Σύμφωνα, με τη γνωστή παροιμιακή φράση «όταν τα βουβάλια συγκρούονται στον βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια».
Αναρωτιέται κανείς τι πρέπει να συμβαίνει όταν δεν τσακώνονται βουβάλια, αλλά ολόκληροι οι βάλτοι της μιας και της άλλης πλευράς. Τι θα πρέπει να κάνουν σε αυτή την περίπτωση τα βατράχια; Να μετακομίσουν σε άλλα νερά, να κατέβουν σε πορεία διαμαρτυρίας, να πάρουν την τύχη του βάλτου στα χέρια τους ή να ξαπλώσουν, μέρες που είναι, σε μια αναπαυτική σεζ-λονγκ, με γυαλιά, καπέλο και πίνοντας ένα φρέντο καπουτσίνο (βατράχια με άποψη…) να απολαύσουν το θέαμα του αλληλομαχαιρώματος;
Την Κυριακή, η πάλαι ποτέ ναυαρχίδα του ΔΟΛ, κρέμασε στα μανταλάκια σχεδόν όλους τους «αντιπάλους» της/του Μέγκα στο κυνήγι της τηλεοπτικής άδειας. Και τι δεν γράφτηκε από την εποχή της φτώχειας καταραμένης του Ιβάν Σαββίδη έως τους διαλόγους – φωτιά του υπερκοριού της ΚΥΠ μεταξύ του Καλογρίτσα και του βαρυποινίτη Βλαστού… Ο δε ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣ κάρφωνε «προβεβλημένο, ανώτατο κυβερνητικό παράγοντα» - μόνο η φωτογραφία έλειψε… - ότι ισχυριζόταν σε σύσκεψη πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει τα κανάλια της μαφίας. Μια ωραία ατμόσφαιρα, που έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, καθώς στη δημόσια αντιπαράθεση, σαν Ηρακλείς ενός εκάστου τηλεοπτικού στέμματος που εκπροσωπούν, έγιναν μαλλιά – κουβάρια και ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς και ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνης Γεωργιάδης.
Στην τούρλα του Σαββάτου, ο υπουργός Άμυνας, Πάνος Καμμένος απαιτεί να μην δοθεί άδεια στον Καλογρίτσα «παρότι είναι κουμπάρος μου» (σ.σ. ο δήθεν διαγωνισμός προβλέπει προβάδισμα στους υπουργικούς κουμπάρους!;) και ο υπουργός Εσωτερικών, Παναγιώτης Κουρουμπλής προσθέτει και μια άδεια παραπάνω («γιατί να μη δοθούν πέντε άδειες», έλα ντε, τώρα που βρήκαμε… Παππά ας θάψουμε πέντε ή έξι!;). Μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα, σαν να έχουν σπάσει όλοι οι βόθροι της πρωτεύουσας και να επιπλέουν τα λύματα και τα προϊόντα της αφόδευσης σε δρόμους και πεζοδρόμια.
Αυτά προέκυψαν από τη «νομιμότητα» του ν.4339/2015, του νόμου Παππά, αυτά προέκυψαν από τις επιταγές «βιωσιμότητας» και υπόγειων διαδρομών και ρευμάτων ανάμεσα στο Μέγαρο Μαξίμου και τους κουμπάρους, ανάμεσα στην πρωθυπουργική καμαρίλα και την επιχειρηματική σαπίλα.
Εκείνο όμως που προκαλεί (ξανά…) εντύπωση, είναι η εκκωφαντική, η ενοχλητική σιωπή των σωματείων του Τύπου και των εργαζομένων (υποψήφιων ανέργων, σημερινών, αυριανών…) του χώρου, μπροστά στην ανατολή της νέας, τηλεοπτικής εργοδοσίας. Από τη διαπλοκή, στη μαφία, για να χρησιμοποιήσω και τη φράση του «προβεβλημένου και ανώτατου, κυβερνητικού παράγοντα» και ούτε μια διαμαρτυρία, μια ενόχληση, μια διαφοροποίηση, κάτι… Κάτι που να διαχωρίζει τα βατράχια από τα βουβάλια στους βάλτους των ΜΜΕ, κάτι που να προαναγγέλλει τις ταξικές συγκρούσεις, που αναπόφευκτα θα γεννηθούν, με ένταση, όταν οι Ιζνογκούντ θα αποκτήσουν τους νέους τους τηλεοπτικούς άμβωνες για να κηρύξουν τα λόγια των μνημονιακών ευαγγελίων, συντρίβοντας κάτω από τις πύρινες ρομφαίες τους πρώτα και κύρια το δικό τους ανθρώπινο δυναμικό. Εκκωφαντική, ενοχλητική, παρακμιακή σιωπή, ειδικά όταν ο Σεπτέμβρης θα ξεκινήσει όχι μόνο με νέα κανάλια, αλλά και με νέα φιλοεργοδοτικά, αντεργατικά και αντισυνδικαλιστικά μέτρα, βγαλμένα κατευθείαν από τα νεοφιλελεύθερα, πειραματικά εργαστήρια του ΔΝΤ και τις ταξικές επιδιώξεις του ελληνικού κεφαλαίου.
