Η παλαιστινιακή αντίσταση μέσα από τα μάτια της Σιρίν Ισάουι

Η Ισά­ουι, μέσα από μια βιω­μα­τι­κή, αλλά συ­νά­μα πο­λι­τι­κή το­πο­θέ­τη­ση, πα­ρου­σί­α­σε την τρο­μο­κρα­τία του σιω­νι­στι­κού κρά­τους απέ­να­ντι στους Πα­λαι­στί­νιους, αλλά και τον αγώνα των τε­λευ­ταί­ων για τη γη και την ελευ­θε­ρία τους. Ανα­φέρ­θη­κε στη θέση της γυ­ναί­κας, στις απάν­θρω­πες συν­θή­κες των σιω­νι­στι­κών φυ­λα­κών, αλλά και στην ανά­γκη συ­νέ­χι­σης της αντί­στα­σης.

Η γυ­ναί­κα στην Πα­λαι­στί­νη

Το λόγο αρ­χι­κά πήρε μια γυ­ναί­κα Πα­λαι­στί­νια που ζει στην Ελ­λά­δα και είναι μέλος της «Πρω­το­βου­λί­ας». Ανα­φέρ­θη­κε με θαυ­μα­σμό στις γυ­ναί­κες Πα­λαι­στί­νιες που συ­νε­χί­ζουν να αντι­στέ­κο­νται στην κα­το­χή και στην κα­τα­πί­ε­ση. Μετά από 70 χρό­νια, ο πα­λαι­στι­νια­κός λαός συ­νε­χί­ζει να μά­χε­ται και αυτό από μόνο του απο­τε­λεί μια νίκη, όταν μά­λι­στα οι γυ­ναί­κες βρί­σκο­νται στην καρ­διά αυτού του αγώνα. Συ­γκε­κρι­μέ­να, δή­λω­σε ότι «οι πα­λαι­στί­νιες γυ­ναί­κες απο­τε­λούν σύμ­βο­λα ενά­ντια στην κοι­νω­νι­κή πα­τριαρ­χία που επι­κρα­τεί στον αρα­βι­κό κόσμο». Άλ­λω­στε και η ίδια η κε­ντρι­κή ομι­λή­τρια της εκ­δή­λω­σης, η Σιρίν Ισά­ουι, είναι μια γυ­ναί­κα δι­κη­γό­ρος, η οποία συ­νε­λή­φθη και κα­τα­δι­κά­στη­κε σε τέσ­σε­ρα χρό­νια φυ­λά­κι­ση από το ισ­ραη­λι­νό κρά­τος, επει­δή προ­σπά­θη­σε να υπε­ρα­σπι­στεί τα δι­καιώ­μα­τα του ήδη φυ­λα­κι­σμέ­νου αδερ­φού της, που είχε προ­χω­ρή­σει σε απερ­γία πεί­νας.

Η Σιρίν δή­λω­σε ότι η ιστο­ρία της μι­κρής Πα­λαι­στί­νιας Αχέντ Τα­μί­μι, που έχει πάρει ιδιαί­τε­ρη δη­μο­σιό­τη­τα και έχει ευαι­σθη­το­ποι­ή­σει πολύ κόσμο πα­γκό­σμια, εν­σαρ­κώ­νει την ιστο­ρία κάθε γυ­ναί­κας στην Πα­λαι­στί­νη. Η ει­κό­να ισ­ραη­λι­νών στρα­τιω­τών να ει­σβάλ­λουν σε σπί­τια Πα­λαι­στι­νί­ων και να τους συλ­λαμ­βά­νουν ακόμη και μέσα στη νύχτα είναι άλ­λω­στε ένα συχνό φαι­νό­με­νο με το οποίο έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πα όλα τα παι­διά του Πα­λαι­στι­νια­κού λαού από πολύ μικρή ηλι­κία.

