Για μια σημαία αδειανή

Πάλι πόλεμος για το θεαθήναι και την κουλτούρα της τεχνητής έντασης, ανάμεσα στους κομματικούς φορείς του ομοιογενούς, πολιτικού συστήματος, που το πρωί ορκίζεται στο μνημόνιο και το βράδυ προσεύχεται στα εικονίσματα της εθνικοφροσύνης και της μαζικής τύφλωσης.

Πάλι για τη σημαία. Ποια σημαία; Την ίδια που αποχαιρέτησαν πάνω από 500.000 νέοι επιστήμονες και σπουδαστές, οι κατά άθλιο Καζάκο «προδότες», όταν επιβιβάστηκαν στα αεροπλάνα της ξενιτιάς και της μετανάστευσης με προορισμό την Βρετανία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Ελβετία, την Αυστραλία ή τις αραβικές χώρες, επειδή η Ελλάδα και η σημαία της τους έθαψαν το παρόν και το μέλλον; Για την ίδια σημαία μιλάμε; Για αυτήν στο όνομα και τους συμβολισμούς της οποίας οι πολιτικοί ταγοί της δεξιάς, του κέντρου και της ψευδώνυμης αριστεράς των μνημονίων ξαπόστειλαν ελαφρά την καρδία σε άλλες χώρες, «τα καλύτερα μυαλά», προκειμένου να επιβιώσουν τα δικά τους μικροσυστήματα εξουσίας και εξυπηρετήσεων, με καύσιμο τη λιτότητα και την εξαθλίωση των νέων εργαζομένων και όχι μόνο;

Για ποια σημαία μιλάμε; Την ίδια που σηκώνουν καθημερινά δίπλα σε άλλες ευρωπαϊκές, οι ξενοδόχοι και οι επιχειρηματίες του τουρισμού, υποδεχόμενοι τα κρουαζερόπλοια και τους τουρίστες, με υπαλλήλους χωρίς δικαιώματα και αμοιβές πείνας; Για την ίδια σημαία μιλάμε, στη συγκυρία του καλοκαιριού;

Για ποια σημαία μιλάμε; Αυτή που ο Γαβρόγλου ομολογεί ότι θα οφείλει να παίρνει οποιοσδήποτε μαθητής και να επιλέγεται για αυτή την αποστολή «όπως στον στρατό»; Αυτό είναι το όραμα του υπουργού Παιδείας; Ένα σχολείο-στρατώνας, ένα μεγάλο πειθαρχείο, με δασκάλους και καθηγητές-αξιωματικούς, και μαθητές-φαντάρους, στην παράταξη, υποχρεωμένους σε κάθε αγγαρεία και καψώνι; Χωρίς αντίλογο, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς δικαιώματα;

Για ποια σημαία μιλάμε; Για την ίδια που έχει τα ίδια χρώματα με εκείνη της Φινλανδίας, αλλά ενώ στα χαρτιά και στους μεγάλους λόγους νεοφιλελεύθερων και όχι μόνο πολιτικών και δημοσιολόγων, ζηλεύουμε τις επιδόσεις, το ελεύθερο πνεύμα και τη δημιουργικότητα των μαθητών αυτής της σκανδιναβικής χώρας (με το τεκμηριωμένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα παιδιών και εφήβων στον κόσμο), στην πραγματικότητα τρέμουν όλοι στην ιδέα ενός αντίστοιχου εκπαιδευτικού προγράμματος, που θα προετοίμαζε χειραφετημένους και κριτικά σκεπτόμενους νέους πολίτες, σπάζοντας φαύλους κύκλους ανορθολογικότητας, παπαγαλίας και ψυχολογικής εξόντωσης των πιο σκληρά εργαζόμενων και δυστυχισμένων μαθητών στην Ευρώπη-ναι, αυτοί είναι οι έλληνες μαθητές.

Παρεμπιπτόντως, στην Φινλανδία δεν πραγματοποιούν μαθητικές παρελάσεις, αλλά κάνουν τακτικά μαθήματα πολιτισμού, χορού, δημιουργικής γραφής, λογοτεχνίας και σινεμά ή θεάτρου...

Τέλος, φαντάζομαι ότι μιλάμε για την ίδια σημαία που σήκωσαν οι σημαιοφόροι στο δικό μου δημοτικό σχολείο πριν από κάμποσα χρόνια. Καλά παιδιά, συγκροτημένα παιδιά, όχι τόσο μελετηρά με τα χρόνια, αλλά τέλος πάντων κάτι σπούδασαν, δύο από τους αρκετούς «αριστούχους» εκείνης της χρονιάς-και τη σημαία την πήραν έπειτα από κλήρωση. Αλλά ως είθισται και στην Ελλάδα της κρίσης, αν δεν κουβαλάς και το κατάλληλο, «άριστο» επίθετο, άλλα σχεδιάζεις και άλλα προκύπτουν. Ο ένας έχει κορνιζάρει το πτυχίο και το μεταπτυχιακό κοινωνιολογίας στη Σκωτία και παίζει μπουζούκι διασκεδάζοντας τουρίστες σε ξενοδοχεία της Μεσσηνίας, κάτω από μια μεγάλη, ελληνική σημαία. Ο άλλος έχει κορνιζάρει το πτυχίο δομικών έργων και σερβίρει τουρίστες σε ξενοδοχεία των Κυκλάδων, πέρσι Μύκονο, φέτος Σαντορίνη.

Τα σουβέρ και τα σουπλά του εστιατορίου είχαν στάμπα την ελληνική σημαία...