ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΙΣΗΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗ 2η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑ

Βα­σι­κά ντο­κου­μέ­ντα και ανα­πό­σπα­στα τμή­μα­τα της πα­ρού­σας ει­σή­γη­σης,  θε­ω­ρού­με την ιδρυ­τι­κή του δια­κή­ρυ­ξη του Μάρτη του 2014, τις το­πο­θε­τή­σεις και ανα­κοι­νώ­σεις του για τα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν τους ερ­γα­ζό­με­νους από τότε μέχρι σή­με­ρα και βέ­βαια το κεί­με­νο για την «Ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΜΕΤΑ», που δη­μο­σιεύ­τη­κε τον Απρί­λη του 2016 και συ­γκέ­ντρω­σε την υπο­στή­ρι­ξη εκα­το­ντά­δων συν­δι­κα­λι­στών, αγω­νι­στών ερ­γα­ζο­μέ­νων, ανέρ­γων και συ­ντα­ξιού­χων, καθώς και την ει­σή­γη­ση και τις απο­φά­σεις της πα­νελ­λα­δι­κής σύ­σκε­ψης που έγινε στις 11 Ιούνη του 2016.

Αγω­νι­ζό­μα­στε για ένα συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα που κρί­νει, από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης και του κό­σμου της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, τα κόμ­μα­τα και τις κυ­βερ­νή­σεις. Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα χρειά­ζε­ται συν­δι­κα­λι­στές που λο­γο­δο­τούν στους ερ­γα­ζό­με­νους και όχι στα κόμ­μα­τά τους. Έχει ανά­γκη από πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νους συν­δι­κα­λι­στές και συν­δι­κά­τα για να μπο­ρούν να γε­νι­κεύ­ουν το με­ρι­κό και ει­δι­κό.

Η απο­στο­λή των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των δεν είναι μόνο η υπε­ρά­σπι­ση των κα­θη­με­ρι­νών προ­βλη­μά­των της Ερ­γα­τι­κής Τάξης και η δια­πραγ­μά­τευ­ση των όρων αμοι­βής και ερ­γα­σί­ας της, αλλά και η ανά­δει­ξη των αι­τιών που τα δη­μιουρ­γούν και η συμ­βο­λή τους στον αγώνα για την κοι­νω­νι­κή της απε­λευ­θέ­ρω­ση και την ανά­δει­ξή της από «Τάξη καθ’ εαυ­τήν» σε «Τάξη δι’ εαυ­τήν», δη­λα­δή σε τάξη  για τον εαυτό της.

1. Η ΜΝΗ­ΜΟ­ΝΙΑ­ΚΗ ΠΕ­ΡΙΟ­ΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 2010 ΜΕΧΡΙ ΣΗ­ΜΕ­ΡΑ

Η μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δος ση­μά­δε­ψε την πο­ρεία της χώρας μας. Οι αγώ­νες της πε­ριό­δου 2010-2012, η με­γά­λη συμ­με­το­χή στις πα­νερ­γα­τι­κές απερ­γί­ες και κι­νη­το­ποι­ή­σεις και η «εμ­φά­νι­ση» του κι­νή­μα­τος των πλα­τειών ανέ­τρε­ψαν το με­τα­πο­λι­τευ­τι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό της χώρας μας. Ισχυ­ρά κόμ­μα­τα του πα­ρα­δο­σια­κού δι­κομ­μα­τι­σμού πε­ρι­θω­ριο­ποι­ή­θη­καν και νέες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και του αντι­μνη­μο­νια­κού κι­νή­μα­τος ήρθαν στο προ­σκή­νιο.

Ωστό­σο μετά το 2012 υπο­χώ­ρη­σε η μα­ζι­κή συμ­με­το­χή στους αγώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Δη­μιουρ­γή­θη­κε, αλλά και καλ­λιερ­γή­θη­κε από διά­φο­ρους κύ­κλους, κλίμα  ανά­θε­σης και ανα­μο­νής της πο­λι­τι­κής λύσης, μέσω των εκλο­γών, στα κοι­νω­νι­κά και οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τώ­πι­ζαν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και τα πλα­τιά λαϊκά στρώ­μα­τα.

Έτσι φτά­σα­με στις εκλο­γές το Γε­νά­ρη του 2015 και στην ανά­λη­ψη της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του οποί­ου η ηγε­τι­κή του ομάδα, ως να ήταν έτοι­μη από καιρό, οδή­γη­σε με την τα­κτι­κή της δια­κυ­βέρ­νη­σης του πρώ­του εξα­μή­νου, στην ψή­φι­ση του 3ου μνη­μο­νί­ου και στην πλήρη και ανοι­χτή με­τάλ­λα­ξη του ίδιου, σε ένα κόμμα της αστι­κής πο­λι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης και της εφαρ­μο­γής ενός ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου προ­γράμ­μα­τος που σχε­δί­α­σαν η Ε/Ε και το ντό­πιο πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό κα­τε­στη­μέ­νο.

Η εξέ­λι­ξη αυτή οδή­γη­σε σε βαθιά απο­γο­ή­τευ­ση της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του ελ­λη­νι­κού λαού. Η ελ­πί­δα και η αντί­στα­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην ορ­γα­νω­μέ­νη επί­θε­ση του κε­φα­λαί­ου έδωσε τη θέση της στην απο­γο­ή­τευ­ση και την αμη­χα­νία, που όμως ενυ­πάρ­χει με ένα γε­νι­κευ­μέ­νο κλίμα οργής και θυμού απέ­να­ντι στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή και τα αντι­λαϊ­κά μέτρα που εφαρ­μό­ζο­νται. Η απο­γο­ή­τευ­ση αυτή οδή­γη­σε στο «δεν γί­νε­ται τί­πο­τα», στο «όλοι το ίδιο είναι» και στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι οι αντί­πα­λοί μας είναι πα­νί­σχυ­ροι. Οι αγώ­νες της πε­ριό­δου από τις εκλο­γές του Σε­πτέμ­βρη του 2015 μέχρι σή­με­ρα πα­ρου­σιά­ζουν  υπο­χώ­ρη­ση και κυ­ρί­ως μικρή συμ­με­το­χή και μειω­μέ­νο αγω­νι­στι­κό φρό­νη­μα.

Τα ση­μά­δια ανά­καμ­ψης του κι­νή­μα­τος, που φά­νη­καν  στην πα­νερ­γα­τι­κή απερ­γία του Νο­έμ­βρη του 2015, των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων των αγρο­τών και μι­κρο­με­σαί­ων ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών και επι­στη­μο­νι­κών κλά­δων του πρώ­του δι­μή­νου του 2016, με απο­κο­ρύ­φω­μα την πα­νερ­γα­τι­κή απερ­γία στις 4 Φλε­βά­ρη, δεν είχαν συ­νέ­χεια (με ευ­θύ­νη και του ΠΑΜΕ), με απο­τέ­λε­σμα να μην αλ­λά­ζει η γε­νι­κή ει­κό­να, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που αυτές στη­ρί­χτη­καν κυ­ρί­ως στη πρω­το­φα­νή κι­νη­τι­κό­τη­τα που ανέ­δει­ξαν οι ελεύ­θε­ροι επαγ­γελ­μα­τί­ες και οι επι­στή­μο­νες, αλλά και οι αγρό­τες, στρώ­μα­τα που όμως δια­κρί­νο­νται για την αστά­θειά τους όταν δεν συ­μπο­ρεύ­ο­νται σε ένα κοινό μέ­τω­πο με την ηγε­μο­νία της Ερ­γα­τι­κής Τάξης, η οποία δυ­στυ­χώς δεν έδωσε το δικό της τόνο σ’ αυτές τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις.

Απο­κο­ρύ­φω­μα αυτής της κα­τά­στα­σης ήταν η υπο­το­νι­κή αντί­δρα­ση του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος στην απερ­για­κή-αγω­νι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των δύο κύ­ριων νο­μο­θε­τη­μά­των – πυ­λώ­νων του 3ου Μνη­μο­νί­ου – του νο­μο­σχε­δί­ου δηλ. για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση και το φο­ρο­λο­γι­κό.

Η κα­τά­στα­ση αυτή που έχει δυ­στυ­χώς απο­κτή­σει μο­νι­μό­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μετά το 2012, ση­μα­το­δο­τεί μια κα­τα­φα­νή χρε­ο­κο­πία των κύ­ριων μορ­φών έκ­φρα­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, όπως τις γνω­ρί­ζου­με μέχρι σή­με­ρα, δηλ. του ερ­γο­δο­τι­κού-κυ­βερ­νη­τι­κού-συ­ναι­νε­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού  από τη μια και του «τα­ξι­κού» σε­χτα­ρι­στι­κού και και­ρο­σκο­πι­κού-οπορ­του­νι­στι­κού από την άλλη.

Αυτό βέ­βαια οφεί­λε­ται και στην αρ­νη­τι­κή επί­δρα­ση που ασκούν, η μικρή συν­δι­κα­λι­στι­κή πυ­κνό­τη­τα στον ιδιω­τι­κό τομέα,  η με­γά­λη ανερ­γία και η ελα­στι­κή και εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σία, η χα­μη­λή συμ­με­το­χή στη δράση των συν­δι­κά­των στον δη­μό­σιο και ευ­ρύ­τε­ρο δη­μό­σιο τομέα και η διεύ­ρυν­ση των ερ­γο­λα­βιών, των ενοι­κια­ζό­με­νων ερ­γα­ζό­με­νων και των συμ­βά­σε­ων ορι­σμέ­νου χρό­νου. Δεν πρέ­πει βέ­βαια να πα­ρα­γνω­ρί­ζε­ται επί­σης και ο αρ­νη­τι­κός συ­σχε­τι­σμός μέσα στα συν­δι­κά­τα, με πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή την πε­ρί­πτω­ση της ΓΣΕΕ, όπου παρά τις ανα­τρο­πές που συ­ντε­λέ­στη­καν στα επτά μνη­μο­νια­κά χρό­νια, δεν επήλ­θε καμιά αλ­λα­γή στους συ­σχε­τι­σμούς στην ηγε­σία της.

Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεί­χνει ότι ο τρό­πος και οι δια­δι­κα­σί­ες ανά­δει­ξης της ηγε­σί­ας στη ΓΣΕΕ γί­νε­ται με όρους γε­νι­κευ­μέ­νης νο­θεί­ας και με σω­μα­τεία σφρα­γί­δες. Και για το λόγο αυτό, οι τα­ξι­κές δυ­νά­μεις πρέ­πει να δουν σο­βα­ρά τους τρό­πους απαλ­λα­γής της ερ­γα­τι­κής τάξης απ’ αυτή την ηγε­σία, που δε θέλει και δεν μπο­ρεί να υπε­ρα­σπί­ζει τα δι­καιώ­μα­τά της.

Έχει ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία να ση­μειώ­σου­με ότι από το 2010 εί­χα­με το κλεί­σι­μο εκα­το­ντά­δων ερ­γο­στα­σί­ων και επι­χει­ρή­σε­ων, τον τρι­πλα­σια­σμό της ανερ­γί­ας και την εκτί­να­ξη της αδή­λω­της και ελα­στι­κής ερ­γα­σί­ας, εξε­λί­ξεις που συ­νι­στούν τη ση­μα­ντι­κό­τε­ρη νίκη του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού επί της ερ­γα­τι­κής τάξης, εφό­σον με­τα­φέ­ρει το κοι­νω­νι­κό κό­στος της κρί­σης στους ερ­γα­ζό­με­νους, με την μα­ζι­κή κα­τα­στρο­φή ζω­ντα­νών πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων.

Η κα­τά­στα­ση αυτή επι­τά­χυ­νε την πο­ρεία συρ­ρί­κνω­σης του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, αφού η ανερ­γία και η «μαύρη» ερ­γα­σία εξου­δε­τέ­ρω­σαν ένα με­γά­λο τμήμα της ερ­γα­τι­κής τάξης και επέ­δρα­σαν πα­ρα­λυ­τι­κά στον κόσμο της ενερ­γού μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας.

2. ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΣΥΝ­ΔΙ­ΚΑ­ΛΙ­ΣΤΙ­ΚΕΣ ΔΥ­ΝΑ­ΜΕΙΣ

Οι πα­ρα­τά­ξεις ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ, παρά την κρίση, τα μνη­μό­νια και τις πο­λι­τι­κές ανα­κα­τα­τά­ξεις, δια­τή­ρη­σαν τις δυ­νά­μεις τους και δεν ακο­λού­θη­σαν τη μοίρα των κομ­μά­των τους και ιδιαί­τε­ρα του ΠΑΣΟΚ.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτή επι­βε­βαιώ­νει τις εκτι­μή­σεις μας σχε­τι­κά με τον γρα­φειο­κρα­τι­κό και νόθο τρόπο ανά­δει­ξης της ηγε­σί­ας στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, αλλά και μια αλή­θεια, ότι δηλ. η ανα­τρο­πή των συ­σχε­τι­σμών στο ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα δεν βρί­σκε­ται πάντα σε μια ευ­θεία αντι­στοί­χι­ση με τις πο­λι­τι­κές ανα­κα­τα­τά­ξεις.

Χρειά­ζε­ται ει­δι­κή και επί­πο­νη προ­σπά­θεια μέσα στους χώ­ρους δου­λειάς και η ανά­δει­ξη ικα­νών, δρα­στή­ριων και αγω­νι­στών ερ­γα­ζο­μέ­νων για να τους εκ­προ­σω­πή­σουν. Εύ­κο­λα κά­ποιος ερ­γα­ζό­με­νος, σε συν­θή­κες γε­νι­κευ­μέ­νης κρί­σης, με­τα­το­πί­ζε­ται πο­λι­τι­κά και εκλο­γι­κά, δύ­σκο­λα όμως με­τα­κι­νεί­ται συν­δι­κα­λι­στι­κά. Και αυτό είτε γιατί δεν του δί­νε­ται η δυ­να­τό­τη­τα, αφού δεν υπάρ­χει αντί­στοι­χο συν­δι­κα­λι­στι­κό σχήμα, είτε και όπου υπάρ­χει, κρί­νο­ντας τη συ­νέ­πεια, την αξιο­πι­στία και την ανι­διο­τέ­λεια, πολ­λές φορές δεν τις βρί­σκει.

Η κα­τά­στα­ση και η επί­δρα­ση των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων δεν ήταν ίδιες γι’ αυτές τις πα­ρα­τά­ξεις σε ιδιω­τι­κό και δη­μό­σιο τομέα. Εξη­γεί­ται βέ­βαια αυτό και από τις δια­δι­κα­σί­ες ανά­δει­ξής τους. Στο δη­μό­σιο γί­νε­ται από πραγ­μα­τι­κούς ερ­γα­ζό­με­νους και υπαρ­κτά σω­μα­τεία, ενώ στη ΓΣΕΕ, στην πλειο­νό­τη­τά της από σω­μα­τεία σφρα­γί­δες, νόθες δια­δι­κα­σί­ες και «ανύ­παρ­κτους» ερ­γα­ζό­με­νους.  Έτσι στο επί­πε­δο πχ της ΑΔΕΔΥ υπήρ­ξαν ανα­κα­τα­τά­ξεις. Δια­σπά­στη­κε η ΠΑΣΚΕ και η ενα­πο­μεί­να­σα (ΠΑΣΚΕ) απο­δυ­να­μώ­θη­κε σε με­γά­λο βαθμό. Υπήρ­ξαν προ­βλή­μα­τα στην ΔΑΚΕ και ενι­σχύ­θη­καν δυ­νά­μεις που είχαν αρι­στε­ρό, αντι­μνη­μο­νια­κό και προ­ο­δευ­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό.

Η δυ­να­τό­τη­τα δια­μόρ­φω­σης λοι­πόν ενός κοι­νού προ­γράμ­μα­τος πα­ρέμ­βα­σης στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, απ’ αυτές τις δυ­νά­μεις, ενό­ψει του συ­νε­δρί­ου της ΑΔΕΔΥ, τον Νο­έμ­βριο του 2016, θα μπο­ρού­σε να αλ­λά­ξει τα δε­δο­μέ­να και να απο­τε­λέ­σει τη θρυαλ­λί­δα ανα­κα­τα­τά­ξε­ων γε­νι­κό­τε­ρα στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα με στόχο τη συ­γκρό­τη­ση ενός συν­δι­κα­λι­στι­κού πόλου που θα συμ­βά­λει στην ανα­συ­γκρό­τη­ση, και στην ανά­κτη­ση της αξιο­πι­στί­ας του, σε συ­ντο­νι­σμέ­νους και νι­κη­φό­ρους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο.

Πρέ­πει να ομο­λο­γή­σου­με όμως ότι η μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, λει­τούρ­γη­σε ως ο ορός για να κρα­τη­θούν στη ζωή αυτές οι δυ­νά­μεις, που κα­τέρ­ρε­αν και σή­με­ρα μας κου­νούν το δά­κτυ­λο της δήθεν δικιά τους επι­βε­βαί­ω­σης!

