Αποτελεί τραγική ειρωνεία το ότι η αιματηρή καταστολή της παλαιστινιακής «ημέρας της γης» είχε εν μέρει προβλεφθεί στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε μόλις μια μέρα πριν στο Πολυτεχνείο από την «Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό». Κεντρική ομιλήτρια ήταν η Σιρίν Ισάουι, παλαιστίνια ακτιβίστρια, δικηγόρος και πρώην πολιτική κρατούμενη του σιωνιστικού κράτους.
Η Ισάουι, μέσα από μια βιωματική, αλλά συνάμα πολιτική τοποθέτηση, παρουσίασε την τρομοκρατία του σιωνιστικού κράτους απέναντι στους Παλαιστίνιους, αλλά και τον αγώνα των τελευταίων για τη γη και την ελευθερία τους. Αναφέρθηκε στη θέση της γυναίκας, στις απάνθρωπες συνθήκες των σιωνιστικών φυλακών, αλλά και στην ανάγκη συνέχισης της αντίστασης.
Η γυναίκα στην Παλαιστίνη
Το λόγο αρχικά πήρε μια γυναίκα Παλαιστίνια που ζει στην Ελλάδα και είναι μέλος της «Πρωτοβουλίας». Αναφέρθηκε με θαυμασμό στις γυναίκες Παλαιστίνιες που συνεχίζουν να αντιστέκονται στην κατοχή και στην καταπίεση. Μετά από 70 χρόνια, ο παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να μάχεται και αυτό από μόνο του αποτελεί μια νίκη, όταν μάλιστα οι γυναίκες βρίσκονται στην καρδιά αυτού του αγώνα. Συγκεκριμένα, δήλωσε ότι «οι παλαιστίνιες γυναίκες αποτελούν σύμβολα ενάντια στην κοινωνική πατριαρχία που επικρατεί στον αραβικό κόσμο». Άλλωστε και η ίδια η κεντρική ομιλήτρια της εκδήλωσης, η Σιρίν Ισάουι, είναι μια γυναίκα δικηγόρος, η οποία συνελήφθη και καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση από το ισραηλινό κράτος, επειδή προσπάθησε να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του ήδη φυλακισμένου αδερφού της, που είχε προχωρήσει σε απεργία πείνας.
Η Σιρίν δήλωσε ότι η ιστορία της μικρής Παλαιστίνιας Αχέντ Ταμίμι, που έχει πάρει ιδιαίτερη δημοσιότητα και έχει ευαισθητοποιήσει πολύ κόσμο παγκόσμια, ενσαρκώνει την ιστορία κάθε γυναίκας στην Παλαιστίνη. Η εικόνα ισραηλινών στρατιωτών να εισβάλλουν σε σπίτια Παλαιστινίων και να τους συλλαμβάνουν ακόμη και μέσα στη νύχτα είναι άλλωστε ένα συχνό φαινόμενο με το οποίο έρχονται αντιμέτωπα όλα τα παιδιά του Παλαιστινιακού λαού από πολύ μικρή ηλικία.
Οι συνθήκες στις φυλακές
Η Σιρίν αναφέρθηκε εκτενώς στις συνθήκες κράτησης στις ισραηλινές φυλακές. Πρόκειται για πραγματικά κολαστήρια, όπου ξεχασμένοι άνθρωποι και αγωνιστές στην πραγματικότητα αφήνονται να πεθάνουν. Η ίδια έχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια «ανοιχτές πληγές» μέσα στην ίδια της την οικογένεια. Ο ένας της αδερφός βρίσκεται φυλακισμένος 24 χρόνια λόγω της αντιστασιακής δράση του, ενώ ο άλλος έχει κλείσει ήδη 8 χρόνια. Στην προσπάθειά της να τους υπερασπιστεί συνελήφθη και η ίδια, με αποτέλεσμα την καταδίκη της σε 4 χρόνια φυλάκισης. Η Σιρίν περιέγραψε τέσσερα εφιαλτικά χρόνια που περιλάμβαναν απομονώσεις, βασανιστήρια, παραβιάσεις στοιχειωδών δικαιωμάτων, λεκτική και σωματική βία.
Τις πρώτες 30 ημέρες τις πέρασε σε ένα υπόγειο κέντρο ανάκρισης, όπου υπήρχε φως διαρκώς επάνω στα μάτια της. Της είχαν δεμένα τα χέρια από πίσω για 20 ώρες την ημέρα, με αποτέλεσμα να της έχει μείνει ακόμη αναπηρία στα χέρια. Οι πρώτες αυτές μέρες, κατά τις οποίες το σιωνιστικό κράτος προσπαθούσε να της αποσπάσει πληροφορίες, ήταν πραγματικά εφιαλτικές. Η ίδια ανέφερε ότι για 30 μέρες με δεμένα χέρια δεν την άφηναν να αλλάξει ρούχα, ούτε να κάνει μπάνιο, ενώ παράλληλα την απειλούσαν ότι με μόλις μια σφαίρα μπορούσαν να τελειώσουν όλα. Πραγματικά είναι να απορεί κανείς ποιοι κανόνες προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που κατά καιρούς επικαλούνται μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να επέμβουν σε τρίτα κράτη, καλύπτουν αυτές τις βαναυσότητες απέναντι σε παλαιστίνιους αγωνιστές.
Μετά τις πρώτες 30 ημέρες και αφού η Σιρίν δεν υπέκυψε στις ισραηλινές ανακρίσεις, τη μετέφεραν σε άλλες φυλακές. Σε αυτές της απαγορευόταν να αναπτύξει αλληλογραφία ή ακόμη και να της προσκομίσουν κάποια βιβλία οι γονείς της. Στη διάρκεια της φυλάκισής της τη ρίξανε 7 φορές σε απομόνωση, που διαρκούσε 2 με 3 μήνες τη φορά. Στην απομόνωση την άφηναν με τα ίδια ρούχα, ενώ την παρακολουθούσαν διαρκώς με κάμερες. Μιλάμε για μια σαδιστική πρακτική που δεν τελείωνε εκεί. Την επισκεπτόταν ο ίδιος ο διοικητής των φυλακών, ο οποίος την έριχνε με δεμένα χέρια στο πάτωμα και την κλώτσαγε μανιωδώς στην πλάτη. Τις 4 από τις 7 φορές που πήγε απομόνωση, υπέστη μεγάλες αιμορραγίες από το ξύλο. Της αρνούνταν όμως οποιαδήποτε ιατρική θεραπεία και την άφηναν για βδομάδες με τα ίδια αιματοβαμμένα ρούχα. Όπως δήλωσε η ίδια η Σιρίν, οι γιατροί της έλεγαν ότι «τα αξίζεις αυτά που παθαίνεις».
Η παλαιστινιακή αντίσταση
Η βαναυσότητα και η τρομοκρατία του ισραηλινού κράτους δεν είναι τυχαία. Είναι μια συνειδητή επιλογή φίμωσης και καταστολής των πιο ριζοσπαστικών κομματιών του αραβικού κόσμου, που τολμούν να αντιστέκονται σε έναν από τους πιο εξελιγμένους στρατούς παγκόσμια. Τα ίδια τα μέλη της Πρωτοβουλίας έκαναν εκτενή αναφορά στη σημασία της «ημέρας της γης» των Παλαιστινίων, που ετήσια γιορτάζεται στις 30 του Μάρτη (την επομένη της εκδήλωσης). Η ημέρα αυτή αναφέρεται στα γεγονότα του 1976, όταν Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ εξεγέρθηκαν ενάντια στην κατάσχεση μεγάλων εκτάσεων γης από το κράτος του Ισραήλ, με αποτέλεσμα έξι νεκρούς και υπερπολλαπλάσιους τραυματίες και συλληφθέντες.
Η ημέρα αυτή αποτελεί σύμβολο ενότητας για τους Παλαιστίνιους και θέτει επί τάπητος τρία βασικά αιτήματα που ενοχλούν την Ισραηλινή κυβέρνηση και τους καπιταλιστές συμμάχους της: α) Ελευθερία σε όλη την Παλαιστίνη. β) Επιστροφή όλων των προσφύγων στη γη τους. γ) Απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων.
Για 7 δεκαετίες ο παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να αντιστέκεται κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Οι δηλώσεις του Τραμπ για μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, η υπόθεση της Αχέντ Ταμίμι, καθώς και τα τελευταία θύματα που θρήνησαν μαζικά οι Παλαιστίνιοι, αναδεικνύουν μια νέα κατάσταση η οποία μυρίζει μπαρούτι. Η Σιρίν δήλωσε ευγνώμων για την αμέριστη αλληλεγγύη του ελληνικού κινήματος στους αγώνες των Παλαιστινίων και τόνισε ότι οφείλουμε όλοι να γίνουμε η φωνή της Παλαιστίνης, ώστε να σταματήσει η αιματοχυσία και η τρομοκρατία του σιωνιστικού κράτους.
