Μετά από ένα χρόνο πολέμου στην Ουκρανία

Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός και εγκλη­μα­τι­κός πό­λε­μος που εξα­πέ­λυ­σε η Που­τι­νι­κή απο­λυ­ταρ­χία ενά­ντια στην Ου­κρα­νία κα­τα­στρέ­φει τη χώρα εδώ και ένα χρόνο, σπέρ­νο­ντας θά­να­το και δυ­στυ­χία, δη­μιουρ­γώ­ντας ένα πα­γκό­σμιο αντι­δρα­στι­κό σπι­ράλ πο­λε­μο­κα­πη­λεί­ας, τρο­φο­δο­τώ­ντας το διε­θνές οι­κο­νο­μι­κό χάος και επι­σκιά­ζο­ντας τα κε­ντρι­κά κα­θή­κο­ντα της τα­ξι­κής πάλης της επο­χής μας: την οι­κο­σο­σια­λι­στι­κή με­τά­βα­ση για να απο­φευ­χθεί η κλι­μα­τι­κή κα­τάρ­ρευ­ση, τον αγώνα ενά­ντια στην εκ­με­τάλ­λευ­ση και τις κα­τα­πιέ­σεις, και την πάλη ενά­ντια στην ακρο­δε­ξιά και το νε­ο­φα­σι­σμό. Οι Αντι­κα­πι­τα­λί­στας εί­μα­στε ενά­ντια σε αυτόν τον πό­λε­μο, αγω­νι­ζό­μα­στε για ει­ρή­νη χωρίς προ­σαρ­τή­σεις και για την απο­χώ­ρη­ση των ρω­σι­κών στρα­τευ­μά­των, όπως και για την αυ­το­διά­θε­ση της Ου­κρα­νί­ας και την ανε­ξαρ­τη­σία της από τα διά­φο­ρα ιμπε­ρια­λι­στι­κά μπλοκ, και υπο­στη­ρί­ζου­με την ανυ­πα­κοή ενά­ντια σε αυτόν τον πό­λε­μο.

Όμως είναι ανά­γκη να απο­φύ­γου­με την απλού­στευ­ση αυτού του πο­λέ­μου προς οποια­δή­πο­τε κα­τεύ­θυν­ση και υπο­στη­ρί­ζου­με ότι, ενώ η κυ­βέρ­νη­ση Πού­τιν είναι υπεύ­θυ­νη για την ει­σβο­λή, δεν είναι λι­γό­τε­ρο αλη­θές ότι η εσω­τε­ρι­κή ένο­πλη σύ­γκρου­ση που εξα­πο­λύ­θη­κε στην ανα­το­λι­κή Ου­κρα­νία από το 2014 (με αναμ­φί­βο­λα εν­δο­γε­νείς αι­τί­ες, παρά την τα­χύ­τα­τη πα­ρέμ­βα­ση των ξένων δυ­νά­με­ων υπέρ της μίας ή της άλλης πλευ­ράς) και κυ­ρί­ως η αδιά­κο­πη γε­ω­πο­λι­τι­κή και γεω-οι­κο­νο­μι­κή δια­μά­χη ανά­με­σα στο ρω­σι­κό και τον δυ­τι­κό (αμε­ρι­κα­νι­κό αλλά και ευ­ρω­παϊ­κό) ιμπε­ρια­λι­σμό, όπως και η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ στην Ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη, μας λένε ότι οι ευ­θύ­νες όσων δυ­να­μί­τι­σαν την ει­ρή­νη στην πε­ριο­χή είναι μοι­ρα­σμέ­νες και έρ­χο­νται από πολύ πιο πίσω. 

Μετά από ένα χρόνο πο­λέ­μου είναι προ­φα­νές ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει απο­κλει­στι­κά στρα­τιω­τι­κή λύση στη σύ­γκρου­ση για μια σειρά λό­γους:

α. Η στρα­τιω­τι­κή κα­το­χή της Ου­κρα­νί­ας από τη Ρω­σι­κή Ομο­σπον­δία είναι ανέ­φι­κτη για προ­φα­νείς πο­λι­τι­κούς και στρα­τιω­τι­κούς λό­γους: Η πλειο­ψη­φία των Ου­κρα­νών πο­λι­τών απορ­ρί­πτει την ει­σβο­λή και είναι απο­φα­σι­σμέ­νη να αντι­στα­θεί. Είναι μια στα­θε­ρά που ισχύ­ει από την εποχή της Γαλ­λι­κής Επα­νά­στα­σης, ότι ενώ ένας υπο­δε­έ­στε­ρος εχθρι­κός στρα­τός μπο­ρεί να κα­τα­στρα­φεί, ένας λαός απο­φα­σι­σμέ­νος να μην βρε­θεί υπό κα­το­χή δεν μπο­ρεί να συ­ντρι­βεί επ’ αό­ρι­στον.   

β. Εξαι­ρώ­ντας την πε­ρί­πτω­ση εξα­φά­νι­σης του Πού­τιν από το προ­σκή­νιο (είτε λόγω υγεί­ας είτε μέσω ενός, προς το παρόν απί­θα­νου, πρα­ξι­κο­πή­μα­τος), μια ολο­κλη­ρω­τι­κή ήττα της Ρω­σί­ας είναι μάλ­λον αδια­νό­η­τη με δε­δο­μέ­νο το μέ­γε­θος της χώρας και το αναμ­φι­σβή­τη­το γε­γο­νός ότι το κα­θε­στώς έχει συν­δέ­σει τη μοίρα του με την έκ­βα­ση του πο­λέ­μου. Την ίδια στιγ­μή, η ου­κρα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να επι­κρα­τή­σει ολο­κλη­ρω­τι­κά επί της Ρω­σί­ας (ει­δι­κά αν σχε­διά­ζει να ανα­κα­τα­λά­βει και την Κρι­μαία) χωρίς τον πολύ υψηλό κίν­δυ­νο να σύρει το ΝΑΤΟ σε μια με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με τη Ρωσία, κάτι που επι­διώ­κουν από την αρχή της ει­σβο­λής όχι μόνο ο Ζε­λέν­σκι, αλλά και οι ακρο­δε­ξιές κυ­βερ­νή­σεις της Πο­λω­νί­ας και της Λι­θουα­νί­ας.

γ. Η από­πει­ρα να ανα­τρα­πεί αυτή η αδιέ­ξο­δη ισορ­ρο­πία μέσω της απο­στο­λής από το ΝΑΤΟ βα­ριών όπλων (τανκς), και ίσως αύριο και μα­χη­τι­κών αε­ρο­σκα­φών και πυ­ραύ­λων με­γά­λου βε­λη­νε­κούς στην Ου­κρα­νία, πυ­ρο­δο­τεί την κλι­μά­κω­ση της σύ­γκρου­σης, τα αντί­ποι­να του Πού­τιν ενά­ντια στον άμαχο πλη­θυ­σμό και την κα­τα­στρο­φή των βα­σι­κών υπο­δο­μών της χώρας, όπως και τον κίν­δυ­νο –που αυ­ξά­νε­ται όσο περ­νά­νε οι μήνες– να οδη­γη­θού­με σε έναν πλή­ρως εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο.

δ. Όπως δη­λώ­νουν ρητά αρ­κε­τοί από τους υπεύ­θυ­νους χά­ρα­ξης πο­λι­τι­κής του, ο πό­λε­μος «δια αντι­προ­σώ­που» του ΝΑΤΟ ενά­ντια στη Ρωσία (ο μο­να­δι­κός στό­χος στον οποίο ανά­γε­ται όλο το τάχα εν­δια­φέ­ρον του για τη «δη­μο­κρα­τία» και την «ελευ­θε­ρία»), εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται ερ­γα­λεια­κά τη δί­καιη απόρ­ρι­ψη της ρω­σι­κής ει­σβο­λής από τον ου­κρα­νι­κό λαό. Όπως το ΝΑΤΟ, και κυ­ρί­ως οι ΗΠΑ και το Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο, είναι έτοι­μοι να εκ­με­ταλ­λευ­τούν αυτόν τον πό­λε­μο για να απο­δυ­να­μώ­σουν τη Ρωσία, δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί ότι η Κίνα, ο βα­σι­κός πα­γκό­σμιος αντί­πα­λος των ΗΠΑ, θα απο­φα­σί­σει να πρά­ξει το ίδιο, εξο­πλί­ζο­ντας τη Ρωσία με τη συμ­με­τρι­κή λο­γι­κή να μην αφή­σει το σύμ­μα­χό της να ητ­τη­θεί, κάτι που, αν συμ­βεί, θα μας φέρει απο­φα­σι­στι­κά πιο κοντά σε έναν τρίτο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο.

Όχι μόνο θα πρέ­πει να πά­ρου­με πολύ σο­βα­ρά τις βα­ριές απει­λές του Πού­τιν για κα­τα­φυ­γή σε πυ­ρη­νι­κά όπλα, αλλά αξί­ζει επί­σης να θυ­μό­μα­στε ότι πα­ρό­μοιες απει­λές έχουν γίνει από τον Μπάι­ντεν ακόμα και πριν την ει­σβο­λή και ότι –όπως ο Μα­κρόν πρό­σφα­τα– δεν είναι λίγοι οι ηγέ­τες κρα­τών-με­λών του ΝΑΤΟ που ευ­τε­λί­ζουν τον τε­ρά­στιο κίν­δυ­νο μιας κα­τα­φυ­γής σε τέ­τοια όπλα (ει­δι­κά όσον αφορά τα «τα­κτι­κά» πυ­ρη­νι­κά όπλα).

Σε αυ­τούς τους και­ρούς είναι ανά­γκη να υπεν­θυ­μί­ζου­με στους εαυ­τούς μας κά­ποιες κοι­νό­το­πες αλή­θειες όπως η εξής: Κα­νέ­νας ιμπε­ρια­λι­σμός (ούτε η Ρωσία, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Κίνα, ούτε η ΕΕ) δεν σέ­βε­ται το δι­καί­ω­μα των λαών στην αυ­το­διά­θε­ση. Τους εν­δια­φέ­ρουν τα «αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα» μόνο όταν αυτά κα­τα­πα­τώ­νται από τους εχθρούς τους. Ζη­τά­νε να δι­κα­στούν τα εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου μόνο των αντι­πά­λων τους. Ο ιμπε­ρια­λι­σμός ποτέ δεν υπε­ρα­σπί­ζε­ται «αξίες», υπε­ρα­σπί­ζε­ται συμ­φέ­ρο­ντα. Με τα λόγια ενός πρω­θυ­πουρ­γού της Βρε­τα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας της Βι­κτω­ρια­νής επο­χής, του Λόρ­δου Πάλ­μερ­στον: «Δεν έχου­με αιώ­νιους συμ­μά­χους, ούτε μό­νι­μους εχθρούς. Τα συμ­φέ­ρο­ντά μας είναι αιώ­νια και μό­νι­μα, και κα­θή­κον μας είναι να τα δια­φυ­λάτ­του­με».

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους πι­στεύ­ου­με ότι η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και διε­θνι­στι­κή Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να υπο­κύ­ψει στον πει­ρα­σμό να επι­λέ­ξει ανά­με­σα στα αντα­γω­νι­ζό­με­να μπλοκ και οφεί­λει να δια­τη­ρή­σει μια ανε­ξάρ­τη­τη αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή θέση, επι­κε­ντρώ­νο­ντας στην απόρ­ρι­ψη του πο­λέ­μου, την αλ­λη­λεγ­γύη στον ου­κρα­νι­κό λαό που υπο­φέ­ρει από την πό­λε­μο, την υπο­στή­ρι­ξη στην αντι­πο­λε­μι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στη Ρωσία και την πάλη ενά­ντια στο μι­λι­τα­ρι­σμό και τις κα­πι­τα­λι­στι­κές κυ­βερ­νή­σεις. Αυτό μας υπο­χρε­ώ­νει να πα­λέ­ψου­με ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές των δικών μας κυ­βερ­νή­σε­ων σε αυτή την κρίση: ενά­ντια στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των αρ­χου­σών τά­ξε­ων των χωρών μας, ενά­ντια στην αύ­ξη­ση των πο­λε­μι­κών δα­πα­νών τους και τη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ, ενά­ντια στον πλη­θω­ρι­σμό, το υψηλό κό­στος ζωής και τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας, και ενά­ντια στην τρο­φο­δό­τη­ση της βιο­μη­χα­νί­ας του θα­νά­του μέσω της αξιο­ποί­η­σης του σοκ και της ανα­στά­τω­σης που προ­κα­λεί ο πό­λε­μος.

Ο πό­λε­μος «δι’ αντι­προ­σώ­που» του ΝΑΤΟ, με τον οποίο η Ουά­σινγ­κτον εν­θάρ­ρυ­νε και ερ­γα­λειο­ποί­η­σε τον σε εξέ­λι­ξη πό­λε­μο, συν­δυά­ζε­ται με «οι­κο­νο­μι­κές κυ­ρώ­σεις» κατά της Ρω­σί­ας –οι οποί­ες απο­δεί­χθη­καν εντε­λώς ανί­κα­νες να στα­μα­τή­σουν τη σύ­γκρου­ση, οι οποί­ες θί­γουν τις συν­θή­κες δια­βί­ω­σης των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων στη Ρωσία και στον υπό­λοι­πο πλα­νή­τη (και ιδιαί­τε­ρα των λαών του Νότου)– και με έναν οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο κατά της ΕΕ (και ιδιαί­τε­ρα κατά της Γερ­μα­νί­ας) με τον οποίο στο­χεύ­ει να κα­τα­στεί η αμε­ρι­κα­νι­κή οι­κο­νο­μία και πάλι αντα­γω­νι­στι­κή και να εν­θαρ­ρύ­νει με­τε­γκα­τα­στά­σεις (ως προς αυτό το θέμα ήδη επι­κρα­τεί πα­νι­κός σε Πα­ρί­σι και Βε­ρο­λί­νο), προ­κει­μέ­νου όχι μόνο να σπά­σει αμε­τά­κλη­τα η οι­κο­νο­μι­κή συ­νερ­γα­σία με­τα­ξύ Ευ­ρώ­πης και Ρω­σί­ας («αν υπάρ­ξει ει­σβο­λή, δεν θα υπάρ­ξει Nord Stream», όπως το έθεσε ο Μπάι­ντεν στον Σολτζ), αλλά και να ενι­σχυ­θεί η πο­λι­τι­κή υπο­τα­γή της ΕΕ στα συμ­φέ­ρο­ντα της Ουά­σινγ­κτον. Τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά μπλοκ συ­γκρο­τού­νται και προ­ε­τοι­μά­ζο­νται για μια πε­ρί­ο­δο συ­γκρού­σε­ων σε διά­φο­ρα επί­πε­δα…

Έτσι λοι­πόν, ζούμε σε ένα διε­θνές πλαί­σιο πα­ρό­μοιο με εκεί­νο των «χρό­νων της ασφά­λειας» που προη­γή­θη­καν του Πρώ­του Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, όταν το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα σκε­φτό­ταν το πώς θα εμπο­δί­σει έναν με­γά­λο πό­λε­μο με κάθε μέσο. Χθες, όπως και σή­με­ρα, ο κίν­δυ­νος είναι να δούμε το δέ­ντρο και όχι το δάσος, και η Αρι­στε­ρά να προ­σαρ­μο­στεί στο να κα­ταγ­γέ­λει τις θη­ριω­δί­ες των αντί­πα­λων δυ­νά­με­ων, χωρίς να αγω­νί­ζε­ται ενά­ντια σε αυτές των «δικών της», ξε­χνώ­ντας, εν ολί­γοις, μια από τις προ­φη­τι­κές φρά­σεις του Γερ­μα­νού επα­να­στά­τη ηγέτη Καρλ Λί­μπ­κνε­χτ: «ο εχθρός βρί­σκε­ται στη χώρα μας».

Εάν ο ση­με­ρι­νός πό­λε­μος δεν στα­μα­τή­σει σύ­ντο­μα, είναι πολύ πι­θα­νό ότι αυτό που θα τον ακο­λου­θή­σει θα είναι ένα απεί­ρως με­γα­λύ­τε­ρο και ακόμα πιο ανε­πί­στρε­πτο άλμα προς τη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Αυτός είναι ο λόγος που ο πό­λε­μος πρέ­πει να στα­μα­τή­σει πριν είναι πολύ αργά, αλλά αυτό δεν είναι εφι­κτό χωρίς τη συ­νει­δη­το­ποί­η­ση και το προ­χώ­ρη­μα της ανε­ξάρ­τη­της πο­λι­τι­κής δρά­σης από τις ερ­γα­τι­κές τά­ξεις, προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πί­σου­με τους σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους που αντι­με­τω­πί­ζου­με, όχι μόνο στην Ου­κρα­νία, αλλά και στη Ρωσία, την Ευ­ρώ­πη και όλο τον κόσμο.

-Για την άμεση απο­χώ­ρη­ση των ρω­σι­κών στρα­τευ­μά­των από την Ου­κρα­νία.

-Για την αυ­το­διά­θε­ση του ου­κρα­νι­κού λαού, με υπε­ρά­σπι­ση της ου­δε­τε­ρό­τη­τάς του και της ανε­ξαρ­τη­σί­ας του από όλους τους ιμπε­ρια­λι­σμούς.

-Για το δι­καί­ω­μα στην αυ­το­διά­θε­ση στο Ντον­μπάς, υπό την επο­πτεία χωρών που δεν έχουν δια­λέ­ξει πλευ­ρά στη σύ­γκρου­ση.

-Για τη δια­γρα­φή του εξω­τε­ρι­κού χρέ­ους της Ου­κρα­νί­ας και τον τερ­μα­τι­σμό των κυ­ρώ­σε­ων σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα.

-Για την κα­τά­παυ­ση του πυρός. Για απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση και απο­πυ­ρη­νι­κο­ποί­η­ση των συ­νό­ρων. Τέλος στις απο­στο­λές όπλων εκ μέ­ρους ιμπε­ρια­λι­στι­κών χωρών.

-Πό­λε­μος κατά του πο­λέ­μου: Για τον διε­θνι­σμό και την αλ­λη­λεγ­γύη ανά­με­σα στις ερ­γα­τι­κές τά­ξεις του πλα­νή­τη.