Το Γενικό Συµβούλιο του ΜΕΤΑ στο νέο τοπίο: η Αριστερά, η απεργία, τα µεγάλα προβλήµατα

Το ΓΣ του ΜΕΤΑ πραγµατοποιήθηκε λίγες µέρες µετά την ψήφιση του νέου αντεργατικού και αντιλαϊκού πακέτου µέτρων, για να κλείσει η 3η αξιολόγηση, µε κορυφαία ζητήµατα, την αλλαγή του απεργιακού δικαιώµατος των συνδικάτων (50% συν 1, για την προκήρυξη απεργίας) και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασµούς, ενώ συµπεριέλαβε και τις ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.

Απέναντι σε αυτά τα ζωτικής σηµασίας, για την εργατική τάξη, ζητήµατα, που πλήττουν τους όρους ύπαρξης των συνδικάτων και τα στοιχειώδη αγαθά που ακόµη διαθέτουν οι εργαζόµενοι, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, µαζί µε τις κυβερνητικές παρατάξεις αντέδρασαν όχι απλώς χλιαρά, αλλά µπλοκάροντας στην ουσία τις απεργιακές κινητοποιήσεις αντίστασης.

Το ΜΕΤΑ, σταθερό στην άποψη για έγκαιρη και καλά οργανωµένη προετοιµασία των απεργιακών κινητοποιήσεων, προκειµένου να υπάρχουν όροι επιτυχίας, είχε προτείνει την προκήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων σε συγκεκριµένη ηµεροµηνία που να µην αφήνει την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση. Αυτή η πρόταση έγινε στις υπόλοιπες δυνάµεις της Αριστεράς, ώστε από κοινού να γίνει προσπάθεια σε ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΕΚΠ, ΓΣΕΕ κ.λπ. για να γίνει εφικτή η προκήρυξη ενός συνόλου κινητοποιήσεων που περιλάµβαναν συµµετοχή στις κινητοποιήσεις στα ειρηνοδικεία, 24ωρη απεργία για την 3η αξιολόγηση και συλλαλητήρια, γνωρίζοντας τη συµφωνία των παλιών και νέων µνηµονιακών συνδικαλιστικών δυνάµεων (ΔΑΚΕ-π. ΠΑΣΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ) για προεδρείο στην ΑΔΕΔΥ, η οποία θα είχε (όπως και είχε) αρνητική επίπτωση και στην προκήρυξη απεργιών.

Το ΠΑΜΕ ανταποκρίθηκε στην κοινή πρωτοβουλία του ΜΕΤΑ, για έκτακτη σύγκλιση ΕΕ ΑΔΕΔΥ στις 3/1, αλλά µέχρις εκεί. Παρόλο που ΜΕΤΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ κατέθεσαν την ίδια πρόταση, για συλλαλητήρια στα ειρηνοδικεία στις 10/1 και 24ωρη απεργία στις 11/1, το ΠΑΜΕ δεν συναίνεσε σε αυτή την πρόταση, θέτοντας µία αόριστη πρόταση για 24ωρη απεργία τη µέρα ψήφισης, αφήνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση.

Η απεργία στις 12/1 –η οποία προτάθηκε από το ΠΑΜΕ εκ των υστέρων και οι την οποία άλλες δυνάµεις της Αριστεράς είχαν την ευαισθησία και την ευελιξία να αποδεχτούν και να προσπαθήσουν την επιβάλουν, κόντρα στην αδράνεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των µεγάλων συνοµοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων– έτσι όπως προκηρύχτηκε και µε τον περιορισµένο χρόνο προετοιµασίας που της απέµενε, δεν είχε την επιτυχία που θα µπορούσε και που της άξιζε. Μαζί µε τις στάσεις εργασίας που είχαν ανακοινωθεί από την ΑΔΕΔΥ και το συλλαλητήριο τη Δευτέρα 15/1, δηµιούργησαν αλαλούµ στους χώρους δουλειάς, ακόµα και στα πιο οργανωµένα κοµµάτια, κατακερµατίστηκε η συµµετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις και χάθηκε η ευκαιρία έµπνευσης των πιο απογοητευµένων.

Το σκηνικό των κινητοποιήσεων 12 και 15 Γενάρη µαζί µε τη συκοφαντική επίθεση που εξαπολύει συνειδητά το ΠΑΜΕ κατά του META, τη νέα κατάσταση που διαµορφώνεται στις ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις, το πλαίσιο διεκδικήσεων (µισθοί, ωράρια, συλλογικές συµβάσεις, υπεράσπιση της δηµόσιας Υγείας και Παιδείας, υπεράσπιση λαϊκής κατοικίας, αντιρατσιστική δράση, αιτήµατα ενάντια στον ιµπεριαλισµό και την απειλή πολέµου στην περιοχή µας) και τους τρόπους διεκδίκησης στις νέες συνθήκες, παρουσίασε ο γραµµατέας του ΜΕΤΑ, Γιώργος Χαρίσης, κατά την αρχική εισήγηση.

Η κατάσταση και οι σεχταριστικές απόψεις του µεγαλύτερου τµήµατος της Αριστεράς, µαζί µε τη µακροχρόνια λιτότητα, τα όλο και αυξανόµενα ποσοστά ελαστικής εργασίας, ακόµα και στο Δηµόσιο, οι ιδιωτικοποιήσεις, η βίαιη αρπαγή της λαϊκής περιουσίας, ο θεσµικός ρατσισµό που σκόπιµα καλλιεργείται και τα αποδυναµωµένα, απαξιωµένα και τα όλο και πιο γραφειοκρατικά συνδικάτα (µακριά από την πραγµατική ζωή στους χώρους δουλειάς) απασχόλησαν το σώµα του Γεν. Συµβουλίου του ΜΕΤΑ και των προσκεκληµένων που ανταποκρίθηκαν (αντιπροσωπεία της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης & Αντώνης Νταλακογεώργος).

Έντονη δυσαρέσκεια εκφράστηκε από συντρόφους και συντρόφισσες για την «ενδιάµεση» στάση που τηρεί η ΛΑΕ, σχετικά µε τις ενέργειες συνδικαλιστών του ιδιωτικού τοµέα, εκλεγµένων σε ΕΚΑ και ΓΣΕΕ, που αναφέρονται σε αυτήν, αλλά κατ’ επανάληψη δεν τηρούν όσα συµφωνούνται στο κεντρικό ΜΕΤΑ (ούτε στην ίδια τη ΛΑΕ), µε αποκορύφωµα την καταψήφιση της απεργίας για τις 12/1 στο ΕΚΑ. Τη φιλοκυβερνητική κι απεργοσπαστική αυτή στάση την χρεώνονται άδικα, τόσο το ΜΕΤΑ, όσο και η ΛΑΕ και δίνει το δικαίωµα σε άλλες αριστερές δυνάµεις να καλύπτουν την ούτως ή άλλως σεχταριστική στάση τους, πίσω από τέτοιες κινήσεις που µας εκθέτουν όλους.

Καµπάνια του ΜΕΤΑ για τους συµβασιούχους

Όχι στην ελαστική εργασία

Κείμενο στηριγμένο στην τοποθέτηση στο ΓΣ του ΜΕΤΑ από την Κατερίνα Γιαννούλια, µέλος του ΓΣ ΑΔΕΔΥ και της ΕΕ του ΜΕΤΑ

Οι κινητοποιήσεις των 12 και 15 Γενάρη ανέδειξαν τι θα µπορούσε και δεν έκανε η Αριστερά.

Η στάση του ΠΑΜΕ δεν επέτρεψε µία στοιχειώδη συνεννόηση των δυνάµεων της Αριστεράς που θα έδινε τη δυνατότητα οργάνωσης κινητοποιήσεων, για πρώτη φορά χωρίς την κάλυψη της «υψηλής» συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, πιέζοντάς την κι ανοίγοντας νέες προοπτικές.

Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ στις συγκεκριµένες κινητοποιήσεις συνεργάστηκαν περισσότερο, ωστόσο, η µόνιµη απόρριψη κοινών πρωτοβουλιών δεν βοηθά καθόλου, αφήνοντας και το ΠΑΜΕ ανενόχλητο να συνεχίζει την ίδια τακτική σε µεγαλύτερη κλίµακα.

Τόσο οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, όσο και το ΠΑΜΕ, αντί για την κοινή δράση και τη συµµετοχή της βάσης των σωµατείων στους πραγµατικούς αγώνες, επιλέγουν συµβολικές και φαντεζί ενέργειες (έξω από τη ΓΣΣΕ, οι µεν -11/1-, στη συνεδρίαση της ΕΕ ΑΔΕΔΥ -16/10-, οι δε), που εκτονώνουν ένα πολύ µικρό τµήµα στελεχών τους ενάντια στις µνηµονιακές ηγεσίες, αλλά στην πράξη δεν ενοχλούν καθόλου ούτε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ούτε την ίδια την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, αφού δεν οργανώνουν τη µεγάλη αντίσταση, που αφορά την εµπλοκή του εργατικού κινήµατος.

Παρ’ όλα αυτά, το ΜΕΤΑ δεν µπορεί παρά να συνεχίσει να προβάλλει το ανοιχτό κάλεσµα για συνεργασία των αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάµεων, µε όποιες από τις αριστερές δυνάµεις καταλαβαίνουν την ανάγκη και προτίθενται να συµπράξουν ακόµα και σε επιµέρους ζητήµατα.

Συµβασιούχοι

Κεντρικό θέµα για τη συνδικαλιστική και όχι µόνο, Αριστερά, στους εργατικούς χώρους, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία, αποτελούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι οποίες επεκτείνονται ραγδαία και στο Δηµόσιο, αυξάνονται σε ποικιλοµορφία, χρηµατοδοτούνται από ασταθείς πόρους και όχι από τον κρατικό προϋπολογισµό, αφήνουν ακόµα και τις βασικές δηµόσιες λειτουργίας (παιδεία, υγεία, πρόνοια) αστήρικτες και µε προβληµατική απόδοση, ενώ, µε την προκλητική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας µένουν οι ίδιοι οι συµβασιούχοι και τα αιτήµατά τους εκτός του οργανωµένου εργατικού κινήµατος, µε ό,τι προβλήµατα επιφέρει αυτό.

Γι’ αυτό προτείνεται το ζήτηµα της ελαστικής εργασίας και η εγγραφή όλων των συµβασιούχων στα σωµατεία, τις µεγάλες οµοσπονδίες και συνοµοσπονδίες, να πάρει τη µορφή µεγάλης καµπάνιας. Με συλλογή υπογραφών, συζητήσεις, συνελεύσεις στους µεγάλους χώρους δουλειάς (νοσοκοµεία, δήµοι, σχολεία), να συσπειρωθεί το τεράστιο τµήµα των συµβασιούχων που περιφρονείται συνειδητά και συστηµατικά από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ (µε τα παρακλάδια τους) και να διεκδικήσει, µαζί µε τους µόνιµους εργαζόµενους (που και αυτοί φορτώνονται µε περισσότερη δουλειά χάνοντας δικαιώµατα), αλλά και µε την κοινωνία που έχει ανάγκη από τις υπηρεσίες όπου δουλεύουν υπερφορτωµένοι µόνιµοι και ακάλυπτοι συµβασιούχοι, µόνιµη και σταθερή δουλειά για όλους.

Πλειστηριασµοί

Το πρόβληµα των πλειστηριασµών και οσονούπω των εξώσεων χρειάζεται να µεταβεί από τα ειρηνοδικεία, στα σωµατεία και τις γειτονιές.

Τα σωµατεία πρέπει άµεσα να εµπλακούν ενεργά στην καταγραφή και την προστασία όχι µόνο των µελών τους, αλλά και της περιοχής όπου βρίσκονται. Τοπικοί σύλλογοι δασκάλων, ΕΛΜΕ, σωµατεία εργαζοµένων σε νοσοκοµεία και δήµους, έχουν την ευκολία και τη δυνατότητα να παίξουν το ρόλο συντονιστικών αγώνα ενάντια στους πλειστηριασµούς και τις εξώσεις σε κάθε γειτονιά, γιατί µπορούν να συγκεντρώσουν δυνάµεις, αφού εξ αντικειµένου φέρνουν κοντά εκπαιδευτικούς, γονείς, µαθητές, γιατρούς, νοσοκόµους, ασθενείς, δηµοτικούς υπαλλήλους και δηµότες.

Αντιρατσισµός

Σηµαντική παραµένει η προσπάθεια εισαγωγής των αντιρατσιστικών θεµάτων στους χώρους δουλειάς και τα σωµατεία. Ο ρατσισµός ως επιλογή των µεγάλων θεσµών και κρατών (ΕΕ, ΗΠΑ, κυβερνήσεις) χρειάζεται συνολική αντιπαράθεση κι αντιµετώπιση. Η φετινή 17η Μάρτη θα είναι ο πρώτος σταθµός, που µπορεί να αξιοποιηθεί µε ψηφίσµατα και εκδηλώσεις-συζητήσεις σε εργατικούς χώρους.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά