Απεργιακή πρωτομαγιά στις 6 Μάη

Εκατοτριανταπέντε χρόνια έχουν περάσει από τις άγριες απεργίες του Σικάγο και τους αιματοβαμμένους αγώνες των εργατών στις ΗΠΑ για αιτήματα που τότε φάνταζαν ριζοσπαστικά και ουτοπικά. Οκτάωρο, αξιοπρεπής αμοιβή, καλές συνθήκες εργασίας. Δικαιώματα που τελικά κατακτήθηκαν από εργοστάσιο σε εργοστάσιο, από πόλη σε πόλη, από χώρα σε χώρα, με αίμα, ιδρώτα και μακροχρόνιους αγώνες. Για τις δυτικές ανεπτυγμένες κοινωνίες, για μεγάλο χρονικό διάστημα αυτές οι κατακτήσεις υπήρξαν θεσμικά κατοχυρωμένες αν και στην πράξη σε πάρα πολλές περιπτώσεις καταστρατηγήθηκαν. Δύο αιώνες μετά, και ενώ η καπιταλιστική ανάπτυξη οδηγεί σε αλυσιδωτές  κρίσεις κάθε τύπου (οικονομικές, περιβαλλοντικές, υγειονομικές, κοινωνικές) είναι η κατάλληλη στιγμή για τις άρχουσες τάξεις να «πάρουν πίσω το αίμα τους». Ή καλύτερα να ανακτήσουν τα κέρδη τους. Και για την ακρίβεια να αποκτήσουν μεγαλύτερη πρόσβαση στην πηγή του κέρδους. Την υπεραξία που παράγει η εργατική δύναμη. 

Στην Ελλάδα, η ανοικτά νεοφιλελεύθερη και αυταρχική Κυβέρνηση της ΝΔ, επιτίθεται απροκάλυπτα στα εργατικά δικαιώματα που άλλοτε θεωρούνταν –τουλάχιστον θεσμικά– αυτονόητα. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, δημόσια κοινωνική ασφάλιση, έλεγχος της εργατικής νομοθεσίας, προστασία της υγείας και ασφάλειας στην εργασία είναι έννοιες που «ξενίζουν» στους Υπουργούς-καμικάζι εξτρεμιστές θιασώτες της αυτορύθμισης της αγοράς. Εντός του Μάη, ο Υπουργός Εργασίας Χατζηδάκης θα καταθέσει το –εδώ και καιρό– προαναγγελθέν-νομοσχέδιο για την  κατάργηση του 8ώρου και την θέσπιση απλήρωτων υπερωριών, (10ωρη εργασία θα…ανταλλάσσεται με μελλοντικά ρεπό), την ποινικοποίηση των απεργιακών κινητοποιήσεων αν …ενοχλούν τον εργοδότη, το κρατικό ηλεκτρονικό φακέλωμα όσων συνδικαλίζονται, την ψηφιακή κάρτα εργασίας που είχε θεσπισθεί από το 2010, αλλά οι Κυβερνήσεις …ξέχασαν να ενεργοποιήσουν, την μεταφορά του θεσμού της εργατικής διαφοράς από το ΣΕΠΕ των εργαζομένων στον ΟΜΕΔ των εργοδοτών. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια για το κεφάλαιο, την εργοδοσία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Περιορίζουν δραστικά τα δικαιώματα των εργαζομένων και αυξάνουν άμεσα την κερδοφορία των επιχειρήσεων.  

Η ευθύνη ωστόσο δεν ανήκει αποκλειστικά στους Μητσοτάκη-Χατζηδάκη & Σία . Η διαδικασία ξηλώματος των εργατικών δικαιωμάτων ήταν διακαής πόθος του ΣΕΒ και των λοιπών εργοδοτικών φορέων και κεντρική πολιτική κατεύθυνση που κυριάρχησε στην Ευρώπη και διεθνώς τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Δυστυχώς, η τραπεζική και δημοσιονομική κρίση και η εμφάνιση πολιτικού προσωπικού που έπαιξε τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» (με αποκορύφωμα τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ), ήταν οι κατάλληλες συνθήκες για να απλωθεί σε εύρος και βάθος η επίθεση στον κόσμο της εργασίας.

Αντίσταση

Απέναντι σε αυτή την άμεση απειλή, το εργατικό κίνημα οφείλει να αντιτάξει το σύνολο των δυνάμεων του. Παρά τις δυσκολίες λόγω της πανδημίας και κυρίως κόντρα στον εκφυλισμό των συνδικαλιστικών ηγεσιών (με αποκορύφωμα την ανοικτά εργοδοτική ηγεσία της ΓΣΕΕ), οι εργαζόμενες/οι θα πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους και να υψώσουν τη φωνή τους. Για να φτάσει δυνατή σε αυτούς που νομίζουν πώς οι εργαζόμενοι/ες είναι απλώς αριθμοί και …μισθολογικό κόστος. 

