Η ΛΑΕ, η έξοδος από το ευρώ και η Αριστερά

«Για την Αρι­στε­ρά, η σύ­γκρου­ση με τον ολο­κλη­ρω­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, της χρη­μα­το­ποί­η­σης και του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού δεν προ­ϋ­πο­θέ­τει από­συρ­ση από τον πα­γκό­σμιο κα­τα­με­ρι­σμό ερ­γα­σί­ας και φα­ντα­σια­κή ανα­δί­πλω­ση στο “ιγκλού” του μι­κρού μας έθνους- κρά­τους». (Πέ­τρος Πα­πα­κων­στα­ντί­νου: Ο Τραμπ, η πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση και η Αρι­στε­ρά, iskra 21/1/17).

Οι πυ­κνό­τα­τες οι­κο­νο­μι­κές και πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις διε­θνώς πιέ­ζουν τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά να εμπλου­τί­σει την απε­λευ­θε­ρω­τι­κή στρα­τη­γι­κή της, αλλά και τη συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή της.

Η κρίση διε­θνώς πα­ρα­τεί­νε­ται και πυ­ρο­δο­τεί πλέον χα­ο­τι­κά φαι­νό­με­να στο πο­λι­τι­κό πεδίο. Το Brexit, ο Τραμπ και η Λεπέν πε­ρι­γρά­φουν ένα ισχυ­ρό και διε­θνές πο­λι­τι­κό ρεύμα στρο­φής στον προ­στα­τευ­τι­σμό και στις πο­λι­τι­κές «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας». Δεν πρό­κει­ται, ασφα­λώς, για μια κά­ποια γε­νι­κευ­μέ­νη εγκα­τά­λει­ψη της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης», με ένα αφη­ρη­μέ­νο και θε­ω­ρη­τι­κό σχήμα. Αντί­θε­τα, ισχυ­ρά τμή­μα­τα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων σε με­γά­λες χώρες, πα­τώ­ντας ακρι­βώς πάνω στις κα­τα­κτή­σεις τους επί «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης» και νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, αλλά και επι­διώ­κο­ντας να τις δια­φυ­λά­ξουν και να τις επε­κτεί­νουν, αντι­με­τω­πί­ζουν πλέον την κρίση με προ­τε­ραιό­τη­τα τις ανά­γκες της δικής τους εθνι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Αυτό εκ­φρά­ζει το κοινό σύν­θη­μα της μα­ζι­κής-«λαϊ­κί­στι­κης» πο­λι­τι­κής «πρώτα η Αμε­ρι­κή» που κραυ­γά­ζει ο Τραμπ, ή «πρώτα η Γαλ­λία» που ουρ­λιά­ζει η Λεπέν, ή «πρώτα η Βρε­τα­νία» που υπο­στη­ρί­ζει η Μέι προ­χω­ρώ­ντας στην πο­λι­τι­κή ενός «σκλη­ρού Brexit».

Τα βα­σι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα από την ανά­δει­ξη αυτού του ρεύ­μα­τος (πρέ­πει να) είναι δύο:

α) Η πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση δεν υπήρ­ξε ποτέ μια δια­δι­κα­σία κα­τάρ­γη­σης της «εθνι­κής βάσης» των κε­φα­λαί­ων, δεν οδή­γη­σε σε έναν διά­χυ­το «υπερ-ιμπε­ρια­λι­σμό» που προ­έ­βλε­πε πριν από έναν αιώνα ο Καρλ Κά­ου­τσκι, σε σύ­γκρου­ση με τον Β. Λένιν και τη Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ. Όσοι κα­τα­νό­η­σαν τις διε­θνείς εξε­λί­ξεις τα τε­λευ­ταία 30-40 χρό­νια σαν μια δια­δι­κα­σία πολ­το­ποί­η­σης «των εθνών, των κρα­τών, των πα­ρα­δό­σε­ων και των ταυ­το­τή­των τους», μέσω της κυ­ριαρ­χί­ας κά­ποιων «αό­ρα­των δι­κτύ­ων», έκα­ναν λάθος και δια­ψεύ­δο­νται από τις εξε­λί­ξεις.

β) Η αντί­στα­ση στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, για να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κή από τη σκο­πιά των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων, οφεί­λει να συν­δέ­ε­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή. Οι οπα­δοί της «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας» όχι μόνο δεν είναι σύμ­μα­χοί μας σε αυτόν τον αγώνα, αλλά σε κά­ποιες εκ­δο­χές τους απο­τε­λούν θα­νά­σι­μους εχθρούς.

Η Ιδρυ­τι­κή Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ έχει θέσει ως βα­σι­κό στόχο, ως απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανα­τρο­πή των Μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας, την έξοδο από το ευρώ, τη ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και τη σύ­γκρου­ση με την ΕΕ, «υπό αρι­στε­ρή-ερ­γα­τι­κή ηγε­μο­νία». Δεν υπάρ­χει τί­πο­τα στη συ­γκυ­ρία που να υπο­βαθ­μί­ζει τον στόχο της εξό­δου από το ευρώ. Υπάρ­χουν όμως πολλά που ανα­βαθ­μί­ζουν το «υπό αρι­στε­ρή-ερ­γα­τι­κή ηγε­μο­νία» και κάθε υπο­χώ­ρη­ση από αυτό το πο­λι­τι­κό πλαί­σιο μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε σο­βα­ρά πο­λι­τι­κά λάθη.

Εκτι­μώ­ντας μια συ­ζή­τη­ση

Στη ΔΕΘ ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης υπο­σχέ­θη­κε κά­ποια κρί­σι­μα πράγ­μα­τα στους έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές: μεί­ω­ση της φο­ρο­λο­γί­ας των κερ­δών, «κού­ρε­μα» των χρεών των επι­χει­ρή­σε­ων στις τρά­πε­ζες και το Δη­μό­σιο, δια­τή­ρη­ση της «ελ­λη­νι­κό­τη­τας» στον έλεγ­χο των επι­χει­ρή­σε­ων, ευ­νοϊ­κή τρο­πο­ποί­η­ση του πτω­χευ­τι­κού δι­καί­ου με στόχο να δί­νο­νται «δεύ­τε­ρες ευ­και­ρί­ες» σε ανα­ξιο­πα­θού­ντες κα­πι­τα­λι­στές. Όταν τα εντο­πί­σα­με, κά­ποιοι σύ­ντρο­φοι αντέ­τει­ναν ότι «αυτά δεν γί­νο­νται», γιατί πα­ρα­βιά­ζουν τις μνη­μο­νια­κές δια­τά­ξεις. Απο­δεί­χθη­κε το ανά­πο­δο. Το κουαρ­τέ­το όχι μόνο δεν αντέ­δρα­σε, αλλά πιέ­ζει την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, που ήδη τα νο­μο­θε­τεί στα­δια­κά, να επε­κτεί­νει το «κού­ρε­μα» χρεών των επι­χει­ρή­σε­ων στις οφει­λές ΦΠΑ (δηλ. στην κα­ρα­μπι­νά­τη φο­ρο­κλο­πή), αλλά και στις οφει­λές προς τα ασφα­λι­στι­κά Τα­μεία. Απο­δει­κνύ­ε­ται ότι τα Μνη­μό­νια δεν συ­νι­στούν μια γε­νι­κευ­μέ­νη πίεση πάνω στο «έθνος-οφει­λέ­τηη», αλλά μια πολύ πιο ευ­έ­λι­κτη τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή, που ενι­σχύ­ει τους κα­πι­τα­λι­στές, αδια­φο­ρώ­ντας για το μέ­γε­θος των «θυ­σιών» που αυτή η ενί­σχυ­ση θα επι­φέ­ρει για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές τά­ξεις.

Μετά το Brexit και κυ­ρί­ως μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο νίκης του Τραμπ, ισχυ­ρι­στή­κα­με ότι εμ­φα­νί­ζε­ται μια προ­ο­πτι­κή αμ­φι­σβή­τη­σης του status quo από τα δεξιά, ένα ρεύμα απέ­να­ντι στο οποίο η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να έχει καμία φι­λι­κή πρό­θε­ση. Πή­ρα­με απα­ντή­σεις που ισχυ­ρί­ζο­νταν ότι υπο­τι­μά­με τα πλήγ­μα­τα που «αντι­κει­με­νι­κά» επι­φέ­ρουν στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση αυτές οι εξε­λί­ξεις. Σε ιστο­σε­λί­δες της Αρι­στε­ράς εμ­φα­νί­ζο­νταν άρθρα ανα­λυ­τών, όπως του Ν. Ιγ­γλέ­ση, που ισχυ­ρί­ζο­νταν ότι «ο αγώ­νας κατά της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης είναι αγώ­νας πρω­τί­στως εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός για κάθε λαό» και πε­ριέ­γρα­φαν «τον Ντό­ναλντ, τον Μπό­ρις, την Μαρίν και τον Μπέπε» ως τους «σύγ­χρο­νους κόκ­κι­νους», φτά­νο­ντας στον ισχυ­ρι­σμό ότι η Μαρί Λεπέν στη Γαλ­λία έχει ανα­λά­βει το ρόλο της άκρας Αρι­στε­ράς! Ασφα­λώς πρό­κει­ται για μια «ακραία» πε­ρί­πτω­ση. Όμως η φι­λο­ξε­νία αυτών των πα­ρα­λο­γι­σμών έφερ­νε στην επι­φά­νεια μιαν προ­ϋ­πάρ­χου­σα «ευ­ε­λι­ξία» απέ­να­ντι στις ιδέες και στους εκ­προ­σώ­πους (π.χ. ΕΠΑΜ) του λε­γό­με­νου «εθνι­κού αντι­μνη­μο­νια­κού» χώρου.

Σή­με­ρα ελ­πί­ζου­με τα πράγ­μα­τα να είναι πιο κα­θα­ρά.

Συ­ζη­τώ­ντας για το ευρώ

Η έξο­δος από το ευρώ ήταν και πα­ρα­μέ­νει απα­ραί­τη­τη, για: Την ανα­τρο­πή των Μνη­μο­νί­ων και την έξοδο από τη λι­τό­τη­τα. Τη στάση πλη­ρω­μών στο χρέος με προ­ο­πτι­κή τη δια­γρα­φή του. Την εθνι­κο­ποί­η­ση-κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και αντι­στρο­φή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων. Με την έν­νοια αυτή η έξο­δος από το ευρώ απο­τε­λεί έναν από τους πυ­λώ­νες του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, με στόχο τη γε­νι­κό­τε­ρη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση.

Πράγ­μα­τι, η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να «συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­ή­σει» τους όρους της «με­τά­βα­σης προς το εθνι­κό νό­μι­σμα». Όμως το βα­σι­κό κα­θή­κον αυτής της συ­γκε­κρι­με­νο­ποί­η­σης είναι η πε­ρι­γρα­φή των συ­γκε­κρι­μέ­νων (μέσα στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες και συ­σχε­τι­σμούς) αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών ανα­τρο­πών και με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, μέσω των οποί­ων μια έξο­δος από το ευρώ απο­κτά φι­λερ­γα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, λο­γο­δο­τεί στις ανά­γκες της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Γιατί το νό­μι­σμα, από μόνο του, δεν έχει καμία αυ­τό­νο­μη δυ­να­μι­κή. Για πα­ρά­δειγ­μα, ένα υπο­τι­μη­μέ­νο νό­μι­σμα δεν είναι κα­θό­λου δε­δο­μέ­νο ότι πυ­ρο­δο­τεί μια δια­δι­κα­σία «ανά­πτυ­ξης». Διε­θνώς, πολ­λές χώρες με «μα­λα­κό» νό­μι­σμα δια­πι­στώ­νουν τον πε­ριο­ρι­σμό των εξα­γω­γών, την εκτό­ξευ­σης της αξίας των ει­σα­γω­γών και τον μα­ρα­σμό της του­ρι­στι­κής βιο­μη­χα­νί­ας τους. Για πα­ρά­δειγ­μα, η δυ­να­τό­τη­τα εκτύ­πω­σης νο­μί­σμα­τος δεν είναι κα­θό­λου δε­δο­μέ­νο ότι οδη­γεί σε αυ­ξη­μέ­νη «ρευ­στό­τη­τα» προς π.χ. τις συ­νε­ται­ρι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις και τις ανά­γκες του Δη­μό­σιου τομέα, εάν και εφό­σον η πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μία πα­ρα­μέ­νει υπό τον ασφυ­κτι­κό έλεγ­χο και λει­τουρ­γεί με τα κρι­τή­ρια των κα­πι­τα­λι­στών (π.χ. στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στον ΟΠΑΠ, στα διό­δια κ.ο.κ.).

Είναι αλή­θεια ότι σή­με­ρα κε­ντρι­κή επι­λο­γή της κυ­ρί­αρ­χης τάξης στην Ελ­λά­δα πα­ρα­μέ­νει η πρόσ­δε­ση με το ευρώ. Όμως όχι με τόση αυ­το­πε­ποί­θη­ση και σι­γου­ριά, όπως πριν 6-7 χρό­νια. Ο Κ. Ση­μί­της, ο αρ­χι­τέ­κτο­νας της ελ­λη­νι­κής ει­σό­δου στην ΟΝΕ, δή­λω­σε ότι αν η χώρα απο­τύ­χει να βγει στις αγο­ρές μέσα στον επό­με­νο χρόνο, τότε προ­κύ­πτει για την πο­λι­τι­κή ηγε­σία της το κα­θή­κον να κα­θο­δη­γή­σει μια συ­ντε­ταγ­μέ­νη επι­στρο­φή στη δραχ­μή. Ο ΣΕΒ δια­τύ­πω­σε πρό­σφα­τα όρους (ελ­λη­νι­κό­τη­τα επι­χει­ρή­σε­ων, ομαλή χρη­μα­το­δό­τη­ση από τρά­πε­ζες) προ­κει­μέ­νου να συ­νε­χί­σει να υπο­στη­ρί­ζει την πα­ρα­μο­νή στο ευρώ. Η ακρο­δε­ξιά και η Χρυσή Αυγή δη­λώ­νουν με έμ­φα­ση την πρό­θε­ση επι­στρο­φής στη δραχ­μή, αλλά και τον έρωτά τους για τη...Ρωσία του Πού­τιν. Το αδιέ­ξο­δο της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής δια­μορ­φώ­νει στα­δια­κά τους όρους για να εμ­φα­νι­στεί και εδώ το ρεύμα της «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας».

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να επι­μεί­νει στην πο­λι­τι­κή της ρήξης με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την έξοδο από το ευρώ, αλλά επι­μέ­νο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ στη σύν­δε­ση αυτής της πο­λι­τι­κής με το σύ­νο­λο των με­τα­βα­τι­κών στό­χων της, με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή-σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή, με τον αντιε­θνι­κι­σμό και τον αντι­ρα­τσι­σμό.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά" που κυ­κλο­φο­ρεί