Οι 10 μικροί ρασπούτιν στο Μέγαρο Μαξίμου

«Όπου -άκης, πρόβλημα». Το δημοσιογραφικό απόφθεγμα της εκδότριας της «Καθημερινής», Ελένης Βλάχου, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, επαληθεύεται καθημερινά με την κυβέρνηση της ΝΔ και του Κυριάκου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη(και όχι μόνο με αυτήν). Όπου -άκης, πρόβλημα – Μητσοτάκης, Χατζηδάκης, Αυγενάκης… Δραγασάκης. Πολάκης. Βαρουφάκης. Μαρινάκης. Σήμερα, πλέον και… Σκέρτσος Άκης.

Ο παρά τω Μωυσή υφυπουργός εζήλωσε τη δόξα του προϊσταμένου του και είπε να κάνει τη δεύτερη, βαρυσήμαντη παρέμβαση του στον δημόσιο βίο της χώρας μετά από την τηλεοπτική και διαδικτυακή εμφάνιση του στην υφυπουργική άρση του λοκντάουν, καθώς μέχρι προχθές, ανάθεμα και αν ήξεραν και στο κυβερνητικό ρεπορτάζ τι εστί Σκέρτσος. Τι το ΄θελε, ο μέχρι προχθές αόρατος και αμίλητος!; Προφανώς κανένας δεν έχει ενημερώσει τους ά(χ)ριστους παρά τω πρωθυπουργικώ Μωυσή ότι στην ελληνική, ανεξάρτητη και αδέκαστη δικαιοσύνη δε χωρεί παρέμβαση από την κυβέρνηση – εκτός και αν είσαι τέως γαλάζιος «ρασπούτιν» ή σταθερά, βαθιά μπλε, βρεγμένη… σανίδα της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου που «καταχέριζε» τους εφέτες εισαγγελείς στην έρευνα για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, εξωθώντας τους, σε παραίτηση από το δικαστικό σώμα. Της δικαιοσύνης, ο τράχηλος, στην Ελλάδα, κυβερνητικό ζυγό δεν υπομένει! (μπορείτε ελεύθερα να ξεκαρδιστείτε στα γέλια).

Είναι ολοφάνερο ότι στη ΝΔ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη παρατηρείται είτε λειψανδρία είτε αποτυχημένη απομίμηση σε… ρασπούτιν, από τη στιγμή που ο αυθεντικός της Ευελπίδων είδε το ψευδο-αριστερό φως, το αληθινό και έγινε αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, στην κυβέρνηση του εθνάρχη της Αριστεράς (η φράση, δική του), Αλεξίου Τσίπρα, ώστε να βολευτεί και ο κάθε κανακάρης με θεσούλα διοικητικής και ρουσφετολογικής ευθύνης, στα Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε..

Αλλιώς, αν στη ΝΔ, είχαν κοπιάρει αποτελεσματικά το μοντέλο της ρασπουτινικής κανονάρχησης στις οδούς του μαρτυρίου της ελληνικής δικαιοσύνης, την Ευελπίδων, την Αλεξάνδρας και την Πανεπιστημίου ή τη Σόλωνος, σήμερα, δεν θα μπορούσε ο κάθε Σκέρτσος και δεν θα επιτρεπόταν στον κάθε Άκη να κάνει δημόσιες παρεμβάσεις και τοποθετήσεις διά της υφυπουργικής ιδιότητας και για κάθε δίκη που εύλογα απασχολεί το πανελλήνιο μετά την άρση του λοκντάουν, αν και η δίκη εξελισσόταν και κατά τη διάρκεια του, άλλο αν οι Πανέλληνες είχαν καθηλώσει εαυτούς στις «πολεμικές» συνθήκες της ατομικής επιστράτευσης και ευθύνης και δεν είχαν ελεύθερο, τηλεργατικό χρόνο για να ασχοληθούν με τις πολύκροτες και πολυσήμαντες δίκες, στα δικαστήρια, μεικτά και τακτικά, που αποτυπώνουν πολύ περισσότερα για το ήθος και ύφος της ελλαδικής κοινωνίας από όσα η εκάστοτε υπόθεση εν προκειμένω βιασμού και δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας, επιτρέπει να αποκαλυφθούν.

Με άλλα λόγια, και για να «μείνουμε Μαξίμου», αν η Δεξιά του Μητσοτάκη δεν είχε ξεχάσει φαινομενικά, τι σημαίνει Δεξιά στον χώρο της δικαιοσύνης, η «αθώα» δήλωση Σκέρτσου για τη δίκη Τοπαλούδη και την αγόρευση της εισαγγελέως της έδρας περί της ενοχής των κατηγορουμένων θα περίττευε – «άλλοι», θα αναλάμβαναν να βγάλουν τα κάστανα, από τη φωτιά. Όπως οι.. άλλοι και οι… άλλες, που έσπευσαν από την παραδικαστική ρεπορταζιακή αρθρογραφία, ουσιαστικά να στηρίξουν την παρέμβαση Σκέρτσου και να επιτεθούν σκαιά στην εισαγγελέα, σαν έτοιμοι και έτοιμες από καιρό, από την εποχή, πχ, που σιτίζονταν στα εκσυγχρονιστικά τραπέζια των γραφείων Τύπου διαφόρων ΔΕΚΟ, έχοντας πάντα προνομιακές σχέσεις με τα παρασκήνια και τους λαβυρίνθους της ελληνικής δικαιοσύνης και των εσωτερικών διχασμών και πολέμων της. Είτε με… ρασπούτιν, είτε με… ρασπουτινάκια, στο προσκήνιο και τα άδυτα του πολύπαθου αυτού χώρου.

Επομένως, ο διόλου συμπαθής Άκης Σκέρτσος πιάστηκε κλέπτων τα «φρούτα» της δεξιάς πολυκατοικίας και των ακαλύπτων της χώρων στη δικαιοσύνη, νεοδημοκρατικά αδιάβαστος, πολιτικάντικα αμελέτητος και κυβερνητικά απροετοίμαστος – με απλά λόγια, δοξαζόταν κρυπτόμενος πίσω από τον πρωθυπουργό, γελοιοποιήθηκε εμφανιζόμενος ως «ευαίσθητος πολίτης» και αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων, όπως θα υποστήριζε ενδεχομένως και από τις στήλες της «Καθημερινής», ο Αλέξης Παπαχελάς, και παρεμβατικότερος ή βασιλικότερος του ημίγυμνου βασιλέως και ψευδοπροφήτου Μωυσή.

Με άλλα λόγια, την πάτησε μεγαλοπρεπώς ως ένας ακόμη τεχνοκράτης της α(χ)ριστείας που νομίζει αφενός, ότι του χρωστάει ο τόπος, και αφετέρου, ότι μπορεί να ομιλεί επί παντός επιστητού και φλέγοντος θέματος, πάντα από θέση γαλάζιου, κυβερνητικού δακτύλου, επειδή έλαχε η μαύρη ώρα για να  κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, μανατζερίστικα και προστακτικά, λες και είναι κληρονομικώ και κρητικώ δικαίω, η τοξική, καταχρεωμένη και μικρομεσαία επιχείρηση του μπαμπάκα του, στον χώρο του Τύπου ή της πολιτικής.

Από την άλλη, ο ίδιος Σκέρτσος μπορεί και να βαρέθηκε 10 μήνες, στη σκιά του Μωυσή, οπότε σαν άλλος «Άκης», πράσινος και βαρύς από τα χρόνια της πασοκικής κυβερνητικής ηγεμονίας, να αποφάσισε ξαφνικά να αποσείσει τον ρόλο του υφυπουργού που στην ερώτηση του Κούλη, τι ώρα είναι, Άκη;, απαντά, ό,τι ώρα πεις, εσύ, πολυχρονεμένε μας, πρωθυπουργέ, Μωυσή, Σολομώντα, Τσώρτσιλ, Ρούσβελτ, Ταμερλάνε και Μακρόν, και να προχώρησε στην απονενοημένη δήλωση «απλού πολίτη» για την άκρως φορτισμένη δίκη Τοπαλούδη, με σκοπό να ανοίξει τον δικό του, πολιτικό βηματισμό με όλα τα τραγελαφικά και εξοργιστικά αποτελέσματα, που αυτή η προσπάθεια είχε.

Είπαμε, όπου -άκης (ή, Άκης) πρόβλημα – η Λενάρα η Βλάχου επιβεβαιωνόταν «καθημερινά», ειδικά και όταν την άνοιξη του 1967, οι βασιλόφρονες «λοχίες» - στρατηγοί σε  -ακης, της μεγάλης χούντας του βασιλιά, που θα έσωζαν και την ίδια και τον αγαπημένο της, Κοκό, από τους Παπανδρέου, την παράτησαν σύξυλη και μεταπήδησαν στη μικρή και δραστήρια χούντα των συνταγματαρχών, που επιβλήθηκε με τα τανκς της 21ης Απριλίου– ο Ζωϊτάκης με τον Σπαντιδάκη.

Εν κατακλείδι, πολλούς wannabe ρασπούτιν έχει μαζέψει γύρω του, ο Κυριάκος Κωνσταντίνου Μητσοτάκης και ξεχειλίζει ανάμεσα τους και η αλαζονεία και η οίηση (δανεική από τον Τσίπρα, που έκανε καριέρα με την υπεροψία αυτή) και η «αθωότητα» των δημόσιων παρεμβάσεων με αύρα τεχνοκρατικής αυθεντικότητας και εξουσιαστικού παλαιοκομματισμού, ωμής παρέμβασης στα δημόσια πράγματα και τη δικαιοσύνη και απροκάλυπτης κατάλυσης και αλλοίωσης της τυπικής ανεξαρτησίας και κρίσης της. Αλλά, είπαμε, για ένα κράτος και για μια κυβέρνηση που έκανε τοποθέτηση δικαστικού προϊόντος και στο προεδρικό μέγαρο, με παρασκηνιακά, φιλοεπιχειρηματικά και παλαιοκομματικά κριτήρια, η δήλωση Σκέρτσου για τη δίκη Τοπαλούδη μοιάζει παρωνυχίδα μπροστά στον λευκό ελέφαντα στο δωμάτιο.

(ΥΓ. Την ώρα που ολοκληρωνόταν αυτό το άρθρο, το μεικτό ορκωτό δικαστήριο κήρυξε ομόφωνα ενόχους, τους δυο κατηγορουμένους για τον φόνο και τον βιασμό της Ελένης Τοπαλούδη και αναμενόταν η τελική απόδοση ποινών, με ανώτατες τα ισόβια και τα 15 χρόνια, αντίστοιχα και κατά συγχώνευση).