Σε όλα τα μέτωπα, οι εξελίξεις γίνονται όλο και πιο προκλητικές.
Από τις πρώτες ημέρες της εξόδου από την καραντίνα, έγινε φανερό ότι η «επανεκκίνηση» της παραγωγής μέσα στις συνθήκες της νέας διεθνούς οικονομικής κρίσης, οργανώνεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τους καπιταλιστές με ένα μόνο σταθερό δεδομένο: δεν παραμένει τίποτα σταθερό και δεδομένο από όσα γνωρίσαμε ως εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα! Ο μισθός, η σύνταξη, οι εργασιακές σχέσεις, η «ελευθερία» των απολύσεων κ.ο.κ. έχουν τεθεί όλα στον «πάγκο του χασάπη» όπου πρυτανεύει η προτεραιότητα των συμφερόντων των αφεντικών. Για «να βγει η χώρα από την κρίση» βεβαίως βεβαίως.
Στο μέτωπο της πανδημίας γίνεται πλέον φανερό ότι η κυβέρνηση παίζει ζάρια με ένα μεγάλο κίνδυνο για την υγεία και τη ζωή του πληθυσμού. Το άνοιγμα του μαζικού τουρισμού, σε μια χώρα όπου οι υποδομές της δημόσιας υγείας παραμένουν σε τραγικά κατώτερα επίπεδα από αυτά που κατέρρευσαν στην Ιταλία, στη Γαλλία και στην Ισπανία, ενέχει το ενδεχόμενο μιας συμφοράς μεγαλύτερης από τις αντίστοιχες που έπληξαν τις παραπάνω χώρες. Όμως η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν τολμά να βάλει φρένο στην απληστία των βαρώνων της τουριστικής βιομηχανίας που δεν δέχονται «να χάσουν μια σεζόν», έστω κι αν τα τελευταία χρόνια έκαναν διαδοχικά ρεκόρ (αφορολόγητης) κερδοφορίας.
Ακόμα και στο μέτωπο της προοπτικής σχετικά με την πανδημία, οι εξελίξεις είναι δυσοίωνες. Η πραγματική κάλυψη από τον πραγματικό κίνδυνο, το αποτελεσματικό φάρμακο και το εμβόλιο απέναντι στον Covid19, αποδεικνύεται ότι δεν είναι (μόνο) μάχη της επιστήμης με τον ιό. Η κατάτμηση της έρευνας με βάση τους ανταγωνισμούς, το σύστημα της εμπορικής «πατέντας» πάνω σε κάθε ελπιδοφόρα ανακάλυψη, ο ασφυκτικός έλεγχος των γιγάντιων πολυεθνικών εταιριών φαρμάκων, προϊδεάζουν για την εφιαλτική προοπτική της ιδιωτικοποιημένης και κερδοσκοπικής «αξιοποίησης» της πιθανής αποτελεσματικής θεραπείας ή του εμβολίου. Τα πανάκριβα και δυσεύρετα φάρμακα κατά του HIV (που εξακολουθεί να σκοτώνει εκατομμύρια στους φτωχούς πληθυσμούς της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής) είναι μια τραγική προειδοποίηση.
Οι εμπειρίες μέσα στις μέρες της πανδημίας έχουν ήδη αποδείξει την υπεροχή της λογικής του «δημόσιου αγαθού» σε βάρος της λογικής της ιδιωτικοποίησης, του ατομικού οφέλους και του ανταγωνισμού. Όμως η καθοδηγητική αρχή του συστήματος γύρω μας, κινείται στην ακριβώς αντίστροφη κατεύθυνση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξαγγέλει την ιδιωτικοποίηση παντού: στην εκπαίδευση, στις συγκοινωνίες, στην ύδρευση, στην ενέργεια, στο έδαφος, στον αέρα και στις θάλασσες… Μένοντας παγερά αδιάφορη μπροστά στο ενδεχόμενο ότι έτσι παραδίδει την κοινωνία δεμένη χειροπόδαρα ενόψει της επόμενης μεγάλης κρίσης.
Αυτή η απληστία είναι ολοφάνερα σε αντίθεση με τα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Γι’ αυτό και προετοιμάζεται για επιβολή με μέσα κάθε άλλο παρά δημοκρατικά και ειρηνικά. Ο ρατσισμός, ο φιλοπόλεμος εθνικισμός, η αποθέωση των μηχανισμών καταστολής, τα νομοσχέδια για την απαγόρευση των διαδηλώσεων κ.ο.κ. είναι το απαραίτητο αλλά όχι δευτερεύον συμπλήρωμα του κυβερνητικού προγράμματος.
Η μάχη που βρίσκεται μπροστά μας έχει ως κεντρικό σημείο το ερώτημα του ποιο τμήμα της κοινωνίας θα πληρώσει το λογαριασμό της νέας οικονομικής και της υγειονομικής κρίσης. Σε ανάλογες συνθήκες, οι εκδοχές είναι σκληρά διλημματικές: Ή αυτοί ή εμείς.
Παρά τις δύσκολες συνθήκες, παρότι ο κόσμος δεν έχει συνέλθει από το σοκ της πανδημίας και της καραντίνας, παρότι βαραίνει ακόμα στα μυαλά η συκοφάντηση της Αριστεράς από τον εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ και το πρόσφατο της εκλογικής νίκης της ΝΔ, σημειώνεται μια αναθέρμανση της εργατικής διεκδίκησης πιο γρήγορα απ’ ότι εκτιμούσαν «τα επιτελεία».
Στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση, στους ΟΤΑ, σε κάποιους «ζόρικους» (αλλά και πρωτοπόρους) χώρους του ιδιωτικού τομέα, η συλλογική διεκδίκηση έρχεται ξανά στην ημερήσια διάταξη. Και από γύρω, αλλά καθόλου δευτερεύουσας σημασίας, οι νεολαιίστικες διαδηλώσεις, ο αντιρατσισμός, οι φεμινιστικές διεκδικήσεις, οι κινητοποιήσεις για το περιβάλλον.
Αυτή η διαδικασία προετοιμάζει το «αντίπαλο δέος» στους νεοφιλελεύθερους μουτζαχεντίν του Κ. Μητσοτάκη. Προετοιμάζει, επίσης, το «πρόγραμμα» του κόσμου μας. Που στο κέντρο του, σε αυτήν την περίοδο, θα έχει την πολεμική κραυγή: Να πληρώσουν οι πλούσιοι!
