Η «ρετσινιά» του κόμματος των «από κάτω»*

Όλοι συμ­φω­νού­με ότι η κοι­νω­νία εμ­φα­νί­ζε­ται πα­ρα­λυ­μέ­νη απέ­να­ντι στην νέα μνη­μο­νια­κή επί­θε­ση νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μέ­τρων σκλη­ρής λι­τό­τη­τας από την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ. Το σοκ της με­τα­στρο­φής και της με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει θρυμ­μα­τί­σει την κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή που στοί­χι­ζε την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία σε αντι­μνη­μο­νια­κούς, ανα­τρε­πτι­κούς στό­χους και έφερε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση. Μια δυ­να­μι­κή που κα­θο­ρί­στη­κε από τα αι­τή­μα­τα, τις ανά­γκες και τους αγώ­νες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της νε­ο­λαί­ας μαζί με τα συν­θή­μα­τα της Αρι­στε­ράς πα­ρα­σύ­ρο­ντας στον δυ­να­μι­σμό της και συ­μπιε­σμέ­να από τη κρίση μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα δια­μορ­φώ­νο­ντας πλειο­ψη­φι­κούς όρους. Το δη­μο­ψή­φι­σμα απο­τέ­λε­σε την κο­ρύ­φω­ση πριν την κα­τα­στρο­φή.

Στις τρέ­χου­σες συν­θή­κες δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει μα­ζι­κή, πο­λι­τι­κή γραμ­μή και μά­λι­στα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που να απευ­θύ­νε­ται σε πρώτο χρόνο ταυ­τό­χρο­να σε όλα τα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα. Η ανα­γκαία ανα­τρε­πτι­κή δυ­να­μι­κή πρέ­πει να οι­κο­δο­μη­θεί εκ νέου.

Για την ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και για την ΛΑΕ συ­γκε­κρι­μέ­να τί­θε­ται η πρό­κλη­ση της εγκα­θί­δρυ­σης και στα­θε­ρο­ποί­η­σης της πα­ρέμ­βα­σής της στην τα­ξι­κή πάλη και στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό.  Αυτό απαι­τεί την επι­λο­γή συ­γκε­κρι­μέ­νου κοι­νω­νι­κού τμή­μα­τος ως προ­νο­μια­κό ακρο­α­τή­ριο. Απαι­τεί σαφή, ισχυ­ρή ταυ­τό­τη­τα που θα την χα­ρα­κτη­ρί­ζει στα μάτια της κοι­νω­νί­ας με ξε­κά­θα­ρο τρόπο. Μια «ρε­τσι­νιά» - το «κόμμα των….» Η μόνη επι­λο­γή είναι η «ρε­τσι­νιά» του «κόμ­μα­τος των από κάτω», των μι­σθω­τών, των ανέρ­γων, της νε­ο­λαί­ας, των κάθε λογής απο­κλει­σμέ­νων. Ακόμη και εκλο­γι­κά σ’ αυτόν τον κόσμο, η επι­λο­γή ενός μι­κρού κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς μπο­ρεί να τρα­βή­ξει μα­ζι­κά την προ­σο­χή, στον βαθμό που πεί­θει ότι εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις ανά­γκες του και εμπνέ­ει με την εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση και το όραμα. Κάτι που δεν μπο­ρεί να συμ­βεί με τα με­σο­στρώ­μα­τα. Αυτά μα­ζι­κά κι­νού­νται πάντα προς τα κόμ­μα­τα που διεκ­δι­κούν άμεσα την δια­κυ­βέρ­νη­ση, όπως εξάλ­λου δια­πι­στώ­νε­ται και ιστο­ρι­κά.

Σ’ ένα «πλατύ κόμμα», πο­λυ­τα­σι­κό, με ορ­γα­νώ­σεις – συ­νι­στώ­σες δια­φο­ρε­τι­κών πα­ρα­δό­σε­ων και ιδε­ο­λο­γι­κών συ­γκρο­τή­σε­ων και μά­λι­στα σε σύν­θε­ση και συ­σχε­τι­σμούς χωρίς αδια­φι­λο­νί­κη­το και από­λυ­το «ηγε­μό­να» όπως είναι η ΛΑΕ, είναι λο­γι­κό και απα­ραί­τη­το να ανα­πτύσ­σε­ται μια συ­ζή­τη­ση που τεί­νει να εμ­βα­θύ­νει στα ζη­τή­μα­τα όπου υπάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις όπως πχ στην προ­τε­ραιό­τη­τα του αντι­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού ή του τα­ξι­κού, του πα­τριω­τι­κού ή του διε­θνι­στι­κού κ.λ.π. Πρό­κει­ται για μια συ­ζή­τη­ση ση­μα­ντι­κή που είναι απαι­τη­τι­κή και θέλει το χρόνο της. Όμως οι αντι­πα­ρα­θέ­σεις, τα επι­χει­ρή­μα­τα, οι τεκ­μη­ριώ­σεις που λαμ­βά­νουν χώρα σ’ αυτή την συ­ζή­τη­ση δεν κα­θο­ρί­ζουν σε πρώτο χρόνο την δη­μό­σια ει­κό­να, την μα­ζι­κά αντι­λη­πτή φυ­σιο­γνω­μία του κόμ­μα­τος.

