Ιδιωτικοί, τηλεοπτικοί σταθμοί στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να λειτουργούν εδώ και μερικούς μήνες.
Για την ακρίβεια, από την 1η Ιανουαρίου 2016, όταν δεν ανανεώθηκαν οι συνεχώς και παρανόμως παρατεινόμενες, προσωρινές άδειες των επιχειρηματιών του χώρου του Τύπου. Προσοχή, των επιχειρηματιών του χώρου, όχι των εργαζομένων στον ίδιο χώρο. Αυτές οι έννοιες, αυτές οι τάξεις, αυτά τα συμφέροντα και τα σύνολα δεν ταυτίζονται όσο και αν αυτό φαίνεται... «τρελό» σε πολλούς. Τρεις μήνες μετά από την ψήφιση του ν.4339/2015, από τον περασμένο Οκτώβριο έως και τον περασμένο Γενάρη, με ευθύνη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και εν συνεχεία των επιχειρηματιών και κεφαλαιοκρατών που στον νόμο Παππά είδαν μια χρυσή ευκαιρία αναδιάρθρωσης των μιντιακών επιχειρήσεων τους και μια μεγάλη λαιμητόμο ανεργίας, υποαπασχόλησης και ζόφου για τους «περιττούς» εργαζομένους τους.
Η συγκυβέρνηση, επενδύοντας αποκλειστικά σε επικοινωνιακούς τακτικισμούς φθοράς της αντιπολίτευσης και προσωπικά του Κυριάκου Μητσοτάκη και προκειμένου να κάνει προσωπικό, παρασκηνιακό, διαπραγματευτικό παιχνίδι η πρωθυπουργική καμαρίλα με τους παλιούς και κυρίως τους νέους καναλάρχες, επιδόθηκε σε μια συσσώρευση περισσότερων προβλημάτων παρά λύσεων, ήδη με την τροπολογία Παππά και τη διάλυση του ΕΣΡ. Καμιά μέριμνα, καμιά πρόνοια, καμιά πρόβλεψη για την τύχη και το μέλλον του εργασιακού δυναμικού των καναλιών- αυτοί δεν υπήρχαν καν στο συγκυβερνητικό ραντάρ, τις... λύσεις θα τις έδινε η (νέα) τηλεοπτική αγορά. Μόνο εμπαιγμός και κοροϊδία ακόμη και σήμερα που υποτίθεται ότι έχουν διασφαλιστεί (μόνο...) 400 θέσεις εργασίας ανά νέο κανάλι, ενώ είναι 200 και κάτω (και αυτό το λένε τα ντοκουμέντα των υπουργικών αποφάσεων και οι προτάσεις - εντολές της ΕΙΤΗΣΕΕ, της ένωσης ιδιοκτητών ιδιωτικών καναλιών, της επίσημης εκπροσώπου της μιντιοκρατίας).
Αλλά αυτή η κατάσταση δεν είναι πρωτότυπη και δεν απέχει από τους συνολικότερους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, από τη στιγμή που όπως είπε ο υπουργός Φλαμπουράρης, άλλαξαν θέσεις επειδή δεν έχουν, στην πραγματικότητα, πίστη σε αξίες. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στρατευμένη στις επιταγές του μνημονιακού, νεοφιλελεύθερου προγράμματος θέλει, επιδιώκει και θα επιβάλει - αν δεν τη σταματήσει ένα ρωμαλέο, ταξικό κίνημα - τη συντριβή των εργαζόμενων τάξεων. Ότι ορισμένοι είχαν τις αυταπάτες, ειδικά στον χώρο του Τύπου, είτε ότι θα μείνουν στο απυρόβλητο, είτε ότι δεν τους αφορά η μνημονιακή, ταξική διαίρεση και αναμέτρηση, είτε ότι κάπως, κάπου, κάποτε θα τη γλιτώσουν ή θα την «σκαπουλάρουν», βρίσκονται τώρα φάτσα - κάρτα με τη διάψευση αυτών των αυταπατών τους.
Επίσης, με οδυνηρό, είναι αλήθεια, τρόπο τερματίζεται μια ακόμη αυταπάτη, συνολικότερη, ευρύτερη, που αφορά μεγάλο τμήμα του εργατικού δυναμικού και δυστυχώς και της αναλφάβητης ταξικά και μαρξιστικά μερίδας της Αριστεράς και των συνδικαλιστών. Η αυταπάτη αυτή έχει να κάνει με τον πραγματικό ρόλο των εργοδοτών, που πλασάρονταν σαν οι καλοί «πατερούληδες» και η επιχείρηση τους σαν μια μεγάλη «οικογένεια», με τις καλές και τις κακές της στιγμές, με τα πάνω και τα κάτω της, αλλά πάνω από όλα (!), μιας «οικογένειας» με δήθεν κοινά συμφέροντα, κοινούς προσανατολισμούς, κοινή μοίρα και κυρίως παγιωμένη ιεραρχία, παγιωμένους συσχετισμούς, παγιωμένες θέσεις ισχύος. Ο «πατερούλης» εργοδότης από τη μια, και τα «παιδιά» εργαζόμενοι από την άλλη, το «πορτοφόλι» της «οικογένειας» και τα «χαρτζιλίκια», η ισχύς και η αυθεντία του «πατέρα» και η αδυναμία ή η μωρία των «ανηλίκων», που πάντα έπρεπε να βρίσκονται κάτω από την καθοδήγηση και την προστασία του και να βάζουν πλάτη πάντοτε στις δύσκολες στιγμές της «οικογένειας».
Ε, λοιπόν, αυτή η αυταπάτη, αυτή η επαρχιώτικη (παρα)λογική, βγαλμένη από τα χωράφια και τις στάνες και τα αλιευτικά καΐκια της υπανάπτυκτης Ελλάδας άλλων εποχών, όπου όλη η οικογένεια αποτελούσε παραγωγική μονάδα και δούλευε νυχθημερόν κάτω από τις εντολές του πατέρα - αφέντη και δεν μπορούσε (αυτή η οικογένεια) να αλλάξει τη μοίρα της, αυτή η αυταπάτη, αυτός ο μύθος του καλού και χρηστού και άγιου και αυστηρού, αλλά... δίκαιου εργοδότη - πατέρα, έλαβε τέλος για όσους ακόμη εργαζόμενους στον Τύπο δεν το είχαν πάρει χαμπάρι. Εν Ελλάδι, πατερναλιστικός καπιταλισμός και αν υπήρξε, σήμερα, για την ακρίβεια από τον Μάη του 2010 και μετά, αποφάσισε να γίνει Κρόνος και να φάει τα παιδιά του.
Δυστυχώς, στο θέμα που ταλάνισε την επικαιρότητα και όχι μόνο τον μικρόκοσμο των ΜΜΕ για περίπου έναν χρόνο, ούτε τα 13 διαφορετικά συνδικάτα του Τύπου έδειξαν τα κατάλληλα αντανακλαστικά, προκειμένου και να αποκαλύψουν τους βαθύτερους, κυβερνητικούς σχεδιασμούς, και να καταγγείλουν τις επιχειρηματικές μεθοδεύσεις, και να διαδηλώσουν την αντίθεση τους με το ορατό τότε και πλέον υπαρκτό ενδεχόμενο οι χθεσινοί «πατερούληδες» να αντικατασταθούν από τους αυριανούς «μπερλουσκόνηδες», χωρίς στην πραγματικότητα, κανόνες και προϋποθέσεις, χωρίς πλαίσιο σεβασμού της δημοσιογραφίας, της δεοντολογίας και του αγαθού της ενημέρωσης. Και το γεγονός ότι ταυτόχρονα δινόταν η μάχη για το ασφαλιστικό, σίγουρα, δεν αποτελεί δικαιολογία. Ακόμη και οι ανακοινώσεις ή οι κινητοποιήσεις που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες του νόμου Παππά και των επιχειρηματικών επιλογών πχ της τριανδρίας Ψυχάρη - Μπόμπολα - Βαρδινογιάννη στο Μέγκα Τσάνελ υπήρξαν σποραδικές, αναιμικές και ελάχιστα κρουστικές.
Τα παραπάνω προβλήματα όμως συνδικαλιστικής και ταξικής εκπροσώπησης και σύγκρουσης δεν παρουσιάστηκαν μόνο στην κορυφή των διοικητικών συμβουλίων. Όπως ισχυρίστηκα προηγουμένως, τις σάρκες συνολικά των εργαζομένων κατατρώνε οι Κρόνοι - πατερούληδες αλλά κυρίως η εμπεδωμένη αυτή νοοτροπία, την οποία κατά κόρον προπαγανδίζουν στους χώρους δουλειάς και τα στελέχη της εσωτερικής ιεραρχίας. Και ποιες είναι μεταξύ άλλων οι συνέπειες, πέρα από τη χαύνωση και την ύπνωση ή ακόμη και την συστράτευση εν τέλει με τον εργοδότη απέναντι σε σωματεία, όταν απαιτούνται πια και δύσκολες και αγωνιστικές αποφάσεις; Να φθάνουμε σήμερα στο κωμικοτραγικό σημείο, οι ίδιοι Ηρακλείς - αρχισυντάκτες, παρουσιαστές, εργοδοτικοί συνδικαλιστές - των επιχειρηματικών συμφερόντων των καναλιών τους, ουσιαστικά να μέμφονται, για παράδειγμα, την ΕΣΗΕΑ επειδή δεν προχωρά σε απεργία απέναντι στην κυβέρνηση προκειμένου να μείνουν τα κανάλια ανοικτά! Δεν χρειάζεται ίσως να θυμίσω ότι οι ίδιοι, ακριβώς, άνθρωποι λοιδορούσαν την ΕΣΗΕΑ, όταν προκήρυσσε απεργίες για το ασφαλιστικό επειδή δήθεν οι δημοσιογράφοι και οι εργαζόμενοι στον Τύπο δεν πρέπει να κατεβαίνουν σε απεργία κόντρα στην κυβέρνηση, προκειμένου να ενημερώσουν δήθεν τον λαό... Εργαλειοποίηση και παρτ - τάημ συνδικαλισμός με έντονη την οσμή, την αίσθηση και την αντίληψη όχι μιας διπλής αναμέτρησης τόσο απέναντι στην κυβέρνηση όσο και απέναντι στους εργοδότες, αλλά ενός ιδιότυπου λοκ-άουτ, που αντί να το κηρύσσουν (παράνομα) οι εκτός νέων τηλεοπτικών αδειών εργοδότες, πρέπει να μεσολαβήσει (νομιμοφανώς) η ΕΣΗΕΑ (ή και τα υπόλοιπα σωματεία) προκειμένου αυτό να συντελεστεί για άγνωστο, χρονικό διάστημα.
Και δίπλα σε αυτά τα γεγονότα, χύνονται ποτάμια τα κροκοδείλια δάκρυα για το μέλλον των εργαζόμενων πχ στο Σταρ, τον Άλφα ή όπου αλλού, από κόμματα, φορείς, δημοσιολόγους, που έχουν κάνει καριέρα πάνω στον κοινωνικό αυτοματισμό και τον κοινωνικό δαρβινισμό. Και βέβαια πουθενά κάποια «εποικοδομητική» πρόταση για την καταπολέμηση τόσο της ανατέλλουσας ανεργίας στον χώρο του Τύπου όσο και της χρόνιας. Απλώς, φθηνή επικοινωνιακή εκμετάλλευση και σπέκουλα, για μικροπολιτικά, μικροκομματικά οφέλη του συνόλου των μνημονιακών, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων - για τα ψέματα, τον εμπαιγμό, τις φαιδρότητες κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ τα είπαμε παραπάνω.
Και όμως, και θέσεις εργασίας και... λεφτά υπάρχουν, όπως έδειξε και το αποτέλεσμα της δημοπρασίας - ακόμη ή αν θέλετε ειδικά για τους καναλάρχες που έμειναν «μπουκάλα», όπως ο Κοντομηνάς και ο Βαρδινογιάννης.
