Το ταξικό ρήγμα παραμένει ενεργό...

Συ­μπλη­ρώ­θη­κε ένας χρό­νος από τη με­γα­λειώ­δη τα­ξι­κή νίκη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 5ης Ιου­λί­ου. Για τα κυ­ρί­αρ­χα ΜΜΕ και το μνη­μο­νια­κό μπλοκ η επέ­τειος αυτή ση­μα­το­δο­τεί­ται από τα «capital controls», το «πλήγ­μα στην οι­κο­νο­μία» και τους «κιν­δύ­νους» που δη­μιουρ­γού­νται «όταν οι φτω­χοί... δεν ψη­φί­ζουν σωστά», όπως υπο­στή­ρι­ζε εκεί­νες τις μέρες μια ιε­ρο­κή­ρυ­κας του άγριου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και του «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη».

Για το δικό μας στρα­τό­πε­δο, για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τη νε­ο­λαία, ήταν και είναι μια πε­ρή­φα­νη ιστο­ρι­κή στιγ­μή. Παρά τις απει­λη­τι­κές συν­θή­κες και το πρω­το­φα­νές κλίμα εκ­φο­βι­σμού που δη­μιούρ­γη­σαν οι αστι­κές δυ­νά­μεις, οι ευ­ρω­η­γε­σί­ες και η κα­θε­στω­τι­κή προ­πα­γάν­δα, οι «από κάτω» της κοι­νω­νί­ας που ζουν από τη δου­λειά τους ή κι­νού­νται στη «ζώνη» με­τα­ξύ ανερ­γί­ας και ημια­πα­σχό­λη­σης, έστει­λαν ένα ξε­κά­θα­ρο μή­νυ­μα με το 61,3% υπέρ του ΟΧΙ: ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και έξοδο από την κό­λα­ση των μνη­μο­νί­ων, ακόμα και με κό­στος (με δε­δο­μέ­να τις κλει­στές τρά­πε­ζες, τις ισχυ­ρό­τα­τες δό­σεις τρο­μο­κρα­τί­ας από το ντό­πιο και διε­θνές σύ­στη­μα κ.λπ.).

Από την επο­μέ­νη της ανα­κοί­νω­σης του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, σε αρ­κε­τές πε­ριο­χές πα­νελ­λα­δι­κά (αλλά και σε ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους) στή­θη­καν ενω­τι­κές επι­τρο­πές για τη νίκη του ΟΧΙ. Κοι­νω­νι­κοί φο­ρείς, δη­μο­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις, δί­κτυα αλ­λη­λεγ­γύ­ης, πο­λι­τι­στι­κοί και φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, αντι­ρα­τσι­στι­κές κι­νή­σεις, μαζί με τις δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (με εξαί­ρε­ση φυ­σι­κά ένα σο­βα­ρό τμήμα της ηγε­τι­κής-κυ­βερ­νη­τι­κής ομά­δας που πά­λευε για την ακύ­ρω­ση του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος) και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, συ­νέ­βα­λαν ση­μα­ντι­κά με τις πο­λύ­μορ­φες δρά­σεις τους στη νίκη της 5ης Ιου­λί­ου. Ο «λαός του ΟΧΙ», με μπρο­στά­ρη τη νε­ο­λαία, βγήκε στο προ­σκή­νιο και κα­θό­ρι­σε με την κί­νη­σή του το απο­τέ­λε­σμα.

Πό­λω­ση

Το περ­σι­νό δη­μο­ψή­φι­σμα απο­κά­λυ­ψε το τα­ξι­κό ρήγμα, την κοι­νω­νι­κή πό­λω­ση ανά­με­σα σε δύο δια­φο­ρε­τι­κούς κό­σμους, που έφερε στην επι­φά­νεια η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού σε όλη την Ευ­ρώ­πη και όχι μόνο (σε αντί­θε­ση με την αντι­μαρ­ξι­στι­κή και πα­ρα­λυ­τι­κή ανά­λυ­ση του ΚΚΕ που έκανε λόγο για «τι μπρό­κο­λα τι λά­χα­να»). Αυτοί οι δύο κό­σμοι δεν συμ­βι­βά­ζο­νται. Το απο­δει­κνύ­ει η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη ανα­μέ­τρη­ση στους δρό­μους της Γαλ­λί­ας, η τα­ξι­κή σύν­θε­ση της ψήφου υπέρ του Brexit στη Βρε­τα­νία, η κυ­βερ­νη­τι­κή κρίση στην Ισπα­νία, η αμ­φι­σβή­τη­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των πα­νευ­ρω­παϊ­κά απέ­να­ντι στην ΕΕ της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, της διά­λυ­σης των ερ­γα­τι­κών-κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των, του ρα­τσι­σμού και της κα­τα­στο­λής, που όμως απο­τε­λεί στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή της ελ­λη­νι­κής και των υπό­λοι­πων ευ­ρω­παϊ­κών αρ­χου­σών τά­ξε­ων.

Τρεις μέρες μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα, ο σ. Ηλίας Ιω­α­κεί­μο­γλου ση­μεί­ω­νε, σωστά, από τις στή­λες της «Ερ­γα­τι­κής Αρι­στε­ράς»:

«Στη διάρ­κεια της εβδο­μά­δας του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, ήρθε στην επι­φά­νεια το βα­σι­κό δε­δο­μέ­νο της ιστο­ρι­κής πε­ριό­δου που άνοι­ξε με την κρίση, δη­λα­δή ότι διε­ξά­γε­ται στα βουβά ένας αδυ­σώ­πη­τος κοι­νω­νι­κός πό­λε­μος ανά­με­σα στις συ­ντε­ταγ­μέ­νες, συ­νει­δη­τές και επι­θε­τι­κές δυ­νά­μεις της ιδιο­κτη­σί­ας, του κε­φα­λαί­ου, του γυ­μνού χρή­μα­τος, και σε όσους ζουν ή προ­σπα­θούν να ζή­σουν από την ερ­γα­σία τους. (...)Το δη­μο­ψή­φι­σμα δεν ήταν λοι­πόν απλώς τα­ξι­κό, ήταν η πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση δύο κό­σμων, του λαού της ιδιο­κτη­σί­ας και του λαού της ερ­γα­σί­ας, του κοι­νω­νι­κού μπλοκ εξου­σί­ας του κε­φα­λαί­ου και ενός κοι­νω­νι­κού συ­να­σπι­σμού των υπο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων που εμ­φα­νί­ζε­ται για πρώτη φορά μετά τον εμ­φύ­λιο ως ένα δυ­νη­τι­κά νέο κοι­νω­νι­κό μπλοκ εξου­σί­ας εχθρι­κό προς το κε­φά­λαιο.
Με τη νίκη του, ο λαός της ερ­γα­σί­ας έσπρω­ξε την Ιστο­ρία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί όπου μπο­ρεί να την πάει η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σης. Από την πρώτη ημέρα, προ­σπά­θη­σαν να χω­ρέ­σουν τη με­γά­λη τα­ξι­κή νίκη του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας στον ζουρ­λο­μαν­δύα της εθνι­κο-λαϊ­κής ιδε­ο­λο­γί­ας για να υλο­ποι­ή­σουν την πο­λι­τι­κή τους αυ­τα­πά­τη για “εθνι­κή σω­τη­ρία”».

Πράγ­μα­τι, στο όνομα της «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης», ο Τσί­πρας χα­ράσ­σει κοινό σχέ­διο με τους ητ­τη­μέ­νους της 5ης Ιου­λί­ου, μία μέρα μετά στο Συμ­βού­λιο Πο­λι­τι­κών Αρ­χη­γών. Λίγες μέρες αρ­γό­τε­ρα, η κυ­βέρ­νη­ση υπο­γρά­φει την τα­πει­νω­τι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση της 13ης Ιου­λί­ου και μέσα στον Δε­κα­πε­νταύ­γου­στο επι­κυ­ρώ­νει στη Βουλή το Μνη­μό­νιο 3 με με­γά­λη πλειο­ψη­φία, με τί­μη­μα ‒με­τα­ξύ άλλων‒ και τη διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Συν­θη­κο­λό­γη­ση που ήρθε ως απο­τέ­λε­σμα της ητ­το­πα­θούς εξά­μη­νης κυ­βερ­νη­τι­κής θη­τεί­ας, που απέ­φυ­γε κάθε «μο­νο­με­ρή ενέρ­γεια» όπως όριζε η συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη και δεν ορ­γά­νω­σε καμία σύ­γκρου­ση, προ­σπα­θώ­ντας να κα­τευ­νά­σει το ιε­ρα­τείο των Βρυ­ξελ­λών με στόχο έναν «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό». Μια κα­τα­στρο­φι­κή κα­τά­λη­ξη που ακόμα και τώρα επι­χει­ρεί­ται να εμπε­δω­θεί ως «μο­νό­δρο­μος», αλλά προ­έ­κυ­ψε ως «αυ­το­εκ­πλη­ρού­με­νη προ­φη­τεία», μετά την απόρ­ρι­ψη της μόνης υπαρ­κτής εναλ­λα­κτι­κής λύσης προς όφε­λος των «από κάτω»: ενός Grexit υπό την ηγε­μο­νία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς, συν­δε­δε­μέ­νου με την πο­λι­τι­κή αντι­λι­τό­τη­τας και την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή (στάση πλη­ρω­μών δό­σε­ων χρέ­ους, εθνι­κο­ποί­η­ση τρα­πε­ζών, βαριά φο­ρο­λό­γη­ση κε­φα­λαί­ου, ανά­κτη­ση ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ΔΕΚΟ, θε­σμοί ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου στην πα­ρα­γω­γή κ.ο.κ.).

Η αντι­στρο­φή του πο­λι­τι­κού μη­νύ­μα­τος του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος ‒από το μα­ζι­κό και τα­ξι­κό ΟΧΙ της 5ης Ιου­λί­ου στην υιο­θέ­τη­ση του Μνη­μο­νί­ου 3 από την ομάδα Τσί­πρα‒ έφερε μια αλ­λα­γή φάσης στις συ­νει­δή­σεις: ένα με­γά­λο τμήμα του πλη­θυ­σμού, βλέ­πο­ντας να χά­νε­ται η «μάχη» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, άρ­χι­σε να θε­ω­ρεί ανέ­φι­κτη την αντι­μνη­μο­νια­κή ανα­τρο­πή, άρ­χι­σε να απο­δέ­χε­ται ως μόνη ρε­α­λι­στι­κή λύση τη δια­χεί­ρι­ση του μνη­μο­νί­ου «με αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο». Το «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα» και τα πε­ρί­φη­μα «ισο­δύ­να­μα» με τα οποία ο Τσί­πρας υφάρ­πα­ξε την ψήφο στις 20 Σε­πτέμ­βρη του 2015, έγι­ναν εμ­βά­θυν­ση του κα­θε­στώ­τος ερ­γα­σια­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης, κα­τε­δά­φι­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, επι­τά­χυν­ση του προ­γράμ­μα­τος ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και πλή­ρης ευ­θυ­γράμ­μι­ση με τη ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή της Ευ­ρώ­πης-φρού­ριο.

ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Στη θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του ενω­τι­κού πο­λι­τι­κού φορέα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, στέ­κε­ται σή­με­ρα ένα απο­λύ­τως σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο-αρ­χη­γι­κό κόμμα που στη­ρί­ζε­ται στην αδια­με­σο­λά­βη­τη σχέση με­τα­ξύ του πρω­θυ­πουρ­γού και των οπα­δών του και με συ­γκολ­λη­τι­κή ουσία με­τα­ξύ των στε­λε­χών του τη νομή της όποιας εξου­σί­ας. Τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα περί «δί­και­ης ανά­πτυ­ξης» και «κοι­νω­νι­κής Ευ­ρώ­πης» φέρ­νουν το κόμμα αυτό όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο στην αγκα­λιά της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, με πρω­τα­γω­νι­στι­κό μά­λι­στα ρόλο στις διερ­γα­σί­ες «νε­κρα­νά­στα­σης» ενός απα­ξιω­μέ­νου πο­λι­τι­κού χώρου.

Το κύριο μέ­λη­μα των επι­τε­λεί­ων του Μα­ξί­μου είναι να δια­τη­ρη­θεί αυτό το κλίμα «πα­γω­μά­ρας» στους ερ­γα­ζό­με­νους και τους νε­ο­λαί­ους που πρω­τα­γω­νί­στη­σαν στη μάχη του ΟΧΙ, στον κόσμο του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς, που παρά τις προ­σπά­θειες να ορ­γα­νώ­σουν την κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση στα αλ­λε­πάλ­λη­λα μνη­μο­νια­κά πα­κέ­τα μέ­τρων, δεν κα­τά­φε­ραν να μπλο­κά­ρουν την ψή­φι­σή τους από τη Βουλή. Για να κρύ­ψει τις δρα­μα­τι­κές επι­πτώ­σεις στα ει­σο­δή­μα­τα και τους όρους ζωής των πολ­λών, η κυ­βέρ­νη­ση επι­δί­δε­ται σε συ­νε­χείς τα­κτι­κι­σμούς και επι­κοι­νω­νια­κά τε­χνά­σμα­τα, στή­νο­ντας τε­χνη­τά δί­πο­λα με τη Δεξιά του Μη­τσο­τά­κη για το ποιος είναι ο κα­λύ­τε­ρος δια­χει­ρι­στής του μνη­μο­νί­ου.

Εναλ­λα­κτι­κή

Η ανά­παυ­λα του κα­λο­και­ριού θα είναι πι­θα­νό­τα­τα προ­σω­ρι­νή. Τα αδιέ­ξο­δα στην οι­κο­νο­μία και η συν­θή­κη πο­λι­τι­κής κρί­σης στην ΕΕ απει­λούν να τι­νά­ξουν στον αέρα τους σχε­δια­σμούς κυ­βέρ­νη­σης και δα­νει­στών. Όσα έχουν γίνει γνω­στά για το πε­ριε­χό­με­νο των επερ­χό­με­νων αλ­λα­γών στα ερ­γα­σια­κά (μεί­ω­ση κα­τώ­τα­του μι­σθού και κα­τάρ­γη­ση επι­δο­μά­των, απε­λευ­θέ­ρω­ση απο­λύ­σε­ων, πε­ριο­ρι­σμός συν­δι­κα­λι­στι­κών ελευ­θε­ριών και ερ­γο­δο­τι­κό «λοκ άουτ») μπο­ρούν να φέ­ρουν ξανά στο προ­σκή­νιο τη μόνη πραγ­μα­τι­κή απει­λή για την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα και όλο το μνη­μο­νια­κό μπλοκ: τη μα­χη­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση του κι­νή­μα­τος, τους μα­ζι­κούς αγώ­νες ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή της λι­τό­τη­τας και του αυ­ταρ­χι­σμού. Ο κό­σμος της ευ­ρύ­τε­ρης αντί­στα­σης, ο κό­σμος που στή­ρι­ξε το με­γά­λο ΟΧΙ, δεν έχει πει την τε­λι­κή του λέξη.

Αλλά για να νι­κή­σουν οι δυ­νά­μεις αυτές και να δι­καιω­θεί η ιστο­ρι­κή νίκη της 5ης Ιου­λί­ου, επεί­γει η επί­πο­νη συ­γκρό­τη­ση του κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού με­τώ­που με στόχο την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας, την έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη και τη ρήξη με την ΕΕ. Ένα πραγ­μα­τι­κά επι­θε­τι­κό αρι­στε­ρό μέ­τω­πο των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, με με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα (προ­ϊ­όν των δικών τους αντι­στά­σε­ων και διεκ­δι­κή­σε­ων, επε­ξερ­γα­σιών, της δικής τους δια­δι­κα­σί­ας πο­λι­τι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης και όχι «εγκε­φα­λι­κών επι­νο­ή­σε­ων») που θα πα­λέ­ψει για την ανα­τρο­πή του μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος και θα οι­κο­δο­μή­σει την ερ­γα­τι­κή-διε­θνι­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή.