Οι διεκδικήσεις του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος και οι υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Στις 23 και 24 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο Κομμούνα το διήμερο εκδηλώσεων της Αντισεξιστικής Ομάδας ΔΕΑ με τίτλο «Το πρώτο Pride ήταν εξέγερση». Την πρώτη μέρα, Κυριακή 23 Ιούνη, συζητήσαμε για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Στόουνγολ με τον Θεοδόση Γκέλτη (υπ. Διδάκτορα Πανεπιστημίου Αιγαίου) και την Κατερίνα Καλλέργη από την Αντισεξιστική Ομάδα ΔΕΑ και ακολούθησε προβολή της ταινίας «Stonewall».

Στη συζήτηση άνοιξαν πολλά ενδιαφέροντα ζητήματα σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα γύρω από το Στόουνγολ, τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτό και πώς μέσα από μία εξέγερση το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα κατάφερε να συνδεθεί με τα υπόλοιπα κινήματα (το κίνημα των μαύρων, το εργατικό, το αντιπολεμικό κλπ), αλλά και την εξέλιξή του και πώς μεγάλο κομμάτι του οδηγήθηκε στους Δημοκρατικούς, που λειτούργησαν για ακόμα μία φορά ως νεκροταφείο κινημάτων. Στις τοποθετήσεις που έγιναν, τονίστηκε η σημασία της ενότητας των κινημάτων στο τότε, αλλά και στο σήμερα. Η ταινία «Stonewall» εστιάζει στην περίοδο ακριβώς πριν, αλλά και στις πρώτες στιγμές της εξέγερσης και περιγράφει τις ταξικές –και όχι μόνο– διαφορές στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα μέσα από την ιστορία μιας drag queen που έζησε τα γεγονότα.

Τη δεύτερη μέρα, εστιάσαμε στους αγώνες του τώρα. Η συζήτηση είχε τίτλο «Τα αιτήματα του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος στο σήμερα: Πώς μπορούμε να τα κερδίσουμε», με ομιλητές την Πάολα Ρεβενιώτη και τον Αντώνης Σιγάλα. Σ’ αυτή την συζήτηση ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στον υποκριτικό δικαιωματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να βγάλει πολιτική υπεραξία από τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα. Και από τις δύο τοποθετήσεις μπήκαν γλαφυρά τα πραγματικά προβλήματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και η ταξικότητα του ζητήματος, ενώ στις τοποθετήσεις άνοιξε η συζήτηση για το πώς μπορεί να γίνει η σύνδεση εργατικού και ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος. Η Πάολα Ρεβενιώτη, με τον εκρηκτικό της τρόπο, μίλησε για τα προβλήματα και την κρατική αδιαφορία που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα, τονίζοντας πως οι βελτιώσεις που έγιναν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκρίνονται ούτε στο 10% των αναγκών.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η τοποθέτηση του Αντώνη Σιγάλα. Ξεκίνησε αναφερόμενος στο γεγονός ότι από το 2015 και μετά είχαμε μία κυβέρνηση η οποία υποτίθεται ότι είχε ως κέντρο τα δικαιώματα και ιδιαίτερα τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+. Ο λόγος που βρέθηκαν στο κέντρο και έγιναν η σημαία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως τα δικαιώματα αυτά ήταν δικαιώματα χωρίς δημοσιονομικό κόστος. Ακόμα και έτσι όμως, που η κυβέρνηση είχε λυτά χέρια, νόμοι όπως ο γάμος δεν πέρασαν. Σύμφωνα με τον ομιλητή, το δικαίωμα στο γάμο χάθηκε στη διαπραγμάτευση με την εκκλησία. Η επίσημη θέση της εκκλησίας στο ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης ήταν ανεκτή, γιατί δόθηκαν ανταλλάγματα και τέθηκε βέτο στο ζήτημα της τεκνοθεσίας. Έτσι ένα ομόφυλο ζευγάρι, ακόμα και με το σύμφωνο συμβίωσης, δεν έχει τις δυνατότητες που έχει ένα ετερόφυλο –αν και έγιναν κάποιες προσπάθειες εξομοίωσης με υπουργικές αποφάσεις.

Ο Σιγάλας ανέφερε το παράδειγμα της Ισπανίας, όπου ενώ το Σύνταγμα της χώρας ορίζει τον γάμο ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα, νομοθετήθηκε ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών αν και αντισυνταγματικός. Όταν ο Ραχόι προσπάθησε να τον καταργήσει ως αντισυνταγματικό, το ανώτατο δικαστήριο έκρινε ότι έχει θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία και δεν κρίνεται σκόπιμη η αλλαγή του. Στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι είναι πιο ευνοϊκό το Σύνταγμα, η κυβέρνηση εξάντλησε τις δυνατότητες, ώστε να περάσει ο γάμος.

Επόμενο σημείο της τοποθέτησης του Αντώνη Σιγάλα ήταν το ζήτημα της τεκνοθεσίας που συνδέεται άμεσα με τον γάμο, καθώς ως έγγαμα ζευγάρια τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα θα είχαν και δικαίωμα τεκνοθεσίας. Η τεκνοθεσία παραμένει ένα έντονο ταξικό ζήτημα, καθώς τα έξοδα για παρένθετη μητέρα φτάνουν έως και τις εκατό χιλιάδες ευρώ(!), ενώ εξίσου μεγάλα είναι και τα έξοδα εξωσωματικής γονιμοποίησης για τις γυναίκες. Την ίδια στιγμή, ακόμα και στην περίπτωση που ένα ζευγάρι καταφέρει να αποκτήσει ένα παιδί, χάνεται το δικαίωμα της γονικής μέριμνας στο ένα από τα δύο άτομα, καθώς δεν υπάρχει γάμος. Μέσα από αυτά τα σημεία αναδείχθηκαν οι νόμοι ως ελλειμματικοί και φάνηκε η υποκρισία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος, τονίστηκε η ταξικότητα του ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματος σε γενικότερο πλαίσιο και ο τρόπος που τα πλούσια ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δεν υφίστανται μεγάλο κομμάτι των διακρίσεων, καθώς κανένας δεν τις εφαρμόζει πάνω τους. Γι’ αυτό τον λόγο είναι πολύ σημαντικό η ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα να επεκταθεί όχι μόνο στο δικαιωματικό κομμάτι, αλλά και στο κομμάτι των πραγματικών αναγκών όπως η εργασία, η εκπαίδευση και η στέγαση. Το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα να συνδεθεί με το εργατικό και οι διεκδικήσεις του ενός να γίνουν και του άλλου.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά