ρειες (11 πε­ρι­φε­ρεια­κά ψη­φο­δέλ­τια για το ΠΣ, με ανα­λο­γι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση για κάθε γε­ω­γρα­φι­κή πε­ρι­φέ­ρεια)ώστε να προ­ω­θη­θεί κατά το δυ­να­τό, η  δη­μο­κρα­τία και η απο­κέ­ντρω­ση για την πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή δράση μας.

Αν υπο­τι­μή­σου­με τα ζη­τή­μα­τα δη­μο­κρα­τί­ας,  τα κεί­με­να έχει μικρή ση­μα­σία τι θα λένε, θα μπο­ρούν να κα­τα­στρα­τη­γού­νται στο δη­μό­σιο λόγο και στην πράξη.Το ίδιο έκανε κι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σή­με­ρα βλέ­που­με την άθλια κα­τά­ντιά του. Εδώ πρέ­πει να εί­μα­στε αμεί­λι­κτοι και όχι να χα­ρι­στού­με.

ΣΤ) Προ­τά­σεις για το Πο­λι­τι­κό Σύ­στη­μα

Για λό­γους που έχουν να κά­νουν με την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη επαφή μας με τον κόσμο, που έχει γίνει εξαι­ρε­τι­κά κα­χύ­πο­πτο με οτι­δή­πο­τε θυ­μί­ζει «Πο­λι­τι­κή» και κυ­ρί­ως «Πο­λι­τι­κούς», θε­ω­ρού­με ότι θα βοη­θού­σε να προ­τεί­νου­με δρα­στι­κές αλ­λα­γές στο Πο­λι­τι­κό Σύ­στη­μα:

 α) μεί­ω­ση του αριθ­μού των έμ­μι­σθων βου­λευ­τών σε 150

β) πλαι­σί­ω­σή τους από ένα με­γα­λύ­τε­ρο σώμα άμι­σθων βου­λευ­τών,  που θα έχει εξί­σου απο­φα­σι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα.

γ) Ο κοι­νο­βου­λευ­τι­κός μι­σθός δεν μπο­ρεί να είναι πε­ρισ­σό­τε­ρες από  5  φορές  με­γα­λύ­τε­ρος από τον εκά­στο­τε βα­σι­κό μισθό του ερ­γά­τη.

δ) Σύ­στα­ση Δια­κομ­μα­τι­κής Επι­τρο­πής για τον έλεγ­χο της αξιο­πι­στί­ας των εκλο­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των και αμ­φι­σβή­τη­ση του μο­νο­πω­λί­ου με­γά­λων κι ανε­ξέ­λεγ­κτων κα­πι­τα­λι­στι­κών κο­λοσ­σών,  που επι­πλέ­ον ελέγ­χο­νται για δια­πλο­κή και σκάν­δα­λα.

 Ζ) Φο­ρο­λο­γι­κοί πα­ρά­δει­σοι:

Απα­γό­ρευ­ση της δρά­σης των υπε­ρά­κτιων εται­ρειών και των σχέ­σε­ων μαζί τους  από πο­λί­τες της Ελ­λά­δας.

Η) Υπε­ρε­θνι­κές συν­θή­κες

Πλή­ρης απει­θαρ­χία όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά και στο ΝΑΤΟ , την TTIP και οποιεσ­δή­πο­τε άλλες υπε­ρε­θνι­κές/δια­κρα­τι­κές συμ­φω­νί­ες και «οδη­γί­ες» που έχουν στόχο να υπη­ρε­τούν πο­λυ­ε­θνι­κές και με­γά­λα κα­πι­τα­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, να πλήτ­τουν την ποιό­τη­τα ζωής, τα προ­σω­πι­κά δε­δο­μέ­να και τις ελευ­θε­ρί­ες των αν­θρώ­πων. Οι ανά­γκες των απλών αν­θρώ­πων θα είναι το μο­να­δι­κό κρι­τή­ριο για την Αρι­στε­ρά της ανα­τρο­πής.