Η Κυβέρνηση δεν παίζει χωρίς αντίπαλο. Γνωρίζει ότι δεν πρόκειται  να βάλει γκολ σε κενό τέρμα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναζητά εδώ και μήνες την κατάλληλη χρονική στιγμή για να «περάσει» το νομοσχέδιο. Και φυσικά, για αυτό και το επικοινωνικό ντεμαράζ δηλώσεων σύσσωμης της Κυβέρνησης αλλά και έγκυρων ρεπορτάζ των συστημικών ΜΜΕ για τον απαραίτητο εκσυχρονισμό του εργατικού δικαίου. Ωστόσο, η μαζική λαϊκή αντίδραση στην υπέρμετρη καταστολή, στην αμφισβήτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων, οι αγώνες των υγειονομικών, της εκπαιδευτικής κοινότητας, η λυτρωτική αντίδραση όσων υφίστανται καταπίεση ως εργαζόμενοι/ες, είναι ζωντανές αποδείξεις ότι το κίνημα βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Ότι η καραμέλα του «Όλοι μαζί να ξεπεράσουμε την πανδημία» τελείωσε και ότι το «Μετά θα λογαριαστούμε» είναι τώρα! Ότι αν δεν αντιδράσουμε τώρα και αποτελεσματικά, θα κληθούμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία σχεδόν δυστοπική και να εργαστούμε –όσοι/όσες τυχεροί έχουν θέση εργασίας– με συνθήκες 19ου αιώνα. Σε αυτή την πορεία αμφισβήτησης και αντίδρασης, δυστυχώς εμφανίζονται γνώριμα εμπόδια.

Οι γνωστές παιδικές αρρώστιες του κινήματος: Η αδρανοποίηση μέσω της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και η αποξένωση μέσω του σεχταρισμού κομματιών της αριστεράς. Στην προετοιμασία της κινητοποίησης για την 6η Μάη έγιναν φανερες αυτές οι δύο τάσεις. Από τη μία πλευρά, η ανοικτά φιλοκυβερνητική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ που σε συντονισμό με …το Υπουργείο Εργασίας μετέφερε τον εορτασμό για τις 4 Μάη, αμέσως μετά το Πάσχα. Από την άλλη, σημαντικοί Φορείς και Οργανώσεις της Αριστεράς (ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, ΝΑΡ κ.α), που παρά τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν μαζί με όλη την ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά να γίνει η περγιακή κινητοποίηση στις 6 Μάη, απαξιώνουν τις αποφάσεις της ΑΔΕΔΥ, Εργατικών Κέντρων και Σωματείων για εορτασμό στις 6 Μάη κόντρα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και καλούν σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες για να μην συγχρωτιστεί ο κόσμος με την... συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η χωροταξία των συγκεντρώσεων και η διαδρομή των διαδηλώσεων αποτελεί σημαντικό ζήτημα για το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, ενώ η προπαγάνδιση για την συμμετοχή των εργαζομένων μοιραία περνά σε δεύτερη μοίρα. Οι νίκες του εργατικού κινήματος σημειώθηκαν μόνο όταν τα ποτάμια των εργαζομένων ενώθηκαν σε μαζικές συγκεντρώσεις και πορείες. Οι τεράστιες κινητοποιήσεις του 2001, που ματαίωσαν την ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννιτση, δεν οργανώθηκαν ξεχωριστά από κάποιον/κάποιους φορείς ή οργανώσεις. Ένωσαν σε ένα γιγάντιο «ΟΧΙ» όλα τα κομμάτια του κινήματος και για αυτό ήταν νικηφόρες. 

Με αυτό το σκεπτικό, θα πρέπει να δράσουμε και τον φετινό Μάη. Να συγκεντρώσουμε τα «ΟΧΙ» σε ότι απειλεί την ζωή, την εργασία, την υγεία και το μέλλον. Να διαδηλώσουμε μαζικά, ενωτικά, αποφασιστικά, υπερβαίνοντας ότι μας χωρίζει και αναδεικνύοντας ότι μας ενώνει. Με αρχή την απεργία της 6ης Μάη για την Εργατική Πρωτομαγιά, που θα πρέπει να αποτελέσει προειδοποιητική βολή κατά της επικείμενης απόπειρας της Κυβέρνησης να αποτελειώσει το εργατικό δίκαιο. Και με απαραίτητη συνέχεια, τις κινητοποιήσεις κατά του εργασιακού νομοσχεδίου. Το εργατικό-λαικό κίνημα τον Μάη του 2021, θα πρέπει να αποτελέσει το τείχος, στο οποίο θα σταματήσει η διαρκής επίθεση της Κυβέρνησης  στα εργατικά δικαιώματα. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά