Ιταλία: Προσωρινή ήττα για την Λέγκα, ανάγκη αριστερής αντιπολίτευσης στη νέα κυβέρνηση

Οι πο­λυ­ή­µε­ρες δια­πρα­γµα­τεύ­σεις κα­τέ­λη­ξαν σε συ­µφω­νία, το 79% των µελών του Κ5Α την ενέ­κρι­νε σε ηλε­κτρο­νι­κό δη­µο­ψή­φι­σµα και ο Κόντε πα­ρα­µέ­νει πρω­θυ­πουρ­γός µιας δια­φο­ρε­τι­κής πλέον κυ­βέρ­νη­σης.

Οπι­σθο­χώ­ρη­ση για τον Σαλ­βί­νι

Η κυ­βερ­νη­τι­κή κρίση κό­στι­σε δη­µο­σκο­πι­κά στη Λέγκα λίγες µο­νά­δες (στο 31% από τις προη­γού­µε­νες υψη­λές πτή­σεις πάνω από 36%, µε τα δύο κό­µµα­τα της νέας συ­γκυ­βέρ­νη­σης να «τσι­µπά­νε» µε­ρι­κές µο­νά­δες). Κό­στι­σε πε­ρισ­σό­τε­ρο στη δη­µο­φι­λία του Σαλ­βί­νι, που έχασε 15 µο­νά­δες από όταν «τρά­βη­ξε την πρίζα» της συ­γκυ­βέρ­νη­σης µε το Κ5Α, επι­διώ­κο­ντας πρό­ω­ρες εκλο­γές, µε στόχο «πλή­ρεις εξου­σί­ες».

Ο ακρο­δε­ξιός ηγέ­της και το κόµµα του φαί­νε­ται ότι σ’ αυτή τη φάση πλη­ρώ­νουν το τί­µη­µα της πο­λι­τι­κής κρί­σης που προ­κά­λε­σαν και το γε­γο­νός ότι κα­τα­γρά­φη­κε ως κί­νη­τρό τους η αλα­ζο­νεία και η «αδη­φα­γία». Το αντι­λή­φθη­κε και ο ίδιος ο Σαλ­βί­νι, όταν σε µια ύστα­τη προ­σπά­θεια έκανε στρο­φή 180 µοι­ρών, προ­τεί­νο­ντας «νε­κρα­νά­στα­ση» της συ­γκυ­βέρ­νη­σης την οποία είχε µόλις τε­ρµα­τί­σει.

Ήταν πολύ αργά. Ο ίδιος ο Κόντε και τα υπό­λοι­πα κό­µµα­τα της Βου­λής είχαν πλέον απο­φα­σί­σει να µην διευ­κο­λύ­νουν τα σχέ­δια της Λέ­γκας. Η από­φα­ση, που λή­φθη­κε σε ένα κλει­στό µά­ζε­µα στε­λε­χών στις 6 Αυ­γού­στου, για «απε­γκλω­βι­σµό από µια αντι­πα­ρα­γω­γι­κή συ­µµα­χία», γύ­ρι­σε µπού­µε­ρανγκ. Ο Σαλ­βί­νι υπο­λό­γι­ζε σε ένα «µπλί­τζ­κριγκ» που θα αιφ­νι­δί­α­ζε τους αντα­γω­νι­στές του και θα τον οδη­γού­σε σε έναν άµεσο εκλο­γι­κό θρί­α­µβο και βρέ­θη­κε κα­θη­λω­µέ­νος σε έναν «πό­λε­µο χα­ρα­κω­µά­των».

Τα καλά νέα στα­µα­τούν εκεί. Η νέα κυ­βέρ­νη­ση Κόντε δεν προϊ­δε­ά­ζει για κά­ποια θε­τι­κή αλ­λα­γή κα­τεύ­θυν­σης.

Η νέα κυ­βέρ­νη­ση

Τα υπουρ­γεία µοι­ρά­στη­καν 9 «βε­τε­ρά­νοι» της προη­γού­µε­νης αντι­λαϊ­κής και µι­ση­τής κυ­βέρ­νη­σης Ρέν­τσι, 10 στε­λέ­χη του Κ5Α που πρό­θυ­µα συ­γκυ­βέρ­νη­σαν µε την ακρο­δε­ξιά το προη­γού­µε­νο διά­στη­µα, µια τε­χνο­κρά­τισ­σα και ως κο­µπάρ­σος ένα µέλος του µε­τριο­πα­θούς αρι­στε­ρού(;) «Ελεύ­θε­ροι και Ίσοι» που έσπευ­σε να στη­ρί­ξει ολό­θε­ρµα την τάχα «προ­ο­δευ­τι­κή» συ­γκυ­βέρ­νη­ση.

Προ­γρα­µµα­τι­κά, η ει­κό­να είναι αντί­στοι­χη. Υπο­τί­θε­ται ότι η νέα κυ­βέρ­νη­ση θα ζη­τή­σει από τις Βρυ­ξέλ­λες να ανα­θε­ω­ρή­σει την «υπερ­βο­λι­κή ακα­µψία» στους δη­µο­σιο­νο­µι­κούς κα­νό­νες, ενώ θα πε­τύ­χει το θαύµα ενός «επε­κτα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σµού», ο οποί­ος ταυ­τό­χρο­να δεν θα πα­ρα­βιά­ζει τη δη­µο­σιο­νο­µι­κή πει­θαρ­χία.

