Δολοφονία Κατσίφα: Πώς στρώνεται το έδαφος στο εθνικιστικό μίσος

Αμέ­σως, σύσ­σω­μα τα ΜΜΕ πα­ρου­σί­α­σαν το γε­γο­νός ως «προ­κλη­τι­κή δο­λο­φο­νία Έλ­λη­να ομο­γε­νούς», επει­δή «ύψωσε την Ελ­λη­νι­κή ση­μαία» (πράγ­μα που διέ­ψευ­σε και η ΕΛΑΣ), απο­σιω­πώ­ντας πο­νη­ρά το γε­γο­νός ότι ο Κα­τσί­φας εκεί­νη την ώρα πυ­ρο­βο­λού­σε με ένα κα­λάσ­νι­κοφ τους Αλ­βα­νούς αστυ­νο­μι­κούς έξω από ένα κα­φε­νείο, σε κα­τοι­κη­μέ­νη πε­ριο­χή. 

Πρό­κει­ται για σκέτη υπο­κρι­σία, όταν μά­λι­στα το εν λόγω βί­ντεο «έπαι­ζε» στις οθό­νες, αλλά οι εθνι­κά ευαί­σθη­τοι τη­λε­πα­ρου­σια­στές συ­νέ­χι­ζαν να μι­λούν για τον «αδι­κο­χα­μέ­νο ομο­γε­νή», ο οποί­ος, όπως απο­κα­λύ­φθη­κε στη συ­νέ­χεια, ήταν ένας ακρο­δε­ξιός εξ­τρε­μι­στής και πι­θα­νό­τα­τα μέλος της εθνι­κι­στι­κής πα­ρα­στρα­τιω­τι­κής ορ­γά­νω­σης ΜΑΒΗ (Μέ­τω­πο Απε­λευ­θέ­ρω­σης Βό­ρειας Ηπεί­ρου), η οποία είναι γνω­στή από τη δε­κα­ε­τία του ’90 για την προ­βο­κα­τό­ρι­κη δράση της.

Με λίγα λόγια, για τον αστι­κό Τύπο και τα ΜΜΕ, το γε­γο­νός είναι: δο­λο­φο­νία ενός Έλ­λη­να πα­τριώ­τη από την προ­κλη­τι­κή (και ρα­τσι­στι­κή;) αλ­βα­νι­κή αστυ­νο­μία, επει­δή εξέ­φρα­σε (με κα­λάσ­νι­κοφ) την πα­τριω­τι­κή του ευαι­σθη­σία. Έχου­με να κά­νου­με με τον ορι­σμό της δια­στρέ­βλω­σης. Προ­κα­λεί εντύ­πω­ση –και οργή– το γε­γο­νός ότι όλοι αυτοί που υπε­ρα­σπί­ζο­νται έναν ακρο­δε­ξιό ένο­πλο εξ­τρε­μι­στή, δεν βρή­καν ούτε μισή κου­βέ­ντα να πουν για τον ξε­διά­ντρο­πο αλυ­τρω­τι­σμό του Κα­τσί­φα (αλλά και των ομοί­ων του), όταν δη­μό­σια, μέσω του λο­γα­ρια­σμού του στο facebook, απει­λού­σε πως θα «απε­λευ­θε­ρω­θεί» με τα όπλα η Βό­ρεια Ήπει­ρος, μία άποψη που εκ­φρά­ζε­ται δια­χρο­νι­κά από την ελ­λη­νι­κή ακρο­δε­ξιά και τη Χρυσή Αυγή, η οποία μά­λι­στα μαζί με Βο­ρειοη­πει­ρώ­τι­κα σω­μα­τεία διορ­γά­νω­σαν συ­γκέ­ντρω­ση έξω από την Αλ­βα­νι­κή πρε­σβεία.

Οι προει­δο­ποι­ή­σεις –η κα­λύ­τε­ρα οι απει­λές– για μα­ζι­κή πα­ρου­σία στην κη­δεία του Κα­τσί­φα από ακρο­δε­ξιούς, επι­διώ­κουν να αξιο­ποι­ή­σουν το πα­ρα­λη­ρη­μα­τι­κό εθνι­κι­στι­κό κλίμα και είναι επι­κίν­δυ­νο σήμα σε σχέση με τις ήδη οξυ­μέ­νες σχέ­σεις με τη γει­το­νι­κή χώρα.

Είναι οι ίδιοι τη­λε­πα­ρου­σια­στές που ωρύ­ο­νται για τον υπο­τι­θέ­με­νο αλυ­τρω­τι­σμό της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας, η οποία κα­τέ­χει έξι ελι­κό­πτε­ρα και έχει ΑΕΠ ίσο με τον ετή­σιο τζίρο των ΕΛΠΕ και της Motor Oil. Με τον εθνι­κό αλυ­τρω­τι­σμό της ακρο­δε­ξιάς που φα­ντα­σιώ­νε­ται «Με­γά­λες Ελ­λά­δες» μέχρι την Αλ­βα­νία, τη Μα­κε­δο­νία και την Τουρ­κία όμως, δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πρό­βλη­μα. Τα ίδια ΜΜΕ πριν λίγες ημέ­ρες, όταν εθνι­κι­στές μα­θη­τές στο Γέ­ρα­κα τρα­γου­δού­σαν το «Μα­κε­δο­νία ξα­κου­στή» και έγρα­φαν φα­σι­στι­κά συν­θή­μα­τα με στο­χά­δια έξω από το σχο­λείο, έβλε­παν «πα­τριώ­τες μα­θη­τές που βρά­ζει το αίμα τους». Βέ­βαια, όταν μα­θη­τές/τριες κά­νουν κα­τα­λή­ψεις και δια­δη­λώ­νουν ενά­ντια στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή που δια­λύ­ει το δη­μό­σιο σχο­λείο, βλέ­πουν «μπα­χα­λά­κη­δες» και τα­ρα­ξί­ες.

Τι θα έλε­γαν όλοι αυτοί, εάν ένας μου­σουλ­μά­νος Τούρ­κος σε κά­ποιο χωριό της Θρά­κης ή ένας Αλ­βα­νός σε κά­ποιο χωριό των Ιω­αν­νί­νων έβγαι­νε με ένα κα­λάσ­νι­κοφ στο δρόμο μέ­ρα-με­ση­μέ­ρι και ξε­κι­νού­σε να πυ­ρο­βο­λά­ει αδια­κρί­τως; Εί­μα­στε σί­γου­ροι πως οι τί­τλοι ει­δή­σε­ων θα μι­λού­σαν για ακρο­δε­ξιά-εθνι­κι­στι­κή πρό­κλη­ση των γει­τό­νων, για εξ­τρε­μι­στι­κή ενέρ­γεια που αντι­κει­με­νι­κά προ­βο­κά­ρει τη δη­μιουρ­γία δι­πλω­μα­τι­κού ή ακόμα και πο­λε­μι­κού επει­σο­δί­ου ανά­με­σα στις δύο χώρες. Τέ­τοια ήταν και η «πα­τριω­τι­κή» ενέρ­γεια του Κα­τσί­φα: επι­κίν­δυ­νη, εθνι­κι­στι­κή, προ­βο­κα­τό­ρι­κη και πο­λε­μο­κά­πη­λη.

Αυτό σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν ση­μαί­νει ότι εί­μα­στε απο­λο­γη­τές της αλ­βα­νι­κής ή οποιασ­δή­πο­τε άλλης κα­τα­σταλ­τι­κής μη­χα­νής. Εί­μα­στε όμως από­λυ­τα εχθρι­κοί στην πα­ρου­σί­α­ση του εθνι­κι­στι­κού εξ­τρε­μι­σμού ως δι­καιο­λο­γη­μέ­νου πα­τριω­τι­σμού, που δίνει χώρο σε όλο τον εσμό της ακρο­δε­ξιάς να πα­ρε­λαύ­νει στις τη­λε­ο­πτι­κές οθό­νες, σπέρ­νο­ντας εθνι­κι­στι­κό-ρα­τσι­στι­κό δη­λη­τή­ριο. Στο χορό του εθνι­κι­στι­κού πα­ρα­λη­ρή­μα­τος όμως δεν μπήκε μόνο η ακρο­δε­ξιά, αλλά και η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ με όλα τα κόμ­μα­τα του μνη­μο­νια­κού τόξου. 

Έχου­με κα­θή­κον να απο­κα­λύ­πτου­με την υπο­κρι­σία και τον πα­ρα­λο­γι­σμό της εθνι­κι­στι­κής δη­μα­γω­γί­ας, η οποία επι­χει­ρεί να με­τα­το­πί­σει την πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα ολο­έ­να και πιο δεξιά, σε ένα έδα­φος που οι «ιδέες» της ακρο­δε­ξιάς μπο­ρούν να «αν­θί­σουν» πολύ ευ­κο­λό­τε­ρα. Αυτή η με­τα­τό­πι­ση μπο­ρεί μόνο να δυ­σκο­λέ­ψει τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και τους/ις ερ­γα­ζό­με­νους/ες να θέ­σουν τη δική τους ατζέ­ντα: τα κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα όπως οι μι­σθοί, οι συ­ντά­ξεις, οι κοι­νω­νι­κές υπο­δο­μές. Όταν μά­λι­στα φαί­νε­ται ότι η ακρο­δε­ξιά διε­θνώς κερ­δί­ζει συ­νέ­χει πο­λι­τι­κό έδα­φος και όταν η απει­λή ενός πο­λε­μι­κού επει­σο­δί­ου μας χτυ­πά­ει την πόρτα, οποια­δή­πο­τε αμ­φι­τα­λά­ντευ­ση ή ακο­λου­θία στην «εθνι­κή ατζέ­ντα» της ακρο­δε­ξιάς μπο­ρεί να έχει ανε­πα­νόρ­θω­τες συ­νέ­πειες όχι μόνο για την Αρι­στε­ρά, αλλά για όλο τον κόσμο της δου­λειάς, για τα λαϊκά στρώ­μα­τα και τη νε­ο­λαία.