Ελευθερία του λόγου, μόνο όταν ο λόγος συμφωνεί με την κυρίαρχη, κατασκευασμένη άποψη.

«Τόλ­μη­σε» ο δη­μο­σιο­γρά­φος της ΕΡΤ, Νίκος Αγ­γε­λί­δης, να με­τα­δώ­σει απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­να τα σχό­λια και την εκτί­μη­ση που δεν τρέ­φει με­γά­λο κομ­μά­τι της Αρι­στε­ράς (και στην Γαλ­λία) για την εκλο­γή του Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν και έπε­σαν όλοι οι κα­θω­σπρέ­πει φι­λε­λέ­δες να τον φάνε ζω­ντα­νό - αν μπο­ρού­σαν. Βλέ­πεις, ελευ­θε­ρία (και του δη­μο­σιο­γρα­φι­κού) λόγου στη μνη­μο­νια­κή Ελ­λά­δα υπάρ­χει μόνο όταν ο λόγος αυτός συ­μπί­πτει από­λυ­τα, μη­ρυ­κά­ζει συ­νε­χώς και επα­να­λαμ­βά­νει ταυ­τό­ση­μα, όλο το πε­ριε­χό­με­νο της κυ­ρί­αρ­χης και κα­τα­σκευα­σμέ­νης άπο­ψης για την πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Κάπως έτσι η Ελ­λά­δα βρί­σκε­ται με αξιο­ση­μεί­ω­τη στα­θε­ρό­τη­τα στα χα­μη­λά πα­τώ­μα­τα των δει­κτών και των με­τρή­σε­ων στην ελευ­θε­ρία του Τύπου (88η σε σύ­νο­λο 180 κρα­τών, το 2017, 91η το 2015, 99η το 2014 - χρο­νιά που αξιο­λο­γή­θη­κε ο «ξαφ­νι­κός θά­να­τος» και το λου­κέ­το της ΕΡΤ το κα­λο­καί­ρι του 2013).

Προ­σω­πι­κά, πε­ρι­μέ­νω κά­ποια αντί­δρα­ση των πυγ­μαί­ων Ηρα­κλέ­ων του Μα­κρόν, κά­ποια κα­τα­δί­κη, κά­ποια νου­θε­σία και στα ρε­πορ­τάζ πα­νευ­ρω­παϊ­κών κα­να­λιών, όπως το Euronews, που μας πλη­ρο­φο­ρούν ότι ο... δη­μο­κρα­τι­κός, κε­ντρώ­ος και...με­τριο­πα­θής προ­ε­τοι­μά­ζε­ται να κυ­βερ­νή­σει τη Γαλ­λία, και ανε­ξάρ­τη­τα από την εξέ­λι­ξη στην κάλπη των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, μέσω προ­ε­δρι­κών δια­ταγ­μά­των - μέ­θο­δος όμοια με τις πρά­ξεις νο­μο­θε­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου, που μας είναι τόσο γνω­στές την τε­λευ­ταία, μνη­μο­νια­κή επτα­ε­τία.