Εμείς θυμόμαστε, εσείς;

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την εκπεφρασμένη στους δρόμους συλλογική ελπίδα. Και αυτή όσο κι αν σας σφίγγει το στομάχι υπήρξε και θα ξαναυπάρξει. Γιατί δε χωράει σε τραπέζια διαπραγματεύσεων, κλειστές αίθουσες και κρύους ανθρώπους. Χωράει εκεί που δε χωράτε εσείς. Στην αυτοδύναμη χειραφέτηση και όχι στην αναθετική υποκατάσταση.

Για κακή σας τύχη θυμόμαστε. Θυμόμαστε τη μεταμεσονύχτια προκήρυξη του δημοψηφίσματος που τηλεφωνιόμασταν όλοι με όλους και ανακοινώναμε ο ένας στον άλλον ότι για μια βδομάδα καίμε εξεταστικές, δουλειές και υποχρεώσεις που μας φορτώσατε για να σκύβουμε σήμερα ακόμη πιο πολύ το κεφάλι. Θυμόμαστε πως για δύο μέρες όλος ο πρασινομπλέ συρφετός και τα δημοσιογραφικά υπαλληλάκια του ήταν κρυμμένα στα λαγούμια τους. Θυμόμαστε έναν κόσμο που μπορεί να μην ήξερε τι θα γίνει αλλά ήθελε και πάλευε κάτι να γίνει. Θυμόμαστε το ρολάρισμα και την αντεπίθεση του συστήματος. Θυμόμαστε τα στημένα ρεπορτάζ, τις ψεύτικες δημοσκοπήσεις και την τηλεοπτική τρομολαγνία. Θυμόμαστε κάτι κατασκευασμένους σαν το Ρουβά και τον Αρναούτογλου να προσπαθούν να μας πείσουν να μη χάσουν τα φράγκα τους. Θυμόμαστε την πολιτική νεκρανάσταση του Καραμανλή του νεότερου και του Μητσοτάκη του πρεσβύτερου να μας καλούν να ενωθούμε για την πατρίδα στο ΝΑΙ. Θυμόμαστε τις κλειστές τράπεζες, τους ωμούς εκβιασμούς και τις απειλές των σημερινών εταίρων μας και το εμετικό σαλιάρισμα του Πρετεντέρη, του Πορτοσάλτε και της Σαράφογλου με τους μενουμευρώπηδες. Θυμόμαστε κάτι διανοητές του κώλου όπως η Σώτη Τριανταφύλλου, ο Ράμφος και ο Τατσόπουλος να ξεφτιλίζονται ακόμη περισσότερο απ' ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή. Θυμόμαστε τον τρόμο σας. Θυμόμαστε ότι δεν μπορούσατε να διαχειριστείτε πλέον μια κατάσταση που είχε ξεφύγει από τον έλεγχό σας. Θυμόμαστε έναν κόσμο που συμμετείχε σε πορείες, συγκεντρώσεις, ακτιβισμούς. Θυμόμαστε έναν κόσμο που κολλούσε αφίσες, που κρεμούσε πανό, που μοίραζε φυλλάδια και που κολλούσε αυτοκόλλητα. Θυμόμαστε καλλιτεχνικά δρώμενα να σκάνε αυθόρμητα σε πλατείες και γειτονιές και να λειτουργούν αντιπαραθετικά με τις κακοπαιγμένες παραστάσεις των δελτίων των 20:00. Θυμόμαστε τους κνιτες να τσακώνονται με υπερήλικες πρώην αντάρτες και να τους κατηγορούν ως μη κομμουνιστές επειδή θα ψήφιζαν ΟΧΙ. Θυμόμαστε τη συγκέντρωση στις 3 Ιούλη, τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που ξεχύθηκαν στους δρόμους και διεκδικούσαν κάτι το οποίο δε θα καταλάβετε ποτέ. Θυμόμαστε τα συνθήματα και τις χαρούμενες ιαχές του κόσμου μέσα στο μετρό. Θυμόμαστε την κατάθλιψη του Γρηγόρη Ψαριανού και τον ορατό στον ορίζοντα αλκοολισμό του. Θυμόμαστε μηνύματα συμπαράστασης από την παγκόσμια αριστερά και το βιντεάκι αλληλεγγύης του Manu Chao. Θυμόμαστε το 62% ΟΧΙ. Θυμόμαστε τους αγώνες που γέννησαν ελπίδα και προσδοκία.

Θυμόμαστε, θυμόμαστε, θυμόμαστε...

Εσείς αλήθεια τι κάνετε; Πως τα περνάτε με τα αφεντικά; Πώς τα περνάτε με τους νέους σας φίλους; Τι κάνει ο Λάτσης που του χαρίσατε το ελληνικό; Τι κάνει η Cosco που της δώσατε το λιμάνι; Τι κάνει ο Ρέντσι και ο Ολάντ που θα αλλάξετε μαζί την Ευρώπη; Τι κάνει το σπίτι των λαών η ΕΕ;

Μια χαρά σας βλέπω. Χαμογελαστούς, ξεκούραστους και αεράτους. Έχετε εγκολπώσει είναι η αλήθεια όλη αυτή την αηδιαστική πασοκική αισθητική που συνδυάζει και σαλόνι και λιμάνι. Μόνο που ο ύστερος πασοκισμός δεν τολμάει να πατήσει στο λιμάνι. Ούτε σε γειτονιές, ούτε σε σχολές, ούτε και σε χώρους δουλειάς. Ο ύστερος πασοκισμός αγκαλιάζει με ταχύτητα φωτός τον πρώιμο μεταλλαγμένο συριζισμό.

Αν, λοιπόν, κάπου κάπως κάποτε την ανετίλα σας ανακόψει μια κραυγή, ένα ξέσπασμα και μια συλλογική κλωτσιά, να ξέρετε ότι δε θα είναι εισαγόμενοι γάλλοι εξεγερμένοι. Θα είναι το 76,64% ΟΧΙ του Περάματος, το 72,84% ΟΧΙ του Κερατσινίου, το 71,81% ΟΧΙ του Λαυρίου και το 70,31% ΟΧΙ του Περιστερίου.

Γιατί όλοι αυτοί θυμούνται. Για κακή σας τύχη θυμούνται...