Η κατάργηση της διπλο-τριπλο-πολυθεσίας στον κλάδο των δημοσιογράφων ή των τεχνικών, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, η πρωθυπουργική καμαρίλα, η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης οφείλουν (χθες...) να καταργήσουν τις υπουργικές αποφάσεις και εγκυκλίους που επιτρέπουν σε εργαζόμενους στην ΕΡΤ ή τη ΓΓΕ ή το ΑΠΕ - ΜΠΕ να έχουν και δεύτερη θέση εργασίας. Το αυτό οφείλουν να πράξουν από την ανάποδη πλευρά, όλα τα γραφεία Τύπου στον δημόσιο, τον ευρύτερο δημόσιο και τον τραπεζικό τομέα - καμιά απολύτως διπλοθεσία, διορισμοί και τοποθετήσεις σε Γραφεία Τύπου κατά προτεραιότητα των ανέργων! Τον ίδιο δρόμο οφείλουν να υποδείξουν στους εργοδότες τους και οι «κροκόδειλοι δακρύων», πχ στον Σκάι ή τον Αντέννα - καμία ενδοομιλική διπλοθεσία ή τριπλοθεσία, προκειμένου να βρουν δουλειά και τεχνικοί και δημοσιογράφοι και διοικητικό προσωπικό - πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ τοποθέτησαν στην μπάνκα για την άδεια μόνο οι δύο τους, Αλαφούζος και Κυριακού, άρα λεφτά για προσλήψεις υπάρχουν!
Νέο σχέδιο
Επειγόντως, χρειάζεται στρατηγικό σχέδιο ίδρυσης και πολυποίκιλης ενίσχυσης συνεταιριστικών, αυτοδιαχειριζόμενων και αυτοοργανωμένων ΜΜΕ - και ραδιοτηλεοπτικών και διαδικτυακών. Σχέδιο με την εμπλοκή και των σωματείων στην κατάρτιση, την υλοποίηση και την πολιτική πίεση για την κατοχύρωση αυτών των ΜΜΕ ενόψει των νέων γύρων αδειοδότησης είτε ραδιοφωνικών είτε τηλεοπτικών σταθμών, οποιουδήποτε περιεχομένου, σχέδιο απόδοσης των συχνοτήτων στους πραγματικούς δικαιούχους, τον λαό και τους εργαζόμενους (και του Τύπου).
Στο ίδιο πλαίσιο, η ΕΣΗΕΑ (και τα υπόλοιπα σωματεία) θα πρέπει να σταθμίσουν κατά πόσο θα αναλάβουν έναν ρόλο «εργοδότη έσχατης καταφυγής», μέσω της μόνιμης έκδοσης, διαδικτυακής και έντυπης, της «Αδέσμευτης Γνώμης», όπου και θα διοχετεύονται για παράδειγμα τα διάφορα κονδύλια βοήθειας και κατάρτισης ανέργων, με τρόπο πραγματικά επωφελή και χρήσιμο για τα σωματεία και τα μέλη τους. Ταυτόχρονα, η «Αδέσμευτη Γνώμη» θα έχει εξωστρεφή και εμπορική διάσταση, μπαίνοντας στην ανταγωνιστική αρένα της κυκλοφορίας και της αναγνωσιμότητας, απέναντι στους πατερούληδες - επιχειρηματίες - τα... παιδιά οφείλουν να ενηλικιωθούν με τον δύσκολο τρόπο.
Τέλος, δίπλα στην πάγια επαναδιεκδίκηση υπογραφής και κατάρτισης συλλογικών συμβάσεων σε όλα τα ΜΜΕ, πρέπει να διεκδικηθεί και να επιτευχθεί η άμεση καταβολή τέλους υπέρ των ανέργων, υπέρ των αυτοδιαχειριστικών εγχειρημάτων που ειπώθηκαν παραπάνω και των ασφαλιστικών ταμείων του Τύπου, από τα κεφάλαια που συγκέντρωσε η δημοπρασία - προτού ο Τσίπρας τα δώσει στους δανειστές όπως έχει υπογράψει και ψηφίσει στο τρίτο μνημόνιο και προτού πέσει στο κενό η ψευδολογία για τη δήθεν διοχέτευση στις ευπαθείς ομάδες. Γενναίο και μεγάλο, ποσοστιαία εκφραζόμενο τέλος ενημέρωσης, τουλάχιστον 10%.
