Η Γενική Απεργία της 6ης Απρίλη είναι ένας σημαντικός σταθμός

Η Γενική Απεργία της 6ης Απρίλη συγκέντρωσε πλήθος κόσμου στην Αθήνα (και στους 3 τόπους όπου καλούσαν σωματεία, στο Σύνταγμα, στην πλ. Κλαυθμώνος και στα Προπύλαια), αλλά και σε άλλες πόλεις, δεν πέρασε καθόλου αδιάφορα και "μίζερα" αυτή η απεργία. Στην πραγματικότητα, τα τρία σημεία συγκεντρώσεων, παρά τις διαφοροποιήσεις στην αντιμετώπιση της κρίσιμης περιόδου που διανύουμε και τις απαιτήσεις που υπάρχουν, ένωσαν στο δρόμο κι έδειξαν μια μαζική αγανάκτηση του κόσμου και διαθεσιμότητα για αγώνες που θα βάλουν στόχο νίκες και κατακτήσεις.

Το κλίμα, παρόλο που θα μπορούσε (κι έπρεπε) να είναι πιο "ανεβασμένο", έδειχνε τις τελευταίες μέρες να κλιμακώνεται προς πιο μαζική συμμετοχή, από τις πάρα πολλές αποφάσεις σωματείων, ομοσπονδιών, νομαρχιακών τμημάτων της ΑΔΕΔΥ που καλούσαν στην απεργία και στις διάφορες συγκεντρώσεις.

Στο δρόμο εμφανίστηκαν πανό από μεγάλες ομοσπονδίες (πχ ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΟΛΜΕ), πάρα πολλά σωματεία (ακόμα και νεοσύστατα), αλλά και εργατικές συλλογικότητες/σχήματα που κάλυψαν το κενό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των χώρων τους.

Η συμμετοχή στην απεργία, σε χώρους που έδωσαν επίμονους αγώνες το προηγούμενο διάστημα κι υπήρξαν οργανωμένα καλέσματα και απεύθυνση στον κόσμο με συγκεκριμένες αναφορές, φαίνεται να ήταν πιο αυξημένη από άλλες φορές (πχ σε διάφορες ΕΛΜΕ & συλλόγους δασκάλων κ.ά.).

Το "μπλοκ των Προπυλαίων", στο οποίο συμμετείχαμε, ήταν εξαιρετικά μαζικό και ζωντανό, φανερώνοντας ότι υπάρχει ένα ικανό τμήμα των ταξικών, αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων, που, συνεργαζόμενο και ξεπερνώντας αδυναμίες, έχει δυνατότητες να παίξει σοβαρό και αναντικατάστατο ρόλο στο εργατικό κίνημα, αξιοποιώντας δημιουργικά τον χώρο ανάμεσα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και το ΠΑΜΕ.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η απεργία έδειξε υπαρκτές προϋποθέσεις για να επιμείνουμε στη μεγαλύτερη δυνατή ταξική ενότητα και την προσπάθεια ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.

Η Γενική Απεργία στις 6 Απρίλη δεν είναι απλά μία αγωνιστική «στιγμή». 

Ήρθε «φορτωμένη» με αγώνες σε πολλούς χώρους το προηγούμενο διάστημα και θα φύγει «φουσκωμένη» με προσδοκίες για ακόμα περισσότερους, στην επόμενη φάση. 

Είναι η αποτύπωση της δίκαιης ταξικής αγανάκτησης που αισθάνεται ο κόσμος μας εδώ και πάρα πολύ καιρό, ζώντας τη μία κρίση πίσω από την άλλη μην μπορώντας πλέον να αντέξει τα δυσανάλογα βάρη που του φορτώνει το κεφάλαιο με τα μνημόνια, την πανδημία και τώρα, τον πόλεμο. 

Το σύστημα, οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους έχουν μετατρέψει τις τεράστιες κρίσεις της τελευταίας 12ετίας σε ευκαιρίες για δικά τους κέρδη, με εξόντωση των λαών. 

Η συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Ουκρανία επιχειρείται να αξιοποιηθεί ακόμα περισσότερο για να εμπεδώσει η εργατική τάξη ότι «τίποτα δεν αποκλείεται» για τη δική της τη ζωή, δεν είναι δεδομένο ούτε το ρεύμα, ούτε τα καύσιμα, ούτε οι πιο στοιχειώδεις δομές κοινωνικής φροντίδας, ούτε η ίδια της η ζωή. 

Η απεργία της 6ης Απρίλη ήταν «ώριμη», εδώ και καιρό, αλλά καθόλου δεδομένη, με τους συσχετισμούς και τις συνδικαλιστές ηγεσίες που υπάρχουν στις μεγαλύτερες συνομοσπονδίες και ομοσπονδίες της χώρας. 

Σε μία σειρά από εργατικούς χώρους, το τελευταίο διάστημα, ξεσπούν μεγάλοι ή επίμονοι αγώνες, που δεν είναι συντεχνιακοί, αλλά αποτελούν αντιδράσεις και αντιστάσεις στην εξειδικευμένη επίθεση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού σε κάθε κλάδο ή χώρο. Μας είναι εύκολο να θυμηθούμε την Cosco, την e-Food, τους ντελιβεράδες της Θεσσαλονίκης, τη ΛΑΡΚΟ, τους εκπαιδευτικούς ενάντια στην «αξιολόγηση» και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, τους υγειονομικούς, τις/τους εργαζόμενες/ους στον ΕΦΚΑ μέσα στα Χριστούγεννα, αλλάκαι σε δήμους για τις σχέσεις και τις συνθήκες εργασίας, ακόμα και τους μικρομεσαίους αγρότες. 

Οι αγώνες αυτοί μπορούσαν και έπρεπε να συνενωθούν σε μία γενική απεργιακή κινητοποίηση, ωστόσο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, ανέβαλε επί μακρόν την προκήρυξή της, έχοντας συνείδηση των συνεπειών που θα δημιουργούνταν. 

Όμως, η κοινωνική κατακραυγή, που, ευλόγως, δεν αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις για ψήφο στα κυρίαρχα συστημικά κόμματα, είναι παρούσα και βοά τόσο, που ούτε η υποχωρητική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, ούτε η ξεφτιλισμένη περίπτωση του Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ, δεν άντεξαν να την αγνοήσουν περαιτέρω.

Τα αιτήματα της απεργίας μοιάζουν και είναι αυτονόητα για την καθεμία και τον καθένα μας που ανήκουμε στην εργατική τάξη. 

Αιτήματα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και της άκρατης κερδοσκοπίας, που η κυβέρνηση τις θεωρεί φυσικά κι «ανεξέλεγκτα» φαινόμενα, τις τροφοδοτεί πολιτικά και νομικά, τις επιδοτεί οικονομικά, ενισχύοντας τους «φίλους» της και φτωχοποιώντας ραγδαία τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. 

Αιτήματα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία και ήδη εμπλέκεται ενεργά το ελληνικό κράτος, προκαλώντας θύματα στην ίδια την Ουκρανία που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, στη ρωσική εργατική τάξη, στην Ελληνική εργατική τάξη. 

Αιτήματα για την υπεράσπιση της Δημόσιας Υγείας, η οποία, εν μέσω πανδημίας, διαλύει η κυβέρνηση (αξιοποιώντας και το προηγούμενο νομοθετικό και πολιτικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ) για να την παραδώσει στους κλινικάρχες του άγριου και ανάλγητου ιδιωτικού τομέα, οδηγώντας μας ολοταχώς πολύ πριν από τη δημιουργία του ΕΣΥ και του Γεννηματά. 

Αιτήματα για την υπεράσπιση της αξιοπρεπούς, και με δικαιώματα, εργασίας, για Συλλογικές Συμβάσεις υπέρ των εργαζομένων και όχι των εργοδοτών. Για μόνιμη και σταθερή δουλειά και όχι για ζωή-λάστιχο, που στρέφεται εναντίον των πιο ευάλωτων τμημάτων των εργαζομένων, εναντίον των γυναικών ιδιαίτερα.

Αιτήματα για την ελευθερία και την αποτελεσματικότητα της συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, χωρίς την παρέμβαση του κράτους και των εργοδοτών όπως επιχειρείται μέσα από το νόμο Χατζηδάκη, χωρίς τη διαστρέβλωση των ηλεκτρονικών διαδικασιών και ψηφοφοριών, χωρίς τα νομικά και ανυπέρβλητα εμπόδια της ποινικοποίησης των απεργιακών δράσεων. 

Αιτήματα ενάντια στις άμεσες και έμμεσες ιδιωτικοποιήσεις (ΣΔΙΤ, παραχωρήσεις, άμεσες αναθέσεις κλπ) ακόμα και βασικών αγαθών, όπως το ρεύμα και το νερό, όπως οι ελεύθεροι χώροι και το περιβάλλον. 

Αιτήματα για προσλήψεις και ενίσχυση του Δημοσίου, για να διευκολύνεται η ζωή των εργαζομένων με παροχή καλής ποιότητας και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών. 

