Μέση Ανατολή: Κλιμάκωση της ισραηλινής επιθετικότητας

Αυτή δεν είναι απλώς μια διακηρυγμένη πρόθεση, αλλά έχει υλοποιηθεί πολλές φορές: το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα της Μέσης Ανατολής που έχει εισβάλει όχι σε μία, αλλά σε ΟΛΕΣ τις γειτονικές της χώρες. Είναι η μόνη χώρα που έχει παραβιάσει πολλές δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του διεθνούς οργανισμού, καθώς και η μόνη χώρα της Μ. Ανατολής που διαθέτει πυρηνικά όπλα.

Συνθήκες

Τώρα όμως ισχύουν και άλλες συνθήκες, που κάνουν το σιωνιστικό κράτος ιδιαίτερα επιθετικό. Η μία συνθήκη είναι η αμερικανική κυβέρνηση: Ο Τραμπ αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ (δεν το είχε τολμήσει κανένας άλλος Αμερικανός πρόεδρος), νομιμοποιώντας τις επεκτατικές προθέσεις του Ισραήλ.

Μία άλλη συνθήκη είναι η παρατεταμένη εκλογική περίοδος (εκλογές τον Απρίλιο και εκλογές και στις 17 Σεπτεμβρίου) και η σημασία της ψήφου των εποίκων. Βεβαίως οι έποικοι είναι εδώ και χρόνια ένας θανάσιμος καθημερινός κίνδυνος για τους Παλαιστίνιους, όμως το καλοκαίρι αυτό αποθρασύνθηκαν. Πολλά δεξιά και ακροδεξιά κόμματα, θέλοντας να τραβήξουν αυτές τις ψήφους, ουσιαστικά έδωσαν με τις διακηρύξεις τους το «πράσινο φως» για να εντείνουν οι έποικοι τις εγκληματικές πρακτικές τους. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Νετανιάχου πλειοδότησε σε αυτή την πολιτική, εξαγγέλλοντας την πρόθεσή του για «πλήρη και μη αναστρέψιμη προσάρτηση της Δυτικής  Όχθης».

Ωστόσο, δεν είναι μόνον η Δεξιά. Ο ηγέτης του κεντρώου κόμματος (Μπλε και Άσπρο Κόμμα) ο Μπένι Γκαντς –υποτίθεται συνεχιστής εκείνης της πολιτικής παράδοσης που θέλει συνεννόηση και ειρήνη με τους Παλαιστίνιους– άλλαξε γραμμή (σε σχέση με τον Απρίλιο) και τώρα έχει γίνει θερμός υποστηρικτής των εποικισμών, κυνηγώντας κι αυτός τις ψήφους των εποίκων.

Τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι πολιτικοί ηγέτες στο Ισραήλ περιφρονούν το διεθνές δίκαιο. Οι σιωνιστές ξέρουν ότι όσο επιτελούν τη «δουλειά» για την Ουάσινγκτον, θα βρίσκονται στο απυρόβλητο. Το «πράσινο φως» το έδωσε αυτή τη φορά ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Ισραήλ, ο Ντ. Φρίντμαν, ο οποίος δήλωσε πως «το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να κατέχει κάποιο κομμάτι της Δ. Όχθης».

Έποικοι

Είναι σε αυτές τις συνθήκες που οι έποικοι τρομοκρατούν τους Παλαιστίνιους, πραγματοποιώντας πορείες όπως αυτή που έκαναν στις 14 Αυγούστου, με συνοδεία φυσικά του ισραηλινού στρατού, στην παλαιστινιακή πόλη Χεβρώνα (Αλ Χαλίλ στα αραβικά). Με σύνθημα «Υπάρχει μόνο μια σημαία από την Ιορδανία έως τη Μεσόγειο, η σημαία του Ισραήλ», περίπου 1.200 σιωνιστές τραμπούκοι κακοποίησαν, με τη βοήθεια του στρατού πάντα, τους κατοίκους της συνοικίας Αλ Σουχάντα, αλλά και τους διεθνείς ακτιβιστές που συμπαραστέκονταν στους Παλαιστίνιους. Μερικές μέρες πριν άλλοι τόσοι Ισραηλινοί έποικοι, με τη βοήθεια της αστυνομίας, είχαν επιτεθεί στο τέμενος του Αλ Ακσά (στην κατειλημμένη Ανατολική Ιερουσαλήμ), τραυματίζοντας 60 Παλαιστίνιους. Αντίστοιχα γεγονότα έγιναν και στη Ναμπλούς.

