Εξέγερση στο Εκουαδόρ

Ο λαϊ­κός ξε­ση­κω­μός αφορά το «πα­κέ­το», δη­λα­δή τα μέτρα που πε­ρι­λαμ­βά­νει η πρό­σφα­τη συμ­φω­νία της κυ­βέρ­νη­σης Μο­ρέ­νο με το ΔΝΤ. Με αιχμή την κα­τάρ­γη­ση της επι­δό­τη­σης στα καύ­σι­μα (μια κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή που έμενε άθι­κτη για δε­κα­ε­τί­ες) που οδή­γη­σε στον αυ­τό­μα­το δι­πλα­σια­σμό των τιμών, τα συν­δι­κά­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στις με­τα­φο­ρές κή­ρυ­ξαν απερ­γία και οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις τους γρή­γο­ρα πλαι­σιώ­θη­καν από άλλα σω­μα­τεία, από ιθα­γε­νι­κές ενώ­σεις και φοι­τη­τές. 

Πέρα από το συ­γκε­κρι­μέ­νο μέτρο, για το οποίο ο Μο­ρέ­νο επι­μέ­νει ότι θα προ­χω­ρή­σει, αλλά δη­λώ­νει ότι ανα­ζη­τά «αντι­σταθ­μι­στι­κά μέτρα», η οργή των δια­δη­λω­τών στρέ­φε­ται συ­νο­λι­κά ενά­ντια στα μέτρα λι­τό­τη­τας, με το σύν­θη­μα «Κάτω το πα­κέ­το!». Η κυ­βέρ­νη­ση προ­ω­θεί μειώ­σεις σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος και «ερ­γα­σια­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις», καθώς το ΔΝΤ επι­στρέ­φει στον τόπο του εγκλή­μα­τος με τις πα­λιές καλές συ­ντα­γές του, που ρή­μα­ξαν την αμε­ρι­κα­νι­κή υπο-ήπει­ρο στο πα­ρελ­θόν. Αλλά αυτές οι συ­ντα­γές του ΔΝΤ ήταν που προ­κά­λε­σαν και τον τε­λευ­ταίο με­γά­λο κύκλο αγώ­νων, κι­νη­μά­των κι εξε­γέρ­σε­ων στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, πριν την εμ­φά­νι­ση του εκλο­γι­κού «ροζ κύ­μα­τος». Όπως φαί­νε­ται, η επι­στρο­φή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων τε­χνο­κρα­τών μπο­ρεί να απα­ντη­θεί με την επι­στρο­φή των «από κάτω» στους δρό­μους ως πρω­τα­γω­νι­στές. 

Στο Εκουα­δόρ υπάρ­χει με­γά­λη «τε­χνο­γνω­σία» άλ­λω­στε. Στα χρό­νια της «εξέ­γερ­σης ενά­ντια στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό», η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία ερ­γα­τών-ιθα­γε­νών είχε ανα­τρέ­ψει δια­δο­χι­κά τρεις προ­έ­δρους, που επι­χεί­ρη­σαν να εφαρ­μό­σουν μέτρα λι­τό­τη­τας. Αυτό το «φά­ντα­σμα» απει­λεί σή­με­ρα τον Λένιν Μο­ρέ­νο, που κή­ρυ­ξε κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης, κα­τέ­βα­σε στρα­τιω­τι­κά οχή­μα­τα στους δρό­μους και δη­λώ­νει ότι δεν θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί με «εγκλη­μα­τί­ες»! 

Τα συν­δι­κά­τα στις με­τα­φο­ρές ανέ­στει­λαν τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις τους, όμως άλλοι συν­δι­κα­λι­στές δη­λώ­νουν ότι οι απερ­γί­ες θα συ­νε­χι­στούν, ενώ απο­φα­σι­σμέ­νες να συ­νε­χί­σουν τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις δη­λώ­νουν και οι ιθα­γε­νι­κές ενώ­σεις, που έχουν με­γά­λη δύ­να­μη και ιδιαί­τε­ρα μα­χη­τι­κή πα­ρά­δο­ση στο Εκουα­δόρ. 

Ο λε­γό­με­νος «κο­ρε­ΐ­σμο» είχε φτά­σει στα όριά του κατά τη λήξη της θη­τεί­ας του Κορέα. Τότε η συ­ζή­τη­ση αφο­ρού­σε το αν η «έξο­δος από τον κο­ρε­ΐ­σμο» θα συμ­βεί προς τα δεξιά ή προς τα αρι­στε­ρά. Το στοί­χη­μα πα­ρα­μέ­νει μέχρι σή­με­ρα ανοι­χτό. Αυτό που δεν είχε προ­βλε­φθεί ως σε­νά­ριο ήταν να επι­χει­ρή­σει τη δεξιά στρο­φή ο ίδιος ο διά­δο­χος του Κορέα. Ο Μο­ρέ­νο εξε­λέ­γη ενά­ντια στον δεξιό υπο­ψή­φιο, αλλά είναι αυτός που ανέ­λα­βε να επι­τα­χύ­νει τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες συ­ντα­γές ως απά­ντη­ση στη «στα­σι­μό­τη­τα». Μια εξέ­λι­ξη που υπεν­θυ­μί­ζει ότι η επι­χει­ρού­με­νη «πα­λι­νόρ­θω­ση» στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή μπο­ρεί να έρθει με διά­φο­ρους τρό­πους, ένας εκ των οποί­ων είναι και μέσα από τις γραμ­μές των ίδιων των (κε­ντρο)αρι­στε­ρών κομ­μά­των του «ροζ κύ­μα­τος».

Ο Κορέα δια­φο­ρο­ποι­ή­θη­κε από το διά­δο­χό του και τον κα­τα­κε­ραυ­νώ­νει κα­θη­με­ρι­νά. Πράγ­μα­τι ο Μο­ρέ­νο πήγε πολύ από­το­μα και πολύ μα­κριά στην κα­τεύ­θυν­ση της δε­ξιάς προ­σαρ­μο­γής. Ωστό­σο η θε­ω­ρία του «προ­δό­τη» δεν επαρ­κεί για να εξη­γή­σει τον εκ­φυ­λι­σμό, που έχει τις ρίζες του στα αδιέ­ξο­δα και τα όρια της πο­λι­τι­κής των «ροζ κυ­βερ­νή­σε­ων», συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της δια­κυ­βέρ­νη­σης Κορέα. 

Η δεύ­τε­ρη θη­τεία του ίδιου είχε ση­μα­δευ­τεί άλ­λω­στε από μια αύ­ξη­ση της έντα­σης με­τα­ξύ της κυ­βέρ­νη­σης και των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των που την είχαν στη­ρί­ξει. Ίσως αυτό το γε­γο­νός, δη­λα­δή η σχε­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία των κι­νη­μά­των που πα­ρέ­μει­ναν σε εγρή­γορ­ση και επί της «καλής δια­κυ­βέρ­νη­σης», αντί να ναρ­κω­θούν/αφο­μοιω­θούν, να εξη­γεί την ετοι­μό­τη­τα και τα αντα­να­κλα­στι­κά που έδει­ξαν σή­με­ρα απέ­να­ντι στο «πα­κέ­το». Και αυτό κρα­τά­ει ανοι­χτή την προ­ο­πτι­κή μιας «αρι­στε­ρής εξό­δου» από τη νέα πο­λι­τι­κή-οι­κο­νο­μι­κή κρίση. 

Η επι­στρο­φή της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής, μα­ζι­κής αντί­στα­σης στο δρόμο σε μια γωνιά της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής είναι εξαι­ρε­τι­κά νέα στο πε­ρι­βάλ­λον «νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πα­λι­νόρ­θω­σης» και αδιε­ξό­δου του κυ­βερ­νη­τι­κού «προ­ο­δευ­τι­σμού». Ακόμα κα­λύ­τε­ρο θα είναι να απο­δει­χθούν αυτές οι εμπει­ρί­ες εξί­σου με­τα­δο­τι­κές όσο και την τε­λευ­ταία φορά που οι λαοί της υπο-ηπεί­ρου μπή­καν σε κί­νη­ση…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά που τυ­πώ­θη­κε στις 9 Οκτώ­βρη. Από όταν γρά­φτη­κε το άρθρο, με­σο­λά­βη­σε η "έφο­δος" των ιθα­γε­νών και άλλων δια­δη­λω­τών στην πρω­τεύ­ου­σα και στα κε­ντρι­κά κυ­βερ­νη­τι­κά κτί­ρια, που υπο­χρέ­ω­σε τον Μο­ρέ­νο να με­τα­φέ­ρει την έδρα της κυ­βέρ­νη­σης...