Σε ένα παράλληλο σύµπαν, ένα άρθρο για την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα θα είχε τη µορφή ιστορικού απολογισµού και επικήδειου µιας προ πολλού εξαϋλωµένης πολιτικής παράταξης, η οποία πρώτα φρόντισε να προωθήσει τον σηµιτικό εκσυγχρονισµό αλά γκρέκα, ξεφτιλιζόµενη διά στόµατος Τσουκάτου σχετικά µε τις βαλίτσες που πηγαινοέρχονταν στα µαύρα ταµεία του ΠΑΣΟΚ, και κατόπιν αυτοκτόνησε στα χρόνια του µνηµονίου, όταν επέβαλε τη βίαιη διαδικασία πτώχευσης των εργατικών τάξεων, διαλύοντας και τη δική της εκλογική βάση, προκειµένου να διασωθούν το αξιόχρεο της χώρας, τα συµφέροντα της ελλαδικής αστικής τάξης και η «ευταξία» του ευρώ.
Αυτά σε ένα παράλληλο σύµπαν, όπου ο Αλέξης Τσίπρας, η πρωθυπουργική καµαρίλα και η ηγετική οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που πρωταγωνίστησαν στο εσωτερικό πραξικόπηµα και την κωλοτούµπα του καλοκαιριού του 2015, δεν θα είχαν προσχωρήσει ψυχή τε και σώµατι στην ΤΙΝΑ του νεοφιλελευθερισµού και τον λεγόµενο µερκελισµό, ρίχνοντας σωσίβιο εξουσίας στην εν Ελλάδι Κεντροαριστερά και τα περιφερόµενα στελέχη της.
Αξίζει σε αυτό το σηµείο να θυµηθούµε, προκαταρκτικά, ότι το φλερτ που εξελίσσεται σε δύσκολο και καιροσκοπικό σύµφωνο συµβίωσης ανάµεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα σχήµατα και σηµαίες ευκαιρίας που προσπαθούν να χτίσουν... γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας µε κοµµάτια ή υπολείµµατα της Κεντροαριστεράς, είχε ξεκινήσει ήδη την επαύριο των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, όταν πρώτος ο Γερµανός τότε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, είχε προτείνει κάπως «αθώα» την κυβερνητική σύµπραξη ΣΥΡΙΖΑ-Ποταµιού.
«Γέφυρες»
Αργότερα και όσο οι εσωτερικές, κυβερνητικές σχέσεις µε τον Πάνο Καµµένο περνούσαν διά εκκλησιαστικού πυρός και µακεδονικού σιδήρου, στελέχη όπως ο Νίκος Φίλης δεν απέκλειαν συνεργασία µε το ΠΑΣΟΚ, εφόσον αποµακρύνονταν κακές «επιρροές», όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος, µε το βαρύ υπουργικό παρελθόν στους κυβερνητικούς συνασπισµούς µε τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Στο µεταξύ η µισή και πλέον ΔΗΜΑΡ κατέλαβε διάφορα κυβερνητικά πόστα στο πλαίσιο της «επανασυγκόλλησης» της ανανεωτικής και ευρωκοµουνιστικής πτέρυγας του Συνασπισµού, µέχρι την επανεµφάνιση σε υπουργείο και του Φώτη-Φανούρη Κουβέλη, του διασπαστή του Συνασπισµού και της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ το 2010.
Το ίδιο διάστηµα, διάφοροι «αλεξιπτωτιστές» από το ΠΑΣΟΚ προσγειώθηκαν στην αυλή του Μεγάρου Μαξίµου, αναλαµβάνοντας υπουργεία από το πουθενά και στο πλαίσιο της συγκρότησης του... αντιδεξιού µετώπου (Ξενογιαννακοπούλου, Μωραΐτης, Τόλκας), προκαλώντας σταθερά εκνευρισµό στα αναξιοποίητα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τα µέλη της ΚΟ που βλέπουν όχι µόνο παλιούς ΠΑΣΟΚους, χωρίς καν σβησµένο ίχνος παλιών αντιµνηµονιακών περγαµηνών, να µπαίνουν στην κυβέρνηση, αλλά και να παίρνουν πολύ βαριά και πολυσήµαντα χαρτοφυλάκια, ενόψει των εθνικών εκλογών. Η Ξενογιαννακοπούλου κρατά στα χέρια της τα κλειδιά του κράτους και των διαδικασιών αξιολόγησης των κρατικών υπαλλήλων, Μωραΐτης και Τόλκας πήραν υφυπουργεία που διαχειρίζονται ζεστό κρατικό και ευρωπαϊκό χρήµα και προγραµµατίζουν τις διάφορες ΣΔΙΤ στις υποδοµές και το µεταναστευτικό.
Σαν κερασάκι στη γαµήλια τούρτα ήρθαν πρώτα η επανάκαµψη διάφορων «προσωπικοτήτων» της Κεντροαριστεράς, µέσω της «Γέφυρας» που φιλοδοξεί να αφήσει πίσω της τα προηγούµενα... γιοφύρια της Άρτας, που «οληµερίς τα χτίζανε, το βράδυ γκρεµιζόντουσαν», προκειµένου να συνδεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ µε το ΚΙΝΑΛ και το Ποτάµι, αν όχι ως σχήµατα συγκροτηµένα τουλάχιστον µε την πλειονότητα των πρώτης γραµµής στελεχών τους, και έπειτα η διοργάνωση στην Αθήνα της εκδήλωσης µε οµιλητή τον έτερο πρόθυµο γερµανό προξενητή και υποψήφιο των ευρωπαίων Σοσιαλιστών για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ότο Μπούλµαν. Ους ο Γερµανός συνέζευξε, Φώφη µη χωριζέτω, ένα πράγµα.
Μια Φώφη Γεννηµατά που προσπαθεί απελπισµένα να κρατήσει γεµάτο το πάλαι ποτέ «µαγαζί γωνία» του ΠΑΣΟΚ, το οποίο µε τους ρυθµούς «λεηλασίας» και «µεταγραφών» κοντεύει να βαρέσει οριστική διάλυση. Εξού και προχωρεί σε έκτακτο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ (κατ’ ουσία του «ντροπαλού» ΠΑΣΟΚ) στα τέλη του Μάρτη, µπας και πάρει αρκετές παρουσίες, ώστε να εµφανιστεί... αρχηγός και... ρυθµιστής των µετεκλογικών εξελίξεων, µε ένα καλό ποσοστό τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές.
Ας γυρίσουµε όµως στα έργα «υποδοµής» της Κεντροαριστεράς. Κάτω από τη «Γέφυρα» συγκεντρώθηκαν πολλές από τις περσόνες που κάποτε ήταν οι συνεπέστεροι απολογητές του σηµιτικού εκσυγχρονισµού και αργότερα άλλοι βρήκαν καταφύγιο στο ΓΑΠικό ΠΑΣΟΚ και άλλοι στη ΔΗΜΑΡ, όπως ο Λιάκος, ο Μουζέλης, ο Μπίστης και ο Μαχαίρας. Ως αφορµή εµφάνισαν (τι άλλο!) το µακεδονικό και ως στόχο (τι άλλο!) την υποτιθέµενη απόπειρα να ανακοπεί ο δρόµος της εξουσίας στην ακροδεξιά στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Φυσικά, παρέλειψαν να αναφέρουν, µεταξύ πολλών άλλων, ότι νερό στον µύλο της ακροδεξιάς ρίχνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγµα, µε την άθλια και απάνθρωπη µεταχείριση των προσφύγων στα στρατόπεδα-κολαστήρια ψυχών των νησιών, όπου έχουν εγκλωβιστεί περίπου 75.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας και αποτελούν συνεχές στίγµα και πρωτοσέλιδο ντροπής για την Ελλάδα σε όλα τα σοβαρά ΜΜΕ του εξωτερικού.
Θεσιθηρία και εξουσιοµανία
Αλλά το µακεδονικό και η ακροδεξιά απειλή είναι οι προφάσεις. Στην ουσία, η επανεκκίνηση του εγχειρήµατος µιας ενωµένης ή καλύτερα χαλαρά συνοµοσπονδιοποιηµένης Κεντροαριστεράς, δορυφορικής στον ΣΥΡΙΖΑ, σχετίζεται µε τη θεσιθηρία και την εξουσιοµανία στελεχών κυρίως του ΠΑΣΟΚ της ύστερης περιόδου, που προσδοκούν να ανέβουν ξανά στο «κύµα» και να καταλάβουν θέσεις και ρόλους ακόµη και µε τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση. Υπό αυτό το πρίσµα πρέπει να ερµηνευθούν και οι δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών, Αλέξη Χαρίτση, και του κυβερνητικού εκπροσώπου, Δηµήτρη Τζανακόπουλου, πιστών πραιτοριανών του πρωθυπουργού, πως για παράδειγµα οι ευρωεκλογές πιθανότερα θα διεξαχθούν µε σταυρό προτίµησης όπως το 2014. Το υπονοούµενο είναι σαφές: Αν στο Μέγαρο Μαξίµου καταλήξουν ότι δίνουν αγώνα κυβερνητικής ζωής και θανάτου σε χρόνο διαφορετικό από εκείνον των αυτοδιοικητικών και των ευρωπαϊκών εκλογών, θέση στα ψηφοδέλτια θα έχουν µόνο όσοι µπορούν να φέρουν ικανό αριθµό ψήφων. Και πολλοί θα προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Καθαρά, κυνικά πράγµατα. Όπως κάποτε ο Συνασπισµός αποτελούσε τον «πάγκο» του ΠΑΣΟΚ, ειδικά κατά τη σηµιτική περίοδο, έτσι σήµερα το ΚΙΝΑΛ, ο φερετζές του «ντροπαλού» ΠΑΣΟΚ, θα εκπέσει σε «αποδυτήρια» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά αντιλαµβάνεται η Φώφη Γεννηµατά και το επιτελείο της και έχουν βρεθεί στα πρόθυρα πολιτικού, νευρικού κλονισµού, καθώς το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ-Δηµοκρατική Συµπαράταξη δείχνει να συνθλίβεται ανάµεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, καθώς οι προσωπικές στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης των βουλευτών και των κοµµαταρχών του ΠΑΣΟΚ ξεπερνούν τη «νοµιµοφροσύνη» στην ηγεσία της Γεννηµατά και τα οργανωτικά σχήµατα , τα εµβλήµατα και τους τίτλους, που αλλάζουν σαν τα πουκάµισα. Όσο για την επαµφοτερίζουσα στάση και τις γριφώδεις δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Κώστα Λαλιώτη, ταιριάζει ταµάµ η λαϊκή παροιµία, παραλλαγµένη: Ήταν στραβό το κλήµα στην Κεντροαριστερά, το έφαγαν και οι γάιδαροι...
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