Ένα όμως είναι σί­γου­ρο: Στη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο κα­τέρ­ρευ­σε ο τύπος συν­δι­κα­λι­σμού των τε­λευ­ταί­ων 25 χρό­νων και απο­κα­λύ­φθη­κε στα μάτια της κοι­νω­νί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων ότι «ο βα­σι­λιάς είναι γυ­μνός». Ο ρε­φορ­μι­σμός, ο κοι­νω­νι­κός εται­ρι­σμός, ο ερ­γο­δο­τι­κός και κυ­βερ­νη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός δεν μπο­ρούν πλέον να πεί­σουν και δεν έχουν να προ­σφέ­ρουν τί­πο­τα. Η κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι σκλη­ρή και απαι­τού­νται βα­θιές ρι­ζο­σπα­στι­κές και προ­ο­δευ­τι­κές τομές στην κοι­νω­νία, στην οι­κο­νο­μία, στους θε­σμούς και στη διε­θνή θέση της χώρας μας, που μόνο νέες δυ­νά­μεις σε πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό επί­πε­δο μπο­ρούν να φέ­ρουν σε πέρας και αυτό θα είναι το ζη­τού­με­νο της επό­με­νης πε­ριό­δου.

Απ’ την άλλη μεριά το ΠΑΜΕ έχει σο­βα­ρές ευ­θύ­νες για την κα­τά­στα­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος διότι ασκεί­ται σε μια στενή κομ­μα­τι­κή πρα­κτι­κή για τα συν­δι­κά­τα, τα οποία αφυ­δα­τώ­νει από κάθε εσω­τε­ρι­κή συλ­λο­γι­κή δια­δι­κα­σία και δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία, τα χρη­σι­μο­ποιεί ως μη­χα­νι­σμούς και ικα­νο­ποιεί­ται από κά­ποιες κομ­μα­τι­κές «πα­ρε­λά­σεις» στις απερ­γί­ες ή στα συλ­λα­λη­τή­ρια, όταν έχει την αριθ­μη­τι­κή υπε­ρο­χή σε σχέση με τις αντί­στοι­χες κι­νη­το­ποι­ή­σεις των συν­δι­κά­των.

Η εμπει­ρία όλης της μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου, αλλά και η στάση του σή­με­ρα έδει­ξαν ότι το ΠΑΜΕ απο­τε­λεί μια ακίν­δυ­νη συ­στη­μι­κή δύ­να­μη. Έτσι τόσο το ίδιο όσο και ο πο­λι­τι­κός του φο­ρέ­ας, ει­σπράτ­τουν πολ­λές φορές τα εύ­ση­μα από το αστι­κό πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο της χώρας μας για τη στα­θε­ρό­τη­τά του, την πει­θαρ­χία στα μπλοκ του και την ήρεμη διε­ξα­γω­γή των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων.

Στο πλαί­σιο αυτό και ενώ από τη μια κα­ταγ­γέλ­λει το σύ­στη­μα, την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, τον κα­πι­τα­λι­σμό και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, απ’ την άλλη στην κα­θη­με­ρι­νή του δράση μέσα στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα δια­κρί­νε­ται από μια ρε­φορ­μι­στι­κή αντί­λη­ψη. Λει­τουρ­γεί δια­σπα­στι­κά, πα­ρο­πλί­ζει και χει­ρα­γω­γεί την αστεί­ρευ­τη δύ­να­μη της Ερ­γα­τι­κής Τάξης να σφυ­ρη­λα­τή­σει την ενό­τη­τά της, την αλ­λη­λεγ­γύη και τους αγώ­νες της. Απο­φεύ­γει την πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση των αγώ­νων και των αι­τη­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων και τη σύν­δε­ση τους με την πάλη για την απαλ­λα­γή της χώρας μας από τα μνη­μό­νια, τη σύ­γκρου­ση, ρήξη και έξοδο από την ΕΕ και την Ευ­ρω­ζώ­νη, την εθνι­κο­ποί­η­ση και τον ερ­γα­τι­κό-κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο των τρα­πε­ζών κλπ.

Θέλει να δια­τη­ρεί δυ­νά­μεις για να συ­ντη­ρεί­ται, όπως εξάλ­λου κάνει και ο πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας (ΚΚΕ) στον οποίο πρό­σκει­ται, αλλά δεν θέλει ανα­τρο­πές και ανα­κα­τα­τά­ξεις τέ­τοιες που θα έθε­ταν το θέμα της πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής, πράγ­μα απα­ραί­τη­το σή­με­ρα για να δο­θούν ου­σια­στι­κές λύ­σεις στα προ­βλή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Οι Αρι­στε­ρές Κι­νή­σεις-Συ­σπει­ρώ­σεις δεν έχουν ενιαία αντί­λη­ψη και στρα­τη­γι­κή και πολ­λές φορές κι­νού­νται από τη μια με έναν το­πι­κό ή κλα­δι­κό κι­νη­μα­τι­κό συ­ντε­χνια­σμό και από την άλλη, σε κε­ντρι­κό κυ­ρί­ως επί­πε­δο, από έναν έντο­νο βο­λο­ντα­ρι­σμό, χωρίς να παίρ­νουν υπόψη τις δυ­σκο­λί­ες. Οι εσω­τε­ρι­κές τους αντι­θέ­σεις ακυ­ρώ­νουν προ­σπά­θειες κοι­νής δρά­σης, ενώ πολ­λές φορές οι προ­τά­σεις συ­νερ­γα­σί­ας που κά­νουν χρη­σι­μο­ποιού­νται ως άλ­λο­θι ή δια­κρί­νο­νται από έναν μι­κρο­με­γα­λι­σμό, χωρίς το σε­βα­σμό των δια­φο­ρε­τι­κών από­ψε­ων και της ισο­τι­μί­ας.

Ωστό­σο μαζί τους, αλλά και με άλλες αγω­νι­στι­κές αντι­μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις, που έφυ­γαν από το ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΚΕ απ’ την αρχή ακόμα της μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου, ανα­ζη­τή­σα­με και πε­τύ­χα­με σε κά­ποιες πε­ριό­δους έναν αγω­νι­στι­κό συ­ντο­νι­σμό και κοινή δράση, ιδιαί­τε­ρα στο χώρο του δη­μο­σί­ου. Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση πρέ­πει να επι­μεί­νου­με πιο απο­φα­σι­στι­κά ώστε να επη­ρε­ά­σου­με τα πράγ­μα­τα την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο ευ­ρύ­τε­ρα στο ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα.

Στό­χος πρέ­πει να είναι η συ­γκρό­τη­ση ενός κέ­ντρου αγώνα των συν­δι­κά­των σε ιδιω­τι­κό και δη­μό­σιο τομέα που θα ανα­λά­βει, σε συ­ντο­νι­σμό με τα άλλα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που πλήτ­το­νται απ’ τα μνη­μό­νια, την ανα­συ­γκρό­τη­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, την άρση των δια­χω­ρι­σμών και της διά­σπα­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των συν­δι­κά­των τους και την ορ­γά­νω­ση της ερ­γα­τι­κής και κοι­νω­νι­κής αντε­πί­θε­σης απέ­να­ντι στην λαί­λα­πα και τον οδο­στρω­τή­ρα των μνη­μο­νί­ων στη χώρα μας.

3. ΣΥ­ΝΤΟ­ΜΟΣ ΑΠΟ­ΛΟ­ΓΙ­ΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥ­ΣΉ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ

ΣΗ­ΜΕ­ΡΑ

Το διά­στη­μα από την ίδρυ­ση του ΜΕΤΑ, τον Μάρτη του 2014, μέχρι σή­με­ρα θα μπο­ρού­σα­με σχη­μα­τι­κά να το χω­ρί­σου­με σε δύο πε­ριό­δους. Η πρώτη αφορά το διά­στη­μα μέχρι τις εκλο­γές του Γε­νά­ρη του 2015, και την άνοδο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας και η άλλη από τότε μέχρι σή­με­ρα, με το με­σο­διά­στη­μα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος στις 5 Ιούλη 2015 και την πλήρη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πα­ρά­δο­σή του στους δα­νει­στές, πράγ­μα που απο­τυ­πώ­θη­κε στις εκλο­γές στις 20 Σε­πτέμ­βρη του 2015.

Η πρώτη πε­ρί­ο­δος ση­μα­δεύ­τη­κε από την κάμψη των μα­ζι­κών ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών αγώ­νων και τη με­τά­θε­ση των ελ­πί­δων για την αντι­με­τώ­πι­ση των προ­βλη­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων, στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό/κοι­νο­βου­λευ­τι­κό πεδίο, σχέ­διο που εντέ­χνως καλ­λιερ­γού­σε όλο το μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο και η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για να δυ­σκο­λεύ­ει και να ανα­βά­λει την ανά­πτυ­ξη των ερ­γα­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων.

Πα­ρό­λα αυτά η πα­ρά­τα­ξή μας ερ­γά­στη­κε στην κα­τεύ­θυν­ση της δια­τή­ρη­σης ενός αγω­νι­στι­κού κλί­μα­τος μέσα στους χώ­ρους δου­λειάς και της ανα­στρο­φής του κλί­μα­τος ανα­μο­νής, γιατί βα­σι­κή μας αντί­λη­ψη ήταν και πα­ρα­μέ­νει ότι χωρίς την ενερ­γή συμ­με­το­χή-αυ­τε­νέρ­γεια και κι­νη­το­ποί­η­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων δεν μπο­ρεί καμία αλ­λα­γή να συ­ντε­λε­στεί. Αντί­θε­τα ευ­νο­ού­νται οι δυ­νά­μεις αυτές που φο­βού­νται τις ρι­ζι­κές – ρι­ζο­σπα­στι­κές αλ­λα­γές και με­ταρ­ρυθ­μί­σεις.

Ση­μείο ανα­φο­ράς για το ΜΕΤΑ και μία από τις νίκες του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος στη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο, απο­τέ­λε­σε η υιο­θέ­τη­ση της πρό­τα­σής του για την προ­κή­ρυ­ξη της απερ­γί­ας - απο­χής απ’ την αξιο­λό­γη­ση, που είχε ως απο­τέ­λε­σμα την έμπρα­κτη ακύ­ρω­ση της αξιο­λό­γη­σης «Μη­τσο­τά­κη». Η κι­νη­το­ποί­η­ση αυτή έγινε με όρους μα­ζι­κής και συλ­λο­γι­κά ορ­γα­νω­μέ­νης ανυ­πα­κο­ής, αφού συμ­με­τεί­χαν δε­κά­δες χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι, οι οποί­οι ψή­φι­σαν σε μα­ζι­κές Γεν. Συ­νε­λεύ­σεις και αρ­νή­θη­καν να υπο­γρά­ψουν τα έντυ­πα της αξιο­λό­γη­σης, είχε με­γά­λη χρο­νι­κή διάρ­κεια, που μόνο μ’ αυτή τη μορφή μπο­ρού­σε να εξα­σφα­λι­στεί και έδει­ξε ότι η επι­λο­γή της μορ­φής πάλης και η απο­δο­χή της από το σύ­νο­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων απο­τε­λούν βα­σι­κά στοι­χεία της έκ­βα­σης μιας κι­νη­το­ποί­η­σης και ενός αγώνα.

Στη δεύ­τε­ρη πε­ρί­ο­δο, αυτό που κατά κοινή ομο­λο­γία διέ­κρι­νε το ΜΕΤΑ, ήταν η συ­νε­πής του στάση απέ­να­ντι στις νέες συν­θή­κες που δια­μορ­φώ­θη­καν. Έκρι­νε τη νέα κυ­βέρ­νη­ση από τη σκο­πιά των θέ­σε­ων του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και σε μια προ­σπά­θεια ορ­γά­νω­σης της πα­ρέμ­βα­σης από τα κάτω με στόχο το ερ­γα­τι­κό και το λαϊκό κί­νη­μα να βά­λουν τη σφρα­γί­δα τους στις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις και να ωθή­σουν τα πράγ­μα­τα στην κα­τεύ­θυν­ση της σύ­γκρου­σης με την τρόι­κα και της προ­ώ­θη­σης ρι­ζι­κών αλ­λα­γών, κάτι βέ­βαια που δεν έγινε.

Το ΜΕΤΑ ήρθε σε ευ­θεία σύ­γκρου­ση με τη νέα κυ­βέρ­νη­ση μετά τη συμ­φω­νία στις 20 Φλε­βά­ρη και σε ορι­στι­κή ρήξη μετά την προ­δο­σία του «ΟΧΙ» του ελ­λη­νι­κού λαού στις 5 του Ιούλη του 2015. Δεν ανέ­χτη­κε να υπάρ­χουν στις γραμ­μές του συν­δι­κα­λι­στές που άλλα έλε­γαν χθες και άλλα πράτ­τουν σή­με­ρα, γιατί η αξιο­πι­στία απο­τε­λεί συ­στα­τι­κό στοι­χείο της ανά­κτη­σης της ηθι­κής υπε­ρο­χής του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους και την κοι­νω­νία.

Η πίστη μας σ’ αυτές τις αρχές και αξίες οδή­γη­σε στην πρω­το­βου­λία που πήραν εκα­το­ντά­δες συν­δι­κα­λι­στές και συν­δι­κα­λί­στριες του ιδιω­τι­κού και δη­μό­σιου τομέα, για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΜΕΤΑ και την απαλ­λα­γή του από τα «βα­ρί­δια» του ερ­γο­δο­τι­κού και κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, μιας και οι δυ­νά­μεις αυτές είχαν επι­λέ­ξει, με τη στάση και την πρα­κτι­κή τους, να «θο­λώ­νουν» την ει­κό­να της πα­ρά­τα­ξης και να αλ­λοιώ­σουν τον τα­ξι­κό, αγω­νι­στι­κό αντι­μνη­μο­νια­κό της προ­σα­να­το­λι­σμό για να μην δη­μιουρ­γού­νται προ­βλή­μα­τα στην άσκη­ση της αντερ­γα­τι­κής πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ.

Και ενώ θα μπο­ρού­σε να υπάρ­ξει πλή­ρης απο­μό­νω­ση όσων συν­δι­κα­λι­στών δεν έκρι­ναν τις εξε­λί­ξεις και την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή με βάση τις θέ­σεις του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και της πα­ρά­τα­ξης μας, η στάση και οι αυ­τα­πά­τες κά­ποιων συ­ντρό­φων, αλλά και από μια λάθος θε­ώ­ρη­ση των πραγ­μά­των που έκα­ναν, έδω­σαν το «φιλί ζωής» στις δυ­νά­μεις του νέου μνη­μο­νια­κού κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού. Έτσι στε­λέ­χη του ανα­δεί­χθη­καν στις διοι­κή­σεις με­γά­λων ερ­γα­τι­κών κέ­ντρων και στη ΓΣΕΕ.

Ωστό­σο, η στάση μας η οποία δια­κρί­νε­ται από τα­ξι­κή συ­νέ­πεια και πίστη στις ιδρυ­τι­κές αρχές και αξίες της πα­ρά­τα­ξής μας σε καμιά πε­ρί­πτω­ση δεν ση­μαί­νει ότι εί­μα­στε οπα­δοί της «κα­θα­ρό­τη­τας» ή μιας στε­νής κομ­μα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης. Όπως πολύ σωστά ανα­φέ­ρε­ται στο κεί­με­νο για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΜΕΤΑ (Απρί­λης 2016) ότι «…Στα­θε­ρή μας επι­δί­ω­ξη, όπως επα­νει­λημ­μέ­να  έχου­με δια­κη­ρύ­ξει δεν είναι η συ­γκρό­τη­ση μιας πα­ρά­τα­ξης που θα έχει ανα­φο­ρά σε κά­ποια πο­λι­τι­κή δύ­να­μη. Οι συν­δι­κα­λι­στι­κές και πο­λι­τι­κές μας ανα­φο­ρές είναι στις αξίες, στα ορά­μα­τα και στις ιδέες του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος που δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται στα όρια κά­ποιου πο­λι­τι­κού κόμ­μα­τος.

Για την έντα­ξη ή τη συ­νερ­γα­σία με το ΜΕΤΑ δεν ζη­τεί­ται πι­στο­ποι­η­τι­κό κοι­νω­νι­κών φρο­νη­μά­των ή κομ­μα­τι­κής επι­λο­γής και έντα­ξης. Μο­να­δι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση  είναι η συμ­φω­νία με τις βα­σι­κές του αρχές και θέ­σεις, κυ­ρί­ως η αγω­νι­στι­κή και ανι­διο­τε­λής δράση για τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, η τα­ξι­κή θε­ώ­ρη­ση των πραγ­μά­των και η αντί­θε­ση σε κάθε ερ­γο­δο­τι­κό, κυ­βερ­νη­τι­κό ή κομ­μα­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό.

Στο ΜΕΤΑ έχουν λοι­πόν θέση όλοι όσοι υπε­ρα­σπί­ζο­νται στα­θε­ρά και με πάθος αυτές τις αρχές και αξίες και δεν κά­νουν εκ­πτώ­σεις σ' αυτές…».

4.ΕΚΤΙ­ΜΗ­ΣΗ ΤΗΣ ΣΗ­ΜΕ­ΡΙ­ΝΗΣ ΚΑ­ΤΑ­ΣΤΑ­ΣΗΣ

Πι­στεύ­ου­με ότι και σή­με­ρα επι­βε­βαιώ­νε­ται η εκτί­μη­ση ότι στη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο, το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς και όλες οι κυ­βερ­νή­σεις του μέχρι σή­με­ρα, δεν μπο­ρούν ούτε και θέ­λουν να ικα­νο­ποι­ή­σουν ακόμη και επι­μέ­ρους αι­τή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Όλες οι ερ­γα­τι­κές και κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις είναι υπό αμ­φι­σβή­τη­ση, αφού για οποιο­δή­πο­τε θέμα απαι­τεί­ται η έγκρι­ση των δα­νει­στών. Εξάλ­λου είναι γνω­στό και έχει συ­νο­μο­λο­γη­θεί με το 3ο μνη­μό­νιο ότι καμία νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση δεν προ­ω­θεί­ται στη βουλή, χωρίς προη­γου­μέ­νως να έχει την έγκρι­σή τους.

Τα μνη­μό­νια δεν συ­νι­στούν απλώς κά­ποιο σύ­νο­λο αντερ­γα­τι­κών-αντι­λαϊ­κών μέ­τρων. Αντι­προ­σω­πεύ­ουν ένα και­νούρ­γιο πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς, που υπο­νο­μεύ­ει την εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία και κα­τα­λύ­ει κάθε έν­νοια λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας και δη­μο­κρα­τί­ας. Είναι ένα κα­θε­στώς μα­κρο­πρό­θε­σμης αιχ­μα­λω­σί­ας της χώρας και βί­αι­ης υπο­δού­λω­σης τη κοι­νω­νί­ας. Ένα κα­θε­στώς που με μοχλό το χρέος, με­τα­τρέ­πει τον τόπο σε οιο­νεί προ­τε­κτο­ρά­το των πι­στω­τών και του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου.

Και ενώ ο λαός υπο­φέ­ρει, οι νέοι με­τα­να­στεύ­ουν, τα όνει­ρα γί­νο­νται γκρί­ζα, το φά­ντα­σμα του φόβου και της ανα­σφά­λειας για το αύριο έχει στοι­χεί­ω­σει τη ζωή μας, βλέ­που­με να συ­γκε­ντρώ­νε­ται ο πλού­τος και η εξου­σία σε όλο και λι­γό­τε­ρα χέρια και να διευ­ρύ­νο­νται οι τα­ξι­κές και κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των. Οι πα­ρα­γω­γοί δηλ. του πλού­του στε­ρού­νται των βα­σι­κών αγα­θών για την επι­βί­ω­σή τους.

Το πε­ρί­φη­μο «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα» της κυ­βέρ­νη­σης είναι μια φε­νά­κη, ένα ιδε­ο­λό­γη­μα και μια απάτη. Απο­τε­λεί στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων την ανα­γκα­στι­κή προ­νοια­κή πο­λι­τι­κή που εφαρ­μό­ζε­ται στις πε­ρι­πτώ­σεις της πλή­ρους φτω­χο­ποί­η­σης και πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης κοι­νω­νι­κών ομά­δων σε πε­ριό­δους οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής κρί­σης που παίρ­νει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης.

Η ερ­γα­τι­κή τάξη και ο ελ­λη­νι­κός λαός δεν πρέ­πει να συμ­βι­βα­στούν με τη φτώ­χεια και την εξα­θλί­ω­ση και να ικα­νο­ποιούν με­ρι­κώς τις ανά­γκες τους, σε μια πε­ρί­ο­δο μά­λι­στα που διευ­ρύ­νο­νται οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες και αντι­κει­με­νι­κά με­γα­λώ­νουν οι δυ­να­τό­τη­τες ικα­νο­ποί­η­σής τους.

Επί­σης δεν μπο­ρούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι να ενα­πο­θέ­σουν τις ελ­πί­δες στην επι­κα­λού­με­νη ανά­πτυ­ξη που ευαγ­γε­λί­ζε­ται η κυ­βέρ­νη­ση, γιατί και η όποια ανά­πτυ­ξη που μπο­ρεί να προ­έλ­θει μετά το τέλος της οι­κο­νο­μι­κής κα­τα­στρο­φής των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων της χώρας μας, εάν αυτή γίνει από τις ίδιες δυ­νά­μεις που μας έφε­ραν ως εδώ, θα είναι μια ανά­πτυ­ξη σε βάρος του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, δηλ. θα δου­λεύ­ει ο κό­σμος για ένα κομ­μά­τι ψωμί και χωρίς δι­καιώ­μα­τα, προ­σω­πι­κή και οι­κο­γε­νεια­κή ζωή.

Παρά τις δυ­σκο­λί­ες όμως που πα­ρου­σιά­ζο­νται στο επί­πε­δο των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων και της συμ­με­το­χής των ερ­γα­ζο­μέ­νων, τα προ­βλή­μα­τα όχι μόνο συ­νε­χί­ζουν να τα­λαι­πω­ρούν τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές οι­κο­γέ­νειες, αλλά οξύ­νο­νται και θα οξυν­θούν ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο μιας και όλα τα αντι­λαϊ­κά και αντια­σφα­λι­στι­κά μέτρα που ψη­φί­στη­καν πριν  από το κα­λο­καί­ρι βρί­σκο­νται στη φάση της εφαρ­μο­γής τους.

Τώρα οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι συ­ντα­ξιού­χοι βιώ­νουν τον πραγ­μα­τι­κό τους χα­ρα­κτή­ρα και κα­ταρ­ρί­πτε­ται η προ­πα­γάν­δα της κυ­βέρ­νη­σης που έλεγε πως δεν θα γίνει καμία μεί­ω­ση σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις.

Οι αυ­ξή­σεις των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών, η υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση των πο­λι­τών, η κα­τάρ­γη­ση του ΕΚΑΣ και η μεί­ω­ση των συ­ντά­ξε­ων πε­ριό­ρι­σαν δρα­μα­τι­κά τα λαϊκά ει­σο­δή­μα­τα. Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και η εκ­ποί­η­ση του δη­μό­σιου πλού­του της χώρας (λι­μά­νια, αε­ρο­δρό­μια, ΔΕΚΟ, δη­μό­σιες εκτά­σεις κτλ) προ­κα­λούν τα αι­σθή­μα­τα του λαού μας και στε­ρούν την κοι­νω­νία από βα­σι­κά ερ­γα­λεία για τον πα­ρα­γω­γι­κό της με­τα­σχη­μα­τι­σμό της οι­κο­νο­μί­ας, την μελ­λο­ντι­κή της ανά­καμ­ψη και την ανα­δια­νο­μή του πα­ρα­γό­με­νου σε όφε­λος του λαού.

Πα­ράλ­λη­λα, τα φο­ρο­λο­γι­κά και ασφα­λι­στι­κά μέτρα που συ­νο­μο­λο­γή­θη­καν με το 3ο μνη­μό­νιο τον Αύ­γου­στο του 2015 και υλο­ποιού­νται με τους αντί­στοι­χους νό­μους που ψη­φί­στη­καν το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, θα οδη­γή­σουν στο κλεί­σι­μο και άλλων μι­κρών και με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων, στην κα­τα­στρο­φή και βίαιη προ­λε­τα­ριο­ποί­η­ση εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων μι­κρών και με­σαί­ων ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών, επι­στη­μό­νων  και αγρο­τών.

Αυτόν τον κίν­δυ­νο διεί­δαν αυτά στρώ­μα­τα και γι’ αυτό το λόγο πρω­το­στά­τη­σαν στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις στις αρχές του 2016.

Το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα πρέ­πει να συ­ντο­νί­σει τη δράση του μαζί τους ώστε να ορ­γα­νω­θούν την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο απο­τε­λε­σμα­τι­κοί και νι­κη­φό­ροι αγώ­νες απέ­να­ντι στο μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς.

Ταυ­τό­χρο­να, ετοι­μά­ζο­νται για το Φθι­νό­πω­ρο νέες ανα­τρο­πές στα ερ­γα­σια­κά και στα συν­δι­κα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Θα έχουν ως αιχ­μές την απε­λευ­θέ­ρω­ση των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων και τη μεί­ω­ση της απο­ζη­μί­ω­σης από­λυ­σης, την κα­τάρ­γη­ση του 13ου και 14ου μι­σθού στον ιδιω­τι­κό τομέα, την πε­ραι­τέ­ρω μεί­ω­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού με την αφαί­ρε­ση των επι­δο­μά­των που τον συ­νο­δεύ­ουν, τη διεύ­ρυν­ση και γε­νί­κευ­ση της ελα­στι­κο­ποί­η­σης και της εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σί­ας. Επί­σης, δρο­μο­λο­γεί­ται η κα­τάρ­γη­ση της ενιαί­ας σχέ­σης ερ­γα­σί­ας και της στα­θε­ρής απα­σχό­λη­σης στο δη­μό­σιο τομέα, στον οποίο θα προ­ω­θη­θεί και θα επι­ση­μο­ποι­η­θεί και η τυ­πι­κή του συρ­ρί­κνω­ση, μέσω της αξιο­λό­γη­σης των δομών και υπη­ρε­σιών, κάτι που ήταν μνη­μο­νια­κή υπο­χρέ­ω­ση από το με­σο­πρό­θε­σμο του 2011 και το οποίο οι αγώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων δεν επέ­τρε­ψαν, μέχρι τώρα, να εφαρ­μο­σθεί.

Στο πλαί­σιο αυτό, ο πε­ριο­ρι­σμός των συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των και κυ­ρί­ως ο πα­ρο­πλι­σμός του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, μετά την «αφαί­ρε­ση» του δι­καιώ­μα­τος της συλ­λο­γι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης των όρων αμοι­βής και ερ­γα­σί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων, με την ακύ­ρω­ση ου­σια­στι­κά του απερ­για­κού δι­καιώ­μα­τος και της επα­να­φο­ράς της αντα­περ­γί­ας των ερ­γο­δο­τών, θα είναι ένα από τα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα της επό­με­νης πε­ριό­δου.

5.ΔΕΝ ΜΠΟ­ΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙ­ΝΟΥΝ ΡΙ­ΖΟ­ΣΠΑ­ΣΤΙ­ΚΕΣ ΑΛ­ΛΑ­ΓΕΣ

ΕΝΤΟΣ ΕΥ­ΡΩ­ΖΩ­ΝΗΣ ΚΑΙ ΕΕ

Η πε­ρί­ο­δος όμως αυτή, όπως βέ­βαια και όλη η μνη­μο­νια­κή, ήταν ιδιαί­τε­ρα δι­δα­κτι­κή για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τον ελ­λη­νι­κό λαό σε σχέση και με το χα­ρα­κτή­ρα της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης και την άποψη ότι μπο­ρούν να γί­νουν ρι­ζο­σπα­στι­κές αλ­λα­γές και με­ταρ­ρυθ­μί­σεις εντός της Ευ­ρω­ζώ­νης και της ΕΕ. Η ΕΕ δεν είναι μια δη­μο­κρα­τι­κή, ισό­τι­μη και αλ­λη­λέγ­γυα ένωση των ευ­ρω­παϊ­κών λαών, αλλά μια υπε­ρε­θνι­κή ένωση των ευ­ρω­παϊ­κών αστι­κών τά­ξε­ων, των κα­πι­τα­λι­στών και του μο­νο­πω­λια­κού και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κε­φα­λαί­ου. Στό­χος της είναι η υπε­ρά­σπι­ση και η δια­σφά­λι­ση των συμ­φε­ρό­ντων τους, η «αλ­λη­λέγ­γυα» και τα­ξι­κά μο­νο­με­ρής αντι­με­τώ­πι­ση των λαών των επι­μέ­ρους χωρών, όταν εμ­φα­νι­στεί κάπου ο αδύ­να­τος κρί­κος που μπο­ρεί να σπά­σει την κα­πι­τα­λι­στι­κή αλυ­σί­δα της ευ­ρω­ε­νω­σια­κής «φυ­λα­κής».

Κατά συ­νέ­πεια, το ερ­γα­τι­κό-συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα πρέ­πει να προ­βάλ­λει την ανά­γκη της άμε­σης εξό­δου της χώρας μας από την ευ­ρω­ζώ­νη στην προ­ο­πτι­κή της εξό­δου από την ΕΕ και την απο­δέ­σμευ­σή της απ’ όλους τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς, γιατί κα­νέ­να πρό­γραμ­μα προ­ο­δευ­τι­κής φι­λο­λαϊ­κής ανά­πτυ­ξης στη χώρα μας δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει, όσο η χώρα μας κι­νεί­ται στην τρο­χιά των μνη­μο­νί­ων και της εξάρ­τη­σης και δεν δια­θέ­τει τα απα­ραί­τη­τα ερ­γα­λεία για να ασκή­σει μια ανε­ξάρ­τη­τη πο­ρεία.

Γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά ότι η έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη, από μόνη της, δεν απο­τε­λεί πα­νά­κεια. Άγρια εκ­με­τάλ­λευ­ση μπο­ρεί να υπάρ­χει και με το ευρώ και με τη δραχ­μή, αν η έξο­δος αυτή δεν συ­νο­δεύ­ε­ται από ένα  μα­κρό­πνοο πο­λι­τι­κό σχέ­διο οι­κο­δό­μη­σης ενός δια­φο­ρε­τι­κού μο­ντέ­λου πα­ρα­γω­γής, δια­νο­μής και κα­τα­νά­λω­σης το οποίο θα κα­λύ­πτει τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών στρω­μά­των. Ο πα­ρα­γω­γι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός δεν εξα­ντλεί­ται στην ορ­γά­νω­ση των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων αλλά πε­ρι­λαμ­βά­νει, τις μορ­φές ιδιο­κτη­σί­ας, το μο­ντέ­λο ορ­γά­νω­σης της ερ­γα­σί­ας & της διοί­κη­σης των επι­χει­ρή­σε­ων και το θε­σμι­κό πλαί­σιο ρύθ­μι­σης των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων."

Επι­πλέ­ον ο αγώ­νας για την επα­να­φο­ρά και διεύ­ρυν­ση των ερ­γα­σια­κών, κοι­νω­νι­κών και δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των που αφαι­ρέ­θη­καν τα επτά μνη­μο­νια­κά χρό­νια, συν­δέ­ε­ται με την πάλη για την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, την ακύ­ρω­ση της λι­τό­τη­τας, τη δια­κο­πή της απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους και τη δια­γρα­φή του, την ευ­ρεία σει­σά­χθεια στα ιδιω­τι­κά χρέη, την εθνι­κο­ποί­η­ση και τον ερ­γα­τι­κό-κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο των τρα­πε­ζών, την ανά­κτη­ση του ελέγ­χου των δη­μο­σί­ων εσό­δων, την ακύ­ρω­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, την επα­νά­κτη­ση από το Δη­μό­σιο και ανα­συ­γκρό­τη­ση των δη­μό­σιων, στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας επι­χει­ρή­σε­ων.

Ο αγώ­νας αυτός βέ­βαια σε καμιά πε­ρί­πτω­ση δεν ση­μαί­νει ότι υπο­τι­μά­με τα επι­μέ­ρους αι­τη­μά­των, που συ­σπει­ρώ­νουν ευ­ρύ­τε­ρες δυ­νά­μεις ερ­γα­ζο­μέ­νων. Από την άλλη, δεν πρέ­πει να καλ­λιερ­γού­νται αυ­τα­πά­τες στους ερ­γα­ζό­με­νους ότι μπο­ρούν στο πλαί­σιο της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής να επι­λυ­θούν ου­σια­στι­κά και ξε­χω­ρι­στά τα προ­βλή­μα­τά τους.

Χρειά­ζε­ται λοι­πόν σύν­δε­ση των επι­μέ­ρους συν­δι­κα­λι­στι­κών αι­τη­μά­των με τα γε­νι­κό­τε­ρα πο­λι­τι­κά, με στόχο την ενερ­γο­ποί­η­ση και κι­νη­το­ποί­η­ση του συ­νό­λου της ερ­γα­τι­κής τάξης και ιδιαί­τε­ρα των ανέρ­γων και όχι μόνο της πρω­το­πο­ρί­ας της που κι­νη­το­ποιεί­ται σ’ όλες τις πε­ριό­δους και υπό οποιασ­δή­πο­τε συν­θή­κες.

Έτσι το επό­με­νη διά­στη­μα - σε επί­πε­δο αι­τη­μά­των - το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα πρέ­πει να πε­ρά­σει, από μια αμυ­ντι­κή σε μια επι­θε­τι­κή γραμ­μή και να μην αγω­νί­ζε­ται για τη διά­σω­ση κά­ποιων κα­τα­κτή­σε­ων που έχουν απο­μεί­νει, αλλά να διεκ­δι­κή­σει την επα­να­φο­ρά των δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων και την αύ­ξη­ση των απο­δο­χών του.

6.ΑΜΕΣΑ ΑΙ­ΤΗ­ΜΑ­ΤΑ ΠΑΛΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟ­ΜΕ­ΝΗΣ ΠΕ­ΡΙΟ­ΔΟΥ

1.Την άμεση επα­να­φο­ρά του κα­τώ­τα­του μι­σθού στο ύψος των 751€, την εφαρ­μο­γής των ΣΣΕ, του θε­σμού των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και της διαι­τη­σί­ας.

2. Τη χο­ρή­γη­ση επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας σ’ όλους τους ανέρ­γους, και για όσο είναι άνερ­γοι, στο 80% του κα­τώ­τα­του μι­σθού (600,8€), πράγ­μα που θα έθετε τέρμα σε μια γε­νι­κευ­μέ­νη κα­τά­στα­ση κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης, θα μεί­ω­νε την πίεση που ασκεί­ται για την πα­ρα­πέ­ρα συρ­ρί­κνω­ση των δι­καιω­μά­των και των αμοι­βών των ενερ­γών ερ­γα­ζο­μέ­νων, θα έκανε τη διεκ­δί­κη­σή του και δικιά τους υπό­θε­ση και θα έβαζε στην αγω­νι­στι­κή αρένα και τους ανέρ­γους για την υπο­γρα­φή της νέας Εθνι­κής Γε­νι­κής Συλ­λο­γι­κής Σύμ­βα­σης Ερ­γα­σί­ας (ΕΓΣΣΕ).

3. Την επα­να­λει­τουρ­γία επι­χει­ρή­σε­ων που έκλει­σαν από τους ίδιους τους ερ­γα­ζό­με­νους με αυ­το­δια­χεί­ρι­ση και συ­νε­ται­ρι­στι­κά σχή­μα­τα, με τη συμ­με­το­χή και άλλων πα­ρα­γω­γι­κών φο­ρέ­ων και συ­νε­ται­ρι­σμών και τη διεκ­δί­κη­ση από την πο­λι­τεία της θε­σμο­θέ­τη­σης του κα­τάλ­λη­λου νο­μι­κού πλαι­σί­ου και την διευ­κό­λυν­ση της τρα­πε­ζι­κής ρευ­στό­τη­τάς τους.

4. Την προ­ώ­θη­ση ενός προ­γράμ­μα­τος μα­ζι­κών προ­σλή­ψε­ων μό­νι­μου προ­σω­πι­κού για την κά­λυ­ψη όλων των ανα­γκών στα νο­σο­κο­μεία, την εκ­παί­δευ­ση, την αυ­το­διοί­κη­ση, τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, τους ελεγ­κτι­κούς μη­χα­νι­σμούς και σ’ όλες τις κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες.

Διεκ­δι­κού­με άμεσα τη με­τα­τρο­πή όλων των ατο­μι­κών συμ­βά­σε­ων σε αο­ρί­στου χρό­νου των ερ­γα­ζο­μέ­νων στις υπη­ρε­σί­ες κα­θα­ριό­τη­τας των δη­μο­σί­ων υπη­ρε­σιών, των νο­σο­κο­μεί­ων και των ΟΤΑ, καθώς και των συμ­βά­σε­ων όλων των υπη­ρε­σιών που ανα­νε­ώ­νο­νται κάθε χρόνο, στο πλαί­σιο υλο­ποί­η­σης προ­γραμ­μά­των που εξυ­πη­ρε­τούν πά­γιες και διαρ­κείς ανά­γκες σ’ όλους τους φο­ρείς του Δη­μο­σί­ου.

5. Την άμεση εφαρ­μο­γή της πεν­θή­με­ρης εβδο­μα­διαί­ας ερ­γα­σί­ας και του επτα­μι­σά­ω­ρου χωρίς μεί­ω­ση των απο­δο­χών στην προ­ο­πτι­κή του επτά­ω­ρου και του 35ω­ρου για να αντι­με­τω­πι­στεί η μά­στι­γα της ανερ­γί­ας και για να μην κερ­δί­ζουν μόνο οι κα­πι­τα­λι­στές και το κρά­τος από την γε­νι­κευ­μέ­νη εφαρ­μο­γή των νέων τε­χνο­λο­γιών και της πλη­ρο­φο­ρι­κής σ’ όλη την αλυ­σί­δα της πα­ρα­γω­γι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας.

6. Τη στα­δια­κή επα­να­φο­ρά των αμοι­βών των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων στην προ μνη­μο­νί­ων εποχή, με την ανά­λο­γη αύ­ξη­ση του βα­σι­κού ει­σα­γω­γι­κού μι­σθού, καθώς και την άμεση επα­να­φο­ρά του 13ου και 14ου μι­σθού και όλων των απω­λειών των συ­ντά­ξε­ων μέχρι 1.500€.

7. Τη ρύθ­μι­ση όλων των δα­νεί­ων που έχουν πάρει οι ερ­γα­ζό­με­νοι και σή­με­ρα απο­πλη­ρώ­νο­νται, είτε με τους ίδιους ετε­ρο­βα­ρείς όρους σύ­να­ψής τους, είτε αδυ­να­τούν να εξυ­πη­ρε­τή­σουν και κιν­δυ­νεύ­ουν να χά­σουν την πε­ριου­σία τους. Διεκ­δι­κού­με ρυθ­μί­σεις που θα μειώ­νουν τα επι­τό­κια απο­πλη­ρω­μής τους και κατά πε­ρί­πτω­ση θα «κου­ρεύ­ουν», θα δια­γρά­φουν ή θα ρυθ­μί­ζουν τον τρόπο απο­πλη­ρω­μής τους, παίρ­νο­ντας υπόψη τους μι­σθούς των ερ­γα­ζο­μέ­νων, όταν επι­συ­νά­φθη­καν αυτά τα δά­νεια και τους ση­με­ρι­νούς, αν βρί­σκο­νται οι ερ­γα­ζό­με­νοι στην ανερ­γία, την αξία τότε των ακι­νή­των και τη ση­με­ρι­νή και μια σειρά άλ­λους πα­ρά­γο­ντες κοι­νω­νι­κούς, οι­κο­γε­νεια­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς.

8. Την κα­τάρ­γη­ση της ενοι­κια­ζό­με­νης ερ­γα­σί­ας, της με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης και της ελα­στι­κής και εκ της πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σί­ας και την κά­λυ­ψη όλων των πα­γί­ων και διαρ­κών ανα­γκών, σ’ όλους τους το­μείς της πα­ρα­γω­γι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας, σε δη­μό­σιο και ιδιω­τι­κό τομέα, με προ­σω­πι­κό μό­νι­μης, στα­θε­ρούς και πλή­ρους απα­σχό­λη­σης. Την κα­τάρ­γη­ση των ερ­γο­λα­βιών και της εκ­χώ­ρη­σης αρ­μο­διο­τή­των σε ιδιώ­τες σ’ όλο το δη­μό­σιο τα ΝΠΔΔ, τα νο­σο­κο­μεία και τους ΟΤΑ.

9. Το στα­μά­τη­μα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων δη­μο­σί­ων ορ­γα­νι­σμών και επι­χει­ρή­σε­ων, καθώς και της εκ­χώ­ρη­σης δη­μό­σιων και κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών στους ιδιώ­τες.

Η άμεση διεκ­δί­κη­ση των πα­ρα­πά­νω δεν είναι εξω­πραγ­μα­τι­κή. Φα­ντά­ζει έτσι μόνο για όσους κι­νού­νται στο πλαί­σιο των μνη­μο­νια­κών και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών, ενώ είναι πολύ ρε­α­λι­στι­κή στο πλαί­σιο μιας πο­λι­τι­κής που θα στη­ρί­ζε­ται στο λαό και στους ερ­γα­ζό­με­νους, θα προ­τάσ­σει τα συμ­φέ­ρο­ντά τους και όχι την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των δα­νει­στών, θα επι­λέ­γει τη σω­τη­ρία του λαού και την αξιο­πρέ­πεια της χώρας και όχι τη διά­σω­ση του ευρώ, της ευ­ρω­ζώ­νης και των χρε­ο­κο­πη­μέ­νων ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και τρα­πε­ζών.

7.ΑΝΑ­ΓΚΑΙΑ Η ΑΝΑ­ΣΥ­ΓΚΡΟ­ΤΗ­ΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝ­ΔΙ­ΚΑ­ΛΙ­ΣΤΙ­ΚΟΥ ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ­ΤΟΣ

Το απο­τε­λε­σμα­τι­κό ερ­γα­λείο για την αγω­νι­στι­κή διεκ­δί­κη­ση ενός τέ­τοιου πλαι­σί­ου αι­τη­μά­των δεν μπο­ρεί να είναι οι απα­ξιω­μέ­νες ηγε­σί­ες του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος σ’ όλα τα επί­πε­δα και κύρια σε τρι­το­βάθ­μιο επί­πε­δο με πρώτη την πλειο­ψη­φία των ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ στη ΓΣΕΕ.

Το με­γά­λο ερώ­τη­μα είναι τι κά­νου­με, αφού και ο άλλος συν­δι­κα­λι­στι­κός πυ­λώ­νας, το ΠΑΜΕ, δεν κι­νεί­ται σε μια δια­φο­ρε­τι­κή τρο­χιά για την υπέρ­βα­ση αυτής της κα­τά­στα­σης.

Μέχρι στιγ­μής ως ΜΕΤΑ έχου­με πει ότι «…Οι δυ­νά­μεις του πρέ­πει να είναι σε με­τω­πι­κή και ανει­ρή­νευ­τη σύ­γκρου­ση μ' αυτές τις αντι­λή­ψεις, νο­ο­τρο­πί­ες και πρα­κτι­κές αυτής (ΓΣΕΕ) της συμ­βι­βα­σμέ­νης και  γρα­φειο­κρα­τι­κής ηγε­σί­ας του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και με στραμ­μέ­νο το βλέμ­μα τους έξω τα συν­δι­κα­λι­στι­κά γρα­φεία, να απευ­θυν­θούν στο σύ­νο­λο της ερ­γα­τι­κής τάξης και κυ­ρί­ως σ’ αυτό το τμήμα που είναι άνερ­γο, ελα­στι­κά ερ­γα­ζό­με­νο, χωρίς ΣΣΕ και με μι­σθούς πεί­νας, που δεν εξα­σφα­λί­ζει καν την ανα­πα­ρα­γω­γή του...» και ότι «… Οι από­ψεις ότι η ΓΣΕΕ πχ μπο­ρεί να αλ­λά­ξει από τα μέσα, πε­ριο­ρί­ζουν τη δράση μας στον στενά συν­δι­κα­λι­σμέ­νο κόσμο και χά­νουν από τον ορί­ζο­ντα τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία της ερ­γα­τι­κής τάξης που είναι ασυν­δι­κά­λι­στη, που βιώ­νει τη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και που δυ­στυ­χώς θε­ω­ρεί αυτή τη συν­δι­κα­λι­στι­κή ηγε­σία όχι μόνο άχρη­στη, αλλά και επι­κίν­δυ­νη…».

«…Για το λόγο αυτό σή­με­ρα, σε διά­κρι­ση με τον ερ­γο­δο­τι­κό, κυ­βερ­νη­τι­κό και κομ­μα­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό, είναι απο­λύ­τως ανα­γκαία, η συ­γκρό­τη­ση ενός ευ­ρύ­τε­ρου αγω­νι­στι­κού-τα­ξι­κού με­τώ­που με πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία, τα­ξι­κές ομο­σπον­δί­ες, αγω­νι­στές ερ­γα­ζό­με­νους και συν­δι­κα­λι­στές:

-Που θα πα­λέ­ψει για να απο­κα­τα­στή­σει το κύρος των συν­δι­κά­των.

-Που θα ηγη­θεί του αγώνα για την ανα­σύ­ντα­ξη του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος σε ιδιω­τι­κό και δη­μό­σιο.

-Που θα αγω­νι­στεί για την άρση του δια­χω­ρι­σμού και κα­τα­κερ­μα­τι­σμού του και τη συ­γκρό­τη­ση ενιαί­ων και ισχυ­ρών συν­δι­κά­των που θα εκ­προ­σω­πούν όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους - ιδιω­τι­κού και δη­μό­σιου - Έλ­λη­νες και με­τα­νά­στες και τους άνερ­γους.

-Που θα συ­ντο­νί­σει την πάλη του με τους μι­κρούς και με­σαί­ους ελεύ­θε­ρους επαγ­γελ­μα­τί­ες και επι­στή­μο­νες που προ­λε­τα­ριο­ποιού­νται, τους αγρό­τες, κτη­νο­τρό­φους, αλιείς, που κα­τα­στρέ­φο­νται, ώστε να μπει ένα τέλος στα βά­σα­να του ελ­λη­νι­κού λαού, στην πα­ρα­γω­γι­κή πα­ρακ­μή και στην επι­τρο­πεία της χώρας μας…».

Ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει σο­βα­ρά να επα­νε­ξε­τά­σου­με συ­νο­λι­κά το πλαί­σιο δρά­σης και δια­πραγ­μά­τευ­σης των συν­δι­κά­των, που δια­μορ­φώ­θη­κε την με­τα­πο­λε­μι­κή πε­ρί­ο­δο στις προηγ­μέ­νες κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες και στη χώρα μας. Το με­γά­λο κε­φά­λαιο και οι κυ­βερ­νή­σεις του πα­ρα­χώ­ρη­σαν μια γωνιά του «κήπου» τους στους ερ­γα­ζό­με­νους και τα συν­δι­κά­τα τους, που αφο­ρού­σαν κυ­ρί­ως στο θέμα των όρων αμοι­βής και ερ­γα­σί­ας. Τα απέ­κο­ψαν έτσι από τα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα του ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου επί της πα­ρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας και του πα­ρα­γω­γι­κού και τε­χνο­λο­γι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού της, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας μ’ αυτόν τον τρόπο το δι­καί­ω­μα στο κε­φά­λαιο να ορ­γα­νώ­νει και διευ­θύ­νει την πα­ρα­γω­γή.

Αν μπο­ρέ­σου­με να δώ­σου­με πει­στι­κή απά­ντη­ση σ’ αυτά τα ερω­τή­μα­τα, από τώρα μέχρι τη 2η πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη του ΜΕΤΑ, μέσα από τις συ­ζη­τή­σεις και τον προ­βλη­μα­τι­σμό που πρέ­πει να ανα­πτυ­χθεί σε το­πι­κό-νο­μαρ­χια­κό και κλα­δι­κό επί­πε­δο θα κα­θο­ρί­σου­με και τον βη­μα­τι­σμό για την υλο­ποί­η­σή τους. Θα είναι η με­γά­λη μας επι­τυ­χία και μια με­γά­λη συμ­βο­λή στους ερ­γα­ζό­με­νους και το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, γιατί αυτό που υπάρ­χει πε­θαί­νει και δεν μπο­ρεί να είναι χρή­σι­μο στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες.

Για το σκοπό αυτό τεί­νου­με το χέρι στους συ­ντρό­φους και συ­να­γω­νι­στές, που βρι­σκό­μα­στε στο ίδιο  στρα­τό­πε­δο και πο­λε­μά­με από τα ίδια χα­ρα­κώ­μα­τα, που αντι­πα­λεύ­ου­με τον ερ­γο­δο­τι­κό και νε­ο­μνη­μο­νια­κό - κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό και για διά­φο­ρους λό­γους είχαν τις επι­φυ­λά­ξεις τους με την πρω­το­βου­λία για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΜΕΤΑ. Κα­λού­με επί­σης συν­δι­κα­λι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες και αγω­νι­στές συν­δι­κα­λι­στές, που κι­νού­μα­στε πα­ράλ­λη­λα, βρι­σκό­μα­στε μαζί στους αγώ­νες, ακόμα και σε κοινά ψη­φο­δέλ­τια, σε αρ­χαι­ρε­σί­ες συν­δι­κά­των, που έχουν προ­ο­δευ­τι­κό αντι­μνη­μο­νια­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και κι­νού­νται στο χώρο της ευ­ρύ­τε­ρης συν­δι­κα­λι­στι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Στό­χος μας είναι η δια­μόρ­φω­ση ενός αυ­τό­νο­μου, αγω­νι­στι­κού, τα­ξι­κού πόλου μέσα στο σκ που θα πρω­τα­γω­νι­στή­σει στην ανα­συ­γκρό­τη­σή του και θα συμ­βάλ­λει στην ανα­σύ­ντα­ξη και στην αντε­πί­θε­σή του. Μό­να­δι­κή εγ­γύ­η­ση για ου­σια­στι­κές αλ­λα­γές είναι οι ενω­τι­κοι αγώ­νες, οι με­γα­λες κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες όπου θα κυ­ριαρ­χούν οι πο­λι­τι­κές αξίες και η ηθική του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, με αμοι­βαία κα­τα­νό­η­ση και σε­βα­σμό με σχέ­σεις ανοι­χτές και ει­λι­κρι­νείς και αλ­λη­λέγ­γυ­ες.

Αθήνα Σε­πτέμ­βρης  2016