Και τυφλοί και χωρίς μπαστούνι

Scheit Foll. Η έκφραση είναι ολλανδική και σημαίνει αυτό που οι περισσότεροι καταλάβατε. Σκατά και βόθρος. Με τον κορωνοϊό στη ζωή μας (και στην ασθένεια και τον θάνατο) η κατάσταση είναι εντελώς scheit foll.

Από πού να το πρωτοπιάσουμε. Ας ξεκινήσουμε από τα φρέσκα κουλούρια (και σκατά). Η ΕΕ πραγματοποιεί τηλεμαραθώνιο, λέει, για να μαζευτούν 7,5 δισ. ευρώ προκειμένου να διατεθούν «κατά προτεραιότητα» (άρα, μπορεί να διατεθούν και για να διασωθούν πχ οι αεροπορικές εταιρείες, λέω εγώ τώρα), στις έρευνες για εμβόλιο και φάρμακα κατά του κορωνοϊού. Η… πανίσχυρη ΕΕ κάνει crowdfunding λες και είναι η Unicef ή η Action Aid (ουπς, μητσοτακική φόρτιση και συγγενικό υπονοούμενο)!

ΜΚΟ κατάντησε η νομπελίστρια Ειρήνης 2012, ΕΕ! Αν αυτό δεν λέγεται απόλυτη ξεφτίλα και μέγιστος ξεπεσμός για τους… καταπληκτικούς, τους… φοβερούς και… ασυναγώνιστους ηγέτες «μας», στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη ή την Αθήνα, δεν ξέρω τι λέγεται.

Αντί να επιβάλουν γενναία και μεγάλη φορολογία στους πλουτοκράτες και τους καπιταλιστές, αντί να πληρώσουν και την κρίση του κορωνοϊού, οι πλούσιοι, αντί να ανοίξει τα θησαυροφυλάκια και τα χρηματοκιβώτια η ΕΚΤ, οι ηγέτες της ΕΕ ψάχνουν ένα φαινομενικά αθώο τρόπο, για να μαδήσουν τα συνήθη «θύματα» του νεοφιλελευθερισμού, της ΤΙΝΑ και της covid-19, με άλλα μέσα και τερτίπια. Άκου τηλεμαραθώνιος!; Έριξαν καμιά 700 δισ. ευρώ για να σώσουν τους καπιταλιστές της ευρωπαϊκής οικονομίας και δεν έχουν 7,5 ψωρο-δισ. για την έρευνα του εμβολίου! Μιλάμε για χοντρό δούλεμα στο ευρωπαϊκό πόπολο.

Τελικά, όλοι οι ηγέτες της ΕΕ είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων – θα συμφωνούσε σε αυτή τη διαπίστωση, και ο διευθυντής της «Καθημερινής», Αλέξης Παπαχελάς, είμαι σίγουρος. Να μου το θυμηθείτε, αυτοί οι τύποι και οι τύπισσες, στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη, κάποια στιγμή θα διατάξουν τον Στουρνάρα να κάνει ριφιφί στο Νομισματοκοπείο για να κόψει πληθωριστικά ευρώ… Τέτοια θα είναι η απελπισία και η ανικανότητα τους.

Πάμε να θυμηθούμε ορισμένα δεδομένα, την ώρα που τάχα και δήθεν επιστρέφουμε στην… κανονικότητα «σταδιακά» και με πολλές αιρέσεις, πολλές αβεβαιότητες, πολλά ελλιπή στοιχεία, πολλά νέφη στον ορίζοντα και πολλές εσφαλμένες προοπτικές και αντιλήψεις.

Καταρχάς, η κήρυξη της πανδημίας στα τέλη Φεβρουαρίου δεν ήταν υγειονομική, αλλά πολιτική απόφαση του ΠΟΥ, επειδή ο ιός είχε πια φτάσει στις πιο κρίσιμες για τον παγκόσμιο καπιταλισμό περιοχές του πλανήτη – την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Θα πρέπει να θεωρήσουμε ως πολιτικό κρατούμενο και δεδομένο, ότι αν ο ιός είχε κάνει την πρώτη μετά την Κίνα και τη Νοτιοανατολική Ασία, επέλαση του στη Νότια Αμερική ή την Αφρική, ουδείς Γκεμπρεσεγέσους (πώς τον λένε αυτόν!;) θα προχωρούσε σε μια τέτοια απόφαση – κι ας άφηνε τους συμπατριώτες του, Νιγηριανούς, και όχι μόνο αυτούς, στη μοίρα τους.

Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, υποτίθεται ότι ξεκίνησε ο «πόλεμος» ενάντια στον ιό. Και τι «πόλεμος»!; Με πρώτο θύμα, όπως σε όλους τους πολέμους, την αλήθεια. Ακόμη και σήμερα, δεν ξέρουμε δύο απολύτως κρίσιμα για τις σημερινές ή αυριανές αποφάσεις και κατευθύνσεις, μεγέθη – ΔΕΝ ξέρουμε πόσοι νοσούν πραγματικά από τον κορωνοϊό (ασυμπτωματικά, ήπια, βαριά) και ΔΕΝ ξέρουμε πόσοι έχουν πεθάνει πραγματικά από την covid-19.

Κάθε χώρα, κάθε κράτος, κάθε κυβέρνηση καταγράφει ό,τι γουστάρει και ό, τι μπορεί ή θέλει να καταγράψει (τα Greek Statistics τώρα δικαιώνονται!) – και σε κρούσματα και σε νεκρούς. Και σε ιαθέντες. Ή νοσηλευόμενους. Το αποκάλυψαν οι Financial Times ή οι Tampa Bay Times, το παραδέχτηκαν ωμά στην Ολλανδία, το σιγοψιθυρίζουν στην Ισπανία, τη Βρετανία ή τις ΗΠΑ, το «επανακαταμετρούν» στην Ιταλία, που μόλις προχθές άρχισε να κάνει εκ νέου απαρίθμηση και προσκλητήριο πεσόντων, συνυπολογίζοντας όσους έχουν πεθάνει, σχεδόν αβοήθητοι, στα σπίτια τους από τις αρχές Απριλίου – αυτοί, μέχρι σήμερα, είναι 282 επιπλέον των αρχικών, επίσημων απολογισμών. Για να μην θυμηθούμε ότι και οι Ιταλοί και οι Ολλανδοί, δηλαδή οι κυβερνήσεις Κόντε και Ρούτε αντίστοιχα, εκμυστηρεύονται πια ότι ο κορωνοϊός υπήρχε, κυκλοφορούσε και χτύπαγε πολύ νωρίτερα από τα πρώτα, «βαριά» και επιβεβαιωμένα κρούσματα, που διαπιστώθηκαν στις δυο χώρες.

Με αυτά τα ψευδο-δεδομένα, ο καθένας δημόσιος σχολιαστής και αρθρογράφος (και η αφεντομουτσουνάρα μου, ανάμεσα τους) γράφει επίσης ό,τι γουστάρει, ό,τι θέλει και ό,τι μπορεί να καταλάβει. Για να μη μιλήσουμε για τους διάφορους ειδικούς (ή, «ειδικούς») της λοιμωξιολογίας και της ιατρικής.  Ή, όσους γράφουν σχολιάζουν και λένε ό,τι «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν» υπαγορεύουν οι χαριστικές προς τον συστημικό και ενσωματωμένο Τύπο ρυθμίσεις ανά την Ευρώπη.

Πατώντας σε λεπτό πάγο, χρησιμοποιώντας, ουσιαστικά, στοιχεία που δεν ευσταθούν, στο σύνολο τους, και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, κατά κύριο λόγο, λέγοντας και γράφοντας, ο καθένας, το μακρύ του, και το κοντό του (δεν αυτό-εξαιρούμαι, ε; αυτό σημαίνει πραγματική ατομική ευθύνη).

Στο πλαίσιο αυτό, βγαίνουν και διάφοροι «φιλόσοφοι» της γαλλικής σχολής κυρίως, και υποστηρίζουν «βάσιμα» πως εντέλει ο κορωνοϊός μπορεί να είναι και μια μεγάλη, υγειονομική απάτη, οι νεκροί είναι «λίγοι», τα κρούσματα, «λίγα», σε σχέση πάντα με τον παγκόσμιο πληθυσμό, τόσοι πεθαίνουν από πείνα, από γρίπη, από καρκίνο, από τροχαία δυστυχήματα, από aids, (όχι βέβαια ότι κρατάμε εξαντλητικές στατιστικές και έχουμε αξιόπιστες βάσεις δεδομένων για όλους αυτούς, κάθε χρόνο), και το 1957 έγινε έτσι, και το 1968, αλλιώς, και τέλος πάντων, όλη η… φάση, δεν ανταποκρίνεται στον πανικό και τα μέτρα, ειδικά και τυπικά γενικής καραντίνας, άλλο του πού και πώς εφαρμόστηκε, μιας πανδημίας.

ΟΚ, ας πούμε ότι έχουν δίκιο, αλλά, για μισό λεπτό, και ο γράφων μπορεί να πιστεύει ότι η κρίση είναι «παραφουσκωμένη» και επικοινωνιακά, και υγειονομικά, και πολιτικά, και εκμεταλλευτικά, και ταξικά, μα, ποια είναι τα πραγματικά, τα αληθινά, τα ουσιώδη δεδομένα και στοιχεία για να βασίσω και να τεκμηριώσω, αυτήν την «αποψάρα» μου;

Πατάμε από πλευράς καταγραφής, στατιστικής, υγείας  και αλήθειας, με απλά λόγια, από πλευράς πολιτικής υπό ευρεία έννοια, σε κινούμενη άμμο – και η υγειονομική κρίση του κορωνοϊού, που έχει καταρχάς πολιτικά και οικονομικά θεμέλια τριακονταετούς τουλάχιστον παγκοσμιοποίησης του νεοφιλελευθερισμού και συνεπαγόμενης συντριβής του κοινωνικού κράτους και της κεϋνσιανής «συναίνεσης» του μεταπολεμικού καπιταλισμού, ΔΕΝ έχει λήξει ακόμη και, πολύ χειρότερα για όλους μας, ΔΕΝ πρόκειται να λήξει στον ορατό, πολιτικά, οικονομικά, υγειονομικά και ερευνητικά, ορίζοντα. Πρώτα η ΜΙ5, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, ύστερα και άλλοι, τελευταία ο Bloomberg (με όλες τις συνδηλώσεις του ρόλου τους στο παγκόσμιο σύστημα ισχύος) έχουν κάνει τον κόπο να μας προετοιμάσουν για μια συνύπαρξη με τον κορωνοϊό για τουλάχιστον 2 χρόνια. Τουλάχιστον.

Με την κυνική, επομένως, γλώσσα των μέχρι στιγμής αποσπασματικών και, συνεπαγόμενα, αναληθών αριθμών ειδικά των νεκρών από την covid-19, οι ανθρώπινες απώλειες μέσα σε 2 χρόνια (24 μήνες), με τις υφέσεις και τις εξάρσεις της νόσου, θα μπορούσε να είναι περίπου, πάντα καταγεγραμμένοι με τις σημερινές «προβολές» στο μέλλον, και επομένως ψευδώς,  τουλάχιστον ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες (1.200.000). Τουλάχιστον, ε; – μας φαίνονται «λίγοι» ή «πολλοί»; Στον πρόεδρο της γερμανικής Βουλής, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μπορεί να φαίνονται και… ασήμαντοι. Και υπενθυμίζω ότι η παραπάνω εκτίμηση βασίζεται στα σημερινά δεδομένα της υποκαταγραφής κρουσμάτων και νεκρών και χωρίς να συνυπολογίζονται είτε μια «φονικότερη» μετάλλαξη του ιού είτε οι εκατόμβες σε χώρες είτε της Αφρικής είτε της Ασίας, έπειτα και από την κατάρρευση των εκεί οικονομιών και συστημάτων διοικητικής οργάνωσης και υγείας μετά από κάποιο, παρατεταμένο λοκντάουν.

Αλλά, εμείς, ευτυχώς, δεν είμαστε οι λαδιάρηδες κομιστές διαφθοράς της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης επί εποχής Χέλμουτ Κολ, όπως ήταν ο Σόιμπλε. Ούτε οι υπουργοί Οικονομικών της Γερμανίας, που βύθισαν την ΕΕ, στο πολιτικο-οικονομικό χάος του χρέους uber alles, όπως ήταν πάλι ο Σόιμπλε. Ούτε οι πρόεδροι της Μπούντεσταγκ, που λένε την ανθρωποφαγική μαλακία της ημέρας, όπως είναι σήμερα, ο ίδιος πάντα Γερμανός πολιτικός.

Ευτυχώς, είμαστε ριζοσπάστες και αντικαπιταλιστές και αναρωτιόμαστε και πολεμάμε και φωνάζουμε πως ήδη (ήδη!) τα κρούσματα είναι πολλά και οι νεκροί είναι πολλοί, από τη στιγμή που για παράδειγμα, στην Καστοριά της Ελλάδας, δεν υπήρχε δεύτερος γιατρός στο νοσοκομείο, στο Τίλμπουργκ της Ολλανδίας, τρίτο κέντρο υγείας, στο Μπέργκαμο της Ιταλίας, δέκα ΜΕΘ παραπάνω, και λίγες γράφω, στην Τουλούζ της Γαλλίας, δύο επιπλέον γηροκομεία για να αποσυμφορηθούν τα υπάρχοντα, στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ, 20.000 κλίνες πρωτοβάθμιας φροντίδας, από αυτές που κατάργησαν οι Δημοκρατικοί, τρομάρα τους!, στη Μπριζ του Βελγίου, σαπούνι και νερό στις φυλακές για τους κρατουμένους – για να μην θυμηθούμε τις άθλιες συνθήκες ζωής και απασχόλησης στην Αφρική ή τη Λατινική Αμερική ή την Ασία των πολέμων και της φτώχειας. Ή, για να μην ξεχνιόμαστε, στις Μόριες ή τις Λαμπεντούζες της Ευρώπης, της Ελλάδας και της Ιταλίας.

Από τη στιγμή που θα μπορούσε να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος από αυτούς που κατέληξαν και δεν σώθηκε, από τη στιγμή που θα μπορούσε να μη νοσήσει έστω και ένας από όσους νόσησαν, τα κρούσματα είναι πολλά και οι νεκροί από τον κορωνοϊό, είναι πολλοί και η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από τις κυβερνήσεις «μας» είναι προκλητικά και αιματηρά αποτυχημένη. Είτε με καραντίνα, όπως και αν αυτή επιβλήθηκε και όπου και αν εφαρμόστηκε, είτε με ανοσία της αγέλης, όσο και αν αυτή διάρκεσε ή όπως σήμερα επανέρχεται «σταδιακά».

Στο πλαίσιο αυτό, και κακά τα ψέματα, τρεις παράγοντες καθορίζουν τη «νίκη» στον «πόλεμο» με τον κορωνοϊό με τα μέχρι στιγμής δεδομένα και από τη στιγμή που δεν υπάρχει εμβόλιο ή κάποιο, πραγματικά αποτελεσματικό φάρμακο, όσες ανακοινώσεις και αν κάνουν ο ΠΟΥ ή οι ΗΠΑ για τη ρεμντεσιβίρη ως «βραχυπρόθεσμη» λύση – η κοινωνική αποστασιοποίηση, οι κανόνες προσωπικής υγιεινής και η ταχύτητα διαπίστωσης των πραγματικών κρουσμάτων ανάμεσα μας, με μαζικά τεστ.

Κοινωνική αποστασιοποίηση δεν σημαίνει καραντίνα ή καταναγκαστικός εγκλεισμός στο σπίτι της τηλεργατικής εκμετάλλευσης.

Προσωπική υγιεινή δεν σημαίνει αισχροκέρδεια και δυσβάσταχτες, οικονομικές θυσίες για σαπούνια ή αντισηπτικά.

Μαζικά τεστ δεν σημαίνει εικονικές στατιστικές, αποσπασματικές έρευνες, ψεύτικες αποτυπώσεις.

Κάντε τα αυτά, λιανά, στην Ελλάδα, που κυβερνά το… κορωνοϊικότερο βιογραφικό της χώρας!

Όποιος δεν καταλαβαίνει τα παραπάνω είναι ή ηλίθιος, ή αντιπρόεδρος και υπουργός και «αυτοφωράκιας» λοιμωξιολόγος της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ή και όλα αυτά, ταυτόχρονα. Το πρώτο δεν αποκλείει τα επόμενα. Αντίθετα, τα κατατάσσει στις κορυφές, δηλαδή για την ακρίβεια, στα τάρταρα της α(χ)ριστείας.

Μόνο τα μαζικά τεστ μπορούν να δώσουν την πραγματική διασπορά του ιού ανάμεσα μας, ώστε να τηρηθούν κανόνες απομόνωσης και αποθεραπείας για 14 μέρες για τους πραγματικούς ασθενείς ασυμπτωματικούς, ήπιους, «βαριούς» – όσο αυτά δεν γίνονται, κυνηγάμε την ουρά του κορωνοϊού, αναποτελεσματικά και καταστροφικά. Και θα είμαστε, πάντα, ένα βήμα πίσω από τη νόσο.

Όλα τα άλλα, είναι να είχαμε, να λέγαμε και να γράφαμε.

Πολύ περισσότερο σήμερα, που σχεδόν στο σύνολο της υφηλίου, αίρεται «σταδιακά» το λοκντάουν για να επανέλθουμε σε κάποιας μορφής οικονομική, παραγωγική και καταναλωτική αντι-κανονικότητα στην εποχή του κορωνοϊού.

Έχω εδραιωμένη «αποψάρα» (όχι, που δεν…) επ’ αυτού – οι κυβερνήσεις «μας» παλινδρομούν σε κάποιου είδους ανοσία της αγέλης και «επανεκκίνησης» της οικονομίας, επειδή κατέρρευσαν οι παγκόσμιες τιμές του πετρελαίου και των ορυκτών καυσίμων.

Δεν ενδιαφέρονται για την υγεία μας, δημόσια και ατομική, καλύτερα, προσωπική.

Καίγονται για τη διάλυση της «αιμοδοσίας» του καπιταλισμού με ορυκτά καύσιμα, που ήλθε με τα λοκντάουν και την πανδημία. Κήρυξε φαλιμέντο η παγκόσμια παραγωγή και κατανάλωση πετρελαίου και τρέχουν τώρα οι «ηγέτες» της υφηλίου να διασώσουν τα πετρελαιοπαραγωγά κράτη και όχι μόνο αυτά. Και τα κρατικά χρεόγραφα που έχουν αυτά τα κράτη στην κατοχή τους – ο νοών, νοείτω.

Γι’ αυτό στην Ελλάδα τα υφυπουργάκια του Μητσοτάκη κάπως «αθώα» πρότειναν τη μετακίνηση αποκλειστικά και μόνο, με αυτοκίνητο ή ιδιωτικό μέσο μεταφοράς – για να κατασπαράξουν οι καπιταλιστές του πετρελαίου και των ορυκτών καυσίμων τις τελευταίες αποταμιεύσεις των μισοτρελαμένων από την καραντίνα και τη συντριβή των εισοδημάτων εργαζομένων – όσοι τέλος πάντων έχουν ταυτόχρονα,  εργασία και αυτοκίνητο μεταξύ των Συνευρωπαίων συμπολιτών μας. Α, ρε ηλίθια, μεσαία τάξη, πάλι εσύ πληρώνεις το μάρμαρο, δηλαδή, το πετρέλαιο!

Παντού το ίδιο γίνεται – από τις πολιτοφυλακές των ακροδεξιών στις ΗΠΑ έως τους μπάτσους του Μπολσονάρο στη Βραζιλία, που απαιτούν «επειγόντως» πλήρη άρση του λοκντάουν «εδώ και τώρα» – η χώρα του καφέ είναι και χώρα του πετρελαίου, ε;

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός έπαθε… κορωνοϊό, που έπληξε το πετρέλαιο. Τώρα τρέχει να βρει «θεραπεία». Στο μεσοδιάστημα, ας πεθάνουν και μερικές χιλιάδες άνθρωποι από covid-19. Δεν υπερισχύει η ανθρώπινη ζωή σε όλα, όπως είπε και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο ανόητος – αν και μάλλον ο ίδιος δεν θα ήθελε να έχει πεθάνει στην ένοπλη επίθεση εναντίον του, το 1990, την ίδια που τον καθήλωσε έκτοτε, σε αναπηρική καρέκλα.

Για το πετρέλαιο, επίσης, κόπτονται ορισμένοι κήνσορες της  «επανεκκίνησης» του τουρισμού (και ας νοσήσουν ή πεθάνουν και μερικές χιλιάδες ακόμη) – τα αεροπλάνα, τα βαπόρια, οι κρουαζιέρες καταναλώνουν πετρέλαιο με τους τόνους. Έτσι, δεν είναι, ενσωματωμένοι ρυπαρογράφοι γελωτοποιοί των… βασιλέων της υφηλίου;

Όλα τα άλλα είναι να είχαμε, να λέγαμε και να γράφαμε.

Τέλος πάντων. Πού καταλήγουμε; Ότι βγαίνουμε από το λοκντάουν, τυφλοί και χωρίς μπαστούνι στην με-τον-κορωνοϊό-εποχή. Scheit foll, που λένε και ορισμένοι φίλοι μου, Ολλανδοί. Σκατά, δηλαδή. Τυφλοί, επειδή δεν γνωρίζουμε την αλήθεια για τον κορωνοϊό και τις πραγματικές του συνέπειες. Σε κρούσματα και νεκρούς, στην οικονομική και ψυχολογική μας κατάσταση, στην απειλή της ανεργίας και της έτι περαιτέρω εξανέμισης των όποιων εισοδημάτων μας από την εργασία μας. Χωρίς μπαστούνι, επειδή το μέχρι στιγμής αποτελεσματικότερο «όπλο» εναντίον του, τα μαζικά τεστ και η στοχευμένη απομόνωση, χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά και έγκαιρα σε συγκριτικά λίγες χώρες.

Δεν ζούμε και ως ήρωες της πολιτικής αλληγορίας του Ζοζέ Σαραμάγκου, Περί Τυφλότητος, όταν οι εκεί αόμματοι είχαν οδηγό τη γυναίκα του γιατρού, η οποία και κοίταζε και έβλεπε (χαώδης διαφορά μεταξύ των δυο ρημάτων της ελληνικής). Βέβαια, οι ενσωματωμένοι ρυπαρογράφοι μπορεί να βασίζουν τις… ελπίδες τους, στην Άνγκελα Μέρκελ ή την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Ειδικά αν βρεθούν και πρόθυμα «θύματα» να συνδράμουν τον τηλεμαραθώνιο της ΜΚΟ Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Δευτέρα το βράδυ.

Προσωπικά, θα προτιμούσα να επιβιβαστούν οι δυο ηγέτιδες της ΕΕ σε ένα φορτηγό και να κάνουν πανευρωπαϊκή περιοδεία επαιτείας τραγουδώντας, πχ, το Λιλί Μαρλέν…

Να φτάσουν και στην Ηρώδου Αττικού, να βγει ο Μητσοτάκης να τις υποδεχθεί και να τις χειροκροτήσει. Να πάει και ο διευθυντής της «Καθημερινής», Αλέξης Παπαχελάς να εντοπίσει ιδίοις όμμασι την κατωτερότητα των Ευρωπαίων ηγετών σε όλες και όχι μόνο τις σημερινές περιστάσεις.

Θα ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα, όπως έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Ποιος διαδικτυακός τηλεμαραθώνιος, τώρα για το εμβόλιο!; Ένα φορτηγό για να κάνουν συναυλία οι Ευρωπαίοι ηγέτες, από σπίτι σε σπίτι. Θα κατανάλωναν και τον τόσο πολύτιμο, μαύρο χρυσό, με τα μπιτόνια…

Τυφλοί, λοιπόν. Και χωρίς μπαστούνι. Έτσι βγαίνουμε από τα λοκντάουν. Και όσοι περισσότεροι το συνειδητοποιήσουν αυτό, τόσοι περισσότεροι θα είναι και οι συνειδητοποιημένοι για τις μεγάλες προκλήσεις που ανοίγονται μπροστά μας, στην ταξική πάλη της εποχής του κορωνοϊού.

Καλή αντάμωση – όχι στα γουναράδικα. Ούτε στους τηλεμαραθώνιους.

ΥΓ. Την ώρα που έγραφα αυτό το κείμενο, ένα ρεπορτάζ του CNN, αποπειράται να εξακριβώσει το πώς θα είναι ο κόσμος μας, με τον κορωνοϊό και χωρίς να έχει βρεθεί εμβόλιο. Εφιαλτικό, αλλά όχι και τόσο ανύπαρκτο σενάριο. Εξάλλου και το aids/hiv  δεν έχει εμβόλιο και έχει σκοτώσει περίπου 32 εκατομμύρια ανθρώπους τα τελευταία 40 χρόνια, κυρίως στην Αφρική. Το ρεπορτάζ εκτιμά ότι σε αυτό το ενδεχόμενο, η υφήλιος θα βρίσκεται σε  ένα διαρκές εκκρεμές ανάμεσα σε επαναλαμβανόμενα στις εξάρσεις του ιού, λοκντάουν και σε εποχές ύφεσης της διασποράς του ιού,  που θα αποτελούν «επανεκκινήσεις» της οικονομίας και της κοινωνίας, με ένα όχι και τόσο «δημοκρατικό» και φιλελεύθερο πλαίσιο λειτουργίας και οργάνωσης. Ο πήχης των προκλήσεων για τις εργατικές τάξεις ανεβαίνει σε μία τέτοια, όχι και τόσο απίθανη, περίπτωση.