Αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων: Ο Τσίπρας ολοκληρώνει το έργο Μητσοτάκη

Έτσι, ενώ η αξιο­λό­γη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων είχε ανα­κο­πεί από το μα­ζι­κό, συλ­λο­γι­κό αγώνα άρ­νη­σης της αυ­το­α­ξιο­λό­γη­σης των υπαλ­λή­λων και το νο­μο­σχέ­διο Μη­τσο­τά­κη έμει­νε αψή­φι­στο, η κυ­βέρ­νη­ση, έχο­ντας επα­να­φέ­ρει, με νόμο πλέον, την αξιο­λό­γη­ση ερ­γα­ζο­μέ­νων, στέλ­νει τα έντυ­πα αξιο­λό­γη­σης στις υπη­ρε­σί­ες.

Έξυ­πνα απο­φεύ­γει να δη­λώ­σει τι θα συμ­βεί σε όσους ερ­γα­ζό­με­νους δεν πά­ρουν κα­λούς βαθ­μούς.

Το πνεύ­μα της «αξιο­λό­γη­σης» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ πε­ρι­λαμ­βά­νει ωστό­σο απο­κα­λυ­πτι­κά στοι­χεία για την αντί­λη­ψή της για τον ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο στο ημι­δια­λυ­μέ­νο Δη­μό­σιο. Ανά­λη­ψη ευ­θυ­νών και ικα­νό­τη­τα άσκη­σης πολ­λα­πλών κα­θη­κό­ντων, ανα­βάθ­μι­ση ερ­γα­σια­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, προ­στι­θέ­με­νη αξία διοι­κη­τι­κού έργου, βαθ­μός επί­τευ­ξης ατο­μι­κής στο­χο­θε­σί­ας, όλα αυτά θα βαθ­μο­λο­γη­θούν από τους δυο ιε­ραρ­χι­κά ανώ­τε­ρους και μά­λι­στα, θα υπάρ­χει και συ­νέ­ντευ­ξη με τον έναν, ο υπο­κει­με­νι­σμός της οποί­ας είναι δια­πι­στω­μέ­νο πρό­βλη­μα.

Ο ερ­γα­ζό­με­νος ως άτομο, λοι­πόν, οφεί­λει να αντε­πε­ξέρ­χε­ται ικα­νο­ποι­η­τι­κά, ανε­ξαρ­τή­τως των συν­θη­κών που η κυ­βέρ­νη­ση με τα μνη­μό­νια, τη λι­τό­τη­τα και την πα­ρά­δο­ση των πά­ντων στους ιδιώ­τες επι­χει­ρη­μα­τί­ες, επι­βάλ­λει, ανε­ξαρ­τή­τως της συρ­ρί­κνω­σης των δυ­να­το­τή­των λει­τουρ­γί­ας του ξε­χαρ­βα­λω­μέ­νου Δη­μό­σιου.

Η «αξιο­λό­γη­ση» των υπαλ­λή­λων δεν μπο­ρεί να απο­τι­μη­θεί ξε­χω­ρι­στά από τους άλ­λους νό­μους της κυ­βέρ­νη­σης για το «νέο» Δη­μό­σιο, όπως αυτόν για την κι­νη­τι­κό­τη­τα.

Στο νόμο για την κι­νη­τι­κό­τη­τα γί­νε­ται η πα­ρα­δο­χή ότι οι υπη­ρε­σί­ες μπο­ρούν να δια­θέ­τουν σε άλλες υπη­ρε­σί­ες το προ­σω­πι­κό τους, αν μένει σε αυτές το 50%. Επο­μέ­νως, οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα αξιο­λο­γη­θούν σε πε­ρι­βάλ­λον με τους μι­σούς από τους απαι­τού­με­νους υπαλ­λή­λους και θα βαθ­μο­λο­γη­θούν για την «ικα­νό­τη­τα άσκη­σης πολ­λα­πλών κα­θη­κό­ντων»!

Με την επα­να­ξιο­λό­γη­ση δομών και τα νέα ορ­γα­νο­γράμ­μα­τα, θα κα­ταρ­γού­νται ορ­γα­νι­σμοί και υπη­ρε­σί­ες και το έργο αυτών θα πέ­φτει στις πλά­τες των υπό­λοι­πων ερ­γα­ζο­μέ­νων, αφού πρώτα θα έχουν πάρει οι ιδιώ­τες ό,τι κερ­δο­φό­ρο υπάρ­χει ακόμα στο Δη­μό­σιο.

Και ενώ στο νόμο για την «αξιο­λό­γη­ση» εντέ­χνως έχουν προ­στε­θεί άρθρα επί­φα­σης δη­μο­κρα­τί­ας, όπως η αξιο­λό­γη­ση προϊ­στα­μέ­νων από τους κα­τω­τέ­ρους τους, συ­νε­λεύ­σεις τμη­μά­των και διευ­θύν­σε­ων για συ­να­πό­φα­ση κα­τευ­θύν­σε­ων, στην πράξη γί­νε­ται όργιο το­πο­θε­τή­σε­ων αντί για κρί­σεις προϊ­στα­μέ­νων, διευ­θυ­ντών κ.λπ. Ορδές συμ­βού­λων και με­τα­κλη­τών επι­χει­ρούν να στή­σουν το νέο πε­λα­τεια­κό κρά­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ, με μίγμα ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ-ΟΙ­ΚΟ­ΛΟ­ΓΩΝ. Το παλιό που θα…έφευ­γε!

Η άλλη αντι­δη­μο­κρα­τι­κή διά­τα­ξη του νόμου για την αξιο­λό­γη­ση είναι η κα­τάρ­γη­ση των αι­ρε­τών από τη δια­δι­κα­σία εν­στά­σε­ων των ερ­γα­ζο­μέ­νων για τη βαθ­μο­λο­γία τους. Οι εν­στά­σεις θα εξε­τά­ζο­νται από την Ει­δι­κή Επι­τρο­πή Αξιο­λό­γη­σης (του άρ­θρου 21 του Ν. 4369/2016), η οποία απο­τε­λεί­ται απο­κλει­στι­κά από γε­νι­κούς διευ­θυ­ντές, ενώ οι αι­ρε­τοί μπο­ρούν να με­τέ­χουν χωρίς δι­καί­ω­μα ψήφου! Ακόμα και τα πα­λαιό­τε­ρα Υπη­ρε­σια­κά Συμ­βού­λια, με τη χλια­ρή δυ­να­τό­τη­τα εκ­προ­σώ­πη­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων, πα­ρα­με­ρί­ζο­νται με το νόμο, πια.

Τα σω­μα­τεία, αξιο­ποιώ­ντας την πε­τυ­χη­μέ­νη εμπει­ρία της προη­γού­με­νης μάχης κατά της αξιο­λό­γη­σης, μπο­ρούν να ορ­γα­νώ­σουν ξανά την αντί­στα­ση στην αξιο­λό­γη­ση, με κα­μπά­νια ενη­μέ­ρω­σης και εν­δυ­νά­μω­σης του αι­σθή­μα­τος της συλ­λο­γι­κής απά­ντη­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων, για να αντι­με­τω­πί­σουν τις ακόμα πιο έντο­νες πιέ­σεις που δέ­χο­νται από πο­λι­τι­κή και διοι­κη­τι­κή ιε­ραρ­χία σε αυτήν τη φάση.

Είναι (και) γι’ αυτό το λόγο που επεί­γει η συ­νεν­νό­η­ση της Αρι­στε­ράς και των δυ­νά­με­ων που λο­γο­δο­τούν στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, για να μην εφαρ­μο­στούν τα αντι­δρα­στι­κά νο­μο­θε­τή­μα­τα, για να μην ολο­κλη­ρω­θεί το… όραμα Ση­μί­τη για «επι­τε­λι­κό κρά­τος», για να μη γίνει πράξη το όνει­ρο του Μη­τσο­τα­κέι­κου για διά­λυ­ση του Δη­μο­σί­ου και κα­τάρ­γη­ση κάθε κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας.

* Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά που κυ­κλο­φο­ρεί