Οι συν­θή­κες στις φυ­λα­κές

Η Σιρίν ανα­φέρ­θη­κε εκτε­νώς στις συν­θή­κες κρά­τη­σης στις ισ­ραη­λι­νές φυ­λα­κές. Πρό­κει­ται για πραγ­μα­τι­κά κο­λα­στή­ρια, όπου ξε­χα­σμέ­νοι άν­θρω­ποι και αγω­νι­στές στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αφή­νο­νται να πε­θά­νουν. Η ίδια έχει εδώ και πάρα πολλά χρό­νια «ανοι­χτές πλη­γές» μέσα στην ίδια της την οι­κο­γέ­νεια. Ο ένας της αδερ­φός βρί­σκε­ται φυ­λα­κι­σμέ­νος 24 χρό­νια λόγω της αντι­στα­σια­κής δράση του, ενώ ο άλλος έχει κλεί­σει ήδη 8 χρό­νια. Στην προ­σπά­θειά της να τους υπε­ρα­σπι­στεί συ­νε­λή­φθη και η ίδια, με απο­τέ­λε­σμα την κα­τα­δί­κη της σε 4 χρό­νια φυ­λά­κι­σης. Η Σιρίν πε­ριέ­γρα­ψε τέσ­σε­ρα εφιαλ­τι­κά χρό­νια που πε­ρι­λάμ­βα­ναν απο­μο­νώ­σεις, βα­σα­νι­στή­ρια, πα­ρα­βιά­σεις στοι­χειω­δών δι­καιω­μά­των, λε­κτι­κή και σω­μα­τι­κή βία. 

Τις πρώ­τες 30 ημέ­ρες τις πέ­ρα­σε σε ένα υπό­γειο κέ­ντρο ανά­κρι­σης, όπου υπήρ­χε φως διαρ­κώς επάνω στα μάτια της. Της είχαν δε­μέ­να τα χέρια από πίσω για 20 ώρες την ημέρα, με απο­τέ­λε­σμα να της έχει μεί­νει ακόμη ανα­πη­ρία στα χέρια. Οι πρώ­τες αυτές μέρες, κατά τις οποί­ες το σιω­νι­στι­κό κρά­τος προ­σπα­θού­σε να της απο­σπά­σει πλη­ρο­φο­ρί­ες, ήταν πραγ­μα­τι­κά εφιαλ­τι­κές. Η ίδια ανέ­φε­ρε ότι για 30 μέρες με δε­μέ­να χέρια δεν την άφη­ναν να αλ­λά­ξει ρούχα, ούτε να κάνει μπά­νιο, ενώ πα­ράλ­λη­λα την απει­λού­σαν ότι με μόλις μια σφαί­ρα μπο­ρού­σαν να τε­λειώ­σουν όλα. Πραγ­μα­τι­κά είναι να απο­ρεί κα­νείς ποιοι κα­νό­νες προ­στα­σί­ας αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των, που κατά και­ρούς επι­κα­λού­νται με­γά­λες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις για να επέμ­βουν σε τρίτα κράτη, κα­λύ­πτουν αυτές τις βα­ναυ­σό­τη­τες απέ­να­ντι σε πα­λαι­στί­νιους αγω­νι­στές. 

Μετά τις πρώ­τες 30 ημέ­ρες και αφού η Σιρίν δεν υπέ­κυ­ψε στις ισ­ραη­λι­νές ανα­κρί­σεις, τη με­τέ­φε­ραν σε άλλες φυ­λα­κές. Σε αυτές της απα­γο­ρευό­ταν να ανα­πτύ­ξει αλ­λη­λο­γρα­φία ή ακόμη και να της προ­σκο­μί­σουν κά­ποια βι­βλία οι γο­νείς της. Στη διάρ­κεια της φυ­λά­κι­σής της τη ρί­ξα­νε 7 φορές σε απο­μό­νω­ση, που διαρ­κού­σε 2 με 3 μήνες τη φορά. Στην απο­μό­νω­ση την άφη­ναν με τα ίδια ρούχα, ενώ την πα­ρα­κο­λου­θού­σαν διαρ­κώς με κά­με­ρες. Μι­λά­με για μια σα­δι­στι­κή πρα­κτι­κή που δεν τε­λεί­ω­νε εκεί. Την επι­σκε­πτό­ταν ο ίδιος ο διοι­κη­τής των φυ­λα­κών, ο οποί­ος την έρι­χνε με δε­μέ­να χέρια στο πά­τω­μα και την κλώ­τσα­γε μα­νιω­δώς στην πλάτη. Τις 4 από τις 7 φορές που πήγε απο­μό­νω­ση, υπέ­στη με­γά­λες αι­μορ­ρα­γί­ες από το ξύλο. Της αρ­νού­νταν όμως οποια­δή­πο­τε ια­τρι­κή θε­ρα­πεία και την άφη­ναν για βδο­μά­δες με τα ίδια αι­μα­το­βαμ­μέ­να ρούχα. Όπως δή­λω­σε η ίδια η Σιρίν, οι για­τροί της έλε­γαν ότι «τα αξί­ζεις αυτά που πα­θαί­νεις».

Η πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση

Η βα­ναυ­σό­τη­τα και η τρο­μο­κρα­τία του ισ­ραη­λι­νού κρά­τους δεν είναι τυ­χαία. Είναι μια συ­νει­δη­τή επι­λο­γή φί­μω­σης και κα­τα­στο­λής των πιο ρι­ζο­σπα­στι­κών κομ­μα­τιών του αρα­βι­κού κό­σμου, που τολ­μούν να αντι­στέ­κο­νται σε έναν από τους πιο εξε­λιγ­μέ­νους στρα­τούς πα­γκό­σμια. Τα ίδια τα μέλη της Πρω­το­βου­λί­ας έκα­ναν εκτε­νή ανα­φο­ρά στη ση­μα­σία της «ημέ­ρας της γης» των Πα­λαι­στι­νί­ων, που ετή­σια γιορ­τά­ζε­ται στις 30 του Μάρτη (την επο­μέ­νη της εκ­δή­λω­σης). Η ημέρα αυτή ανα­φέ­ρε­ται στα γε­γο­νό­τα του 1976, όταν Πα­λαι­στί­νιοι πο­λί­τες του Ισ­ρα­ήλ εξε­γέρ­θη­καν ενά­ντια στην κα­τά­σχε­ση με­γά­λων εκτά­σε­ων γης από το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, με απο­τέ­λε­σμα έξι νε­κρούς και υπερ­πολ­λα­πλά­σιους τραυ­μα­τί­ες και συλ­λη­φθέ­ντες.

Η ημέρα αυτή απο­τε­λεί σύμ­βο­λο ενό­τη­τας για τους Πα­λαι­στί­νιους και θέτει επί τά­πη­τος τρία βα­σι­κά αι­τή­μα­τα που ενο­χλούν την Ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση και τους κα­πι­τα­λι­στές συμ­μά­χους της: α) Ελευ­θε­ρία σε όλη την Πα­λαι­στί­νη. β) Επι­στρο­φή όλων των προ­σφύ­γων στη γη τους. γ) Απε­λευ­θέ­ρω­ση όλων των φυ­λα­κι­σμέ­νων.

Για 7 δε­κα­ε­τί­ες ο πα­λαι­στι­νια­κός λαός συ­νε­χί­ζει να αντι­στέ­κε­ται κάτω από πολύ αντί­ξο­ες συν­θή­κες. Οι δη­λώ­σεις του Τραμπ για με­τα­φο­ρά της πρε­σβεί­ας των ΗΠΑ στην Ιε­ρου­σα­λήμ, η υπό­θε­ση της Αχέντ Τα­μί­μι, καθώς και τα τε­λευ­ταία θύ­μα­τα που θρή­νη­σαν μα­ζι­κά οι Πα­λαι­στί­νιοι, ανα­δει­κνύ­ουν μια νέα κα­τά­στα­ση η οποία μυ­ρί­ζει μπα­ρού­τι. Η Σιρίν δή­λω­σε ευ­γνώ­μων για την αμέ­ρι­στη αλ­λη­λεγ­γύη του ελ­λη­νι­κού κι­νή­μα­τος στους αγώ­νες των Πα­λαι­στι­νί­ων και τό­νι­σε ότι οφεί­λου­με όλοι να γί­νου­με η φωνή της Πα­λαι­στί­νης, ώστε να στα­μα­τή­σει η αι­μα­το­χυ­σία και η τρο­μο­κρα­τία του σιω­νι­στι­κού κρά­τους.