Αιτήματα για τη φορολόγηση των κερδών των πλουσίων και ελάφρυνση των φόρων που τσακίζουν τα λαϊκά και ήδη ρημαγμένα λαϊκά εισοδήματα. 

Αιτήματα για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για αξιοπρεπή επιδόματα ανεργίας χωρίς ποινές και εξαναγκασμούς για δουλειά στον κάθε τυχοδιώκτη εργοδότη.

Τα αιτήματα της απεργίας μοιάζουν και είναι αδιανόητα για την αστική τάξη, τα κόμματα εξουσίας και όλες τις δυνάμεις που στηρίζουν το σύστημα. Γιατί τα κέρδη τους για να εξασφαλίζονται απαιτούν όλο και περισσότερο ιδρώτα, όλο και περισσότερο αίμα των εργαζομένων σε όλο τον πλανήτη. 

Για αυτό και η σύγκρουση θα είναι διαρκής και σφοδρή και, μετά τη μεγάλη εμφάνιση στους απεργιακούς δρόμους της 6ης Απρίλη, θα επιστρέψει σε κάθε χώρο και κάθε κλάδο δουλειάς και θα συντηρείται από τις βάρβαρες αντεργατικές επιθέσεις από την πλευρά του συστήματος, αλλά και από τις εργατικές αντιστάσεις, αντιδράσεις και διεκδικήσεις.

Από την πλευρά μας κάνουμε και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε οι συγκρούσεις με το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να γίνουν με τη μεγαλύτερη ενδοταξική ενότητα και αποτελεσματικότητα, για να προάγουν την ταξική συσπείρωση χωρίς να αποπροσανατολίζονται και να «μπερδεύονται» τα συμφέροντα των «από πάνω» με των «από κάτω» για να μην είναι συμβολικοί, για να υπάρξουν νίκες και κατακτήσεις, για να αποτελούν σκαλοπάτι για τους επόμενους σταθμούς.

Σε αυτή τη Γενική Απεργία επιλέξαμε τη συμμετοχή μας στη συγκέντρωση στα Προπύλαια μαζί με δεκάδες σωματεία, παρατάξεις, συλλόγους και χιλιάδες εργαζόμενους και αγωνιστές-στριες, για να βρισκόμαστε ανάμεσα στις απεργιακές συγκεντρώσεις και να αποτελούμε κομμάτι τους, σε επαφή με τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους που επέλεξαν να βρεθούν στο Σύνταγμα ή την Κλαυθμώνος. Αποφασίσαμε με βάση την άποψη ότι δεν νομιμοποιούμε τη στάση των ΓΣΕΕ-ΕΚΑ- ΑΔΕΔΥ, δια της συμμετοχής μας στη συγκέντρωση της πλ. Κλαυθμώνος, οι οποίες, αφενός δια της αφωνίας και της διολισθήσεως έχουν αφήσει να υλοποιείται ο νόμος Χατζηδάκη από σωματεία και ομοσπονδίες των οποίων οι ηγεσίες θέλουν να τον εφαρμόσουν, αφετέρου, η στάση τους στον πόλεμο της Ουκρανίας αφήνει εκτεθειμένη την εργατική τάξη στην Ελλάδα και συντάσσεται στην ουσία με την εμπλοκή της Ελληνικής πολεμικής μηχανής στο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Επιλέξαμε να μη βρεθούμε στο Σύνταγμα, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, καθώς, παρά τα ελπιδοφόρα «ανοίγματα» του προηγούμενου Σεπτέμβρη με το τότε ΣΠΟΡΤΙΓΚ, δεν ακολουθήθηκε μία μετωπική τακτική για τα μεγάλα ζητήματα που είχαμε και έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως εργατικό κίνημα και κυρίως για το νόμο Χατζηδάκη. Μία μετωπική τακτική που θα μπορούσε να συσπειρώσει μεγάλες εργατικές δυνάμεις ικανές να ανατρέψουν το νόμο Χατζηδάκη και κάθε επιθετική αντεργατική πολιτική και να αλλάξουν την υλική πραγματικότητα εκατομμυρίων εργαζομένων, αλλά αντί για αυτή υλοποιήθηκε μία μετριοπαθής και αυτοπεριοριζόμενη πολιτική. 

Ωστόσο, θα συνεχίσουμε τις «επιθέσεις» ταξικής ενότητας και συνεργασιών, με στόχο την αντεπίθεση και την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, τόσο σε κάθε χώρο δουλειάς, όσο και σε ευρύτερο συνδικαλιστικό περιβάλλον.

Με τη νίκη!