Σαράντα χρόνια σκλαβιά και ΔουΝουΤου

Ξεκίνησα χθες να γράφω για το Κατάρ και τη σουρεαλιστική, όσο και εύφλεκτη κατάσταση στον Κόλπο, αλλά η επικαιρότητα -αυτός ο διάολος- δεν με αφήνει να αγιάσω.

Επειδή λοιπόν τυχαίνει να ασχολούμαι επαγγελματικά με τα διεθνή οικονομικά και τα μνημόνια του ευαγούς Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το 1997 σε γνωστά... λαϊκίστικα έντυπα, όπως ο «Επενδυτής» και ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», και επειδή εδώ πέρα στη Χώρα των Λωτοφάγων κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε, ας ρίξω κι εγώ -εντελώς συνοπτικά- τις δυο δεκάρες που μου αναλογούν στον κουμπαρά της δημόσιας συζήτησης για το «ιστορικό» Eurogroup της Πέμπτης.

►1. Οσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανεξάρτητο οικονομολόγο που να θεωρεί πως το ελληνικό χρέος, που σήμερα «τρέχει» με 172% του ΑΕΠ, είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο.

Τη βιωσιμότητα του χρέους μας αμφισβητούν από την πρώτη στιγμή (2010) το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ μέχρι πρότινος και στη χώρα μας την υποστήριζαν μόνον οι μπιστικοί του Σόιμπλε – εξ ου και η κυβερνητική φιλολογία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. περί... ανένδοτων αγώνων για γραβάτες, παπιγιόν κ.λπ.

Είναι άλλωστε κανόνας στην παγκόσμια οικονομική ιστορία ότι όταν μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της, πηγαίνει σε στάση πληρωμών, δηλαδή χρεοκοπεί – κάτι που έχει συμβεί στο νεοελληνικό κράτος έξι φορές, στο γερμανικό τουλάχιστον τρεις (με τελευταία εκείνη του 1953) και πάει λέγοντας.

Το αν αυτή η χρεοκοπία, που αποτελεί ένα de facto γεγονός για τη χώρα μας εδώ και επτά χρόνια, θα ήταν «τακτική» ή... άτακτη, τύπου Αργεντινής, είναι κάθε φορά θέμα συγκυρίας, επιλογών των (εκάστοτε) κυβερνώντων και φυσικά στάσης των δανειστών: σε κάθε περίπτωση, αποτελεί προαπαιτούμενο (μπρρρρ...) για το επόμενο στάδιο, που παραδοσιακά συνίσταται σε ένα γενναίο κούρεμα των χρεών και, συνήθως, μια σειρά υποτιμήσεων του νομίσματος, έως ότου μετά το δεδομένο οικονομικό σοκ να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει και να πληρώσει το υπόλοιπο χρέος για να επιστρέψει στην «οικογένεια» των αξιόχρεων.

Αυτός ο ιστορικός μονόδρομος «σφραγίστηκε» εξαρχής για τη χώρα μας, διότι οι μεγαλύτεροι ιδιώτες πιστωτές μας –οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, που είχαν στα χέρια τους τον μεγάλο όγκο των ελληνικών ομολόγων και δεν ήξεραν τι να τα κάνουν– συνωμότησαν με τις κυβερνήσεις τους για να μην υποστούν κούρεμα και χάσουν τα μπόνους τους μαζί με την κουτάλα.

Για την ακρίβεια, προκειμένου να μην απαιτηθεί η ανακεφαλαιοποίηση των γαλλογερμανικών τραπεζών από τις κυβερνήσεις τους, επελέγη να μεταφερθεί το βάρος στους Ευρωπαίους φορολογουμένους ώστε οι αδηφάγοι τράπεζες-ζόμπι να πληρωθούν στο άρτιο (100%), ενώ η Ελλάδα δενόταν οριστικά στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Μια απολύτως ανώμαλη διαδικασία που «νομιμοποιήθηκε» και παγιώθηκε διαδοχικά με το πρώτο μνημόνιο, το PSI (που φυσικά συνοδεύτηκε με την εγκληματική υπαγωγή του ελληνικού χρέους στο ασφυκτικό Αγγλικό Δίκαιο, μια πράξη εθνικής οικονομικής προδοσίας), τη «συμφωνία» του 2015 και τώρα με το... τέταρτο «μνημονιάκι» της Δεύτερη Φορά «Αριστεράς», που αποδέχεται και με τη βούλα την άτοπη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και αντικαθιστά κάθε συζήτηση για κούρεμα με τις γνωστές «δεσμεύσεις» περί ελάφρυνσης, επιμήκυνσης κ.λπ.

►2. Οσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανεξάρτητο οικονομολόγο που να θεωρεί πως μπορεί μια χώρα, οποιαδήποτε χώρα, από τη μεγαλύτερη οικονομική υπερδύναμη ώς το φτωχότερο κράτος της Αφρικής, να δεσμευτεί πως θα παρουσιάζει δημοσιονομικά πλεονάσματα άνω του 2% του ΑΕΠ της για σχεδόν μισό αιώνα.

Δεν χρειάζεται νομίζω να επιχειρηματολογήσω πολύ – σας παραπέμπω απευθείας στις σχετικές δηλώσεις των Τσίπρα και Τσακαλώτου όλο το προηγούμενο διάστημα της «διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς», που σωστά χαρακτήριζαν μια τέτοια προοπτική καταστροφική για την οικονομία και καταδίκη του λαού μας σε «διαρκή λιτότητα» χωρίς διέξοδο από πουθενά.

Πράγματι, η ιδέα των μόνιμων πλεονασμάτων πηγαίνει κόντρα σε κάθε οικονομική λογική, αλλά και στην ίδια τη ζωή, όντας αντι-κυκλική (ακυρώνοντας, δηλαδή, την αποδεδειγμένη στην πράξη θεωρία των οικονομικών κύκλων άνθησης και ύφεσης, boom-and-bust), αντι-ιστορική, απολύτως ανεφάρμοστη και παράλογη.

Ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών γνωρίζουν το σπουδαίο έργο του Τζον Μέιναρντ Κέινς για τα αίτια του κραχ του 1929 και τον «φαύλο κύκλο της ύφεσης», που οδηγεί σε μια αυτοτροφοδοτούμενη δίνη ανεργίας και εξαθλίωσης για τους πολλούς.

Η ίδια η ίδρυση του ΔΝΤ μετά τον Πόλεμο οφείλεται ακριβώς σ’ αυτήν τη θεωρία και στην ανάγκη εξωτερικής τόνωσης των χρεοκοπημένων οικονομιών με επί της ουσίας άτοκα και διεθνώς εγγυημένα δάνεια και περάσματος σε έναν «ενάρετο κύκλο» μετά από –ναι, το βρήκατε!- ένα γενναίο κούρεμα των χρεών τους.

Με τον «ιστορικό συμβιβασμό» του προχθεσινού Eurogroup και τις... βραζιλιάνικες ντρίμπλες του Ταμείου, η χώρα μας περνά και επίσημα σε φάση μόνιμης εξαίρεσης από την οικονομική λογική, με τεχνάσματα που στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκαν μόνο σε πακέτα διάσωσης τριτοκοσμικών κρατών της Αφρικής, όπως η Ζάμπια και το Κονγκό...

►3. και... μακρύτερο: Οσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανεξάρτητο οικονομολόγο που να θεωρεί πως μπορεί να υπάρξει μακροπρόθεσμα μια νομισματική ένωση, και γενικότερα μια ομοσπονδία, χωρίς κοινή φορολογική πολιτική για πρόσωπα και επιχειρήσεις και φυσικά χωρίς αμοιβαιότητα στη μοιρασιά των κερδών, των ζημιών και κυρίως των... χρεών.

Αυτό που γίνεται σήμερα στην ευρωζώνη, με τη Γερμανία να μετατρέπει τα ελλείμματα των άλλων σε δικά της πλεονάσματα και να υπαγορεύει τους όρους της χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, απαγορεύοντας απολύτως λογικές λύσεις όπως είναι η έκδοση ευρω-ομολόγων, δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία και είναι μαθηματικά σίγουρο πως θα οδηγήσει στη διάλυση της ευρωζώνης, όταν στη θέση της μικρής και υπάκουης Ελλάδας βρεθεί μια Ισπανία, μια Ιταλία ή μια Γαλλία.

Οι άθλιες μεθοδεύσεις μάλιστα με τις οποίες ο Σόιμπλε και οι δορυφόροι του (ανάμεσά τους και αρκετοί... ελληνόφωνοι) κατόρθωσαν να κρατήσουν και αυτή τη φορά τη χώρα μας εκτός της (μεσοβέζικης, αλλά βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικής) λύσης της «ποσοτικής χαλάρωσης» -του QE, που λέμε και στο χωριό μου–, δηλαδή της επαναγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ, επιταχύνουν ακόμη περισσότερο αυτό το προδιαγεγραμμένο από την ίδια την ανισόρροπη κατασκευή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αποτέλεσμα.

Εκτός αν πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα καθίσουμε όλοι εμείς οι ευρωπαϊκοί λαοί, περιλαμβανομένων των εκατομμυρίων περιθωριοποιημένων Γάλλων και Γερμανών νεο-προλετάριων, να παρακολουθούμε φρόνιμα φρόνιμα και χωρίς να αντιδρούμε το διαγούμισμα της δημόσιας περιουσίας και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και των πολιτικών μας ελευθεριών - τον πραγματικό σκοπό των μνημονίων... Αλλωστε, όπως έλεγε και ο παππούς Κέινς, μακροπρόθεσμα, θα είμαστε όλοι νεκροί!