Ανακοίνωση των Anticapitalistas
1.Το δημοψήφισμα που έγινε την 1η Οκτώβρη στην Καταλονία φέρνει στο προσκήνιο μια σειρά θεμελιώδη ζητήματα. Η άγρια καταστολή από την κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος (PP) και τον κρατικό μηχανισμό απεικονίζει ένα αυταρχικό πολιτικό σχέδιο που είναι ανίκανο να απαντήσει με πολιτισμένο τρόπο στα δημοκρατικά αιτήματα του λαού. Η εικόνα που εξέπεμψε η κυβέρνηση Ραχόι και έκανε τον γύρο των ΜΜΕ διεθνώς, μας θυμίζει τις σκοτεινές στιγμές του φρανκισμού. Κάθε πραγματικός δημοκράτης θα είναι γεμάτος ντροπή και εναντίωση στις φωτογραφίες αστυνομικών να ξυλοκοπούν ανθρώπους που επεδίωκαν να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην ψηφοφορία ή να κατάσχουν κάλπες. Καταδικάζουμε τις πράξεις της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού και εκφράζουμε τη συμπάθειά μας στους εκατοντάδες τραυματίες, μεταξύ των οποίων και μέλη των Αντικαπιταλίστας.
2.Ο καταλανικός λαός έδειξε και στην 1η Οκτώβρη και τις περασμένες εβδομάδες, μια συλλογική θέληση και μια ικανότητα για τεράστια αυτό-οργάνωση. Δημιούργησε ένα μαζικό ειρηνικό κίνημα πολιτικής ανυπακοής: καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων με τη στήριξη των γειτονιών, ετοιμότητα απέναντι στις αστυνομικές προκλήσεις, τοπικές επιτροπές για την υπεράσπιση του δημοψηφίσματος, μια πλατιά κινητοποίηση που περιλάμβανε εργαζόμενες και λαϊκές τάξεις, ξεπερνώντας τα όρια της «επίσημης» πολιτικής. Το γεγονός ότι το δημοψήφισμα έγινε με επιτυχία αποδεικνύει ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά σε απλούς χειρισμούς μιας πολιτικής ελίτ. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πλατύ κίνημα, στο οποίο οι απλοί άνθρωποι εξέφρασαν την αποφασιστικότητά τους να αποφασίσουν για τη σχέση που θέλουν να έχουν με το κεντρικό κράτος.
Το κίνημα ανεξαρτησίας στην Καταλονία έβαλε στη συζήτηση δύο ζητήματα που γίνονται όλο και πιο δύσκολο να αρνηθεί κανείς. Από τη μία, ότι είναι ανέφικτο να μεταρρυθμιστεί το Σύνταγμα και το καθεστώς του 1978 προς την κατεύθυνση μιας ομοσπονδίας (που δηλαδή θα αποδέχεται την ελεύθερη θέληση και την κυριαρχία των διαφορετικών μεριών). Από την άλλη, απέδειξε ότι μόνο η μαζική άσκηση πολιτικής ανυπακοής μπορεί να αποτελέσει το εργαλείο με το οποίο οι εργαζόμενες τάξεις μπορούν να ξεπεράσουν τα θεσμικά όρια.
3.Το τρικομματικό καθεστώς PP-PSOE-Ciudadanos (κόμμα καταλανικών καταβολών του οποίου ηγείται ο Άμπερτ Ριβέρα) αρνήθηκε συστηματικά να προτείνει μια δημοκρατική και ειρηνική λύση στα αιτήματα του λαού της Καταλονίας. Η στρατηγική τους οδήγησε σε μια θλιβερή αποτυχία. Το δημοψήφισμα έγινε με επιτυχία, σε ένα σκηνικό όπου ο αυταρχισμός της κυβέρνησης PP γκρέμισε τις γέφυρες του διαλόγου, με αποτέλεσμα σήμερα ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων στην Καταλονία να κατανοεί ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα «ενσωμάτωσης» (ένα Καταλανικό Κράτος ενσωματωμένο σε ένα ομόσπονδο Κράτος) σε αυτό το Ισπανικό Κράτος. Το PSOE, με την υποτακτική του υποστήριξη στον Μαριάνο Ραχόι, ήταν ανίκανο να προτείνει ένα διαφορετικό δρόμο. Η υποτιθέμενη «ανανέωση» που πρότεινε ο Πέδρο Σάντσεζ (ηγέτης του PSOE) δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια κοσμητική αλλαγή που δεν οδηγεί σε μια διαφορετική πολιτική πρόταση από αυτήν του PP.
4.Την Τρίτη, 3 Οκτώβρη, τα συνδικάτα κάλεσαν σε γενική απεργία στην Καταλονία, ενάντια στην κρατική καταστολή και για υπεράσπιση του δικαιώματος του καταλανικού λαού να αποφασίσει. Η δράση των «από κάτω» είναι θεμελιώδης για να διασφαλιστεί ότι η καταλανική συντακτική διαδικασία θα αμφισβητήσει ένα οικονομικό μοντέλο που ωφελεί μόνο μια μειοψηφία. Σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στους «από πάνω» θα βρεθούν οι εργαζόμενες και λαϊκές τάξεις. Και θα είμαστε στο πλευρό τους.
5. Οι ισπανικές ελίτ απέτυχαν να λύσουν το «καταλανικό ζήτημα». Έκαναν τα πράγματα χειρότερα, προκαλώντας μίσος, υποσκάπτοντας τη δημοκρατία και χρησιμοποιώντας ωμή βία ενάντια σε απλούς ανθρώπους. Ανάμεσα στις ελίτ, είχε αποφασιστικό βάρος ο ρόλος του PP και της κυβέρνησης Ραχόι, που επέλεξε να μπλοκάρει κάθε λύση στο καταλανικό ζήτημα με δημοκρατικό τρόπο και διάλογο. Αυτή η στάση του αντιδραστικού μπλοκ είναι χρήσιμη για αυτόν στο υπόλοιπο Ισπανικό Κράτος, όπου επιχειρεί να εμπεδώσει την υποχώρηση των κοινωνικών, εργατικών και περιβαλλοντικών δικαιωμάτων που έχουμε βιώσει από την αρχή της κρίσης.
Κανείς δεν πρέπει να το καταλάβει λάθος: Η ενίσχυση του Μαριάνο Ραχόι στο καταλανικό ζήτημα σημαίνει αποδυνάμωση των δικαιωμάτων μας στην υπόλοιπη χώρα. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα έξω από την Καταλονία.
Μια άλλη χώρα μπορεί να χτιστεί μόνο χωρίς το PP στην κυβέρνηση. Πρέπει λοιπόν να αγωνιστούμε από τώρα για να διώξουμε τον Ραχόι από την Μονκλόα (έδρα της ισπανικής κυβέρνησης). Μπροστά σε αυτό το ζήτημα, η αντίδραση του Σάντσεζ ήταν μια χλιαρή υπεράσπιση της κυβέρνησης Ραχόι, αποδεικνύοντας τα πραγματικά όρια μιας πολιτικής η οποία υπολόγιζε στην στήριξή του για τη δημιουργία ενός «συντακτικού» μπλοκ που θα απεργαζόταν μια εναλλακτική προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτό θα απογοητεύσει όσους είδαν σε αυτόν μια επιλογή για να «μετασχηματίσουν» το PSOE και να αντιμετωπίσουν το PP. Σε αυτήν την κατάσταση, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ένα νέο πολιτικό σχέδιο για τις εργαζόμενες τάξεις θα γίνει εφικτό μόνο προωθώντας συντακτικές διαδικασίες που θα ξεπερνούν το καθεστώς του 1978.
Αυτήν τη στιγμή, είναι επείγον να προωθήσουμε ένα δημοκρατικό κίνημα που θα υπερασπίζεται τη νομιμοποίηση των αποφάσεων του καταλανικού λαού και που ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει την αντιδραστική επίθεση του PP. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε μια κοινωνική πλειοψηφία ικανή να κάνει αυτό που δεν μπορεί το καθεστώς: διάλογο μεταξύ ίσων, χωρίς καταπίεση ή καταστολή, προκειμένου να αγωνιστούμε για να χτίσουμε μια ελεύθερη κι ενωμένη δημοκρατική συνύπαρξη, όπου πρωταγωνιστές θα είναι οι «από κάτω» κι όπου η θέληση των άμεσα ενδιαφερόμενων θα αποτελεί τη βάση των αμοιβαίων σχέσεων.
Μαδρίτη, 3 Οκτώβρη 2017
