Παρίσι, 5 Μάη 2018
Με άξονα την αποφασιστική αντίσταση των σιδηροδρομικών ενάντια στο σχέδιο καλυμμένης ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων και αίτιο την διάχυτη λαϊκή δυσφορία για τα αλλεπάλληλα μέτρα αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, ένα πλατύ λαϊκό κίνημα ογκώνεται στην Γαλλία στοχεύοντας στην απόκρουση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και στον περιορισμό της παντοδυναμίας της προεδρικής και γενικότερα εκτελεστικής εξουσίας. Σε ένα πολιτικό σύστημα όπου η εξουσία αυτή ελέγχει, χωρίς να υπολογίζει την αριστερή αντιπολίτευσης, το σύνολο των κρατικών μηχανισμών, και όπου ο δημόσιος διάλογος χειραγωγείται από εννέα ομίλους ιδιωτικών συμφερόντων, ιδιοκτητών των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση μπορεί να υψώσει φωνή μόνο στους δρόμους και στους χώρους συνδικαλιστικών αγώνων. Αλλά και αυτές οι εκδηλώσεις περιορίζονται από μέτρα συνδικαλιστικής και αστυνομικής καταστολής και κοινωνικού ελέγχου.
Μεγάλες και αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια και πορείες έχουν λάβει χώρα με επιτυχία σε όλες τις μεγάλες και μικρές πόλεις της Γαλλίας από τις 22 Μάρτη μέχρι σήμερα. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη παρά τις δυσκολίες που έπρεπε να υπερνικηθούν: 22 Μάρτη, 19 Απρίλη, Εργατική Πρωτομαγιά.
Προς το τέλος της μεγάλης διαδήλωσης της Εργατικής Πρωτομαγιάς δημιουργήθηκαν επεισόδια μεταξύ των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων (CRS) και διαδηλωτών μετά τις υλικές ζημιές που προκάλεσαν ομάδες γνωστές στην Γαλλική κοινή γνώμη ως «Black Blocs». Τα επεισόδια αυτά προβλήθηκαν υπερβολικά σε όλα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής κυβερνητικής ΕΡΤ, η οποία μέχρι τότε αλλά και μετά αποσιώπησε τις Γαλλικές κινητοποιήσεις.
Και «φυσικά» ακούστηκε από τους Γαλλικούς «επίσημους» κύκλους η άποψη πως εφόσον υπάρχει κίνδυνος τέτοιων επεισοδίων θα έπρεπε να επανεξεταστούν οι άδειες για την διεξαγωγή των επόμενων διαδηλώσεων που είχαν προγραμματιστεί.
Το καπνισμένο τσουκάλι
«Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα κι απλά» έχει γράψει ο Γιάννης Ρίτσος.
Όμως η φράση αυτή είναι μόνο ευχή όταν πρόκειται για το διάλογο μεταξύ των φορέων της Γαλλικής πολιτικής και συνδικαλιστικής Αριστεράς. Ευχή που για να γίνει πραγματικότητα χρειάζεταιευρηματικότητα και αυξημένηευαισθησία απέναντι στα αγωνιστικά σκιρτήματα των εργατικών και λαϊκών τάξεων. Έτσι, σε ανοιχτή συνέλευση ακτιβιστών και συνδικαλιστών που έγινε στο Εργατικό Κέντρο (Bourse du Travail) του Παρισιού και στον γύρω χώρο της πλατείας Ρεπουμπλίκ, στις 4 Απρίλη, έγινε κάλεσμα για μια πανεθνική συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας τις 5 Μάη ενάντια στην πολιτική και την ιδεολογία του Μακρόν. Η κίνηση αυτή, που αρχικά καταγγέλθηκε σαν «διασπαστική» από πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες της Αριστεράς, κατόρθωσε να συγκεντρώσει πάνω από 35.000 υπογραφές στο Διαδίκτυο.
«Η αστυνομική διεύθυνση Παρισιού έκρινε πως ήταν υπερβολικά πολύς κόσμος για ένα απλό πικνίκ γύρω από ένα κοινό τσουκάλι» δήλωσε ο François Ruffin, ένας από τους διοργανωτές της εκδήλωσης που είχε συμμετάσχει πριν 2 χρόνια και στην διοργάνωση του «Ολονύχτιου ξεσηκωμού» (Nuit Debout). Ο Ruffin είναι επίσης βουλευτής της Αριστεράς και εκλέχτηκε σε μια αποβιομηχανοποιημένη επαρχία της Γαλλίας φράζοντας το δρόμο στην εκλογή του υποψήφιου του Εθνικού Μετώπου.Ως αρχικό σημείο της συγκέντρωσης είχε προταθεί η αυλή του Λούβρου,εκείόπου ο Μακρόν είχε ξεκινήσει πριν ένα χρόνο τον μετεκλογικό του θρίαμβο. Η συγκέντρωση τελικάμεταφέρθηκε στην πλατεία της Όπερας, πολύ μεγαλύτερης χωρητικότητας.
Παρά τις αρχικές αντεγκλήσεις του τύπου «ποιος καλεί ποιον» η συμμετοχή κάλυψε το σύνολο της ευρείας πολιτικής Αριστεράς από το DIEM25 και το κόμμα Αμόν μέχρι όλες σχεδόν τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής άκρας Αριστεράς,με παρουσία των κομματικών τους σημαιών και των σημαντικών στελεχών όλου αυτού του πολιτικού χώρου.Υπήρξε ταυτόχρονα συμμετοχή ενώσεων πολιτών όπως το ATTAC και το Κίνημα Ειρήνης, και αγωνιστικών συλλογικοτήτων υπεράσπισης τωνμεταναστών, των αστέγων, τηςΥγείας, των ριζοσπαστών οικολόγων, καθώς και των κινητοποιημένων φοιτητών.
Οι επίσημες συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες δεν κάλεσαν στην πορεία αυτή, συμμετείχε όμως μεγάλος αριθμός συνδικαλιστών με τις σημαίες τους από τα συνδικάτα CGT και SUD. Η πορεία ακολούθησε δρομολόγιο 4,5 χιλιομέτρων από την Όπερα ως την Βαστίλη περνώντας από την πλατεία Ρεπουμπλίκ. Δεν σημειώθηκε καμιά συμπλοκή με τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο αριθμός των διαδηλωτών υπολογίζεται σε 40.000 από την αστυνομία και σε 160.000 από τους διοργανωτές.
Το χαρακτηριστικό αυτής της διαδήλωσης ήταν η πολυμορφία των αιτημάτων.Αυτό είναι αρκετά εύλογο στη σημερινήΓαλλία όπου η νεοφιλελεύθερη και αυταρχική επέλαση Μακρόν εκδηλώνεται ταυτόχρονα σε όλα τα μέτωπα με πολλαπλές σκληρές συνέπειες στους επί μέρους χώρους και αυξανόμενη αγωνία για το μέλλον της κοινωνίας.Το σύμβολο αυτής της πορείας ήταν το κοινό «τσουκάλι»
όπου η κάθε κοινωνική ομάδα είχε να βάλει τα ιδιαίτερα ζητήματα και αιτήματα της για να βράσουν μαζί και να βγάλουν το κοινό ζουμί της ιδεολογικής και πολιτικής απόρριψης του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι μια αφίσα της εκδήλωσης, παραποιώντας όμοια αφίσα του Μάη του 68, παρουσιάζει έναν διαδηλωτή να πετάει, αντί για πέτρες, κρεμμύδια, ντομάτες και πράσα, εικόνα που ερμηνεύτηκε από τους κυβερνητικούς κύκλους σαν... κάλεσμα σε βίαιη εξέγερση κατά τον τρόπο δράσης... των Black Blocs! Καθώς και το όνομα της εκδήλωσης «Γιορτή για τον Μακρόν» (Fête à Macron) που στα Γαλλικά μπορεί να ακουστεί και σαν «Καψόνι στον Μακρόν» ερμηνεύτηκε και πάλι από τους ίδιους κύκλους σαν... παρότρυνση για διατάραξη της δημόσιας τάξης.
Οι παραπάνω λεπτομέρειες δίνουν το στίγμα της σημερινής επικοινωνιακής αντιπαράθεσης μεταξύ των συστημικών...Neoliberal Blocs και της Αριστεράς στην Γαλλία.
Τα χαρακτηριστικά της κινητοποίησης της 5ης Μάη (πολυσυλλεκτικότητα, επικοινωνιακή διάσταση) εκφράζουν την δύναμη ταυτόχρονα όμως και την ενδεχόμενη αδυναμία του κινήματος.Η μαγιά συσπείρωσης που δημιουργήθηκε θα πρέπει να ζυμωθεί δυναμικάγια να φουσκώσει με την δημιουργία ενωτικών επιτροπών δράσης σε όλους τους γεωγραφικούς και κοινωνικούς χώρους, κατ'αναλογία με εκείνο που είχε γίνει για το δημοψήφισμα του 2005 για το Ευρωσύνταγμα.
Γιατί το «τσουκάλι» δεν πρέπει ούτε να χυθεί ούτε να παραβράσει.
Αν η δήλωση του Ζαν-Λικ Μελανσόν πως «στις 5 του Μάη ένας νέος ήλιος ανέτειλε πάνω από τα κινήματα μας» εκφράζει κυρίως την ρομαντική διάσταση της Γαλλικής ψυχής, γεγονός είναι πως έγινε ένα σημαντικό βήμα.
Πέρα από την «μεγάλη λευκή πορεία» των νοσοκομειακών που έχει αναγγελθεί για τις 15 Μάη, την διακλαδική απεργία του Δημόσιου Τομέα και πορεία της 22ης του Μάη, τις συνεχιζόμενες διήμερες απεργίες των σιδηροδρομικών, τις λοιπές απεργιακές εστίες καιτις φοιτητικές κινητοποιήσεις, έχει αναγγελθεί για τις 26 του Μάη μία νέα πανεθνική συγκέντρωση και πορεία στην οποία συμμετέχουν αυτή την φορά καιη ηγεσία της CGT και τα συνδικάτα SUD-Solidaires.
Ο στόχος είναι να αναγκαστεί σε οπισθοχώρηση η κυβέρνηση Μακρόν.
