Η αναμέτρηση με το σύστημα είναι πολιτική και ταξική, όχι δικαστική

Οπότε, επειδή η επανάληψη δεν προσθέτει απαραίτητα κάτι καινούριο ή καινοφανές σε ό,τι αφορά πχ τον Βαρουφάκη ή τον Στουρνάρα υπενθυμίζω το περσινό κείμενο, όπως αυτό είχε δημοσιευτεί πάλι στη φιλόξενη γωνία του rproject.gr

Το καινούριο φαινόμενο είναι η ροπή, ου μη και ο ενθουσιασμός μπροστά στη δικαστική «επίλυση» των διαφορών (μας) με το μνημονιακό, πολιτικό σύστημα. Η μερική καταδίκη του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου για πλημμέλημα παράβασης καθήκοντος ως προς τη μη ενημέρωση του υπόλοιπου διοικητικού συμβουλίου της «ανεξάρτητης» Αρχής για την αποστολή των (αναθεωρημένων) στοιχείων του ελλείμματος για το 2009 προκάλεσε σε τμήμα της Αριστεράς ρίγη συγκίνησης και δικαίωσης, καθώς και δηλώσεις πίστης στην ακεραιότητα και την ανεξαρτησία μερίδας του δικαστικού κόσμου.

Ο ενθουσιασμός είναι αδικαιολόγητος και εκτός τόπου και χρόνου. Κυρίως, επειδή οι διαφορές (μας) με το υπόλοιπο, πολιτικό σύστημα δεν είναι αντικείμενο προσωρινών, ευάλωτων σε επανεξέταση και πρωταρχικά πολιτικά φορτισμένων αποφάσεων και των δικαστηρίων. Γιατί, για παράδειγμα, ο Γεωργίου αθωώθηκε ξανά για το γεγονός ότι παράλληλα με την προεδρία της ΕΛΣΤΑΤ (θέση τυπικά ασυμβίβαστη με άλλη ιδιότητα) παρέμεινε αρχικά και υπάλληλος στο ΔΝΤ, οπότε μια ενδεχόμενη, έστω μεταχρονολογημένη, διαπίστωση της έκπτωσής του από το αξίωμα άνοιγε άλλες ατραπούς. Γιατί για παράδειγμα το ΣτΕ έκρινε συνταγματικό το μνημόνιο, επικαλούμενο «το δίκαιο της εξαιρετικής και επείγουσας ανάγκης» και αντισυνταγματικές τις ρυθμίσεις του που έθιγαν μεταξύ άλλων τις απολαβές και τις συντάξεις των δικαστών ή των σωμάτων ασφαλείας.

Η απόφαση επίσης έρχεται σε μια συγκυρία όπου ολόκληρο το πολιτικό σύστημα του μνημονιακού τόξου παλεύει να διαμορφώσει αφήγημα «μετά-μνημονιακής εποχής» και στρατήγημα «παραμονής(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) ή επανόδου(ΝΔ) στην εξουσία». Υπάρχει και μια κάπως «δεύτερη», όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα για την εγχώρια Κεντροαριστερά και την απήχησή της, διευθέτηση σε εκκρεμότητα-η ανάδειξη (νέου) αρχηγού στο («νέο») σχήμα της, που έχει δρομολογηθεί για τα μέσα φθινοπώρου-αν δεν γίνουν πάλι από δυό χωριά, χωριάτες μεταξύ τους, προτού καν ξεκινήσει η διαδικασία.

Σε αυτό το κλίμα, το εγχώριο πολιτικό σύστημα, που θα έπρεπε να αναβαπτιστεί ως «αντιμνημονιακό» με γοργούς ρυθμούς το επόμενο διάστημα, θα επιζητούσε ένα αποδιοπομπαίο τράγο και ο Γεωργίου-με κάποια ποινή-χάδι και χωρίς να διαρραγούν οι σχέσει με την Κομισιόν- φαντάζει ιδανικός. Με αυτή την οπτική, το πρώτο μνημόνιο (και ό,τι ακολούθησε) δεν ήταν πολιτικό και οικονομικό σχέδιο επιβολής μιας άγριας λιτότητας και της ταξικής συντριβής, αλλά μια «ατυχής» απόπειρα διόρθωσης στατιστικών αποκλίσεων. Συγγνώμη, αλλά προτού επιβληθεί η ποινή στον Γεωργίου, κάτι τέτοια τα έλεγαν και οι ανώνυμες πηγές του ΔΝΤ ή τα δελτία του Μπλανσάρ, που ανακάλυπταν post mortem της εργατικής τάξης, λάθη στους πολλαπλασιαστές και τις μαθηματικές εξισώσεις, προκειμένου να αποσείσουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες και να καμουφλάρουν όπως - όπως τις εσκεμμένες ενέργειες κατακρεούργησης του κοινωνικού κράτους και της εργασίας.

Το θέμα των μνημονίων δεν θα επιλυθεί ούτε θα τερματιστεί στις δικαστικές αίθουσες-όπως δεν θα επιλυθεί ούτε θα τερματιστεί με την πιθανή γενική «έξοδο στις αγορές» το επόμενο καλοκαίρι ούτε επίσης με την παραδειγματική τιμωρία του Γεωργίου σε δεύτερο χρόνο για πλαστή βεβαίωση κατά του δημοσίου. Και αυτό γιατί πολύ απλά οι συνέπειες των μνημονίων είναι παρούσες, καυτές και μακροπρόθεσμες σε όλα τα επίπεδα, όσο γοργή είναι και η διολίσθηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην εσωτερική αποικιοποίηση, τον θεσμικό αυταρχισμό και την κινεζοποίηση της εργατικής τάξης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.

Αυτά τα ζητήματα δύσκολα θα επιλύονταν ακόμη και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Αντίθετα, και όπως έχει δείξει η ιστορία, χρήζουν κινηματικών και αμιγώς πολιτικών απαντήσεων-αρκεί να τίθενται και τα σωστά ερωτήματα.