Μετά την Απεργία του Λος Άντζελες, «Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο»

Μετά από μια ισχυρή απεργία μιας εβδομάδας, οι δάσκαλοι του Λος Άντζελες την Τρίτη το βράδυ ψήφισαν με συντριπτική  πλειοψηφία την έγκριση της νέας συμφωνίας με την σχολική Περιφέρεια του ΛΑ. Με την αποχή από την εργασία τους και κερδίζοντας συντριπτική δημόσια υποστήριξη, οι απεργοί κατάφεραν να αποσπάσουν σημαντικές παραχωρήσεις από έναν δισεκατομμυριούχο διευθυντή που είχε καθαρή πρόθεση να ιδιωτικοποιήσει τα σχολεία της Περιφέρειας.

Ορισμένες από τις σημαντικότερες κατακτήσεις για τα δημόσια σχολεία του ΛΑ περιλαμβάνουν: έναν νοσηλευτή πλήρους απασχόλησης σε κάθε σχολείο, καθώς και πρόσθετους συμβούλους και βιβλιοθηκονόμους. Την κατάργηση του άρθρου 1.5 της σύμβασης (που επέτρεπε στην Περιφέρεια να καταργεί τα ανώτατα όρια μεγέθους τάξης). Μια σταθερή μείωση του μεγέθους της τάξης σε όλα τα αντικείμενα. Αύξηση 6% των μισθών χωρίς οι εκπαιδευτικοί να δίνουν ως αντάλλαγμα παραχωρήσεις όσον αφορά την κάλυψη της υγειονομικής τους περίθαλψης. Αυξημένη συνδικαλιστική εποπτεία όσον αφορά την συστέγαση «μη-κρατικών» σχολείων (ΣτΜ: Και εδώ και στη συνέχεια, πρόκειται για τα charter schools, που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση και δεν έχουν δίδακτρα, αλλά λειτουργούν «αυτόνομα» από το δημόσιο σύστημα παιδείας και τις ρυθμίσεις του, δηλαδή ως ιδιωτικά, με όρους «αποτελεσματικότητας» και αγοράς) με δημόσια. Πολιτική στήριξη για ένα πλαφόν στα «μη-κρατικά» σχολεία σ’ όλη την Καλιφόρνια. Σημαντική πρόοδο σ’ ένα ευρύ φάσμα μέτρων που αφορούν αιτήματα γενικότερων λαϊκών συμφερόντων όπως η επέκταση των κοινοτικών σχολείων, ο τερματισμός της ρατσιστικής σωματικής έρευνας μαθητών από σεκιούριτι στα σχολεία, η δημιουργία χώρων πρασίνου στα σχολεία και η ίδρυση ταμείου υπεράσπισης μεταναστών.

Αν και δυστυχώς η διαδικασία της ψηφοφορίας της Τρίτης δεν έδωσε αρκετό χρόνο για συζήτηση της συμφωνίας, ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών του Λος Άντζελες θεωρεί ότι αυτή είναι μια ιστορική νίκη για τη δημόσια εκπαίδευση στο Λος Άντζελες και για ολόκληρη τη χώρα. Μετά την τεράστια συγκέντρωση νίκης την Τρίτη μπροστά στο Δημαρχείο του ΛΑ, ο Eric Blanc από το Jacobin συζήτησε με την Arlene Inouye, ηγετικό μέλος των UTLA(Ενωμένοι Εκπαιδευτικοί ΛΑ) για τη σημασία και τον αντίκτυπο της απεργίας.

Arlene, ήσουν σε απεργία για πάνω από μία εβδομάδα, βρέθηκες σε ολονύχτιες διαπραγματεύσεις και μόλις πριν από λίγα λεπτά ανακοίνωσες μια προσωρινή συμφωνία μπροστά σε μια τεράστια συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών. Θα μπορούσες να μας περιγράψεις πώς αισθάνεσαι τώρα;

Ξέρω ότι είμαι κουρασμένη -το νιώθω σε όλο μου το σώμα. Αλλά θέλω να σου πω ότι θα μου λείψει όλο αυτό. Είναι απλώς ένα εκπληκτικό συναίσθημα να βλέπεις μια κόκκινη θάλασσα εκπαιδευτικών που νοιώθουν τόσο ευτυχισμένοι, τόσο γεμάτοι απ’ τη δύναμη τους. Μετά από χρόνια ήττας, οι εκπαιδευτικοί του LA είμαστε πλέον σε θέση να νιώθουμε περήφανες/οι για το ποιες/οι είμαστε και τι κάνουμε. Δεν υπάρχουν πραγματικά λέξεις για τα συναισθήματά μου αυτή την ώρα -ίσως αγαλλίαση; Είναι πολύ, πολύ ξεχωριστό το να μπορείς να ζήσεις αυτήν την εμπειρία. Είναι όμορφο.

Γιατί νομίζεις ότι η Περιφέρεια τελικά κατέληξε να αποδεχτεί αυτά τα τελευταία αιτήματά σας μέσα στο Σαββατοκύριακο; Είναι αρκετά περίεργο, καθώς για μήνες σας αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερη σκληρότητα.

Το ένα είναι ότι έχουμε μια σκληρή διαπραγματευτική ομάδα -και είχαμε κάνει σαφές στην Περιφέρεια ότι υπήρχαν κάποια βασικά αιτήματα που ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Παραμείναμε σταθερές/οι στις αρχές μας.

Αλλά αυτό που πραγματικά έγειρε την πλάστιγγα ήταν το γεγονός ότι είχαμε 32.000 μέλη μας στις απεργιακές φρουρές έξω απο κάθε σχολείο, μαζί με 15.000 γονείς και μέλη της κοινότητας. Και είχαμε 50.000 μέλη και υποστηρικτές μας στις συγκεντρώσεις μας σχεδόν κάθε μέρα. Αυτό είναι πραγματική δύναμη. Γνώριζαν λοιπόν ότι αν δεν ανταποκρίνονταν στα αιτήματά μας, θα συνεχίζαμε την απεργία –κι αυτό δεν το ήθελαν. Είχαμε τεράστιο πλεονέκτημα και γι’ αυτό καταφέραμε να πάρουμε όλα όσα θεωρούσαμε κρίσιμα –αλλά και πολλά άλλα.

Το Λος Άντζελες έχει την αρνητική φήμη μιας δύσκολης πόλης, από οργανωτικής πλευράς, λόγω του μεγέθους και της γεωγραφικής διασποράς του. Η οργανωτική προσπάθεια της νέας ηγεσίας των UTLA από την εκλογή σας το 2014, αποτελεί μια από τις πιο εντυπωσιακές καμπάνιες του συνδικαλιστικού κινήματος εδώ και δεκαετίες. Η ανάπτυξη και η μεταμόρφωση της Σωματείου σας ήταν απίστευτη. Η απεργία [των εκπαιδευτικών]του Σικάγου το 2012 ήταν καταπληκτική, αλλά αυτή μου φαίνεται πάει ακόμα παρα πέρα.

Έχουμε πραγματικά κάνει σημαντικά πράγματα τα τελευταία χρόνια. Έμαθα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μας σταματήσει όταν είμαστε καλά οργανωμένοι, όταν έχουμε τις δομές, τις εσωτερικές διαδικασίες, τη συμμετοχή των μελών απο τα κάτω, το στελεχικό δυναμικό, και όταν δουλεύουμε όλοι μαζί για μια κοινή ατζέντα. Είμαι ακόμα γεμάτη έκπληξη για το τι κατορθώσαμε να επιτύχουμε ως σωματείο, όλοι μαζί.

Καταφέραμε να εμπνεύσουμε τα μέλη μας και να τους οδηγήσουμε βήμα το βήμα να ξεπεράσουν τους πραγματικούς φόβους και τις αμφιβολίες τους. Καταφέραμε να τους βοηθήσουμε να αναλάβουν ένα μεγάλο ρίσκο. Υπερασπιστήκαμε με συνέπεια τα αιτήματα όλων των μελών μας, όχι μόνο των εκπαιδευτικών μας. Αυτή η συμπερίληψη  όλων έφερε την ενότητα. Πετύχαμε να βρεθούμε ενωμένοι/ες όλοι και όλες μαζί.

Οι εκπαιδευτικοί σε ολόκληρη την πόλη φαίνεται ότι έχουν μεταμορφωθεί…

Ακριβώς. Η απομόνωση και τα εμπόδια που αισθάνονται πολλοί εκπαιδευτικοί στην καθημερινότητα τους -όλα αυτά τα έσπασε η απεργία. Μια καταιγίδα αγάπης, αυτό ένιωσα κατά τη διάρκεια αυτής της απεργίας. Υπήρξε μια πραγματική αίσθηση της κοινότητας, της αγάπης για τον άλλον.

Φυσικά, είναι δύσκολο να κατέβεις σε απεργία -αλλά μόλις κάνεις αυτό το βήμα, είναι συναρπαστικό. Ειλικρινά δεν είχα ιδέα πόση δύναμη θα έδινε στα μέλη μας, πραγματικά άλλαξε συνολικά την εικόνα σε όλα σ’αυτή την πόλη.

Η απεργία ήταν επίσης μια πράξη επιβεβαίωσης για όλα τα μέλη μας. Νομίζω ότι καθένας και καθεμιά από αυτούς σήμερα νιώθει ότι «εγώ κέρδισα αυτή τη μάχη, εμείς την κερδίσαμε όλοι μαζί. Εμείς έχουμε πραγματικά συλλογική δύναμη. Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε ο καθένας μόνος του, αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε όλοι μαζί». Αυτό που με κατέπληξε, οδηγώντας από σχολείο σε σχολείο, ήταν να βλέπω όλα τα μέλη μας μπροστά στις απεργιακές φρουρές να χορεύουν μες τη βροχή.

Τίποτα δεν θα ’ναι το ίδιο μετά από αυτό. Τώρα πρέπει να δούμε όλοι μαζί σαν Σωματείο, πώς μπορούμε να εκμεταλλευτούμε όλη αυτή την ενέργεια -και να εντάξουμε  όλους τους νέους ηγέτες που αναδείχθηκαν στον αγώνα- για τους αγώνες που έπονται. Νομίζω ότι οι δυνατότητές μας δεν έχουν ταβάνι. Ελπίζω ότι κι άλλα συνδικάτα πραγματικά θα πάρουν θάρρος κι έμπνευση, και αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει, επειδή έχω ήδη λάβει τόνους μηνυμάτων από όλη τη χώρα.

Εμείς πήραμε έμπνευση από το Σικάγο, πήραμε έμπνευση από τις Κόκκινες Πολιτείες (ΣτΜ: Πολιτείες που υποστηρίζουν τους Ρεπουμπλικάνους, οι οποίες έζησαν ένα απεργιακό κύμα στην εκπαίδευση το προηγούμενο διάστημα). Οι δράσεις μας ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο -και αυτό το κίνημα πρόκειται να αναπτυχθεί. Είμαι τόσο υπερήφανη που συμμετέχω σε αυτόν τον αγώνα για την δημόσια εκπαίδευση, για κοινωνική δικαιοσύνη, για τις γυναίκες, για φυλετική δικαιοσύνη, για όλους τους εργαζόμενους. Και τα συνδικάτα μας είναι το μέρος όπου έχουμε πραγματικά την δύναμη να τα ενώσουμε ολα αυτά μαζί.

Έχω μείνει έκπληκτος από το επίπεδο στήριξης των γονιών και των μαθητών στις απεργιακές φρουρές και στις τεράστιες συγκεντρώσεις, όπως η σημερινή. Πώς εξηγείτε αυτό το επίπεδο στήριξης;

Έχουν περάσει χρόνια προετοιμασίας, δουλειάς με τους γονείς και τις κοινότητες. Όμως, τα πράγματα τις τελευταίες εβδομάδες απλώς προέκυπταν  φυσιολογικά.

Νομίζω ότι οι γονείς είδαν ότι αγωνιζόμαστε για τους μαθητές. Το μηνύμά μας ήταν σαφές: αυτή η απεργία δεν αφορούσε μόνο τους μισθούς μας. Αναλάβαμε δράση επειδή μας ενδιαφέρουν οι μαθητές μας και επειδή οι συνθήκες των σχολείων μας πρέπει να αλλάξουν. Πιστεύω λοιπόν ότι οι γονείς ένιωσαν την ειλικρίνειά μας.

Ήταν πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις όλη τη γενναιοδωρία των γονιών και της κοινότητας. Για παράδειγμα, είδα μια μητέρα που ζούσε απέναντι από ένα δημοτικό σχολείο να ανοίγει το σπίτι της σε όλους τους απεργούς. Μπορούσες να πας στο μπάνιο της, φυσικά -αλλά είχε επίσης και φροντίδα για παιδιά, ζεστό φαγητό, και σούπα για όλους.

Οι καθηγητές με τους οποίους έχω μιλήσει τις τελευταίες μέρες έχουν νιώσει αυτήν την διάχυτη υποστήριξη. Πολλοί από αυτούς μου έχουν πει ότι σ’αυτή την απεργία ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά γονείς και κοινότητες τους ευχαριστούσαν που είναι εκπαιδευτικοί. Το να ακούω τέτοιες ιστορίες, σημαίνει τα πάντα για μένα. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό νόημα.

Οι εκπαιδευτικοί σε ολόκληρη τη χώρα αντιμετωπίζουν τις ίδιες πολιτικές ιδιωτικοποίησης και περικοπών του προϋπολογισμού, που επιβάλλονται τόσο από τους Δημοκρατικούς όσο και από τους Ρεπουμπλικάνους. Πιστεύετε ότι το παράδειγμα του Λος Άντζελες πρόκειται να ενθαρρύνει περισσότερους εκπαιδευτικούς και περισσότερα σωματεία να αναλάβουν παρόμοιες ενέργειες;

Πιστεύω ότι η εμπειρία που μόλις ζήσαμε εμείς θα αλλάξει την εικόνα όχι μόνο στο LA αλλά και σ’ άλλες Πολιτείες σε όλη τη χώρα -και ίσως και στο εξωτερικό. Πρόκειται για έναν παγκόσμιο αλλά και πανεθνικό αγώνα για τη διάσωση της δημόσιας εκπαίδευσης απέναντι στη προσπάθεια ιδιωτικοποίησής της.

Το πνεύμα, η χαρά, η επιβεβαίωση, δεν μπορείς να τα ξανακλείσεις σ’ ένα μπουκάλι όλα αυτά, θα διαχυθούν εκεί έξω. Είναι τόσο μεταδοτικό, είναι σαν επιδημία, αυτό το κίνημα θα συνεχίσει να αναπτύσσεται. Είναι ανάγκη να συνεχίσει να αναπτύσσεται.

Αισθάνομαι ότι σήμερα είναι μια μεγάλη νίκη -αλλά ο αγώνας για την υπεράσπιση και τη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης στο Λος Άντζελες και στην Καλιφόρνια δεν έχει τελειώσει, έτσι δεν είναι;

Ναι σίγουρα αφορά περισσότερα. Έχουμε ξεκινήσει μια μεγάλη νομοθετική μάχη για να κερδίσουμε χρηματοδότηση για την δημόσια εκπαίδευση της Καλιφόρνια μέσω της καμπάνιας Schools and Communities First Act. Θα μπει προς ψήφιση στις εκλογές του 2020 (στις ΗΠΑ κατά τις εκλογικές αναμετρήσεις μπορούν να στηθούν κάλπες και για νομοθετικές πρωτοβουλίες) και θα αποκαταστήσει 11 δισεκατομμύρια δολάρια για την εκπαίδευση, τα οποία θα βρεθούν βάζοντας τέλος στη φοροαπαλλαγή των εμπορικών ακινήτων που εξασφαλίζει η [τροπολογία του Συντάγματος της Καλιφόρνια] Prop 13.

Εδώ και χρόνια, συμμετέχουμε σε έναν πραγματικά ευρύ συνασπισμό γύρω από αυτό το θέμα, της φορολόγησης των εταιρειών. Αυτό είναι το είδος της εκλογικής πρωτοβουλίας που με ενθουσιάζει. Ορισμένες δυνάμεις από τα πάνω συνεχίζουν να φέρνουν προτάσεις όπως για ένα φόρο κατά οικόπεδο, αλλά αυτός είναι ένας άδικος φόρος. Νομίζω ότι οι εργαζόμενοι ήδη πληρώνουν αρκετά σε φόρους -είναι οι πλούσιοι που πρέπει να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί. Συνεπώς, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε σε αυτό το φορολογικό ζήτημα, θα έχουμε μια μεγάλη μάχη το 2020.

Όσον αφορά το θέμα της ιδιωτικοποίησης, χρειαζόμαστε ένα πλαφόν στα «μη-κρατικά» σχολεία σε πολιτειακό επίπεδο. Στην πραγματικότητα μόλις τώρα καταφέραμε να κάνουμε την Διεύθυνση της Περιφέρειας να συμφωνήσει να περάσει ένα ψήφισμα για πλαφόν στα μη-κρατικά σχολεία στην Καλιφόρνια. Δεν υπήρχε περίπτωση κάτι τέτοιο να συνέβαινε πριν απ’την απεργία.

Αλλά τώρα, μέσω της απεργίας, το ζήτημα έχει αποκτήσει πολλή περισσότερη δημοσιότητα και επίγνωση ​​μεταξύ του κοινού σχετικά με τα ιδιωτικοποιούμενα σχολεία και τα 600 εκατομμύρια δολάρια που αποροφούν από τα σχολεία  του ΛΑ, την οικονομική τους κακοδιαχείριση και ούτω καθεξής.

Κάνουμε έναν σκληρό αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποίησεις στο Λος Άντζελες -νομίζω ότι πραγματικά έχουμε φέρει αυτό το ζήτημα στο επίκεντρο σε ολόκληρη την Πολιτεία. Οι εργαζόμενοι στο Λος Άντζελες καταλαβαίνουν πλέον ότι έχουμε δισεκατομμυριούχους να ελέγχουν το σχολικό μας Συμβούλιο και ότι έχουμε έναν Διευθυντή που είναι τραπεζίτης της Wall Street. Οι γονείς των μαθητών μας γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ του δασκάλου των παιδιών τους και των χρηματικών συμφερόντων που ελέγχουν επί του παρόντος τη σχολική Περιφέρεια μας.

Μέσα από αυτό το κίνημα και αυτήν την απεργία έχουμε δείξει τη δύναμη και την ομορφιά της δημόσιας εκπαίδευσης -και γιατί πρέπει να τη διατηρήσουμε. Καταφέραμε να είναι αυτή πλέον η νέα κυρίαρχη αφήγηση.

Μέσα από αγώνες σαν κι αυτούς, τα πράγματα αρχίζουν να μεταστρέφονται και η κοινή γνώμη για τα «μη-κρατικά» να αλλάζει. Και έτσι θα συνεργαστούμε με τον Tony Thurmond, τον νέο επικεφαλής της δημόσιας εκπαίδευσης της Καλιφόρνιας, για να μπει ένα πλαφόν στα μη κρατικά σχολεία σε όλη την Πολιτεία.

Κάποια τελευταία λόγια που θα ήθελες να πεις σε εκπαιδευτικούς και οργανωτές ακτιβιστές που κοιτάζουν στο Λος Άντζελες για έμπνευση;

Η απεργία μας είναι ένα μάθημα για τα συνδικάτα σε ολόκληρη τη χώρα: το status quo δεν είναι εντάξει. Ήρθε η ώρα να ανασηκωθούμε, να δείξουμε θάρρος, να βγούμε έξω στη πρώτη γραμμή γιατί οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να συνεχίσουν με την τρέχουσα κατάσταση της οικονομικής ανισότητας και των διαιρέσεων μέσα στις κοινότητές μας - είναι καιρός να ξεσηκωθούμε.

Ο κόσμος βλέπει τώρα ότι έχουμε πραγματική δύναμη, ότι μπορούμε να νικήσουμε. Τώρα είναι η μέρα μας. Να λάμψουμε και να συνεχίσουμε τον αγώνα.