Οι μαύρες, ακροδεξιές τουλίπες της Ολλανδίας

Οι ευρωεκλογές στην Ολλανδία έδωσαν ένα από τα χειρότερα και πλέον... αναπάντεχα(;) αποτελέσματα, με κριτήριο την ψήφο και την άνοδο της ακροδεξιάς. Δυο κόμματα αντιμεταναστευτικά, το Φόρουμ για τη Δημοκρατία και το Κόμμα της Ελευθερίας συγκεντρώνουν αθροιστικά το 15% των ψήφων και αποτελούν τη δεύτερη, μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στη χώρα της τουλίπας, ισόπαλη με το κυβερνών συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Κανένα από αυτά τα δυο κόμματα δεν υπήρχε πριν από έξι χρόνια - το Φόρουμ ιδρύθηκε πριν από τρία, και σήμερα, ελέγχει, έπειτα από τις εκλογές του περασμένου Μαρτίου, και το νομοθετικό σώμα της Γερουσίας στην Ολλανδία, με 13 έδρες.

Μια από τις πάλαι ποτέ πιο ανοιχτές και ανεκτικές κοινωνίες της Ευρώπης, δείχνει να έχει αποφασίσει πως ήρθε η ώρα να κρυφτεί στο καβούκι της. Φαινομενικά, όλα αυτά οφείλονται στη μετανάστευση, η οποία υπήρξε το «δυνατό», προεκλογικό χαρτί, τόσο για το Φόρουμ για τη Δημοκρατία, του 36χρονου πολιτικάντη, Τιερί Μποντέ, όσο και για το Κόμμα της Ελευθερίας του σεσημασμένου δημαγωγού, Γκερντ Βίλντερς.

Για τους αναλυτές, τους εκλογολόγους, τους «ευρωπαϊστές», η κάτω από το ψυχολογικό όριο των είκοσι, ποσοστιαίων μονάδων, πύρρειος νίκη του σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος αποτέλεσε δήθεν απόδειξη της πίστης των Ολλανδών στο ευρωπαϊκό εγχείρημα και σαφής υποστήριξη στο πρόσωπο του Τίμερμανς για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν.

Μόνο έτσι δεν είναι.

Μπορεί οι Ολλανδοί να ανέτρεψαν, ως προς την πρωτιά, τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις, όμως οι Εργατικοί είχαν υιοθετήσει κατεξοχήν ζητήματα της ατζέντας που είχε βάλει «σκεπτικιστικά» η ακροδεξιά για το παρόν και το μέλλον της ολλανδικής οικονομίας μέσα στην ΕΕ.

Με άλλα λόγια, οι Ολλανδοί ψήφισαν εκείνους που πιστεύουν βάσιμα από την προϋπηρεσία τους στους διαδρόμους των Βρυξελλών και του Στρασβούργου, στο λόμπινγκ της ΕΕ, πως θα εφαρμόσουν τις προτάσεις της ακροδεξιάς και ειδικά του Φόρουμ για τη Δημοκρατία, σε σχέση με τη μετανάστευση από την Ανατολική και τη Νότια Ευρώπη, την τύχη του ευρώ, ως «μη-αποδοτικού» νομίσματος για τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και κυρίως τα οικονομικά πλήγματα για τις ολλανδικές εξαγωγές όποτε και αν γίνει (αν γίνει) το Brexit (Μπρέξιτ).

Το τελευταίο ειδικά καθόρισε, ακόμη και χωρίς να έχει συντελεστεί, σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές των ψηφοφόρων, ειδικά όσων σχετίζονται με τον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα της Ολλανδίας. Αξίζει να σημειωθεί τούτο : Αν και η γεωργία, η κτηνοτροφία και η αλιεία συμβάλλουν μόνο ως προς το 1,2% του ΑΕΠ της χώρας, η Ολλανδία αποσπά το 9% των τακτικών, ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και το 18% των επιπλέον έκτακτων επανορθώσεων λόγω των περιορισμών και των απαγορεύσεων στο ρωσικό εμπάργκο. 

Οι ρίζες όμως και οι αιτίες του ολλανδικού, ακροδεξιού προβλήματος βρίσκονται αλλού και πιο συγκεκριμένα εδράζονται στα οικονομικά και εξορυκτικά συμφέροντα της ολλανδικής άρχουσας τάξης, εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ας ξεκινήσουμε με ορισμένες, τυποποιημένες διαπιστώσεις : Η ολλανδική οικονομία όσο και αν χτυπήθηκε από την διεθνή, καπιταλιστική κρίση του 2008, και πάντα σε σύγκριση με τις άλλες, ευρωπαϊκές οικονομίες της ευρωζώνης, τρέχει με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης 2,7% το έτος (έναντι 4,6% το 2009), ο πληθωρισμός δεν ξεπερνά το 2% και η ανεργία βρίσκεται μόλις στο 3,3%.

Τότε γιατί οι Ολλανδοί αισθάνονται «φτωχότεροι» και «αδικημένοι» σε σχέση με το 2007, όπως βλέπει κανείς στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στις τηλεοπτικές εκπομπές πολιτικού διαλόγου και κυρίως στο ίντερνετ και τα σόσιαλ μίντια της συστημικής και συστηματικής φεηκνιουζγραφίας και χολερικής σχολιογραφίας;

Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στους πυλώνες της ολλανδικής οικονομίας που αποτελούν ταυτόχρονα και τα πιο ισχυρά πολιτικά και οικονομικά λόμπι της χώρας, κρατώντας τα κλειδιά της επιχειρηματικότητας και συνακόλουθα της «ενημέρωσης», παραδοσιακής,ηλεκτρονικής και ιντερνετικής, στη Χάγη, το Ρότερνταμ και το Άμστερνταμ : Στην πετρελαϊκή εταιρεία Shell, στις τράπεζες και τις εταιρείες ασφαλειών ζωής, σύνταξης και υγείας (οι Ολλανδοί υπήρξαν οι πρωτομάστορες του σύγχρονου, ιδιωτικού συστήματος ασφάλισης) και τον αγροτοκτηνοτροφικό και αλιευτικό κλάδο.

Η ολλανδική ακροδεξιά και το πετρέλαιο

Η Shell ως κοινοπραξία Ολλανδών και Βρετανών κατέχει ορισμένα από τα χειρότερα, σε ό,τι αφορά την ποιότητα και τις προοπτικές, κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στον πλανήτη, κυρίως στην Αφρική και την Ασία και πιο συγκεκριμένα στη Νιγηρία και την Ινδονησία. Κατά σύμπτωση (;) είναι χώρες στις οποίες ανέτειλε στην αυγή της τρέχουσας δεκαετίας και η ισλαμική τρομοκρατία με κύρια περίπτωση εκείνη της Μπόκο Χαράμ στη Βόρεια Νιγηρία, που αφενός είναι παρακλάδι της Αλ Κάιντα και αφετέρου δολοφονεί αδιακρίτως πολιτικούς αντιπάλους και συνεργαζόμενους με τις δυτικές εταιρείες εξορύξεων, εκτοπίζοντας ολόκληρα χωριά από τις εστίες τους.

Ας υπενθυμίσουμε σε αυτό το σημείο πως η Αλ Κάιντα και κατ ΄επέκταση τα παραρτήματά της, κυρίως με σουνιτική, πολιτική κάλυψη, υπήρξαν δημιουργήματα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών για την ανάσχεση του κομμουνισμού τη δεκαετία του 1980.

Η σε κρίσιμη φάση μελλοντική οικονομική κατάσταση και επιχειρηματική δραστηριότητα της Shell υπαγορεύει εν πολλοίς τη διεθνή, εξωτερική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης Ρούτε και της «μετριοπαθούς» ακροδεξιάς του Μποντέ. Για παράδειγμα, στο ζήτημα της Βενεζουέλας, που η σημερινή κυβέρνηση έχει ταχθεί,όπως και το σύνολο της ΕΕ, με το μέρος των ΗΠΑ και του επίδοξου πραξικοπηματία Γκουαϊδό.

Στο ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Την ώρα που η Ολλανδία πρώτον, γνώρισε μερικά από τα ογκωδέστερα, μαθητικά συλλαλητήρια για την ανάσχεση της καπιταλιστικά και πετρελαϊκά προερχόμενης κλιματικής αλλαγής, δεύτερον, έχει μια από τις καλύτερες αναλογίες ενεργειακής προσαρμογής σε ανανεώσιμες πηγές και τρίτον, ενώ η χώρα, σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, στην περίπτωση της γενικής τήξης των πάγων στην Αρκτική και την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, κινδυνεύει να χάσει το 20-25% των εδαφών της, από τις πλημμύρες και τη διάβρωση, η ακροδεξιά του Τιερί Μποντέ είναι φανατικός αρνητής της υπερθέρμανσης του πλανήτη και εξίσου φανατικός υποστηρικτής του αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ.

Και εδώ υπάρχει η άβολη για το ολλανδικό κατεστημένο αλήθεια: Η Shell επιδιώκει να αποσπάσει σημαντικό μερίδιο από την μοιρασιά των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, που βρίσκονται στον πυθμένα της Αρκτικής και σε αυτόν τον αγώνα δρόμου για την κατοχύρωση καπιταλιστικών συμφερόντων, η Ολλανδία έχει βάλει και τον αλιευτικό της στόλο, έναν από τους πιο αποδοτικούς και «επιθετικούς» στη Βόρεια Θάλασσα, με στόχο να εξασφαλίσει έναν «ολλανδικό, θαλάσσιο διάδρομο» προς τον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό. Αν αυτό θυμίζει κάτι από τους «πολέμους της τσιπούρας» ανάμεσα σε έλληνες και τούρκους ψαράδες, στους θαλάσσιους χώρους γύρω από τα Ίμια ή αλλού έχετε πέσει, σε γενικές γραμμές, μέσα.

Γι’ αυτό και στην προεκλογική του εκστρατεία, ο Μποντέ μιλούσε κατά κόρον για τα περασμένα μεγαλεία του ολλανδικού μερκαντιλισμού, όταν οι πρωτοπόροι, ολλανδοί θαλασσοπόροι άνοιξαν αποικιοκρατικούς δρόμους από την Αμερική έως την Ασία για τον «πρώτο, τον καλύτερο και τον πληρέστερο καπιταλισμό και πολιτισμό της Δύσης» (ακριβή λόγια του 36χρονου δημαγωγού από τις προεκλογικές του ομιλίες).

Από την άλλη πλευρά, η χώρα που έχει μουσουλμάνους στο έδαφός της από το 1524, όταν εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι έμποροι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη Δυτική Αφρική, η χώρα που μόλις το 4% του πληθυσμού σε σύνολο 17.000.000 είναι μουσουλμάνοι, επικρότησε (ξανά αν και χωρίς τα ποσοστά των προηγούμενων εκλογών) το αντιμουσουλμανικό δηλητήριο του Βίλντερς το οποίο ανατροφοδοτείται από τα συστημικά ΜΜΕ που δεν χάνουν ευκαιρία να αναδείξουν στις διεθνείς ειδήσεις τους, τη δράση της Μπόκο Χαράμ - ΜΜΕ που ανήκουν μετοχικά και διοικητικά και στη Shell.

Κάπως έτσι κλείνει ο φαύλος, καπιταλιστικός και αστικός, κύκλος της εκμετάλλευσης, της σπερμολογίας, της φασιστικής απειλής και της ψευδολογίας από τη Δυτική Αφρική έως το Ρότερνταμ.

Η ολλανδική ακροδεξιά, η ΕΕ και η καταστροφή των ολλανδικών τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών στην Ανατολική Ευρώπη

Η ολλανδική οικονομία που βασίζεται κατά 86% στις υπηρεσίες, την ψηφιακή τεχνολογία και τον τριτογενή τομέα, υπέστη βαριά πλήγματα από τις καπιταλιστικές, χρηματοπιστωτικές «φούσκες» στην Ευρώπη.

Πώς μετέφρασε και παραχάραξε η ολλανδική ακροδεξιά τις αποτυχίες του χρηματοπιστωτικού τομέα της Ολλανδίας και τους επενδυτικούς τυχοδιωκτισμούς στα Βαλκάνια και την Ανατολή;

Ως «αποτυχία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της επέκτασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ο Μποντέ μάλιστα έθεσε πρώτος στην Ολλανδία, από την ίδρυση του κόμματός του, πριν από τρία χρόνια ως αιτία των κακοδαιμονιών της ολλανδικής οικονομίας (που «τρέχει» με 2,7% κάθε έτος και έχει κατ’ ουσίαν μηδενική ανεργία!) τη μετανάστευση «του Πολωνού υδραυλικού, του Ιταλού οικοδόμου, του Ρουμάνου υπαλλήλου, του Έλληνα μικροπωλητή».

Οι απώλειες των ολλανδικών τραπεζών (όσες δεν καλύφθηκαν με τα διαδοχικά μνημόνια και την πολιτικής της άγριας λιτότητας) και κυρίως των ολλανδικών ασφαλιστικών εταιρειών έχουν μετατραπεί εν πρώτοις σε.. δομικό πρόβλημα της ΕΕ, την οποία ο Μποντέ αμφισβητεί «κριτικά» όσο αυτή δεν περιχαρακώνεται, οικονομικά και νομισματικά (ο Μποντέ θεωρεί ότι το ευρώ είναι «πρόβλημα» για την ολλανδική οικονομία) σε πέντε-έξι χώρες, δορυφορικές προς τη Γερμανία, ένα επιχείρημα που ακούγεται και από ισχυρές μερίδες του γερμανικού κεφαλαίου. Εν δευτέροις, οι εργαζόμενοι σε ολλανδικό έδαφος, γηγενείς και μετανάστες έχουν υποστεί πέντε αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών μέσα σε επτά χρόνια (στην Ολλανδία δεν υφίσταται δημόσιο σύστημα ασφάλισης, αλλά ομοιοεπαγγελματικά ή κλαδικά, συλλογικά ή ακόμη και ατομικά, συμβόλαια ασφάλισης ακόμη και για τους εργαζόμενους στο κράτος και τις δημόσιες υπηρεσίες).

Και κάπως έτσι και λαϊκιστικά «εκλαϊκευμένα» φτάσαμε να θεωρείται «ολλανδικό πρόβλημα» η μετανάστευση από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τα Βαλκάνια, που υποτίθεται ότι παίρνει και υποβαθμίζει τις δουλειές για τους «καθαρούς» Ολλανδούς-με την ανεργία, στο 3,3%.