Γαλλία: Μπροστά στην τελική αναμέτρηση

Το καπάκι της λαϊκής οργής ακόμα δεν λέει να κλείσει: 3,5 μήνες μετά οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις συνεχίζονται στη Γαλλία. 1,3 εκατ. διαδηλωτές κατέγραψε η πανεθνική διαδήλωση της 14ης Ιουνίου, αγγίζοντας την κορυφαία στιγμή του κινήματος ενάντια στο ξήλωμα του Εργατικού Κώδικα στις 31/3. Στο Παρίσι η διαδήλωση ήταν υπερδιπλάσια της 31/3 και κράτησε πάνω από 4 ώρες. Στις 23 και 28 Ιουνίου υπάρχουν νέα καλέσματα των συνδικάτων για γενικό ξεσηκωμό. Η κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς σχεδιάζει να επικυρώσει το νόμο οριστικά με ψήφιση στη Βουλή στις αρχές Ιουλίου. Ο Γάλλος πρωθυπουργός ήθελε να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις αυτής της εβδομάδας.

Η κυβέρνηση συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους αγωνιζόμενους εργάτες και τη νεολαία ως «τρομοκράτες που απειλούν τη δημοκρατία». Προσφέρει έτσι χώρο στην ακροδεξιά που την κατηγορεί για ανικανότητα και ζητά ακόμα πιο σκληρή καταστολή. Μετά τη δολοφονία δύο αστυνομικών (πιθανόν από τζιχαντιστές) στις 14 Ιουνίου, ο υπουργός Εσωτερικών συμφώνησε στο αίτημα αστυνομικών ενώσεων και ακροδεξιάς να οπλοφορούν οι αστυνομικοί και εκτός υπηρεσίας. Η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» κλιμακώνεται και βαθαίνει για να τσακίσει τον μοναδικό αντίπαλο που δείχνει σήμερα ικανός να ανατρέψει την επίθεση των καπιταλιστών, τα αστικά κόμματα και τη Λεπέν: το εργατικό-νεολαιίστικο κίνημα.

Η ελπίδα για κλιμάκωση και νικηφόρα έκβαση της μάχης φαίνεται να βρίσκεται κυρίως στον παράγοντα «από τα κάτω» και όχι στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η Διασυνδικαλιστική Ένωση ακολούθησε ως τώρα τη διστακτική τακτική κινητοποιήσεων με μεγάλα μεσοδιαστήματα. Ακόμα και η μαχητική ως τώρα Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (CGT) «άδειασε» τους απεργούς στις συγκοινωνιακές γραμμές που οδηγούν στα γήπεδα όπου διεξάγεται το Euro 2016. Κάποιες απεργίες παρουσίασαν φαινόμενα κόπωσης, όπως αυτή των σιδηροδρομικών που κρατάει από το Μάρτιο, ωστόσο άλλοι κλάδοι εργαζομένων από τον ιδιωτικό τομέα ρίχτηκαν στη μάχη και διατηρούν την έκβασή της ανοιχτή.

Παρακάτω ακολουθεί τμήμα «συζήτησης» μεταξύ της Γαλλίδας μαρξίστριας Ιζαμπέλ Γκαρό με τον Ντάρεν Ρόσο, μέλος της αυστραλιανής οργάνωσης Socialist Alternative, που δημοσιεύτηκε  στις 14/6 στην εφημερίδα «Red Flag». 

Ο εργατικός κώδικας «συμπυκνώνει δεκαετίες κοινωνικών αγώνων, συμβολίζει τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος απέναντι στα αφεντικά» μας λέει η Ιζαμπέλ Γκαρό. «Αυτό είναι που προσδίδει κι έναν άμεσα πολιτικό, και όχι απλώς κοινωνικό, χαρακτήρα στην κινητοποίηση. Η κλίκα που κυβερνάει επιλέγει να παίξει στο γήπεδο της Δεξιάς και να ολοκληρώσει τη φιλελεύθερη μετάλλαξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος». Οι οικονομικές επιθέσεις βρίσκουν το ταίρι τους στη «βαρβαρότητα της κυβερνητικής και αστυνομικής βίας, που δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο». Η κοινωνική διαμαρτυρία στοχοποιείται. Ένας δημοσιογράφος έφτασε μέχρι του σημείου να συγκρίνει τη CGT, μια από τις βασικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, με το ISIS:

 «Μέχρι τώρα ήταν κυρίως οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί που αποτελούσαν τα θύματα συστηματικών αυταρχικών επιθέσεων, με ρατσιστικές διακρίσεις και διαρκείς εξευτελισμούς. Σήμερα, το σύνολο των διαδηλωτών, ιδιαίτερα των μαθητών και φοιτητών, ποικίλης ταξικής προέλευσης, βιώνουν με τη σειρά τους αυτήν τη συστηματική βία ... Η αστυνομία γίνεται όλο και πιο βίαιη ... επιτέθηκε βίαια ακόμα και σε απεργούς συγκεκριμένων κατειλημμένων διυλιστηρίων. Οι μέθοδοι και τα όπλα που χρησιμοποιούν οι δυνάμεις του νόμου μπορούν να σκοτώσουν. Πρέπει επίσης να υπογραμμίσουμε τις βαριές ποινές που επιβάλλουν τα δικαστήρια στους διαδηλωτές, ενώ η αστυνομία συστηματικά απαλλάσσεται ή αθωώνεται. Στην Εθνοσυνέλευση, η κυβέρνηση απέκλεισε την κοινοβουλευτική συζήτηση. Ο Ολάντ έτσι έδειξε ανίκανος να κερδίσει την πλειοψηφία ακόμα και μέσα στο κόμμα του. Το χάσμα μεταξύ της εκτελεστικής εξουσίας και του συνόλου του κοινωνικού σώματος είναι πρωτοφανές. Όποια κι αν είναι η έκβαση αυτής της σύγκρουσης, το τίμημα θα είναι το βάθεμα μιας ήδη μεγάλης πολιτικής κρίσης...».

Το Nuit Debout και το Εργατικό Κίνημα

Οι μαθητές και οι φοιτητές, που παραδοσιακά έμεναν έξω από τις εργατικές κινητοποιήσεις, αυτήν τη φορά συμμετείχαν από την αρχή. Πολλοί από αυτούς, άλλωστε, πλέον δουλεύουν για να σπουδάσουν, άρα δεν είναι αποξενωμένοι από τα προβλήματα των εργαζομένων. Το επίπεδο της πολιτικής συνειδητοποίησής τους είναι υψηλότερο απ’ ό,τι σε προηγούμενους αγώνες. «Το κίνημα “Όρθιοι τη Νύχτα” είναι χώρος αυθεντικής πολιτικοποίησης, αντιπαράθεσης ιδεών και επεξεργασίας εναλλακτικών, ενεργητικής αλληλεγγύης και σύνδεσης με τους εργατικούς αγώνες. Οι συζητήσεις των “Όρθιων τη Νύχτα” χαρακτηρίζονται από αντικαπιταλιστική διάθεση και την επιθυμία αρκετών αγωνιστών να ενώσουν τις διάφορες αντιστάσεις». Είναι ο χώρος που λειτουργεί ως κινητήρας της αντίστασης, προσθέτει η Γκαρό. «Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις δεν έχουν φτάσει ακόμα στα επίπεδα του 2010 ή των απεργιών του 1995 για το Ασφαλιστικό. Αλλά το σημαντικό στοιχείο του αγώνα σήμερα αποτελούν οι καταλήψεις και τα μπλόκα, λειτουργώντας από διάφορες πλευρές ως υποκατάστατα των απεργιών ... Οι εργάτες στους σιδηροδρόμους, τα διυλιστήρια, την ενέργεια, τα μέσα συγκοινωνίας και την αποκομιδή απορριμμάτων ξεκίνησαν απεργίες διαρκείας. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι απεργοί έχουν μεγάλη λαϊκή υποστήριξη, παρά την απίστευτη και τρισάθλια εκστρατεία των ΜΜΕ».

Η CGT (η συνδικαλιστική ομοσπονδία που έχει ιστορικούς δεσμούς με το ΚΚΓ) «διερχόμενη πρόσφατα μια βαθιά κρίση στην ηγεσία της, σήμερα βρίσκεται και πάλι στην πρώτη γραμμή των αγώνων, ιδιαίτερα μετά το πρόσφατο συνέδριό της όπου δόθηκε αυξημένη έμφαση στα ριζοσπαστικά αιτήματα της βάσης της ... Οι ήττες του γαλλικού εργατικού κινήματος έχουν συσσωρευτεί, με μόνη την εξαίρεση του αγώνα ενάντια στο Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης το 2006, μιας νίκης κυρίως των μαθητών και φοιτητών, περισσότερο συμβολικής και προσωρινής. Το 2010 ξέσπασε μια τεράστια κινητοποίηση με εκατομμύρια διαδηλωτές στους δρόμους, αλλά δεν κατάφερε να ανατρέψει την επίθεση στο Ασφαλιστικό. Γι’ αυτόν το λόγο, μια νίκη ενάντια στη συγκεκριμένη επίθεση στον εργατικό κώδικα θα είχε τεράστιες συνέπειες ... Μια τέτοια νίκη δεν είναι σίγουρη, αλλά παραμένει εφικτή».

Η Αριστερά

Το Αριστερό Μέτωπο ‒ο σχηματισμός που περιλαμβάνει το Κομουνιστικό Κόμμα, το Αριστερό Κόμμα και μια σειρά άλλες οργανώσεις‒ έχει διχαστεί: «Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν του Αριστερού Κόμματος ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τις προεδρικές εκλογές, ωστόσο οι κομουνιστές είναι βαθιά διαιρεμένοι πάνω στο ζήτημα». Οι οργανώσεις της άκρας Αριστεράς «Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» και «Εργατική Πάλη» έχουν ήδη ανακοινώσει η καθεμία τον δικό της υποψήφιο, πράγμα που δείχνει ότι οι διαφορές του παρελθόντος εξακολουθούν να βαραίνουν αρνητικά πάνω στο παρόν. Όπως λέει η Γκαρό:

«Η διάσπαση στα αριστερά του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι συνολική και δραματική, έχοντας να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα εχθρούς που είναι ενωμένοι πάνω στα βασικά, αλλά και μια ακροδεξιά που απορροφά ένα μέρος της λαϊκής οργής, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο ρατσισμός βρίσκεται σε έξαρση. Ο σημερινός αγώνας μπορεί να επηρεάσει την κατάσταση αυτή, αλλά η πολιτική του έκφραση δεν είναι αυτόματη ούτε δεδομένη. Οι δυνατότητες που ανοίγονται είναι τόσο εύθραυστες όσο και πολύτιμες».