Η μάχη με τα αφεντικά στην Ιταλία

Γεια σου Ελιάνα κι ευχαριστούμε για τον χρόνο σου, ξέρουμε ότι είσαι πολύ απασχολημένη αυτές τις μέρες.

Εγώ ευχαριστώ. Το θεωρώ σημαντικό να μάθουν οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο τι συμβαίνει στην Ιταλία.

Παρακαλώ πες μας για την κατάσταση που αντιμετωπίζουν αυτήν τη στιγμή οι Ιταλοί εργαζόμενοι.

Κοιτάμε το μέλλον με ανησυχία. Τα μέτρα που έχει πάρει η ιταλική κυβέρνηση ήταν πολύ αντιφατικά από την αρχή κι έχουν ρίξει το τεράστιο βάρος της κρίσης στις πλάτες των εργατών. Οι εργάτες και οι μισθωτοί πληρώνουν ένα πολύ ακριβό τίμημα –και με υγειονομικούς όρους και με οικονομικούς.

Ακριβό τίμημα;

Εκατομμύρια άνθρωποι στην Ιταλία ζουν μια διπλή ζωή: Τα σαββατοκύριακα, ως «πολίτες», δεν μπορούν να πάνε ούτε καν μια βόλτα στο πάρκο. Αλλά τις Δευτέρες πρέπει να πάνε πίσω στη δουλειά και ως «εργάτες» να συνωστιστούν στα λεωφορεία και τα τραμ και να έρθουν σε επαφή με εκατοντάδες συναδέλφους τους. Αυτό θέτει τους ίδιους σε κίνδυνο και ακυρώνει τα μέτρα περιορισμού της εξάπλωσης σε όλο τον πληθυσμό.

Τι ακριβώς εννοείς;

Αφορά κυρίως αυτούς που απαιτείται να εργάζονται σκληρά και που συνήθως δεν τους εγγυάται κανείς ούτε τα ελάχιστα μέτρα ασφαλείας. Οι άνθρωποι που θίγονται περισσότερο είναι προφανώς αυτοί που απασχολούνται στους λεγόμενους απαραίτητους κλάδους, δηλαδή στις δημόσιες υπηρεσίες με βασική την υγειονομική περίθαλψη, αλλά και στη διανομή τροφίμων, τις συγκοινωνίες, την καθαριότητα. Επίσης θίγονται οι εργαζόμενοι σε κλάδους που δεν είναι απαραίτητοι για την καθημερινή ζωή, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι στη βιομηχανική παραγωγή που μέχρι πρότινος λειτουργούσε (ή συνεχίζει να λειτουργεί) απολύτως κανονικά. Επιπλέον, το βάρος αυτής της κρίσης είχε ένα δραματικό αντίκτυπο στους εργατικούς μισθούς.

Με ποιο τρόπο;

Στις επιχειρήσεις που έχουν κλείσει, το εργατικό εισόδημα καλύφθηκε καθυστερημένα και απολύτως ανεπαρκώς.

 

Αλλά η κυβέρνηση ενέκρινε το διάταγμα «Cura Italia». Και με την πρόβλεψη «cassa integrazione» υποτίθεται ότι θα προστατευτούν οι εργαζόμενοι από περικοπές στους μισθούς; 

Η κυβέρνηση υπόσχεται πολλά, αλλά η λεγόμενη «cassa integrazione» καλύπτει μόνο μέρος του μισθού. Ένας απλός εργαζόμενος παίρνει λίγο παραπάνω από το μισό ενός μέσου μισθού. Πολλοί άνθρωποι δεν δικαιούνται καν την «cassa integrazione». Οι επισφαλείς εργαζόμενοι δικαιούνται μόνο ένα εφάπαξ μπόνους 600 ευρώ για όλη την περίοδο που βρίσκονται εκτός εργασίας. Αυτοί που δουλεύουν σε μικρές επιχειρήσεις καλύπτονται μόνο από μια συγκεκριμένη εκδοχή της «cassa integrazione», που χρηματοδοτείται από τις Περιφέρειες, και για την οποία θα πρέπει να περιμένουν 5-6 μήνες.

Πόσοι άνθρωποι συνεχίζουν να εργάζονται; Σύμφωνα με κάποιες βάσιμες εκτιμήσεις 12 εκατομμύρια άνθρωποι συνεχίζουν να πηγαίνουν για δουλειά, δηλαδή το 60% του συνόλου των απασχολούμενων.

Δεν μπορώ να πω ακριβώς. Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι αυτή: Εξακολουθούν να είναι πάρα πολλοί!

 

Αλλά η κυβέρνηση αποφάσισε να διακόψει την παραγωγή στις μη-απαραίτητες βιομηχανίες. Πώς προκύπτει αυτό λοιπόν;

Αυτά ήταν σκέτες ανακοινώσεις. Καθυστερημένες ανακοινώσεις, που έγιναν στο facebook από τον πρωθυπουργό Κόντε όταν υπήρχαν ήδη 4.000 νεκροί μόνο στη Λομβαρδία, την πιο πληττόμενη και ταυτόχρονα την πιο βιομηχανική περιφέρεια της Ιταλίας.

Οπότε δεν έκαναν απολύτως τίποτα;

Κάτι έγινε, αλλά με δραματική καθυστέρηση. Και είναι σε εξέλιξη μια μάχη που μαίνεται με τα αφεντικά, γύρω από το ποιες επιχειρήσεις θεωρούνται αναγκαίες.

Δηλαδή;

Μια μέρα μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού Κόντε, η Confidustria –η ένωση των εργοδοτών- έβαλε το χέρι της στο διάταγμα, παρεμβαίνοντας στον καθορισμό των δραστηριοτήτων που θεωρούνται αναγκαίες.

Πώς το κατάφερε αυτό;

Ο κατάλογος με τις επιχειρήσεις που θεωρούνται αναγκαίες γίνεται όλο και μεγαλύτερος. Για παράδειγμα, ανάμεσα στους κλάδους που θεωρούνται αναγκαίοι είναι και το συνθετικό λάστιχο. Αν αυτό αφορούσε τα πολύτιμα λαστιχένια γάντια θα ήταν σωστό. Αλλά εδώ μιλάμε για παραγωγή ελαστικών αυτοκινήτων! Άλλο ένα εξοργιστικό παράδειγμα: η βιομηχανία όπλων. Το υπουργείο Άμυνας έβγαλε μια ανακοίνωση όπου ζητά ευγενικά από τις κατασκευαστικές βιομηχανίες να επιβραδύνουν την παραγωγή. Αλλά είναι μια μη-δεσμευτική παράκληση για την οποία στις εταιρίες δεν τους καίγεται καρφί!

Αλλά στη συνέχεια η κυβέρνηση έβγαλε ένα νέο διάταγμα, σωστά;

Ας πούμε ότι αν το πρώτο ήταν ήδη καθυστερημένο, το γεγονός ότι έπρεπε να φτάσει να υποχρεωθεί για να βγάλει ένα δεύτερο ήταν μια εγκληματική σπατάλη χρόνου. Οι μέρες που χάθηκαν δεν αφορούν μόνο αυτές ανάμεσα στα δύο διατάγματα, υπάρχει και η επιπλέον καθυστέρηση στο κλείσιμο των επιχειρήσεων [μετά το νέο διάταγμα] καθώς αξιοποίησαν την δυνατότητα που τους δόθηκε να συνεχίσουν να εργάζονται για να εκτελέσουν εκκρεμείς παραγγελίες που είχαν γίνει στο μεσοδιάστημα [μεταξύ των δύο διαταγμάτων]. Έτσι οι επιχειρήσεις μπόρεσαν και πάλι να αποφύγουν το κλείσιμο. Επομένως, ακόμα κι αν το νέο διάταγμα είναι καλύτερο από το προηγούμενο, αφήνει άλυτα πολλά προβλήματα, ίσως εξαιτίας του γεγονότος ότι οι ίδιοι που το εφαρμόζουν δεν το πιστεύουν ειλικρινά.

Δεν έχει πειστεί η κυβέρνηση ότι αυτός ο ιός πρέπει να αντιμετωπιστεί με κάθε μέσο;

Το πραγματικό ερώτημα είναι το πώς θα αντιμετωπιστεί. Χωρίς τις «άγριες απεργίες», την απειλή γενικής απεργίας από τα συνδικάτα και τις πολλές μικρές δράσεις στα εργοστάσια, οι συμφωνίες που υπήρξαν δεν θα είχαν γίνει. Η κυβέρνηση πιέστηκε από τους εργαζόμενους. Αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν πολλά κενά, σε πολλούς κλάδους που δεν έχει αποσαφηνιστεί τι θεωρείται αναγκαίο. 

Για παράδειγμα;

Έχω στο μυαλό μου τις τράπεζες, ή τις ασφαλιστικές εταιρίες ή τα ταχυδρομεία, όπου οι εργαζόμενοι δεν καλύπτουν αποκλειστικά αναγκαίες δραστηριότητες αλλά απασχολούνται και για άλλες, την ίδια ώρα που βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο και μπορεί να συμβάλουν στη διάδοση. Δύο ταχυδρομικοί έχουν ήδη πεθάνει εδώ στο Μπέργκαμο.

 

Πώς εφαρμόζονται τα κυβερνητικά μέτρα;

Εκεί είναι το κόλπο. Πολλές επιχειρήσεις αλλάζουν τον ορισμό της βιομηχανικής τους δραστηριότητας από τη μια μέρα στην άλλη, και ξαφνικά ανήκουν στην αναγκαία παραγωγή. Επιπλέον, επιχειρήσεις που δεν ανήκουν στους αναγκαίους κλάδους μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν αν ανήκουν στην αλυσίδα παραγωγής ενός αναγκαίου αγαθού.

Εντάξει αυτό, αλλά πώς καθορίζεται;

Με ένα πιστοποιητικό που εκδίδει η ίδια η επιχείρηση για τον εαυτό της!

Σοβαρά τώρα;

Η επιχείρηση ενημερώνει τον περιφερειακό διοικητή (δηλαδή τον εκπρόσωπο της κεντρικής κυβέρνησης στην περιφέρεια), ο οποίος μετά συμβουλεύεται τα συνδικάτα, αλλά στο τέλος αποφασίζει αυτός. Δεν είναι όλοι οι περιφερειακοί διοικητές εξίσου αφοσιωμένοι στην προστασία των εργαζομένων και στις επιχειρήσεις όπου δεν υπάρχει σωματείο δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Αντίθετα, όπου οι εργαζόμενοι έχουν δύναμη και είναι συνδικαλισμένοι, οι επιχειρήσεις έχουν ήδη κλείσει. 

Εξήγησέ το αυτό λίγο παραπάνω.



Από όταν ανακηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, άρχισε να αυξάνεται η ανησυχία των εργατών. Σε εργοστάσια όπου υπήρχε ισχυρή οργάνωση των εργατών, το κλείσιμό τους επιβλήθηκε άμεσα από τα κάτω. Για παράδειγμα, η εταιρία «Same» στο Μπέργκαμο, που είναι ένα από τα «κάστρα» της πλατφόρμας «Riconquistiamo Tutto!» (ΣτΜ: αριστερή-αντιπολιτευτική τάση στην εργατική συνομποσπονδία CGIL) είχε ήδη κλείσει από τα τέλη Φλεβάρη με συμφωνία του συνδικάτου.

Αλλά αυτή μοιάζει η απόλυτη εξαίρεση.

Φυσικά. Αλλά από νωρίς άρχισε κάτι να κινείται και σε άλλους χώρους δουλειάς. Οι εργαζόμενοι άρχισαν να αμφισβητούν τις σχιζοφρενικές πολιτικές της κυβέρνησης: Από τη μια μεριά, μια κυβέρνηση που σε κατακλύζει με εκκλήσεις και καταναγκασμούς για να μείνεις σπίτι. Κι από την άλλη, εσύ να πηγαίνεις κάθε μέρα στη δουλειά σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αλλά σε αυτό το σημείο τα συνδικάτα έκαναν ένα λάθος.

Τι εννοείς;

Καθώς αυξανόταν η οργή και ο φόβος, το συνδικάτο επικεντρώθηκε σε ένα μη-ρεαλιστικό αίτημα, την εργασία σε συνθήκες ασφάλειας.

Γιατί δεν είναι ρεαλιστικό;

Σε πολλούς χώρους δουλειάς, ειδικά στα εργοστάσια, είναι ανέφικτο. Δεν υπάρχει τρόπος να τηρηθούν οι αποστάσεις ασφαλείας. Επίσης δεν ήταν ρεαλιστικό να πιστεύουν ότι θα φτάσει έγκαιρα προστατευτικός εξοπλισμός την στιγμή που αυτός έλειπε ακόμα και για τους εργαζόμενους στο σύστημα υγείας!

Ναι αλλά προφανώς οι εργάτες δεν πρέπει να προστατευτούν;

Προφανώς. Αλλά στις σημερινές συνθήκες έλλειψης προστατευτικού εξοπλισμού, δεν έχει νόημα να ζητάς «ασφαλή εργασία» αντί να απαιτείς απλά να κλείσουν τα εργοστάσια. Αντίθετα, το να αποκτήσουμε αυτόν τον εξοπλισμό θα ήταν εξίσου εγκληματικό: θα σήμαινε ότι τον στερούμε από τα νοσοκομεία και τις αναγκαίες δραστηριότητες.

Ποιες ήταν οι συνέπειες της επικέντρωσης στο σύνθημα για «ασφαλή εργασία»;

Χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Υπογράφηκε βέβαια ένα πρωτόκολο ασφαλείας με τις επιχειρήσεις. Αλλά είναι πρακτικά άχρηστο. Αν και εισήχθησαν νέες υποχρεώσεις για τους εργοδότες, όπως πχ η θερμομέτρηση των εργαζομένων, αυτές έχουν το χαρακτήρα μη-δεσμευτικών συστάσεων προς τις επιχειρήσεις.

 Ως αποτέλεσμα, εκατομμύρια άνθρωποι παρέμειναν αναγκασμένοι να πηγαίνουν για δουλειά, και αγνοήθηκε ένας σημαντικός παράγοντας στο σπάσιμο της αλυσίδας της διάδοσης –δηλαδή το κλείσιμο των μη-αναγκαίων επιχειρήσεων.

Πώς προέκυψε αυτή η συμφωνία;

 

Δεν θα είχε προκύψει χωρίς τις κινητοποιήσεις των εργατών στα εργοστάσια. Αυτές έβαλαν πίεση όχι μόνο στους εργοδότες αλλά και στις τρεις μεγάλες συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες.

Με ποιον τρόπο;

Μπορώ να αναφερθώ στα εργοστάσια που είμαστε ισχυροί ως «Riprendiamoci tutto!»: GKN, Piaggio, Electrolux, Fincantieri, όπου η φωνή των εργατών είχε ήδη ακουστεί. Αλλά συνέβη και σε άλλους βιομηχανικούς ομίλους, περιλαμβανομένης της Fiat-Chrysler. Έπειτα υπάρχει ο κλάδος της αλυσίδας διακίνησης (αποθήκευση, διανομή κλπ) όπου οι Cobas (ΣτΜ: μαχητικό ρεύμα «συνδικαλισμού βάσης») οργανώνουν εργατικούς αγώνες εδώ και πολλά χρόνια. Τέλος υπάρχουν οι πιο αυθόρμητες και εξατομικευμένες μορφές πάλης, όπως να δηλώνεις ασθένεια, να παίρνεις άδειες ή απλά να μην εμφανίζεται στη δουλειά. Μπορεί να μοιάζει παράξενο, αλλά η οργή κι ο φόβος ξέσπασαν μετά την υπογραφή του πρωτοκόλου ασφαλείας. Ένα κύμα απεργιών σάρωσε τη χώρα. Όχι μόνο εκεί όπου οι εργαζόμενοι είχαν δύναμη κι οργάνωση. Αυτοί συνέβαλαν στο να δώσουν ένα παράδειγμα, αλλά και ακόμα και στα λιγότερο ριζοσπαστικά εργοστάσια οι εργάτες σταμάτησαν την παραγωγή. Επιπλέον, επειδή έκλεισαν κάποια μεγάλα εργοστάσια, άρχισαν να χάνουν παραγγελίες και συμβόλαια και οι βιομηχανίες επεξεργασίας (ΣτΜ: downstream industries, ο κλάδος μεταποίησης ή συσκευασίας που δραστηριοποιείται στα «τελικά» στάδια της αλυσίδας παραγωγής πριν το τελικό προϊόν φτάσει στην αγορά). Οι εργαζόμενοι είδαν ότι η κατάσταση αλλάζει και έδρασαν αντίστοιχα. 

Αλλά πώς οργανώνεται μια απεργία στην εποχή του κοροναϊού;

Ήταν πολύ αργά όταν κάλεσαν οι κεντρικές συνομοσπονδίες σε πανεθνική κινητοποίηση προκειμένου να κλείσουν τα εργοστάσια, οπότε στην αρχή πολλοί εργάτες έπρεπε να σκεφτούν δικές τους ιδέες. Η ανησυχία ήταν τόσο μεγάλη που παραμερίστηκαν όλες οι συνηθισμένες διαδικασίες. Για να οργανωθούν, οι εργάτες χρησιμοποίησαν τα κοινωνικά δίκτυα στο ίντερνετ. Την Electrolux στο Forli, η απεργία η οποία ήταν πετυχημένη οργανώθηκε εξολοκλήρου μέσω του Whatsapp.

Όμως υπάρχει απαγόρευση συναθροίσεων και τα εργοστάσια δεν μπορούν να περικυκλωθούν από απεργιακές φρουρές…

Οι άνθρωποι δεν είναι χαζοί. Οι εργάτες κατέβηκαν έτσι κι αλλιώς σε απεργία και απλώς κρατούσαν την μίνιμουμ απόσταση μεταξύ τους στις απεργιακές φρουρές έξω από τα εργοστάσια.

Και πώς αντέδρασαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες συνολικά σε αυτά τα κινήματα από τα κάτω;

Κατά τη γνώμη μου, έχασαν μια ιστορική ευκαιρία. Η πανεθνική ηγεσία χρειάστηκε δύο εβδομάδες για να καλέσει να σταματήσει η μη-αναγκαία παραγωγή. Δεν το ζήτησαν ούτε καν τις μέρες που πολλαπλασιάζονταν οι αυθόρμητες απεργίες.

Πού ήταν το πρόβλημα;

Αυτή ήταν η στιγμή που έπρεπε να προκηρυχθεί η γενική απεργία. Οι εργάτες κινητοποιούνταν ήδη και η κυβέρνηση θα υποχρεωνόταν να τους ακούσει. Η συνδικαλιστική ηγεσία περιοριζόταν στο να προειδοποιεί με «απεργιακή επαγρύπνηση» όπου δεν τηρούνταν οι συνθήκες ασφαλείας, αλλά όλοι ξέραμε ότι αυτές οι συμφωνίες δεν γίνονταν σεβαστές σχεδόν πουθενά. Χάθηκε χρόνος, ο οποίος στη σημερινή κατάσταση σημαίνει ανθρώπινες ζωές, και δόθηκε χώρος στην Confidustria να επιβάλει τους όρους της. Και τώρα βρισκόμαστε εδώ, με αυτά τα καθυστερημένα και ανεπαρκή διατάγματα.

Τι θα έπρεπε να είχαν κάνει αντί γι’ αυτό;

Η επιβολή του τερματισμού όλης της μη-αναγκαίας παραγωγής ήταν η προϋπόθεση για να σωθούν ακόμα και αυτοί που εργάζονται σε επιχειρήσεις όπου δεν υπάρχει σωματείο: τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις υπεργολαβίες, οι οποίες συνεχίζουν σαν μην συμβαίνει τίποτα και στις οποίες οι εργαζόμενοι είναι εξαιρετικά ευάλωτοι απέναντι σε εκβιασμούς –συχνά είναι αλλοδαποί που αν χάσουν τις δουλειές τους χάνουν και το δικαίωμα παραμονής στην Ιταλία. Εγώ και πολλοί άλλοι που αγωνιστήκαμε εκείνες τις μέρες θα αισθανθούμε όλη τη λύπη που είπαμε αυτά τα πράγματα από την αρχή και δεν εισακουστήκαμε από τις ηγεσίες μας. Αλλά αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. 

Τι εννοείς;

Καταρχήν, κατά τη δική μου γνώμη η κατάσταση είναι πολύ πιο τραγική από ό,τι λέγεται. Εδώ στην επαρχία του Μπέργκαμο πολλοί θάνατοι δεν καταμετρούνται επειδή οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι στα σπίτια τους ή σε γηροκομεία, όπου η κατάσταση είναι τραγική (ακόμα και για τους εργαζόμενους σε αυτά), χωρίς να έχουν πρόσβαση στις υπερφορτωμένες δομές υγείας κι επομένως χωρίς επίσημη διάγνωση αιτίας θανάτου.

Τι είναι αυτό που φοβάσαι;

Η αίσθησή μου είναι ότι η κατάσταση σύντομα θα εκραγεί σε πολλούς κλάδους, συμπεριλαμβανομένων των αναγκαίων. Στις μεταφορές, όπου ευτυχώς υπάρχουν οι Cobas που οργανώνουν και δίνουν φωνή στις ανησυχίες των εργαζομένων. Αλλά η κατάσταση γίνεται όλο και πιο επισφαλής στα σούπερμαρκετ. Παραμένουν ανοιχτά και τα σαββατοκύριακα και συνεπώς οι εργαζόμενοι συχνά δεν έχουν το χρόνο να απολυμάνουν τα καταστήματα.

Ποια είναι η κατάσταση για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία; Υπήρξε μια συμβολική απεργία ενός λεπτού από το συνδικάτο βάσης USB, όπου οι εργαζόμενοι στην υγεία έβγαλαν φωτογραφίες και τις ανέβασαν στο ίντερνετ με το χάσταγκ #ScioperaPerMe (Κάνε απεργία και για μένα!)

Στα νοσοκομεία και στις δομές υγείας στο Βορρά, όλοι οι εργαζόμενοι είναι υπό τεράστια πίεση και παραμένουν κυριολεκτικά στην πρώτη γραμμή εδώ και βδομάδες. Εννοώ όλο το προσωπικό –ερευνητές, γιατροί, νοσηλεία, καθαριότητα. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι το ιταλικό σύστημα υγείας έχει κομματιαστεί τις περασμένες δεκαετίες –υπάρχουν ελλείψεις οικονομικών πόρων, υλικών και προωπικού. Αυτό το βάρος ξεφορτώνεται πάνω στις πλάτες των γιατρών και των νοσηλευτών. Για παράδειγμα, υπάρχουν ακραίες βάρδιες που ξεπερνούν κατά πολύ τα φυσιολογικά ωράρια εργασίας, παρότι οι μισθοί έχουν μείνει παγωμένοι εδώ και περίπου 10 χρόνια λόγω των πολιτικών λιτότητας. Φανταστείτε ότι ακόμα και οι ερευνητές που ήταν οι πρώτοι που απομόνωσαν το στέλεχος του ιού στην Ιταλία στο νοσοκομείο του Μιλάνου εργάζονται στην επισφάλεια. Είναι καταστροφή!

Ποια είναι τα αιτήματά σας σε αυτόν τον τομέα; 

Χρειαζόμαστε επειγόντως περισσότερους πόρους για την δημόσια υγεία και περισσότερο προσωπικό. Υπάρχει αρκετό χρήμα για αυτά. Η κυβέρνηση πρέπει να περικόψει τώρα τις στρατιωτικές δαπάνες, όπου η Ιταλία έχει από τις υψηλότερες στην Ευρώπη.

 

Τι συμπεράσματα βγάζεις από αυτές τις εβδομάδες ως τώρα;

Για μένα είναι σαφές ότι ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να ξοδεύεται για τον ιδιωτικό τομέα υγείας. Είδαμε ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν επενδύει σε αυτά που είναι αναγκαία σε τέτοιες καταστάσεις. Επιπλέον θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι πραγματικές συνέπειες της ρύπανσης, γιατί η Pro Valley είναι η πιο ατμοσφαιρικά μολυσμένη και εκβιομηχανισμένη περιοχή της Ευρώπης, όχι μόνο της Ιταλίας –και εκεί βρήκε εύφορο έδαφος ο ιός να εξαπλωθεί. Ελπίζω επίσης ότι μάθαμε μέσα από όλο αυτό ότι η Confidustria είναι μια εγκληματική οργάνωση που βάζει τα κέρδη της πάνω από τις ζωές των ίδιων των ανθρώπων που εργάζονται για αυτήν. Όπως και ότι ο θυμός των εργαζομένων συχνά ξεφεύγει από τις κατευθυντήριες γραμμές των συνδικαλιστικών ηγεσιών. 

Πώς βλέπεις τον ρόλο των συνδικάτων σήμερα στην Ιταλία και στη διασφάλιση του περιορισμού της πανδημίας;

Πρέπει να προωθήσουμε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης μέσα σε αυτήν την κρίση. Στην Ιταλία για παράδειγμα αυτήν τη στιγμή αγωνιζόμαστε για το πραγματικό και άμεσο κλείσιμο των μη-αναγκαίων κλάδων της οικονομίας. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις στα εργοστάσια ελπίζω ότι θα συνεχιστούν. Πάνω από όλα, για να εμποδιστεί η εξάπλωση του κοροναϊού στην νότια Ιταλία. Ένα άλλο σημαντικό μάθημα από την Ιταλία είναι ότι δεν βρισκόμαστε όλοι στη βάρκα. Για να δράσει το συνδικαλιστικό κίνημα με βάση την αρχή «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», αυτό θα σημαίνει επίσης να αντισταθεί στις λύσεις της κρίσης που προωθούν αυτοί που κατέχουν την εξουσία.