Το Bloomberg, µια σο­βα­ρή φωνή της αστι­κής τάξης, ανα­κοι­νώ­νο­ντας την προ­γρα­µµα­τι­κή συ­µφω­νία «26 ση­µεί­ων» της νέας κυ­βέρ­νη­σης, µιλά εύ­στο­χα για «γε­νι­κό­λο­γο ευ­χο­λό­γιο 26 ση­µεί­ων». Το ίδιο σάιτ υπεν­θυ­µί­ζει την πα­ρου­σία του Ρέν­τσι και των οµοϊ­δε­α­τών βου­λευ­τών του ως πι­θα­νό εµπό­διο σε κάθε σκέψη για «ανα­δια­νε­µη­τι­κή ατζέ­ντα».

Όσον αφορά το µε­τα­να­στευ­τι­κό, η προϊ­στο­ρία του Ρέν­τσι και του τότε υπ. Εσω­τε­ρι­κών Μι­νί­τι (που είχα πάρει τα πρώτα αντι­µε­τα­να­στευ­τι­κά µέτρα), αλλά και των Κ5Α κατά τη συ­γκυ­βέρ­νη­ση µε τη Λέγκα προει­δο­ποιεί. Ίσως πε­ριο­ρι­στούν οι απάν­θρω­πες ακρό­τη­τες του Σαλ­βί­νι (και δεν υπο­τι­µού­µε τη ση­µα­σία για τα θύ­µα­τά του), αλλά η βάρ­βα­ρη πο­λι­τι­κή απο­τρο­πής δεν θα αλ­λά­ξει. Δίνει ήδη τον τόνο και σε αυτό ο Ρέν­τσι, δη­λώ­νο­ντας ότι «ασφα­λώς ο κα­θέ­νας πρέ­πει να δια­σώ­ζε­ται στη θά­λασ­σα, αλλά είναι ηλί­θιο να πι­στεύ­ε­τε ότι θα κα­λω­σο­ρί­ζου­µε τον κα­θέ­να».

Ένας αστός ανα­λυ­τής, ο Φερ­ντι­νά­ντο Τζιου­λιά­νο, έκανε µια ιστο­ρι­κή ανα­λο­γία: «Με µια έν­νοια µου θυ­µί­ζει την κυ­βέρ­νη­ση του Ρο­µά­νο Πρό­ντι. Μια κυ­βέρ­νη­ση που ξε­κί­νη­σε ως αρι­στε­ρή, πήγε προς το κέ­ντρο και τε­λι­κά δεν κα­τά­φε­ρε τί­πο­τα, στρώ­νο­ντας τε­λι­κά το δρόµο για την επι­στρο­φή του Μπερ­λου­σκό­νι».  

Οι προ­ο­πτι­κές της ακρο­δε­ξιάς

Και αυτά τα ζη­τή­µα­τα είναι που κά­νουν την ήττα του Σαλ­βί­νι βρα­χυ­πρό­θε­σµη. Οι πιο προ­σε­κτι­κοί ανα­λυ­τές, που δεν σπεύ­δουν να προ­πα­γαν­δί­ζουν το «θρί­α­µβο της φι­λε­λεύ­θε­ρης δη­µο­κρα­τί­ας και του ευ­ρω­παϊ­σµού», επι­ση­µαί­νουν όλοι ότι µε­σο­πρό­θε­σµα ο Σαλ­βί­νι θα έχει όλες τις ευ­και­ρί­ες για να αντε­πι­τε­θεί δρι­µύ­τε­ρος.

Επι­χει­ρεί ήδη να θάψει τη ρε­τσι­νιά του αλα­ζό­να αδη­φά­γου που προ­κά­λε­σε µόνος το τέλος του, προ­σπα­θώ­ντας να εµφα­νι­στεί ως το θύµα µιας πλε­κτά­νης «ισχυ­ρών δυ­νά­µε­ων στην Ευ­ρώ­πη». Το ζή­τη­µα είναι ότι οι πο­λι­τι­κές της νέας συ­γκυ­βέρ­νη­σης µπο­ρούν εύ­κο­λα να «θε­ριέ­ψουν» αυτό το πα­ρα­µύ­θι. Ο ακρο­δε­ξιός ηγέ­της δη­λώ­νει ήδη ότι η νέα κυ­βέρ­νη­ση «δεν θα κρα­τή­σει πολύ» και προϊ­δε­ά­ζει για «αντι­πο­λί­τευ­ση στη βουλή, στα δη­µο­τι­κά συ­µβού­λια και στις πλα­τεί­ες, µέχρι τε­λι­κά να ψη­φί­σου­µε και να νι­κή­σου­µε». Οι µου­σο­λι­νι­κοί Αδελ­φοί της Ιτα­λί­ας (επί­δο­ξος κυ­βερ­νη­τι­κός εταί­ρος της Λέγκα σε µια κα­θα­ρή ακρο­δε­ξιά κυ­βέρ­νη­ση στο µέλ­λον) ήδη κα­λούν στις πρώ­τες δια­δη­λώ­σεις. Ο Σαλ­βί­νι αρ­χι­κά έδει­ξε πιο θε­σµι­κός («δεν µου αρέ­σουν οι εξε­γέρ­σεις –ανή­κουν στο 1848»), γνω­ρί­ζο­ντας ότι η Λέγκα δεν έχει πα­ρα­δό­σεις «δρό­µου». Αλλά ίσως επι­χει­ρή­σει να χτί­σει δύ­να­µη και σε αυτό το πεδίο, καθώς πλέον ανοί­γει κι αυτός το ζή­τη­µα των δια­δη­λώ­σε­ων κι έφτα­σε να προ­α­ναγ­γεί­λει µια πι­θα­νή πα­νι­τα­λι­κή «πο­ρεία στη Ρώµη» (µε τους ανα­τρι­χια­στι­κούς συ­νει­ρµούς που προ­κα­λεί) τον Οκτώ­βρη.

Σε αντί­θε­ση µε όσα πι­στεύ­ει µια κά­ποια «Αρι­στε­ρά» που έσπευ­σε να στη­ρί­ξει τη νέα συ­γκυ­βέρ­νη­ση, αυτή δεν θα φρά­ξει το δρόµο στην ακρο­δε­ξιά –το αντί­θε­το είναι πιο πι­θα­νό να συ­µβεί.

Αρι­στε­ρά

Πα­ρα­θέ­του­µε απο­σπά­σµα­τα όσων είπε ο Φράν­κο Του­ρι­λιά­το, ηγε­τι­κό στέ­λε­χος της Sinistra Anticapitalista σε πρό­σφα­τη συ­νέ­ντευ­ξή του:

«Η ήττα του Σαλ­βί­νι προς το παρόν είναι θε­τι­κή εξέ­λι­ξη, αλλά θα ήταν κα­τα­στρο­φι­κό να πι­στέ­ψου­µε ότι ητ­τή­θη­κε ορι­στι­κά…

Φυ­σι­κά δια­κρί­νου­µε µια αστι­κή, δεξιά, αυ­ταρ­χι­κή, αντι­δρα­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση από µια αστι­κή φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση, δεν είναι το ίδιο πρά­γµα. Αλλά λέµε µε σα­φή­νεια –και αυτό είναι το κρί­σι­µο– ότι η σω­τη­ρία δεν θα έρθει από αυτή την κυ­βέρ­νη­ση.

Θα ήταν πρα­γµα­τι­κά πο­λι­τι­κή αυ­το­κτο­νία και κα­τα­στρο­φή για τις ερ­γά­τριες και τους ερ­γά­τες, αν η τα­ξι­κή Αρι­στε­ρά υπο­τασ­σό­ταν σ’ αυτή την νέα εξέ­λι­ξη κι άφηνε το µο­νο­πώ­λιο της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης στον Σαλ­βί­νι.

Η πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση του Σαλ­βί­νι σε αυτή τη φάση µας δίνει λίγο πα­ρα­πά­νω χρόνο να χτί­σου­µε τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις και την κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση. Αλλά για να το κά­νου­µε αυτό, πρέ­πει να προ­ω­θή­σου­µε τα αι­τή­µα­τά µας για κοι­νω­νι­κά και δη­µο­κρα­τι­κά δι­καιώ­µα­τα, χωρίς καµιά εµπι­στο­σύ­νη σε αυτή την κυ­βέρ­νη­ση, αλλά χτί­ζο­ντας την αντι­πο­λί­τευ­ση σε αυτήν, καθώς από τη φύση της δεν θα ικα­νο­ποι­ή­σει αυτά τα αι­τή­µα­τα.

Γι’ αυτό το λόγο προ­τεί­νου­µε στα κοι­νω­νι­κά κι­νή­µα­τα και τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­µεις να συ­να­ντη­θού­µε σε µια µε­γά­λη συ­νέ­λευ­ση, να δια­µορ­φώ­σου­µε µια κοινή πλατ­φό­ρµα και να βρού­µε την ικα­νό­τη­τα να αντι­στα­θού­µε στις πο­λι­τι­κές αυτής της κυ­βέρ­νη­σης, που δεν θα είναι κα­θό­λου “φι­λι­κή”, ενώ ταυ­τό­χρο­να θα εµπο­δί­ζου­µε να εκ­φρά­ζει ο Σαλ­βί­νι την κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση και όχι η τα­ξι­κή Αρι­στε­ρά. Το φθι­νό­πω­ρο πρέ­πει να φέρει την ενό­τη­τα δρά­σης αυτής της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και πρέ­πει να χρη­σι­µο­ποι­ή­σου­µε τον χρόνο που κερ­δί­σα­µε για να το κα­τα­φέ­ρου­µε αυτό».

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά