«Καλή χρονιά, με υγεία και... να φύγει ο Μητσοτάκης». Πολλές φορές ειπώθηκε, άλλοτε μεταξύ σοβαρού και αστείου και άλλοτε με πραγματική ελπίδα και προσμονή. Το είπα, το ευχήθηκα κι εγώ αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού ήταν το ερώτημα: «Φτάνει;» Σε κάποιες περιπτώσεις το άνοιξα το θέμα, σε άλλες το απέφυγα. Χρονιάρες μέρες ήταν εξάλλου...
Μπροστά στις κάλπες, όμως, το ερώτημα επανέρχεται: «Φτάνει να φύγει ο Μητσοτάκης;». Και μετά τι θα έρθει; Ο,τι και να έρθει θα είναι πιο... «προοδευτικό»; Και τι σημαίνει «προοδευτικό»; Θα είναι... προοδευτικότερος ο λογαριασμός του ρεύματος χωρίς να καταργηθεί το Χρηματιστήριο Ενέργειας; Θα είναι προοδευτικότεροι οι πλειστηριασμοί και οι πωλήσεις των «κόκκινων» δανείων αν δεν καταργηθεί ο νόμος που φτιάχνει «Πάτσηδες»; Θα είναι προοδευτικότερος ο κίνδυνος από τις εξορύξεις υδρογονανθράκων αν τις κάνει μια «κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά», αντίθετα με την απαγόρευση που έχουν επιβάλει όλες οι χώρες της Μεσογείου; Θα είναι προοδευτικότερη η συνηγορία στους υπερ-εξοπλισμούς και στον μνημονιακό περιορισμό των δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία; Ή μήπως θα έχει προοδευτικότερο πρόσημο η συνέχιση της άλωσης του δημόσιου χώρου (Ελληνικό, Σκουριές, καζίνο και αεροδρόμιο στην Κρήτη κτλ);
Δυστυχώς πια δεν αρκεί να φύγει ο Μητσοτάκης. Αν δεν αλλάξουν ριζικά οι πολιτικές αυτές, η ικανοποίηση θα είναι μόνο στα... επιμέρους και γρήγορα θα την καταπιεί η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε. Οπως δίδαξε το πρόσφατο παρελθόν, οι αποτυχίες που συντελούνται στο όνομα της Αριστεράς μετράνε διπλά. Γιατί μαζί τους αποτυγχάνει και η ελπίδα, που την προηγούμενη φορά ήρθε αλλά δυστυχώς μας προσπέρασε. Και δεν έχουμε πλέον το περιθώριο για ένα απλό διάλειμμα μέχρι τον επόμενο «Μητσοτάκη».
