Μετά τις 15 Οκτώβρη συνεχίζουμε αγωνιστικά

Η απερ­γία στις 15 Οκτώ­βρη μπο­ρεί να μην ήταν γε­νι­κή, πρό­σφε­ρε όμως μια πο­λύ­τι­μη υπη­ρε­σία στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Έδωσε τη δυ­να­τό­τη­τα να υπάρ­ξει πιο συλ­λο­γι­κή και συ­νο­λι­κή αντί­στα­ση και αντί­δρα­ση από δια­φο­ρε­τι­κούς χώ­ρους και κλά­δους που αντι­στέ­κο­νται το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα και όχι μόνο. Δεν ήταν δη­λα­δή μόνο μια απερ­γία των υγειο­νο­μι­κών. Ήταν μια απερ­γία που ένωσε τα αι­τή­μα­τα των μα­θη­τών και των εκ­παι­δευ­τι­κών για κα­λυ­τέ­ρευ­ση των συν­θη­κών αντι­με­τώ­πι­σης του Covid-19 στα σχο­λεία, με τα αι­τή­μα­τα των υγειο­νο­μι­κών για άμε­σες προ­σλή­ψεις προ­σω­πι­κού και χρη­μα­το­δό­τη­σης. Έδινε την ευ­και­ρία να ενω­θούν οι φωνές των υγειο­νο­μι­κών ενά­ντια στις απο­λύ­σεις επι­κου­ρι­κών με τη φωνή άλλων κλά­δων όπως οι ερ­γα­ζό­με­νοι στον του­ρι­σμό που πα­λεύ­ουν ενά­ντια στις απο­λύ­σεις. Ήταν μια ευ­και­ρία που χρειά­ζε­ται να έχει συ­νέ­χεια για να ακου­στεί η φωνή όλης της ερ­γα­τι­κής τάξης που απαι­τεί να είναι πάνω από όλα η υγεία και οι ζωές των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Ανά­γκη συ­ντο­νι­σμού

Αυτή η ευ­και­ρία δεν κερ­δή­θη­κε εύ­κο­λα. Οι συν­δι­κα­λι­στές της δε­ξιάς και της ΠΑΣΚ στην ΑΔΕΔΥ πί­στευαν ότι θα ξε­μπερ­δέ­ψουν με την πίεση που τους ασκούν οι κλα­δι­κές και επι­μέ­ρους κι­νη­το­ποι­ή­σεις και το μα­θη­τι­κό κί­νη­μα και θέ­λα­νε η 15 Οκτώ­βρη να είναι μια απερ­γία στα γρή­γο­ρα, εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι το κά­λε­σμα της ΠΟ­Ε­ΔΗΝ, για να κα­τα­λα­γιά­σει την οργή των ερ­γα­ζο­μέ­νων για τα μέτρα της κυ­βέρ­νη­σης. Ακόμη και οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς δεν είχαν πρό­τα­ση που να δίνει στην απερ­γία της 15 Οκτώ­βρη μια δυ­να­μι­κή συ­νέ­χειας. Μόνο το ΜΕΤΑ έβαλε την ανα­γκαιό­τη­τα να συ­ντο­νι­στούν οι εκ­παι­δευ­τι­κοί με τους υγειο­νο­μι­κούς και να υπάρ­ξει μια σειρά δρά­σε­ων στους χώ­ρους που θα προ­ε­τοί­μα­ζε μια νέα με­γά­λη 24ωρη απερ­γία το Νο­έμ­βρη.

Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση χρειά­ζε­ται να κι­νη­θούν όλες οι πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς στα συν­δι­κά­τα ώστε να μπο­ρέ­σουν να ενο­ποι­η­θούν αι­τή­μα­τα και αντι­στά­σεις και κα­νείς ερ­γα­ζό­με­νος να μη νοιώ­θει μόνος. Κίν­δυ­νος αρ­κε­τά υπαρ­κτός όσο δεν υπάρ­χουν δια­δι­κα­σί­ες βάσης στους χώ­ρους απέ­να­ντι στις επι­θέ­σεις του συ­στή­μα­τος.

Ενός συ­στή­μα­τος απο­φα­σι­σμέ­νου να φορ­τώ­σει τη δική του ευ­θύ­νη και την έλ­λει­ψη σο­βα­ρού κε­ντρι­κού σχε­δια­σμού αντι­με­τώ­πι­σης του Covid-19 από την κυ­βέρ­νη­ση στους ερ­γα­ζό­με­νους. Δεν είναι μόνο τα εξορ­γι­στι­κά σε αντί­λη­ψη μέτρα για το που κιν­δυ­νεύ­ου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο από τον ιό (στα λε­ω­φο­ρεία ή στις πλα­τεί­ες). Με πρό­σφα­τη εγκύ­κλιο σε όλο το Δη­μό­σιο και στα σχο­λεία, ζη­τά­ει να ορι­στούν υπεύ­θυ­νοι covid (και υπεύ­θυ­νοι για διά­φο­ρα άλλα), ενώ δεν έχει για­τρούς και νο­ση­λευ­τές στους χώ­ρους δου­λειάς σε ιδιω­τι­κό και δη­μό­σιο τομέα, δεν έχει σαφές υγειο­νο­μι­κό πρω­τό­κολ­λο που να κα­λύ­πτει κρού­σμα­τα και πι­θα­νά κρού­σμα­τα (από το σχο­λείο των παι­διών των ερ­γα­ζο­μέ­νων, μέχρι τη με­τα­φο­ρά ιικού φορ­τί­ου στον χώρο των γο­νιών και στα πε­ρι­βάλ­λο­ντα), δεν κα­λύ­πτουν τα τα­μεία τα τεστ, δεν προ­βλέ­πο­νται άδειες, ούτε ασφά­λεια των χώρων, των κλι­μα­τι­στι­κών, αντι­ση­πτι­κά, μά­σκες κλπ.

Όλα αυτά θα συ­νε­χί­σουν να υπάρ­χουν και θα οξύ­νο­νται και δί­νουν την ευ­και­ρία στις πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς, να καλ­λιερ­γή­σουν την ανά­γκη συλ­λο­γι­κών απα­ντή­σε­ων και διεκ­δι­κή­σε­ων, να πά­ρουν αι­τή­μα­τα από άλ­λους χώ­ρους, να κά­νουν κοι­νές συ­γκε­ντρώ­σεις κι ενη­με­ρώ­σεις, σε το­πι­κό, κλα­δι­κό, ερ­γα­σια­κό επί­πε­δο. Είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­το επί­σης να συ­νεν­νοη­θούν με­τα­ξύ τους αντα­πο­κρι­νό­με­νες στην ιδιαί­τε­ρη συν­θή­κη της απει­λής της υγεί­ας και της ερ­γα­σί­ας του λαού και απέ­να­ντι στον οξυ­μέ­νο αυ­ταρ­χι­σμό, την κα­τα­στο­λή και την επί­θε­ση στις ελευ­θε­ρί­ες της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νί­ας.

Για να μπο­ρέ­σει λοι­πόν μέσα στο Νο­έμ­βρη να υπάρ­ξει μια ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση είναι απα­ραί­τη­το να ξε­κι­νή­σουν άμεσα κά­ποιες προ­σπά­θειες. Όπως το να γί­νουν έστω από 2 μόνο κλά­δους κοι­νές πα­ρα­στά­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας, συ­γκε­ντρώ­σεις πρω­ϊ­νές ή απο­γευ­μα­τι­νές, ψη­φί­σμα­τα συ­μπα­ρά­στα­σης από τον ένα κλάδο για τον άλλο.

Για πα­ρά­δειγ­μα, θα μπο­ρού­σαν ομο­σπον­δί­ες του Δη­μο­σί­ου που έχουν κοι­νές υπη­ρε­σί­ες και προ­βλή­μα­τα να κά­νουν από κοι­νού απερ­γία-απο­χή από ερ­γα­σί­ες ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης και να δώ­σουν κοινή συ­νέ­ντευ­ξη τύπου για αυτό. Ει­δι­κά αν υπάρ­ξει πλαι­σί­ω­ση τέ­τοιων προ­σπα­θειών από τις με­γά­λες ομο­σπον­δί­ες του Δη­μο­σί­ου (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟ­Ε­ΔΗΝ, ΠΟΕ-ΟΤΑ) αυτό θα πυ­ρο­δο­τή­σει την αυ­το­πε­ποί­θη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων πα­ντού και θα πα­ρου­σια­στούν κα­λύ­τε­ρα τα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα στην κοι­νω­νία. 

Η παν­δη­μία δίνει μια «ευ­και­ρία» στο κε­φά­λαιο, τους ερ­γο­δό­τες και το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό τους για αντερ­γα­τι­κές επι­θέ­σεις. Προ­χω­ρά­νε τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, κα­ταρ­γούν κάθε ερ­γα­σια­κή κα­τά­κτη­ση και προ­στα­σία απα­ξιώ­νο­ντας και αδια­φο­ρώ­ντας τε­λεί­ως για τη ζωή, τη δου­λειά και τα δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Για να σωθεί η τάξη τους ακο­λου­θούν την πο­λι­τι­κή «η οι­κο­νο­μία πάνω από όλα». Εν­δει­κτι­κές οι προ­τε­ραιό­τη­τες στο πως άνοι­ξε ο του­ρι­σμός, στους εξο­πλι­σμούς-μα­μούθ εις βάρος των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, στη με­τα­φο­ρά πλού­του από τους ερ­γα­ζό­με­νους στους επι­χει­ρη­μα­τί­ες αντί να φο­ρο­λο­γη­θούν τα υπερ­κέρ­δη κλά­δων όπως οι εται­ρί­ες ηλε­κτρο­νι­κών και κού­ριερ, σού­περ μάρ­κετς, φαρ­μα­κευ­τι­κές κλπ. Εν­δει­κτι­κή και η εξορ­γι­στι­κή επι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης να επα­να­φέ­ρει την απα­ξιω­μέ­νη «αξιο­λό­γη­ση» στο Δη­μό­σιο, τη στιγ­μή που η ίδια το «αξιο­λο­γεί» ως πε­ριτ­τό και το δια­λύ­ει.

Αγω­νι­στι­κές απα­ντή­σεις

Ωστό­σο η παν­δη­μία δίνει επί­σης μια “ευ­και­ρία” στον κόσμο της δου­λειάς να ορ­γα­νώ­σει και να δώσει αγω­νι­στι­κές και συλ­λο­γι­κές απα­ντή­σεις. Από την εποχή του εγκλει­σμού με τους υγειο­νο­μι­κούς να σπάνε το σιω­πη­τή­ριο, με τους εκ­παι­δευ­τι­κούς να παίρ­νουν μα­ζι­κά τη σκυ­τά­λη, με τους/τις ερ­γα­ζό­με­νους/ες στον του­ρι­σμό-επι­σι­τι­σμό να απο­κα­λύ­πτουν το δο­λο­φο­νι­κό «θαύμα» της...βα­ριάς βιο­μη­χα­νί­ας, με τους καλ­λι­τέ­χνες να επι­μέ­νουν αγω­νι­στι­κά ότι δεν απο­τε­λούν «πο­λυ­τέ­λεια» στο σκλη­ρό, βάρ­βα­ρο και άχαρο σύ­στη­μα που ζούμε και με τους μα­θη­τές και τις μα­θή­τριες να κι­νη­το­ποιού­νται δυ­να­μι­κά με τα­ξι­κά αι­τή­μα­τα που ενώ­νουν τις ανά­γκες ολό­κλη­ρης της ερ­γα­τι­κής τάξης κι εκ­θέ­το­ντας τις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες στα μάτια και τα αυτιά όλου του λαού, αφή­νο­ντας ακά­λυ­πτη την υγεία όλης της εκ­παι­δευ­τι­κής κι ερ­γα­τι­κής κοι­νό­τη­τας. 

Ο αγώ­νας για την υπε­ρά­σπι­ση της δη­μό­σιας παι­δεί­ας, υγεί­ας και των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών είναι ο μόνος τρό­πος για να δια­σφα­λί­σου­με ότι θα βγού­με από αυτήν την παν­δη­μία όλοι και όλες υγιείς. Στους δρό­μους θα με­τρη­θεί το αν θα μπουν μπρο­στά οι δικές μας ανά­γκες και προ­τε­ραιό­τη­τες. Τώρα είναι η στιγ­μή της ανυ­πα­κο­ής, της ενό­τη­τας, της συ­μπό­ρευ­σης και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Με ψη­φί­σμα­τα συ­μπα­ρά­στα­σης στους μα­θη­τές και τις κα­τα­λή­ψεις τους από όλα τα σω­μα­τεία. Με κα­λέ­σμα­τα συ­μπα­ρά­στα­σης και πα­ρου­σία απέξω από τα σχο­λεία των συλ­λό­γων γο­νέ­ων και κη­δε­μό­νων με ψη­φί­σμα­τα στή­ρι­ξης, των συλ­λό­γων των κα­θα­ρι­στριών που βάλ­λο­νται κάτω από τα εξα­ντλη­τι­κά ωρά­ρια χωρίς συμ­βά­σεις και υπό την συ­νε­χή απει­λή απο­λύ­σε­ων. Με απεύ­θυν­ση σε όλες τις συλ­λο­γι­κό­τη­τες της γει­το­νιάς και ορ­γά­νω­ση κοι­νών δια­μαρ­τυ­ριών σε δή­μους, κε­ντρι­κά, πα­ντού. Δεν είναι δυ­να­τόν να υπάρ­χουν λεφτά για πο­λε­μι­κούς εξο­πλι­σμούς, τα κα­νά­λια και τις ζαρ­ντι­νιέ­ρες και να μην υπάρ­χουν χρή­μα­τα για υγειο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό, εκ­παι­δευ­τι­κούς, κα­θα­ρί­στριες στα σχο­λεία και κάθε ερ­γα­σια­κό χώρο, δω­ρε­άν τεστ και δι­καί­ω­μα άδειας για την προ­στα­σία όλων, για την πα­ρο­χή μέσων ατο­μι­κής προ­στα­σί­ας. 

Τα πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία κι οι σύλ­λο­γοι ερ­γα­ζο­μέ­νων έχουν άμεσο κα­θή­κον να ορ­γα­νώ­σουν συ­νε­λεύ­σεις και να προ­ω­θή­σουν την αγω­νι­στι­κή συ­μπό­ρευ­ση με άλ­λους κλά­δους. Τα σω­μα­τεία, οι ομο­σπον­δί­ες, τα συν­δι­κά­τα επεί­γει να δη­μιουρ­γή­σουν συν­θή­κες συλ­λο­γι­κής αντι­με­τώ­πι­σης της επι­κίν­δυ­νης υγειο­νο­μι­κά, ερ­γα­σια­κά και οι­κο­νο­μι­κά κα­τά­στα­σης της ζωής των ερ­γα­ζο­μέ­νων, να καλ­λιερ­γή­σουν αγω­νι­στι­κό-απερ­για­κό κλίμα που θα κα­τα­λή­ξει και σε Γε­νι­κή Απερ­γία.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά