Γαλλία: Μπροστά στην τελική αναμέτρηση

Το κα­πά­κι της λαϊ­κής οργής ακόμα δεν λέει να κλεί­σει: 3,5 μήνες μετά οι απερ­γί­ες, οι δια­δη­λώ­σεις και οι κα­τα­λή­ψεις συ­νε­χί­ζο­νται στη Γαλ­λία. 1,3 εκατ. δια­δη­λω­τές κα­τέ­γρα­ψε η πα­νε­θνι­κή δια­δή­λω­ση της 14ης Ιου­νί­ου, αγ­γί­ζο­ντας την κο­ρυ­φαία στιγ­μή του κι­νή­μα­τος ενά­ντια στο ξή­λω­μα του Ερ­γα­τι­κού Κώ­δι­κα στις 31/3. Στο Πα­ρί­σι η δια­δή­λω­ση ήταν υπερ­δι­πλά­σια της 31/3 και κρά­τη­σε πάνω από 4 ώρες. Στις 23 και 28 Ιου­νί­ου υπάρ­χουν νέα κα­λέ­σμα­τα των συν­δι­κά­των για γε­νι­κό ξε­ση­κω­μό. Η κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ-Βαλς σχε­διά­ζει να επι­κυ­ρώ­σει το νόμο ορι­στι­κά με ψή­φι­ση στη Βουλή στις αρχές Ιου­λί­ου. Ο Γάλ­λος πρω­θυ­πουρ­γός ήθελε να απα­γο­ρεύ­σει τις δια­δη­λώ­σεις αυτής της εβδο­μά­δας.

Η κυ­βέρ­νη­ση συ­νε­χί­ζει να αντι­με­τω­πί­ζει τους αγω­νι­ζό­με­νους ερ­γά­τες και τη νε­ο­λαία ως «τρο­μο­κρά­τες που απει­λούν τη δη­μο­κρα­τία». Προ­σφέ­ρει έτσι χώρο στην ακρο­δε­ξιά που την κα­τη­γο­ρεί για ανι­κα­νό­τη­τα και ζητά ακόμα πιο σκλη­ρή κα­τα­στο­λή. Μετά τη δο­λο­φο­νία δύο αστυ­νο­μι­κών (πι­θα­νόν από τζι­χα­ντι­στές) στις 14 Ιου­νί­ου, ο υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών συμ­φώ­νη­σε στο αί­τη­μα αστυ­νο­μι­κών ενώ­σε­ων και ακρο­δε­ξιάς να οπλο­φο­ρούν οι αστυ­νο­μι­κοί και εκτός υπη­ρε­σί­ας. Η κα­τά­στα­ση «έκτα­κτης ανά­γκης» κλι­μα­κώ­νε­ται και βα­θαί­νει για να τσα­κί­σει τον μο­να­δι­κό αντί­πα­λο που δεί­χνει σή­με­ρα ικα­νός να ανα­τρέ­ψει την επί­θε­ση των κα­πι­τα­λι­στών, τα αστι­κά κόμ­μα­τα και τη Λεπέν: το ερ­γα­τι­κό-νε­ο­λαι­ί­στι­κο κί­νη­μα.

Η ελ­πί­δα για κλι­μά­κω­ση και νι­κη­φό­ρα έκ­βα­ση της μάχης φαί­νε­ται να βρί­σκε­ται κυ­ρί­ως στον πα­ρά­γο­ντα «από τα κάτω» και όχι στις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες. Η Δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή Ένωση ακο­λού­θη­σε ως τώρα τη δι­στα­κτι­κή τα­κτι­κή κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων με με­γά­λα με­σο­δια­στή­μα­τα. Ακόμα και η μα­χη­τι­κή ως τώρα Γε­νι­κή Συ­νο­μο­σπον­δία Ερ­γα­σί­ας (CGT) «άδεια­σε» τους απερ­γούς στις συ­γκοι­νω­νια­κές γραμ­μές που οδη­γούν στα γή­πε­δα όπου διε­ξά­γε­ται το Euro 2016. Κά­ποιες απερ­γί­ες πα­ρου­σί­α­σαν φαι­νό­με­να κό­πω­σης, όπως αυτή των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών που κρα­τά­ει από το Μάρ­τιο, ωστό­σο άλλοι κλά­δοι ερ­γα­ζο­μέ­νων από τον ιδιω­τι­κό τομέα ρί­χτη­καν στη μάχη και δια­τη­ρούν την έκ­βα­σή της ανοι­χτή.

Πα­ρα­κά­τω ακο­λου­θεί τμήμα «συ­ζή­τη­σης» με­τα­ξύ της Γαλ­λί­δας μαρ­ξί­στριας Ιζα­μπέλ Γκαρό με τον Ντά­ρεν Ρόσο, μέλος της αυ­στρα­λια­νής ορ­γά­νω­σης Socialist Alternative, που δη­μο­σιεύ­τη­κε  στις 14/6 στην εφη­με­ρί­δα «Red Flag». 

Ο ερ­γα­τι­κός κώ­δι­κας «συ­μπυ­κνώ­νει δε­κα­ε­τί­ες κοι­νω­νι­κών αγώ­νων, συμ­βο­λί­ζει τις κα­τα­κτή­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος απέ­να­ντι στα αφε­ντι­κά» μας λέει η Ιζα­μπέλ Γκαρό. «Αυτό είναι που προσ­δί­δει κι έναν άμεσα πο­λι­τι­κό, και όχι απλώς κοι­νω­νι­κό, χα­ρα­κτή­ρα στην κι­νη­το­ποί­η­ση. Η κλίκα που κυ­βερ­νά­ει επι­λέ­γει να παί­ξει στο γή­πε­δο της Δε­ξιάς και να ολο­κλη­ρώ­σει τη φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος». Οι οι­κο­νο­μι­κές επι­θέ­σεις βρί­σκουν το ταίρι τους στη «βαρ­βα­ρό­τη­τα της κυ­βερ­νη­τι­κής και αστυ­νο­μι­κής βίας, που δεν έχουν ιστο­ρι­κό προη­γού­με­νο». Η κοι­νω­νι­κή δια­μαρ­τυ­ρία στο­χο­ποιεί­ται. Ένας δη­μο­σιο­γρά­φος έφτα­σε μέχρι του ση­μεί­ου να συ­γκρί­νει τη CGT, μια από τις βα­σι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, με το ISIS:

 «Μέχρι τώρα ήταν κυ­ρί­ως οι με­τα­να­στευ­τι­κοί πλη­θυ­σμοί που απο­τε­λού­σαν τα θύ­μα­τα συ­στη­μα­τι­κών αυ­ταρ­χι­κών επι­θέ­σε­ων, με ρα­τσι­στι­κές δια­κρί­σεις και διαρ­κείς εξευ­τε­λι­σμούς. Σή­με­ρα, το σύ­νο­λο των δια­δη­λω­τών, ιδιαί­τε­ρα των μα­θη­τών και φοι­τη­τών, ποι­κί­λης τα­ξι­κής προ­έ­λευ­σης, βιώ­νουν με τη σειρά τους αυτήν τη συ­στη­μα­τι­κή βία ... Η αστυ­νο­μία γί­νε­ται όλο και πιο βίαιη ... επι­τέ­θη­κε βίαια ακόμα και σε απερ­γούς συ­γκε­κρι­μέ­νων κα­τει­λημ­μέ­νων δι­υ­λι­στη­ρί­ων. Οι μέ­θο­δοι και τα όπλα που χρη­σι­μο­ποιούν οι δυ­νά­μεις του νόμου μπο­ρούν να σκο­τώ­σουν. Πρέ­πει επί­σης να υπο­γραμ­μί­σου­με τις βα­ριές ποι­νές που επι­βάλ­λουν τα δι­κα­στή­ρια στους δια­δη­λω­τές, ενώ η αστυ­νο­μία συ­στη­μα­τι­κά απαλ­λάσ­σε­ται ή αθω­ώ­νε­ται. Στην Εθνο­συ­νέ­λευ­ση, η κυ­βέρ­νη­ση απέ­κλει­σε την κοινο­βου­λευ­τι­κή συ­ζή­τη­ση. Ο Ολάντ έτσι έδει­ξε ανί­κα­νος να κερ­δί­σει την πλειο­ψη­φία ακόμα και μέσα στο κόμμα του. Το χάσμα με­τα­ξύ της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας και του συ­νό­λου του κοι­νω­νι­κού σώ­μα­τος είναι πρω­το­φα­νές. Όποια κι αν είναι η έκ­βα­ση αυτής της σύ­γκρου­σης, το τί­μη­μα θα είναι το βά­θε­μα μιας ήδη με­γά­λης πο­λι­τι­κής κρί­σης...».

Το Nuit Debout και το Ερ­γα­τι­κό Κί­νη­μα

Οι μα­θη­τές και οι φοι­τη­τές, που πα­ρα­δο­σια­κά έμε­ναν έξω από τις ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, αυτήν τη φορά συμ­με­τεί­χαν από την αρχή. Πολ­λοί από αυ­τούς, άλ­λω­στε, πλέον δου­λεύ­ουν για να σπου­δά­σουν, άρα δεν είναι απο­ξε­νω­μέ­νοι από τα προ­βλή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Το επί­πε­δο της πο­λι­τι­κής συ­νει­δη­το­ποί­η­σής τους είναι υψη­λό­τε­ρο απ’ ό,τι σε προη­γού­με­νους αγώ­νες. «Το κί­νη­μα “Όρ­θιοι τη Νύχτα” είναι χώρος αυ­θε­ντι­κής πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης, αντι­πα­ρά­θε­σης ιδεών και επε­ξερ­γα­σί­ας εναλ­λα­κτι­κών, ενερ­γη­τι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και σύν­δε­σης με τους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες. Οι συ­ζη­τή­σεις των “Όρ­θιων τη Νύχτα” χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται από αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή διά­θε­ση και την επι­θυ­μία αρ­κε­τών αγω­νι­στών να ενώ­σουν τις διά­φο­ρες αντι­στά­σεις». Είναι ο χώρος που λει­τουρ­γεί ως κι­νη­τή­ρας της αντί­στα­σης, προ­σθέ­τει η Γκαρό. «Οι απερ­γί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις δεν έχουν φτά­σει ακόμα στα επί­πε­δα του 2010 ή των απερ­γιών του 1995 για το Ασφα­λι­στι­κό. Αλλά το ση­μα­ντι­κό στοι­χείο του αγώνα σή­με­ρα απο­τε­λούν οι κα­τα­λή­ψεις και τα μπλό­κα, λει­τουρ­γώ­ντας από διά­φο­ρες πλευ­ρές ως υπο­κα­τά­στα­τα των απερ­γιών ... Οι ερ­γά­τες στους σι­δη­ρο­δρό­μους, τα δι­υ­λι­στή­ρια, την ενέρ­γεια, τα μέσα συ­γκοι­νω­νί­ας και την απο­κο­μι­δή απορ­ριμ­μά­των ξε­κί­νη­σαν απερ­γί­ες διαρ­κεί­ας. Όλες οι δη­μο­σκο­πή­σεις δεί­χνουν ότι οι απερ­γοί έχουν με­γά­λη λαϊκή υπο­στή­ρι­ξη, παρά την απί­στευ­τη και τρι­σά­θλια εκ­στρα­τεία των ΜΜΕ».

Η CGT (η συν­δι­κα­λι­στι­κή ομο­σπον­δία που έχει ιστο­ρι­κούς δε­σμούς με το ΚΚΓ) «διερ­χό­με­νη πρό­σφα­τα μια βαθιά κρίση στην ηγε­σία της, σή­με­ρα βρί­σκε­ται και πάλι στην πρώτη γραμ­μή των αγώ­νων, ιδιαί­τε­ρα μετά το πρό­σφα­το συ­νέ­δριό της όπου δό­θη­κε αυ­ξη­μέ­νη έμ­φα­ση στα ρι­ζο­σπα­στι­κά αι­τή­μα­τα της βάσης της ... Οι ήττες του γαλ­λι­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος έχουν συσ­σω­ρευ­τεί, με μόνη την εξαί­ρε­ση του αγώνα ενά­ντια στο Σύμ­φω­νο Πρώ­της Απα­σχό­λη­σης το 2006, μιας νίκης κυ­ρί­ως των μα­θη­τών και φοι­τη­τών, πε­ρισ­σό­τε­ρο συμ­βο­λι­κής και προ­σω­ρι­νής. Το 2010 ξέ­σπα­σε μια τε­ρά­στια κι­νη­το­ποί­η­ση με εκα­τομ­μύ­ρια δια­δη­λω­τές στους δρό­μους, αλλά δεν κα­τά­φε­ρε να ανα­τρέ­ψει την επί­θε­ση στο Ασφα­λι­στι­κό. Γι’ αυτόν το λόγο, μια νίκη ενά­ντια στη συ­γκε­κρι­μέ­νη επί­θε­ση στον ερ­γα­τι­κό κώ­δι­κα θα είχε τε­ρά­στιες συ­νέ­πειες ... Μια τέ­τοια νίκη δεν είναι σί­γου­ρη, αλλά πα­ρα­μέ­νει εφι­κτή».

Η Αρι­στε­ρά

Το Αρι­στε­ρό Μέ­τω­πο ‒ο σχη­μα­τι­σμός που πε­ρι­λαμ­βά­νει το Κο­μου­νι­στι­κό Κόμμα, το Αρι­στε­ρό Κόμμα και μια σειρά άλλες ορ­γα­νώ­σεις‒ έχει δι­χα­στεί: «Ο Ζαν-Λικ Με­λαν­σόν του Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος ανα­κοί­νω­σε την υπο­ψη­φιό­τη­τά του για τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, ωστό­σο οι κο­μου­νι­στές είναι βαθιά διαι­ρε­μέ­νοι πάνω στο ζή­τη­μα». Οι ορ­γα­νώ­σεις της άκρας Αρι­στε­ράς «Νέο Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό Κόμμα» και «Ερ­γα­τι­κή Πάλη» έχουν ήδη ανα­κοι­νώ­σει η κα­θε­μία τον δικό της υπο­ψή­φιο, πράγ­μα που δεί­χνει ότι οι δια­φο­ρές του πα­ρελ­θό­ντος εξα­κο­λου­θούν να βα­ραί­νουν αρ­νη­τι­κά πάνω στο παρόν. Όπως λέει η Γκαρό:

«Η διά­σπα­ση στα αρι­στε­ρά του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος είναι συ­νο­λι­κή και δρα­μα­τι­κή, έχο­ντας να αντι­με­τω­πί­σει ταυ­τό­χρο­να εχθρούς που είναι ενω­μέ­νοι πάνω στα βα­σι­κά, αλλά και μια ακρο­δε­ξιά που απορ­ρο­φά ένα μέρος της λαϊ­κής οργής, ιδιαί­τε­ρα σε μια πε­ρί­ο­δο που ο ρα­τσι­σμός βρί­σκε­ται σε έξαρ­ση. Ο ση­με­ρι­νός αγώ­νας μπο­ρεί να επη­ρε­ά­σει την κα­τά­στα­ση αυτή, αλλά η πο­λι­τι­κή του έκ­φρα­ση δεν είναι αυ­τό­μα­τη ούτε δε­δο­μέ­νη. Οι δυ­να­τό­τη­τες που ανοί­γο­νται είναι τόσο εύ­θραυ­στες όσο και πο­λύ­τι­μες».