Και αυτό γιατί πολύ απλά τα κεφάλαια της δημοπρασίας, που κατέθεσαν ειδικά οι νυν καναλάρχες (αλλά και οι νέοι...), είναι οι υπερωρίες και τα σαββατιάτικα ημερομίσθια που δεν πληρώθηκαν ποτέ οι εργαζόμενοι, είναι τα επιδόματα και τα ημερομίσθια που πήγαν πίσω μήνες ολόκληρους, είναι οι άγριες περικοπές μισθών και απολαβών, είναι οι ασφαλιστικές εισφορές που δεν αποδίδονταν, είναι οι υπεραξίες που έχουν κερδίσει και κεφαλαιοποιήσει οι εργοδότες του Τύπου από τον κόπο και τον ιδρώτα των εργαζομένων τους, χρόνια ολόκληρα - φαντάζομαι την έννοια της υπεραξίας την θυμάται αχνά ακόμη και ο Φλαμπουράρης...
Αυτά επομένως τα κεφάλαια πρέπει να επιστρέψουν στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους - τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Τέλος, πραγματική κατοχύρωση, πραγματική υπεράσπιση της ελευθερίας συνείδησης του εργαζόμενου στον Τύπο και των δικαιωμάτων του, απέναντι στην εργοδοτική ή «συναδελφική» τρομοκρατία, εκμετάλλευση και χυδαιότητα - μπας και όντως κάτι αλλάξει μέσα στο γενικό μαύρο του μνημονίου, και όχι στο ειδικό «μαύρο» των έκπτωτων από την αδειοδότηση καναλιών. Μάλιστα, χρειάζεται και μια εσωτερική έρευνα στα κιτάπια και τα κατάστιχα των εργοδοτών καθώς ούτε στον χώρο του Τύπου «τα φάγαμε μαζί» - και βέβαια δεν μπορούμε να περιμένουμε καμιά... Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής ούτε καμιά... εισαγγελία για να προχωρήσει μια τέτοια σε βάθος και σε εύρος έρευνα, που δεν θα αφήνει κανέναν εργοδότη, νέο, παλιό, τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό, διαδικτυακό, «δεξιό» ή «αριστερό» απέξω.
Μόνο με ένα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να προχωρήσουν τα σωματεία του Τύπου σε απεργία, τόσο ενάντια στην κυβέρνηση όσο και ενάντια στους νέους και παλιούς εργοδότες, νεοεισερχόμενους ή αναχωρητές. Λοκ-άουτ με τον μανδύα απεργίας και «εργάτες και αφεντικά, κοινός ο συγκυριακός αντικυβερνητικός αγώνας(!)» είναι η βασιλική οδός για την οριστική πτώση του Τύπου στην άβυσσο.
Νέα κατάσταση, πολλά και δύσκολα τα καθήκοντα και οι διεκδικήσεις, που δεν αφήνουν απέξω ούτε τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ - και κλείνω ακριβώς με αυτή την επισήμανση. Γιατί μπορεί (χθες) η... συμπαράσταση στο πραξικοπηματικό λουκέτο της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου από πλευράς πολλών «συναδέλφων» τους στα ιδιωτικά κανάλια να ήταν επιπέδου χαιρεκακίας, ανθρωποφαγίας και δολοφονίας χαρακτήρων, όμως τώρα δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανείς για ποιον χτυπά η καμπάνα. Μόλις λειτουργήσει το πρώτο (νέο) ιδιωτικό κανάλι με τους 200 σε καθεστώς δήθεν σύμβασης αορίστου χρόνου και τους υπόλοιπους χ σε καθεστώς υποαπασχόλησης, ενοικίασης ή «μπλοκακίου», η ΕΡΤ δεν θα μείνει έξω από το ωστικό κύμα αυτής της εργασιακής βόμβας.
Τέρμα, λοιπόν, στις αυταπάτες, από όπου και αν προέρχονται, και όπως και αν αυτές καλλιεργήθηκαν, είτε για τον ρόλο όλου του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας, είτε για τον ρόλο των επιχειρηματιών του Τύπου είτε για τις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες της νέας ραδιοτηλεοπτικής κατάστασης για τον Τύπο, για τους εργαζόμενους στον Τύπο και την ελληνική κοινωνία, ευρύτερα.