Η ταυ­τό­τη­τα του κόμ­μα­τος, το πο­λι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κό σήμα προς την κοι­νω­νία συ­γκρο­τεί­ται κυ­ρί­ως από δύο πα­ρά­γο­ντες: την κε­ντρι­κή δη­μό­σια εκ­φώ­νη­ση και την συ­γκρό­τη­ση του κόμ­μα­τος ως ερ­γα­λείο κοι­νω­νι­κής πα­ρέμ­βα­σης και δρά­σης. Εν προ­κει­μέ­νω στην ΛΑΕ, από την εκ­φώ­νη­ση του γραμ­μα­τέα και λίγων ακόμη στε­λε­χών όποτε γί­νε­ται εφι­κτό να σπά­σει ο μι­ντια­κός απο­κλει­σμός της ΛΑΕ και από την κί­νη­ση και την δράση των 5.000 μελών που κα­τα­γρά­φη­καν στο πρό­σφα­το συ­νέ­δριο που απο­τε­λούν το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο κε­φά­λαιο της ΛΑΕ.

Η το­πο­θέ­τη­ση του γραμ­μα­τέα του πο­λι­τι­κού συμ­βου­λί­ου στην ΔΕΘ απο­τε­λεί ευ­και­ρία για μια ηχηρή οριο­θέ­τη­ση της ταυ­τό­τη­τας και των πο­λι­τι­κών στό­χων της ΛΑΕ. Ιδιαί­τε­ρα σ’ αυτή την συ­γκυ­ρία, όπου η ΛΑΕ επι­διώ­κει, ένα χρόνο μετά την εμ­φά­νι­σή της και ταυ­τό­χρο­να ένα χρόνο μνη­μο­νια­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να δώσει μια ώθηση με τις πο­λι­τι­κές της επι­λο­γές στην υπό­θε­ση της ανα­τρο­πής του μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος.

Ως προς την μα­ζι­κή γραμ­μή που απευ­θύ­νε­ται κατά προ­τε­ραιό­τη­τα στους «από κάτω» τέσ­σε­ρα ση­μεία οριο­θε­τούν το επί­και­ρο πλαί­σιο:

1. Η αντι­πο­λι­τευ­τι­κή γραμ­μή της ΛΑΕ πρέ­πει να εξυ­πη­ρε­τεί τον δι­μέ­τω­πο αγώνα. Ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση κα­ταρ­χάς αλλά ταυ­τό­χρο­να και ενά­ντια στους λοι­πούς μνη­μο­νια­κούς και πρώτα απ’ όλα στη ΝΔ. Η ΛΑΕ επι­διώ­κει την ανα­τρο­πή όχι μόνο της συ­γκε­κρι­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης αλλά του «μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος». Εξάλ­λου σ’ αυτό το ση­μείο κο­ρυ­φώ­νε­ται η πο­λι­τι­κή αμη­χα­νία ευ­ρύ­τα­του κοι­νω­νι­κού τμή­μα­τος, στο δίλ­λη­μα ότι την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ακο­λου­θεί η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ.
2. Στο κε­ντρι­κό ζή­τη­μα που αφορά την κρίση και την απόρ­ρι­ψη της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης μνη­μο­νια­κής στρα­τη­γι­κής η ΛΑΕ οφεί­λει να δια­τυ­πώ­νει με τρόπο πολύ σαφή και κα­τα­νοη­τό ότι ο στό­χος της ανα­δια­νο­μής (πλού­του και ισχύ­ος υπέρ της ερ­γα­σί­ας και κατά του κε­φα­λαί­ου, ντό­πιου και δα­νει­στών) έχει προ­τε­ραιό­τη­τα ένα­ντι του στό­χου της «ανά­πτυ­ξης». Ει­δάλ­λως δη­μιουρ­γεί­ται σύγ­χυ­ση με τον στόχο της «επι­στρο­φής στην ανά­πτυ­ξη» και την συ­να­κό­λου­θη αφή­γη­ση που δια­κη­ρύσ­σουν ως πρω­τεύ­ο­ντα στόχο τα κόμ­μα­τα του μνη­μο­νια­κού μπλοκ, της κυ­βέρ­νη­σης ασφα­λώς συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης. Πρώτη συ­νέ­πεια στο εκλο­γι­κό πεδίο είναι να με­τα­τί­θε­ται η πρό­κλη­ση στο πεδίο του «εφι­κτού», με­τα­ξύ της τρέ­χου­σας κυ­βέρ­νη­σης και της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης.  Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στο κοι­νω­νι­κό τμήμα των «από κάτω», μι­σθω­τών, ανέρ­γων, νε­ο­λαί­ας. Φα­ντά­ζει σαν ένας στό­χος που αφορά κατά προ­τε­ραιό­τη­τα τους ερ­γο­δό­τες. Η υπό­θε­ση της ανερ­γί­ας ανα­δει­κνύ­ει το πρό­βλη­μα. Η απά­ντη­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να είναι πα­ρό­μοια με την συ­στη­μι­κή ότι η ανερ­γία θα μειω­θεί εξαρ­τη­μέ­να από τους ρυθ­μούς της ανά­πτυ­ξης. Η εναλ­λα­κτι­κή αρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή γραμ­μή για την δρα­στι­κή μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας απα­ντά με επι­λο­γές όπως η άμεση επα­να­φο­ρά και επέ­κτα­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των με κα­τάρ­γη­ση των ελα­στι­κών ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, η μεί­ω­ση χρό­νου ερ­γα­σί­ας και το 35ωρο, οι μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις σε Υγεία, Παι­δεία και δομές του κοι­νω­νι­κού κρά­τους,  οι εθνι­κο­ποι­ή­σεις των ΔΕΚΟ και ευ­ρύ­τε­ρα, με ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο.

Γε­νι­κεύ­ο­ντας, έτσι ερ­μη­νεύ­ε­ται και η σύ­γκρου­ση με την ευ­ρω­ζώ­νη και η έξο­δος από το ευρώ. Γι αυτό στις τρέ­χου­σες συν­θή­κες που κα­θο­ρί­ζο­νται από τις εξε­λί­ξεις πα­νευ­ρω­παϊ­κά, για την ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή η «αρι­στε­ρή έξο­δος»-LEXIT απο­τε­λεί τον κα­τάλ­λη­λο «όρο – στόχο» με το αντί­στοι­χο πε­ριε­χό­με­νο παρά το GREXIT που εύ­κο­λα συγ­χέ­ε­ται σή­με­ρα με τα εχθρι­κά, συ­στη­μι­κά έως ακρο­δε­ξιά του ευ­ρω­παϊ­κού ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμού. 

3. Δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο υπο­τί­μη­σης της ση­μα­σί­ας του στρα­τη­γι­κού στό­χου που αφορά στην Αρι­στε­ρά ως δύ­να­μη αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή με σο­σια­λι­στι­κό στόχο και όραμα. Η «μαγιά» για οποιο­δή­πο­τε βήμα μα­ζι­κής απεύ­θυν­σης και πο­λι­τι­κής είναι ο κό­σμος με συ­γκρό­τη­ση και αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό ως αρι­στε­ρός. Μά­λι­στα στην Ελ­λά­δα όπου στο προη­γού­με­νο διά­στη­μα εξε­λί­χθη­κε η δια­δι­κα­σία της μα­ζι­κής αρι­στε­ρής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης, ανε­ξάρ­τη­τα από την προ­δο­σία της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο «κό­σμος της Αρι­στε­ράς» απο­τε­λεί ση­μα­ντι­κό μέ­γε­θος (που σή­με­ρα έχει σε με­γά­λο βαθμό απο­μα­κρυν­θεί από την ορ­γα­νω­μέ­νη πάλη ακρι­βώς εξαι­τί­ας της απο­γο­ή­τευ­σης που του πρό­σφε­ρε η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση). Τμήμα αυτού του κό­σμου που δεν εγκα­τέ­λει­ψε και δίνει την μάχη σή­με­ρα είναι τα μέλη της ΛΑΕ και ο στό­χος για την συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης του συ­νει­δη­τού στοι­χεί­ου είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για επι­τυ­χη­μέ­νη μα­ζι­κή πα­ρέμ­βα­ση με σχέ­διο ανα­τρο­πής που θα έχει την σφρα­γί­δα της Αρι­στε­ράς και του ερ­γα­τι­κού και μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος.  

Απ’ αυτή την σκο­πιά απορ­ρέ­ει και η πο­λι­τι­κή των συμ­μα­χιών. Έτσι λοι­πόν σή­με­ρα το πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο δεν μπο­ρεί παρά να αφορά στις ορ­γα­νω­μέ­νες και μη δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς. Το κά­λε­σμα αφορά στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, στην Δι­κτύ­ω­ση, στην Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, μι­κρό­τε­ρες ομά­δες και συλ­λο­γι­κό­τη­τες και όλο τον «κόσμο της Αρι­στε­ράς».

4. Σε σχέση με τις γε­ω­πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις και γε­νι­κό­τε­ρα την διε­θνή κα­τά­στα­ση το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα είναι ο πό­λε­μος. Στα μάτια της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας εμ­φα­νί­ζε­ται η ει­κό­να της κλι­μά­κω­σης των αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων των με­γά­λων δυ­νά­με­ων και της επέ­κτα­σης των πο­λέ­μων. Το μόνο αί­σθη­μα που προ­κα­λεί­ται είναι ο φόβος. Μικρή ση­μα­σία μπρο­στά του έχουν οι ανα­λύ­σεις για την «ρεάλ πο­λι­τίκ» των διε­θνών παι­κτών στην γε­ω­πο­λι­τι­κή σκα­κιέ­ρα. Και είναι ασφα­λώς έτσι καθώς κα­νείς δεν θέλει να σκέ­φτε­ται με ποια με­γά­λη δύ­να­μη θα συ­ντα­χθεί για να … «πάει στον πό­λε­μο». Το κα­θή­κον της Αρι­στε­ράς εδώ αφορά στο σύν­θη­μα «όχι στον πό­λε­μο», το οποίο πρέ­πει να επε­ξερ­γα­στεί και να δυ­να­μώ­σει, το­πο­θε­τώ­ντας απέ­να­ντι στο φόβο την διεκ­δί­κη­ση, μέσα από την οι­κο­δό­μη­ση ισχυ­ρού, μα­ζι­κού αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος.

Ως προς τον δεύ­τε­ρο «πυ­λώ­να» της φυ­σιο­γνω­μί­ας του κόμ­μα­τος, δη­λα­δή την συ­γκρό­τη­ση, λει­τουρ­γία και δράση των μελών της, η ΛΑΕ πρέ­πει άμεσα να πε­ρά­σει σε μέτρα που θα ανα­ζω­ο­γο­νή­σουν τις πο­λι­τι­κές επι­τρο­πές, ορ­γα­νώ­νο­ντας την συ­ζή­τη­ση σε όλα τα ζη­τή­μα­τα που ανοί­γουν και την δράση που απορ­ρέ­ει από του πο­λι­τι­κούς στό­χους και την εμ­βά­θυν­ση της γραμ­μής στην πε­ρί­ο­δο. Μια λει­τουρ­γία ου­σια­στι­κή, δη­μιουρ­γι­κή και ασφα­λώς δη­μο­κρα­τι­κή. Πάνω απ’ όλα όμως πα­ρεμ­βα­τι­κή στην κοι­νω­νία, στους χώ­ρους δου­λειάς, στις γει­το­νιές και στα στέ­κια της νε­ο­λαί­ας μα­κριά από πα­λιές, κακές, εκλο­γι­κί­στι­κες συ­νή­θειες που ήθε­λαν τα μέλη να κολάν αφί­σες και να βρί­σκουν αί­θου­σες για να μι­λή­σουν τα προ­βε­βλη­μέ­να στε­λέ­χη. Η δύ­να­μη της ΛΑΕ είναι τα μέλη της, η δυ­να­τό­τη­τά της να οι­κο­δο­μή­σει ου­σια­στι­κές σχέ­σεις με τα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα στα οποία κατά προ­τε­ραιό­τη­τα απευ­θύ­νε­ται. Στον κόσμο της Αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των, στους μι­σθω­τούς, στους ανέρ­γους, στη νε­ο­λαία, στους κοι­νω­νι­κά απο­κλει­σμέ­νους. Επι­διώ­κο­ντας την «ρε­τσι­νιά» του «κόμ­μα­τος των από κάτω».   

*βα­σι­σμέ­νο στην το­πο­θέ­τη­ση στην συ­νε­δρί­α­ση του Πο­λι­τι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΛΑΕ στις 4/9/16