Στη γειτονιά Σουρ Μπαχέρ στις παρυφές της Ιερουσαλήμ μασκοφόροι στρατιώτες κατέστρεψαν με εκρηκτικά και μπουλντόζες δεκάδες σπίτια Παλαιστινίων. Άλλη μια απόδειξη ότι τώρα πια οι κατεδαφίσεις γίνονται και στην περιοχή Α΄ –όπου βρίσκεται η Σουρ Μπαχέρ– παρότι η περιοχή αυτή εξαρχής είχε αποδοθεί, βάσει της Συμφωνίας, στην Παλαιστινιακή Αρχή, δηλ. πρόκειται για καθαρή εισβολή.

Την ίδια στιγμή συνεχίζεται ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας, όπου δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι έχουν τεθεί από τους σιωνιστές σε μια αργή διαδικασία λιμοκτονίας. Συμπληρωματικά σε αυτή την αργή γενοκτονία οι «γενναίοι» ελεύθεροι σκοπευτές του ισραηλινού στρατού πυροβολούν αδιακρίτως έξω από το φράκτη της φυλακής αυτής, σκοτώνοντας πάνω από 200 ανθρώπους μέχρι σήμερα, συνήθως εφήβους, γυναίκες και παιδιά, και τραυματίζοντας πολλές χιλιάδες.

Στην περίπτωση της Παλαιστίνης δεν υπάρχει καμία επίσημη διεθνής αντίδραση για την πρωτοφανή παραβίαση του διεθνούς δικαίου εκ μέρους του Ισραήλ. Ούτε ο ΟΗΕ, ούτε ο δήθεν θερμός υποστηρικτής της δημοκρατίας και του διεθνούς δικαίου, δηλ. η ΕΕ, δεν λένε κουβέντα. Ακόμη και χώρες όπως η Ελλάδα, που θέλει να επικαλείται το διεθνές δίκαιο όσον αφορά τις διεκδικήσεις της στην ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου, όχι μόνον σιωπά, αλλά συνεργάζεται στενά με τους σιωνιστές, ανεξαρτήτως αν κυβερνά η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το Ιράν

Για τους ίδιους λόγους (αποχαλινωμένος σιωνισμός, στενή συνεργασία με ΗΠΑ) εξαπολύονται και επιθέσεις κατά της Συρίας και εκτοξεύονται απειλές κατά του Λιβάνου και του Ιράν.

Η συγκυρία της διακυβέρνησης Τραμπ, που είναι εξαιρετικά φιλική προς το Ισραήλ και εξαιρετικά επιθετική απέναντι στο Ιράν, παίζει σαφώς ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. Σε έναν διαρκή φραστικό συντονισμό, Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον καταδικάζουν διαρκώς το Ιράν με όποια γελοία αφορμή. Οι ΗΠΑ μάλιστα αποσύρθηκαν από τη διεθνή συμφωνία στην οποία είχαν καταλήξει οι άλλες μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες με το Ιράν σε σχέση με το πυρηνικό του πρόγραμμα. Ο Τραμπ επανενεργοποίησε το οικονομικό εμπάργκο κατά της Τεχεράνης, με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στη ζωή των πολιτών της χώρας.

Όμως το Ιράν δεν έχει εισβάλει σε καμία άλλη χώρα (πέραν της Συρίας, όπου έχουν εισβάλει οι πάντες). Επίσης δεν είναι υπεύθυνο για τρομοκρατικές επιθέσεις (αντίθετα στο έδαφός του έχουν γίνει βαριές τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον πολιτών του). Έχει δηλώσει ότι ενδιαφέρεται μόνο για ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας και στη βάση αυτή είχε προκύψει η διεθνής συμφωνία. Και, το σημαντικότερο, έχει υπογράψει τη Συνθήκη Περί Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων.

Σε κάθε περίπτωση ΗΠΑ και Ισραήλ, που ΔΕΝ έχουν υπογράψει την παραπάνω Συνθήκη, ελέγχονται για απόλυτη υποκρισία, όταν η Σαουδική Αραβία, το σκληρό αστυνομικό μοναρχικό κράτος της περιοχής, επιδιώκει τα ίδια ακριβώς με το Ιράν (χρήση πυρηνικής ενέργειας), αλλά θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό για την περίπτωσή της και κανείς δεν την ενοχλεί. Μάλιστα, σύμφωνα με το Ρόιτερς, ο υπουργός Ενέργειας των ΗΠΑ, Ρ. Πέρι, ενέκρινε έξι απόρρητες εξουσιοδοτήσεις, ώστε να δοθεί βοήθεια για το πυρηνικό πρόγραμμα της Σαουδικής Αραβίας. Γιατί άραγε το κράτος, αυτό που ζητά συνεχώς επέμβαση κατά του Ιράν και ΈΧΕΙ εισβάλει σε γειτονική χώρα (στην Υεμένη), δεν θεωρείται πιθανή πυρηνική απειλή;

Λίβανος

Η αντιπαράθεση του Ισραήλ με το Ιράν δεν είναι μόνο φραστική, αλλά έχει πάρει θερμό χαρακτήρα στο έδαφος της Συρίας, όπου η ισραηλινή αεροπορία έχει επανειλημμένως χτυπήσει θέσεις Φρουρών της Επανάστασης και της Χεζμπολάχ (οι οποίοι στηρίζουν τον πρόεδρο Άσαντ). Ωστόσο πιο συχνά οι επιθέσεις έχουν ως θύματα αμάχους. Την τελευταία μέρα του Ιουνίου, το Ισραήλ εξαπέλυσε αεροπορική επίθεση σε περιοχή νότια της Δαμασκού, καθώς και στην επαρχία Χομς, με θύματα τουλάχιστον 15 ανθρώπους από τους οποίους 6 ήταν άμαχοι (ανάμεσά τους και τρία παιδιά). Αυτή ήταν μόνο μία από τις εκατοντάδες επιθέσεις που έχει εξαπολύσει το Ισραήλ από το 2015 στο έδαφος της Συρίας.

Οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι, που εξαπέλυσε η Συρία ως αντίδραση, δεν βρήκαν κανένα στόχο, ωστόσο ένας από αυτούς έπεσε στην Κύπρο, καταδεικνύοντας ότι είναι πολύ επικίνδυνο να παίζει κανείς με τη φωτιά, όταν βρίσκεται τόσο κοντά της.

Συντονισμό είχαν Τραμπ και Νετανιάχου και ως προς την επιθετικότητα προς τον Λίβανο. Στα τέλη Αυγούστου το σιωνιστικό κράτος έστειλε μη επανδρωμένα αεροσκάφη ενάντια στο κτίριο που στεγάζει το Κέντρο Τύπου της Χεζμπολάχ τη Βηρυτό. Ο Λιβανέζος πρόεδρος Μ. Αούν καταδίκασε την ισραηλινή επίθεση, θεωρώντας την ως «κήρυξη πολέμου» ενάντια στον Λίβανο και επισήμανε το δικαίωμα του Λιβάνου να υπερασπιστεί την κυριαρχία και την εδαφική του ακεραιότητα ενάντια στην ισραηλινή επιθετικότητα.

Σε σχέση με τον Λίβανο, υπάρχουν διεθνείς αντιδράσεις. Όμως, όπως αναμενόταν, στις 5/9 οι ΗΠΑ μπλόκαραν, με το δικαίωμα του βέτο που διαθέτουν, το ψήφισμα που κατέθεσε η Γαλλία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο καταδίκαζε το Ισραήλ για την επίθεσή του στην Βηρυτό, δηλ. για την παραβίαση της λεγόμενης Μπλε Γραμμής.

Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι έχουν διαμαρτυρηθεί έντονα για την απόσυρση των Αμερικανών από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Οι πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις από την πιθανή κατάρρευση της συμφωνίας (ήδη οι ηγέτες του Ιράν έχουν δηλώσει ότι δεν δεσμεύονται από τη συμφωνία μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ) είναι αυτές που οδηγούν σε ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση. Όμως στο τέλος οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και οι τράπεζες εφαρμόζουν μέχρι κεραίας το εμπάργκο κατά της Τεχεράνης, φοβούμενες τα οικονομικά και διοικητικά αντίποινα της Ουάσινγκτον.

Σε αυτές τις συνθήκες, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των ισραηλινών εκλογών, ο κίνδυνος γενίκευσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή (έτσι κι αλλιώς πόλεμος υπάρχει στη Συρία και την Υεμένη) θα παραμείνει ανοιχτός. Γιατί βρίσκεται στην ίδια την ουσία του σιωνιστικού κράτους και της σιωνιστικής ιδεολογίας. Και η κλιμάκωση των προηγούμενων μηνών είναι ένας πολύ κακός οιωνός.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά