Έλσα Υφαντή: Η συνεχόμενη αντεργατική επίθεση στο χώρο του τουρισμού

Η περίοδος των μνημονίων αν χαρακτηρίστηκε από κάτι είναι η άνευ όρων επίθεση στα λαϊκά στρώματα, πρωτίστως μέσα από το χώρο της εργασίας. Με απολύσεις ή χαμηλούς μισθούς και μεροκάματα, «ευέλικτες» μορφές εργασίας, απίστευτες απαιτήσεις και απάνθρωπα ωράρια. Στόχος αυτής της καταστροφής, είναι οι ζωές μας, η καθημερινότητα μας και ο τρόπος που σκεπτόμαστε-όσο πιο εξαθλιωμένοι τόσο το καλύτερο. Σκοπός, τι άλλο, το κέρδος. Όσο οι ουρές των ανέργων μεγαλώνουν τόσο το καλύτερο για την κυριαρχία για τα κέρδη τους.

Πολλά χρόνια πριν την κρίση αλλά πολύ περισσότερο μέσα σ’ αυτή, ο χώρος του τουρισμού υπήρξε ο πρωταθλητής στις εργατικές καταπατήσεις.

Φυσικά δεν ακούμε τίποτε άλλο από το ότι ο Ελληνικός τουρισμός είναι η ατμομηχανή της οικονομίας μας, ο βασικός πυλώνας της που σαρώνει τον διεθνή ανταγωνισμό και άλλα τέτοια «υπέροχα» που προσπαθούν να μας πείσουν-όλες ανεξαρτήτως οι κυβερνήσεις- ότι αυτός ο κλάδος είναι παράδειγμα προς μίμηση για την ανάκαμψη της οικονομίας μας.

Αλήθεια τι πρέπει να μιμηθούν και οι άλλοι κλάδοι; Εδώ θα αναφέρω κάποια από τα «προς μίμηση». Συγκεκριμένα στην περιοχή του Δήμου Πάργας ενώ κάθε χρόνο έχουμε αύξηση των επισκεπτών άρα και μεγαλύτερα κέρδη, ιδιαίτερα στα ξενοδοχεία, παράλληλα παρατηρείται ότι οι εργαζόμενοι βιώνουν όλο και πιο άγριο καθεστώς εργασίας.

Συγκεκριμένα:

• Μικρότερα μεροκάματα παρά την αύξηση του κατώτατου μισθού. Έχουμε παράδειγμα εργοδότη που είπε στον υπάλληλο του ότι δικαιούται 1100 ευρώ όπου και θα μπαίνουν στην τράπεζα αλλά τα 300 ευρώ θα πρέπει να του τα επιστρέφει κάθε μήνα. Δηλαδή προκειμένου να φαίνεται νόμιμος επιβαρύνει τον εργαζόμενο χωρίς κανέναν ενδοιασμό

• Περισσότερες ώρες δουλειάς (με δεδομένο το 9ωρο φτάνουν και στις 14 με 15 ώρες δουλειάς) απλήρωτες. Τελευταία υπάρχει και μεγάλη υποστελέχωση πράγμα που οδηγεί σε εντατικοποίηση και σοβαρή αύξηση των ατυχημάτων αφού τα μέτρα ασφάλειας και ατομικής προστασίας έχουν πάει περίπατο

• Ανύπαρκτα και φυσικά απλήρωτα ρεπό

• Μη καταβολή δώρου σχεδόν από το σύνολο των επιχειρήσεων- το δώρο αν δεν το συμψηφίζουν με τις παραπάνω ώρες δουλειάς, το βάζουν στην τράπεζα για να φαίνονται νόμιμοι και απαιτούν να το πάρουν πίσω

• Παιδική εργασία με ελάχιστη ασφάλεια και χρήματα αλλά και με εξαντλητικά για τα παιδιά ωράρια πάνω από 9 ώρες και πολλές φόρες και νύχτα. Ευτυχώς φέτος, μετά από τις επίμονες προσπάθειες της Λάντζα αυτό περιορίστηκε αρκετά αλλά δεν σταμάτησε.

• Μεγάλη αύξηση των προγραμμάτων της υποτιθέμενης «Μαθητιάς» ή voucher τουρισμού. Εδώ έκτος από τα ελληνικά ΙΕΚ, ΕΠΑΛ,ΤΕΙ κτλ εμπλέκονται και διεθνή γραφεία με εργαζομένους από ανατολικές χώρες. Οι συνθήκες εργασίας αυτών των ανθρώπων είναι ακόμη χειρότερες, με μισθούς εξευτελιστικούς και εξαντλητικά ωράρια.

• Ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι από γραφεία/εργολάβους -τα λεγόμενα και δουλεμπορικά. π.χ. φέτος οι κουζίνες έχουν αρκετούς εργαζόμενους/δούλους από το Μπαγκλαντές

• Εργατικά ατυχήματα που αποσιωπούνται και φυσικά δεν αποζημιώνονται. Αντίθετα οι εργαζόμενοι τρομοκρατούνται πως αν καταγγείλουν το ατύχημα δε θα ξαναβρούν ποτέ δουλειά.

• Απαράδεκτες και ταπεινωτικές συμπεριφορές ιδιαίτερα στις γυναίκες.

• Εκφοβισμοί και απειλές όχι μόνο στους εργαζόμενους αλλά κα σε όσους τολμούν να δείξουν την κατάσταση που επικρατεί.

Και δεν μας έφταναν αυτά, η σημερινή κυβέρνηση διερευνά τρόπους και φέρνει στη βουλή νομοσχέδια για να κανονικοποιήσει κάθε αυθαιρεσία στις δυνάμεις της εργασίας.

Και τώρα τι κάνουμε; Ποιοι θα είναι οι στόχοι των εργασιακών σχημάτων; Πως κινούμαστε εντός των Σωματείων;

Η εμπειρία από το δικό μας Σωματείο είναι, το λιγότερο που μπορώ να πω, δραματική. Μιλάμε για ένα σωματείο σφραγίδα, με παγιωμένη διαπλοκή με τους εργοδότες. Οι μέχρι τώρα εργασιακές συνθήκες στην Πάργα ξεκινούν με το ότι ο εργοδότης έχει δικαίωμα να αδικεί και να παρανομεί ενώ οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να ανέχονται και να μην αντιδρούν.

Όταν η Λάντζα οργανώθηκε στην Πάργα και έκανε τις πρώτες της κινητοποιήσεις και ανακοινώσεις οι επιθέσεις των εργοδοτών εναντίον μας ήταν εντυπωσιακές και πολύπλευρες. Συκοφαντίες, ειρωνείες , βρισιές, απειλές και πάει λέγοντας. Από την άλλη οι εργαζόμενοι μουδιασμένοι και φοβισμένοι απέφευγαν ακόμη και τις πολλές κουβέντες μαζί μας δημόσια. Όμως η ανάγκη νικά τα πάντα. Και η ανάγκη για σοβαρή οργάνωση ήταν επιβεβλημένη . Τα τηλεφωνά μας πήραν φωτιά . Οι καταγγελίες ερχόταν η μια μετά την άλλη με αποτέλεσμα μέσα σε λίγους μήνες να έχουμε σχεδόν την ¨ακτινογραφία¨ του 80% των επιχειρήσεων στην περιοχή.

Έχουμε βέβαια πολύ δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Δυστυχώς οι εργαζόμενοι και η νεολαία μην έχοντας δομημένα και ισχυρά συνδικαλιστικά όργανα, όχι μόνο δεν οργανώνονται στα σωματεία, αλλά ακούνε τη μάχη για διεκδίκηση σαν ιστορία από τα παλιά και την αντιμετωπίζουν με μεγάλη δυσπιστία και προπαντός με φόβο. Από τις καταγγελίες που καταγράφουμε ελάχιστες φτάνουν στην Επιθεώρηση Εργασίας που και σε αυτή υπάρχει μεγάλη δυσπιστία.

Τι κάνουμε λοιπόν, πώς οργανώνουμε τον κόσμο;

Λένε πολλοί, τι, θα γίνουμε, «καταγγελτές»; Μα αν δεν ξεκινήσουμε από κάπου τι περιμένουμε, να γίνουν όλα μαγικά; Και θα καταγγέλλουμε και θα αγωνιζόμαστε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας και θα ενημερώνουμε και θα ξεσηκώνουμε και θα θυσιάζουμε την ησυχία μας αρκεί να ξέρουμε που θέλουμε να φτάσουμε.

Ως Λάντζα Πάργας θέλουμε στην οργάνωση των σωματίων με τις αξίες της αλληλεγγύης και τις μορφές αγώνα χωρίς συμβιβασμούς. Προσωπικά πιστεύω στην αλληλεπίδραση των εργατικών σχημάτων με τα παραπάνω χαρακτηριστικά και μακάρι να υπήρχαν και άλλα σχήματα τέτοια στην περιοχή μου.

Τέλος, η μεταμνημονιακή συγκυρία δυσχεραίνει τις συνθήκες στις οποίες παρεμβαίνουμε. Τίποτε δεν ήταν και δεν είναι εύκολο. Ο χώρος μέσα στον οποίο εργατικά σχήματα όπως η Λάντζα θέλουν να ακουστούν και να αναπτυχθούν δεν είναι αυτονόητος. Διεκδικήθηκε και πρέπει να εξακολουθεί να διεκδικείται από μια κοινή συνέπεια από τα κλαδικά συνδικάτα και μέσα από μορφές αγώνων όπως η απεργία αλλά και με ενότητα στη δράση με φορείς, συλλογικότητες και τους ίδιους τους εργαζόμενους.