Το «Game of Thrones» της Κεντροαριστεράς

Μέχρι στιγ­μής, οι δε­δο­μέ­νοι υπο­ψή­φιοι για την ηγε­σία ανέρ­χο­νται σε πέντε (Φώφη Γεν­νη­μα­τά, Γιώρ­γος Κα­μί­νης, Σταύ­ρος Θε­ο­δω­ρά­κης, Γιάν­νης Ρα­γκού­σης και Γιάν­νης Μα­νιά­της) και ακού­γε­ται έντο­να ότι θα υπο­βά­λουν ακόμη υπο­ψη­φιό­τη­τα ο ευ­ρω­βου­λευ­τής Νίκος Αν­δρου­λά­κης και ο πρό­ε­δρος της ΔΗΜΑΡ, Θα­νά­σης Θε­ο­χα­ρό­που­λος. Σύ­νο­λο επτά, εκτός κι αν υπάρ­ξει νέα υπο­ψη­φιό­τη­τα-έκ­πλη­ξη, όπως του Γιάν­νη Τού­ντα από τις Κι­νή­σεις Πο­λι­τών, ενώ το ΚΙ­ΔΗ­ΣΟ του ΓΑΠ δεν δεί­χνει για την ώρα να κα­τε­βά­ζει δική του υπο­ψη­φιό­τη­τα. Άγνω­στη είναι η στάση που θα κρα­τή­σει ο Ευάγ­γε­λος Βε­νι­ζέ­λος, ο οποί­ος με τις συ­νε­χείς δη­μό­σιες πα­ρεμ­βά­σεις του έχει σχε­δόν αυ­το­νο­μη­θεί και ζητά ένα ευρύ αντι-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέ­τω­πο. Απο­στά­σεις κρατά και η Ώρα Απο­φά­σε­ων της Άννας Δια­μα­ντο­πού­λου και του Γιώρ­γου Φλω­ρί­δη, που θέ­λουν μια κυ­βέρ­νη­ση «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων», προ­φα­νώς υπό τη ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη.

Το άνοιγ­μα του παι­χνι­διού των υπο­ψη­φιο­τή­των και ει­δι­κά η συμ­με­το­χή των Κα­μί­νη-Θε­ο­δω­ρά­κη στη δια­δι­κα­σία για την επα­νέ­νω­ση του «με­σαί­ου χώρου» φαί­νε­ται ότι υπερ­βαί­νει τον αρ­χι­κό σχε­δια­σμό της Φώφης για ένα σχήμα ΔΗΣΥ plus, όπου η ηγε­μο­νία του ΠΑΣΟΚ θα ήταν εξα­σφα­λι­σμέ­νη. Αυτό δεν ση­μαί­νει (λόγω και του ισχυ­ρό­τε­ρου κομ­μα­τι­κού μη­χα­νι­σμού που δια­θέ­τει) ότι δεν πα­ρα­μέ­νει το φα­βο­ρί για το πρό­σω­πο που θα ηγη­θεί του νέου φορέα. Όμως, κάτι η δια­φαι­νό­με­νη δυ­να­τό­τη­τα ηλε­κτρο­νι­κής ψη­φο­φο­ρί­ας για όποιον/α είναι εγ­γε­γραμ­μέ­νος/η στους εκλο­γι­κούς κα­τα­λό­γους (ίσως και για τους Έλ­λη­νες του εξω­τε­ρι­κού), κάτι οι συμ­μα­χί­ες που μπο­ρούν να δια­μορ­φω­θούν στον δεύ­τε­ρο γύρο, αφή­νουν ανοι­χτά όλα τα εν­δε­χό­με­να.

Το οξύ­μω­ρο και ταυ­τό­χρο­να γε­λοίο του πράγ­μα­τος είναι ότι η μορφή και το πο­λι­τι­κό στίγ­μα του σχή­μα­τος θα κα­θο­ρι­στούν μετά την ανά­δει­ξη επι­κε­φα­λής, η οποία ανα­μέ­νε­ται στις αρχές Νο­έμ­βρη. Η Φ. Γεν­νη­μα­τά επι­μέ­νει στα­θε­ρά στον αυ­τό­νο­μο ρόλο της «δη­μο­κρα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης» και στον σκλη­ρό δι­μέ­τω­πο απέ­να­ντι σε ΝΔ και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στο ίδιο μήκος κύ­μα­τος κι­νεί­ται και ο Γ. Ρα­γκού­σης, που θέλει «την Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση» και απορ­ρί­πτει κάθε κυ­βερ­νη­τι­κή συ­νερ­γα­σία με τη ΝΔ. Κα­μί­νης και Θε­ο­δω­ρά­κης προ­κρί­νουν ένα κόμμα που θα κι­νεί­ται στο χώρο του «προ­ο­δευ­τι­κού-εκ­συγ­χρο­νι­στι­κού Κέ­ντρου», όπως και ο Ν. Αν­δρου­λά­κης (επί­σης με ερεί­σμα­τα στον κομ­μα­τι­κό μη­χα­νι­σμό), ο οποί­ος το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, μαζί με τον κα­ρα­το­μη­μέ­νο γραμ­μα­τέα της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, Στέ­φα­νο Ξε­κα­λά­κη, είχε έρθει σε ευ­θεία σύ­γκρου­ση με τη Φώφη Γεν­νη­μα­τά.

Επί­σης, ση­μείο αντι­πα­ρά­θε­σης ανα­μέ­νε­ται να είναι το αν το νέο κόμμα θα είναι ενιαίο-πο­λυ­τα­σι­κό ή θα απο­τε­λεί συ­να­σπι­σμό κομ­μά­των και κι­νή­σε­ων. Για πα­ρά­δειγ­μα, πόσο εύ­κο­λη άραγε θα είναι μια από­φα­ση αυ­το­διά­λυ­σης του ΠΑΣΟΚ; Επι­πλέ­ον, κα­νείς δεν γνω­ρί­ζει προ­κα­τα­βο­λι­κά αν οι χα­μέ­νοι της εκλο­γής θα συμ­με­τέ­χουν στο συ­νέ­δριο και δεν θα ακο­λου­θή­σουν δια­σπά­σεις ή απο­κλί­νου­σες στρα­τη­γι­κές.

Οι εξε­λί­ξεις στην Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά ανη­συ­χούν ιδιαί­τε­ρα τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τη ΝΔ, που βλέ­πουν στα ρε­τά­λια του ΠΑΣΟΚ και των υπό­λοι­πων «ακρο­κε­ντρώ­ων» μια πι­θα­νή εκλο­γι­κή απει­λή (αν και εφό­σον συ­γκρο­τη­θεί και ενι­σχυ­θεί ένας υπο­λο­γί­σι­μος εν­διά­με­σος πόλος που θα τους αφαι­ρέ­σει εκλο­γι­κό ακρο­α­τή­ριο). Κυ­ρί­ως όμως προ­σβλέ­πουν σε έναν πι­θα­νό κυ­βερ­νη­τι­κό εταί­ρο την επο­μέ­νη των εκλο­γών.

Η επα­νεμ­φά­νι­ση Λα­λιώ­τη, με το άρθρο υπε­ρά­σπι­σης του Αν­δρέα Πα­παν­δρέ­ου και του «αντι­δε­ξιού» DNA του ΠΑΣΟΚ για να πιέ­σει προς τη συ­μπό­ρευ­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΔΗ­ΣΥ, που τόσο προ­έ­βα­λαν τα φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κά μέσα, μόνο τυ­χαία δεν ήταν. Από την εφη­με­ρί­δα του συ­γκρο­τή­μα­τος Λι­βά­νη «Νέα Σε­λί­δα», ο στε­νός συ­νερ­γά­της του Α. Τσί­πρα, Χ. Βερ­ναρ­δά­κης, απά­ντη­σε προ­χθές με δικό του άρ­θρο-προ­σκλη­τή­ριο («Η μο­να­ξιά του Λα­λιώ­τη και το μή­νυ­μά του»), στο οποίο καλεί για «τη συ­σπεί­ρω­ση όλων των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων του αντι­δε­ξιού και αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου τόξου», κλι­μα­κώ­νο­ντας τα ανοίγ­μα­τα Τσί­πρα στην εγ­χώ­ρια (και διε­θνή) σο­σια­λι­στι­κή οι­κο­γέ­νεια και θέ­το­ντας ξανά το δί­λημ­μα στη ΔΗΣΥ: «Με εμάς ή με τον Μη­τσο­τά­κη»;

Αυτό είναι και το βα­σι­κό επί­δι­κο που έχει να απα­ντή­σει ο νέος φο­ρέ­ας. Δη­λα­δή αν θα συ­νερ­γα­στεί με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή τη ΝΔ, παρά τις κο­ρώ­νες της Φώφης και των λοι­πών στε­λε­χών ότι δεν θα γί­νουν «κυ­βερ­νη­τι­κό συ­μπλή­ρω­μα» κα­νε­νός.

Όλα τα πα­ρα­πά­νω φυ­σι­κά απο­τε­λούν ασκή­σεις επί χάρ­του. Η επα­νά­καμ­ψη του χρε­ο­κο­πη­μέ­νου πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού, που στα μάτια με­γά­λου μέ­ρους της κοι­νω­νί­ας είναι (συν)υπεύ­θυ­νο για την άγρια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση των τε­λευ­ταί­ων ετών, δεν θα είναι εύ­κο­λη, παρά την επι­κοι­νω­νια­κή ομο­βρο­ντία των κα­θε­στω­τι­κών ΜΜΕ.

Η ανα­σύ­ντα­ξη και αντε­πί­θε­ση του κι­νή­μα­τος, σε συν­δυα­σμό με μια μα­ζι­κή-ορα­τή και πα­ρεμ­βα­τι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ως αντα­γω­νι­στι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη στο μνη­μο­νια­κό μπλοκ, στην ευ­ρω­λι­τό­τη­τα (όλων των εκ­δο­χών) και στο ρα­τσι­σμό (όλων των απο­χρώ­σε­ων), είναι η μόνη ελ­πι­δο­φό­ρα και ανα­γκαία αλ­λα­γή στον πο­λι­τι­κό χάρτη.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά", φ. 389-390 (30/8/17)